I ♥ Downtown

Λέξεις: Από τη συντακτική ομάδα της Parallaxi Εικόνες: Άγγελος Ζυμάρας, Ελένη Βράκα, Σωτήρης Κοϊκόπουλος

Το κέντρο της Θεσσαλονίκης δεν γνώρισε ποτέ την παρακµή, όπως για παράδειγµα το κέντρο της Αθήνας. ∆εν γνώρισε ποτέ αυξηµένη εγκληµατικότητα και ερηµοποίηση. Μόνο µικροπαραβατικότητα. Υπήρξε πάντοτε ο οµφαλός της πόλης. Το αγαπηµένο και χαϊδεµένο παιδί της. Είναι σηµείο συνάντησης για όλους τους κατοίκους της. Ένας δηµοκρατικός τόπος παρά τις ανισότητές του.

Είδε τους δρόµους του στο πέρασµα του χρόνου να µεταµορφώνονται, να αλλάζουν λογική, να µετασχηµατίζονται. Η Εγνατία,  η Ερµού, η Τσιµισκή, η Μητροπόλεως, η Κοροµηλά και φυσικά η Νίκης  και οι πάροδοί της άλλαξαν πολλές φορές φυσιογνωµία, χρήση και φυλές που σύχναζαν ή τις χρησιµοποιούσαν. Παρέµεναν πάντα όµως καθοριστικές για το εµπόριο, τις τάσεις, την εστίαση, τη ζωή της πόλης.

Το κέντρο της πόλης το αγαπάµε. Ώρες ώρες µας ταλαιπωρεί, µας θυµώνει, µας εξοργίζει όµως η αέναη σχέση µας µαζί του συνεχίζεται από γενιά σε γενιά. Και όλοι µας διηγούµαστε µε άνεση ιστορίες που ζήσαµε στο κέντρο της πόλης µας. Η οµάδα της parallaxi συγκέντρωσε όλα όσα αγαπάει στο κέντρο και σίγουρα άφησε πολλά από έξω, αλλά χρειάζονται πολλές σελίδες για να χωρέσουν όλα.

Τα σιροπιαστά του ∆εληγεωργάκη. Τα πιο ξεχωριστά σε ένα σχετικά άγνωστο ζαχαροπλαστείο στην άνοδο της Αγίας Σοφίας. Η απόλυτη γευστική εµπειρία και µια απίστευτη ποικιλία.

Το παλιό ασανσέρ της πολυκατοικίας πάνω από το Ολύμπιον. Πατάς το θυροτηλέφωνο και σπρώχνεις µε όλη σου τη δύναµη την βαριά µεταλλική πόρτα στην πλαϊνή είσοδο του Ολύµπιον ανεβαίνοντας την Αριστοτέλους. ∆εν υπάρχει δεύτερο στην πόλη. Σκηνικό παλιάς ταινίας νουάρ. “Ασανσέρ για δολοφόνους”.

Αν δεν ξέρεις τη στοά Αλαµανή στη Λέοντος Σοφού τότε ίσως την πάρεις χαµπάρι την ώρα που σχολάνε οι µαθητές της σχολής Θεάτρου Ανδρέας Βουτσινάς. Τότε µετατρέπεται στο πιο ενδιαφέρον µέρος της πόλης. Αυτοσχεδιασµοί και γέλια τη µετατρέπουν σε σκηνικό.

Η φωτογραφική οµάδα Stereosis και η υπαίθρια έκθεση των 99 ωρών της. Το πρώτο Σαββατοκύριακο του Ιουλίου η πόλη γιορτάζει για τέσσερα µερόνυχτα µε αφορµή τα κλικ των πιο δραστήριων φωτογράφων της και όλο τον υπόλοιπο χρόνο η φωτογραφία θριαµβεύει στην πιο δηµιουργική κολεκτίβα στη Ζεύξιδος.

Η ∆ορκάδα. Στη δεκαετία του 50 έφτιαχνε γιαούρτι, βούτυρο και κρέµα γάλακτος. Μετά το ’70 λανσάρει το φηµισµένο παγωτό της ∆ορκάδας από ολόπαχο πρόβειο γάλα και τα πρώτα γλυκά ταψιού: µπακλαβά, κανταΐφι και ρεβανί. Ελάχιστα πράγµατα έχουν αλλάξει στο µικρό οικογενειακό γαλακτοζαχαροπλαστείο όλα αυτά τα χρόνια. Και κυρίως η γεύση και η ποιότητα.

Η είσοδος της οικοδοµής στη στάση Κέντρο ιστορίας στην Τσιµισκή. Ρίξτε µια µατιά. Η απόλυτη κοµψότητα. Από τα πλακάκια µέχρι την είσοδο του ασανσέρ.

Το πιο στιλάτο wine bar της πόλης το La Place mignone. Απέναντι από το Λευκό Πύργο. Μοιάζει µε γαλλικό µπιστρό και κυρίως δεν έχασε ούτε στιγµή το στιλ, την ποιότητα και την αισθητική του.

Η στοά  Ρογκότη στη Βενιζέλου που ζωντάνεψε χάρη στον Ερµή και το Haven και που θυµίζει πως η πόλη είχε, έχει και θα έχει κοσµοπολίτικες ρίζες.

Τα πλατάνια γύρω από την πλατεία δικαστηρίων το καλοκαίρι και τα τραπέζια του Basta, σαν παλιό καφενείο της γειτονιάς.

Η είσοδος της πολυκατοικίας Καρόλου Ντιλ µε Μητροπόλεως που θυµίζει παλιές εποχές, όπως και οι πολυκατοικίες που έµειναν ακόµα θυρωρεία εντός τους.

Το φωτισµένο κτίριο της Φιλόπτωχου Αδελφότητας τις νύχτες  στην πλατεία Αγίας Σοφίας. Ένα από τα καλύτερα φωτισµένα κτίρια της πόλης.

Το Πειραµατικό Σχολείο του κέντρου, έργο του Πικιώνη. Ένα κόσµηµα που κάθε φορά που το περνάς ταξιδεύεις σε µια εποχή που η Ελλάδα λογάριαζε τη λιτότητα και τις γραµµές.

Η παλιά γαλλική σχολή και νυν διοικητικά δικαστήρια και οι νέες της χρήσεις. Το όριο της πόλης.

Ένας µυστικός κήπος στο εστιατόριο Ακαδηµία στην Αγίου Μηνά. Μερικές φορές που ψάχνεις να κρυφτείς η τύχη στέλνει µπροστά σου την κρυψώνα.

Το πλακόστρωτο του Πανελλήνιον την άνοιξη και το φθινόπωρο. Ειδικά τις ώρες που µπαινοβγαίνουν τα µεγάλα κρουαζιερόπλοια και συ αφήνεσαι στην µεθυστική αύρα των αποσταγµάτων.

Οι σακούλες µε τους ξηρούς καρπούς του Χαρίλαου που φεύγουν συσκευασµένες για τους φίλους στο εξωτερικό. Η ατέλειωτη ουρά στην Άθωνος των αδηµονούντων να τις αποκτήσουν.

Επειδή λίγα µαγαζιά άλλαξαν τρεις φορές τοποθεσία και ο κόσµος τους ακολούθησε µε την ίδια προσήλωση και τις τρεις φορές αγαπώ τα Γράδα. Τα πιάτα τους µαγνητίζουν τον ουρανίσκο.

Η πίσω αυλή του σπιτιού του Κεµάλ Ατατούρκ. Ένας µικρός παράδεισος µέσα στην Αγίου ∆ηµητρίου.

Περίπατος στην Αγ. Μηνά, ειδικά το Μάιο που ανθίζουν οι νερατζιές που στέκονται κατα µήκος της, µε το βλέµµα ψηλά, να κοιτάω τα νεοκλασσικά κτήρια που παλεύουν µε το χρόνο και την εγκαταλειψη. Αν έλειπαν και τα αµάξια παρκαρισµένα και στις δυο πλευρές του δρόµου (νόµιµα δε λέω).

Τα θρανία, υδρόγειες σφαίρες, διακόσµηση hommy, η πιο αυθεντική ιταλική pizza, τα καλύτερα κοκτέιλ που ήπιαµε τελευταία στην πόλη. Το High School Pizza Bar έγινε το µέρος που θέλεις να απολαύσεις αυθεντικό ιταλικό espresso το πρωί, να δεις το ηλιοβασίλεµα µπροστά στη θάλασσα και να υποδεχτείς τη νύχτα.

H αλέα με τα παγκάκια ανάμεσα στο Δημαρχείο και στο Βυζαντινό. Στιγμές απομόνωσης. Πάρε καφέ κι ένα βιβλίο και πήγαινε.

Τα κουλούρια του Αριστοτέλειον. Επειδή η έννοια σουσαµένιο κουλούρι είναι σαλονικιώτικη, εδώ ο όρος αποκτά και αξία.

Το πιο cosy ξενοδοχείο πόλης που διαθέτει η Θεσσαλονίκη, το City. Η Alexa Mils, δηµοσιογράφος από την Αµερική που φιλοξενήσαµε πέρσι ερωτεύτηκε  τα δωµάτια του και ζητά να επιστρέψει εκεί.

Η Κλεισούρας είναι ένας δρόµος που αν δεν τον ξέρεις, δύσκολα τον βρίσκεις. Στο πλάι της Χαλκέων, διαθέτει τα πιο εντυπωσιακά έρηµα σπίτια της πόλης. Μοιάζει µε ταινία µεταπολεµική το σκηνικό. Aν ζούσε στη Θεσσαλονίκη η Λαµπέτη, θα ξεπρόβαλε από παράθυρο του. Και ως σκηνικό οφείλει να είναι after hours. H Κουκουβάγια, όνοµα και πράµα που είναι εκεί αυτό το ρόλο παίζει, υποδέχεται µεταµεσονύκτια.

Ο Γρύλος είναι το πιο µικρό νέο βιβλιοπωλείο που είδαµε στο τέλος της Μητροπόλεως και οι άνθρωποι που συχνάζουν το κάνουν συναρπαστικό.

Μερικές φορές όταν ανεβαίνεις περασµένα µεσάνυχτα τη ∆ιοικητηρίου, σε πιάνει πρώτα η µυρωδιά απ΄τα λουλούδια του κήπου του και µετά σκάει µπροστά σου το οµώνυµο κτίριο. Λες δεν µπορεί από κάποιο παράθυρο θα ακουστεί κανένα βαλς. Μεγαλοπρέπεια.

Το πιο ωραίο παγωτό που έφαγα τα τελευταία χρόνια είναι πίσω από τη Μητρόπολη και µυρίζει αυθεντική Βανίλια Μαδαγασκάρης και γνήσιο φυστίκι Αιγίνης χωρίς χρώµατα. Vanilla Gelateria, θυµίζει και διαστηµόπλοιο.

Το έρηµο Καπάνι µετά τις τρεις το πρωί όταν έχουν φύγει τα παράνοµα παρκαρισµένα αυτοκίνητα. Θα µπορούσες να γυρίσεις και ταινία.

Η αναβίωση της Αίγλης. Τίποτε δεν αγαπήθηκε περισσότερο τελευταία από την ανάσταση ενός ιστορικού χώρου µε τις συνθήκες και το σεβασµό του σήµερα. Το παλιό χαµάµ γνωρίζει µεγάλες δόξες από την οµάδα του ∆εντρόσπιτου και µεις λατρεύουµε τον κήπο του το καλοκαίρι και τον τρούλο του για σκηνικό το χειµώνα.

Tο φερ φορζέ σαλονάκι της αυλής του Αγ. Παντελεήµονα στην καρδιά της Θεσσαλονίκης, στην  οδό Ιασονίδου. Ένα διάλειµα σ΄ενα σκηνικό µιας άλλης εποχής κάτω από δέντρα, και δίπλα στο σκεπαστό γεµάτο λουλούδια. Σίγουρα θα τη βρεις ανοικτή την εκκλησιά Παρασκευές που λειτουργεί στον εσπερινό. Θα µπεις σε άλλο κόσµο, µε αρώµατα που δεν θυµίζουν αστικό κέντρο.

Το παλαιού τύπου κλέος να κατεβαίνεις τις σκάλες του Ολύµπιον µετά από ταινία. Επειδή δεν χάθηκαν τελικά όλα στο πέρασµα του χρόνου.

Όταν βρέχει και οι δρόµοι γύρω από τη Μητρόπολη λαµπυρίζουν πορτοκαλί νερά από τα φώτα του δρόµου.

Ο πεζόδροµος της Αγίας Σοφίας. Αν και δεν βρήκε ακόµα το δρόµο του, τον αγαπάµε!

Οι δίδυµοι, ο Ανέστης κι ο Μιχάλης, έξω από το θέατρο της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών να καλησπερίζουν και η βιβλιοθήκη της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών. Το πιο αυθεντικά διανοουµενίστικο µέρος στην πόλη.

Ο Τέλλος σαν θυρωρός χαµένων ψυχών στη Σβώλου.

Τα ίχνη των τειχών που ξεκινούν απ΄το κέντρο. Φιλικής εταιρίας και ανηφορίζεις ακολουθώντας τα. Τα έχεις στα δεξιά σου µέχρι το Μακεδονικό και µετά τα χάνεις. Θα τα ξαναβρείς περνώντας την Εγνατία, βγαίνοντας στη Μελενίκου. Ακολούθησέ τα κι όπου σε βγάλουν. Η αρχαία βόλτα της πόλης.

Το ξενοδοχείο Bristol στα Λαδάδικα. Το πιο παλιό της πόλης. Μπες µέσα για έναν καφέ, µη διστάζεις.

Είναι σε µια από τις πιο αυθεντικές γειτονιές της πόλης, στην Αιγύπτου και δίνει νόηµα στη λέξη γειτονιά. Έχει υπέροχους µεζέδες και υπέροχο κτίριο, διώροφο που σε πάει σε άλλες εποχές και για αυτό λατρεύουµε το Βασιλικό.

Ένα από τα καλά κρυµµένα µυστικά της πόλης που θυµίζει έντονα Ευρώπη είναι το Black Lime. Στον ηµιόροφο του Notos Galeries το ιδανικό σηµείο για ένα γεύµα έξω από τη βοή της Τσιµισκή, σε έναν κήπο έκπληξη που ξαφνιάζει.

Οι φωτισµένοι τρούλοι τις νύχτες στο Μπεζεστένι, το Γιαχουντί Χαµάµ, η ερηµιά του Αλκαζάρ, το Μπέη Χαµάµ, τα αποµεινάρια µιας µακρινής εποχής όπως εγγράφονται στην πόλη.

∆έρµα, ξύλο, παλιό στιλ και ροκ είναι ένα κοκτέιλ για ιδανικό µπαρ. Το αγαπάµε γιατί έχει και µπύρες εκλεκτές από µικροζυθοποιές ελληνικές και εξαιρετικές. Το Dizzy Dolls.

Πριν από επτά χρόνια κάνεις δεν φανταζόταν ότι το ένα στην αρχή και µετά δεύτερο παρά δίπλα ποπ αριστούργηµα που ακούει στο όνοµα Μικρός Γάιδαρος θα γινόταν η επιτοµή της µεξικάνικης κουζίνας και των απολαυστικών κοκτέιλ της πόλης. Τον αγαπάµε γιατί είναι διαφορετικός.

Η αυλή του Κρατικού Ωδείου. Ένα µοναδικό δείγµα αυλής που διασώζεται, ίσως το τελευταίο σε µια ολόκληρη γειτονιά που κάποτε λεγόταν Φραγκοµαχαλάς.

Διαβάστε ακόμη I ♥ Downtown part 1

I ♥ Downtown part 2

I ♥ Downtown part3