3 Θεσσαλονικείς (που δεν πήγαν) έγραψαν για όσα αισθάνθηκαν

Τρεις γνωστοί Θεσσαλονικείς που δεν πήγαν στο συλλαλητήριο έγραψαν στο fb τις σκέψεις τους μετά από αυτό.

Μαρία Τσιουτάνη

Εν είδει απολογισμού: -Ήταν, πράγματι, η μεγαλύτερη πολιτική συγκέντρωση στην Θεσσαλονίκη, εδώ και χρόνια -Συμμετείχε πολύς κόσμος ευπρεπής, σοβαρός και αξιόπιστος -Η ΧΑ κατάφερε να μετέχει για πρώτη φορά, σε κάτι μαζικό, σπάζοντας την δημόσια απομόνωσή της -Οι ομιλητές, δυστυχώς, δημαγωγοί , δημοκόποι και υβριστές -Η κάλυψη των ΜΜΕ και ειδικότερα της ΕΡΤ ήταν τραγική έως απαράδεκτη. Λαμπρή εξαίρεση η Δημοτική Τηλεόραση TV100, που μετέδιδε, επί τρεις περίπου ώρες, εικόνες και σχόλια. Σε όσους μου είπαν σήμερα “Στα ΄λεγα εγώ, μη μιλάς, μόνο να χάσεις έχεις” απαντώ: Ο,τι είπα, το σκέφτηκα και το πίστευα κι ό,τι έχω σκεφτεί και το πιστεύω, το λέω. Ό,τι έχασα, χαμένο το είχα κι ουδέποτε το αναζήτησα. Το “όνομα” της Μακεδονίας δεν το κερδίσαμε και πάλι… Δεν ήμουν υπέρ του συλλαλητηρίου, το δήλωσα, δεν το μετανιώνω, χαίρομαι που δεν έβαλα, δια της παρουσίας μου, την υπογραφή μου σ’ ένα ψήφισμα που δεν με εκφράζει και θα κοιμηθώ στο άνετο μαξιλάρι της καθαρής συνείδησης, της ειλικρίνειας, της ανυστεροβουλίας και βεβαίως της αδιαμφισβήτητης φιλοπατρίας μου. Αλλά θα με στοιχειώνει συνέχεια η ανάγκη να βρεθεί τρόπος, ώστε αυτός ο μεροκαματιάρης της φωτογραφίας, η γιαγιούλα κι ο “κόσμος” ανάμεσά τους να γίνουν κατανοητοί, να “κερδηθούν”, απ’ όσους πραγματικά τους νοιάζονται.

Ιωάννα Κοσμοπούλου

Το συλλαλητήριο πέρασε πλέον στην ιστορία και μας διέψευσε όλους ή τουλάχιστο πολλούς από εμάς (ανάμεσά τους συγκαταλέγω και τον εαυτό μου). Μας διέψευσε ως προς την αθρόα συμμετοχή του απλού λαού. Είδαμε σκηνές “απείρου κάλλους”. Ακούστηκαν “σημεία και τέρατα”, τα οποία οι συμμετέχοντες δήλωσαν απερίφραστα ότι δεν τα άκουσαν, γιατί δεν τους ενδιέφερε να τ’ ακούσουν. Δεν πήγαν εκεί γι’ αυτό. Η εκτίμησή μου είναι ότι οι χιλιάδες κόσμου που παραβρέθηκαν πήγαν για δύο λόγους. Ο πρώτος ήταν για να νιώσουν επιτέλους μια εθνική ανάταση και να δηλώσουν μια γενικότερη αγανάκτηση κι ενδεχομένως απαξίωση (έως και απέχθεια) για τον πολιτικό κόσμο. Ο δεύτερος είναι ότι κάτι “τσιμπάει” ακόμη μέσα στην ψυχή του Έλληνα σχετικά με το όνομα. Του έρχεται δύσκολο να το δεχτεί, δύσκολο να το “χωνέψει”. Και το ερώτημα είναι και τώρα τι? Η θέση της κυβέρνησης σε σχέση με τις διαπραγματεύσεις δυσχεραίνεται. Η θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης επίσης δύσκολη. Πιστεύω όμως ότι ίσως υπάρχει ακόμη ελπίδα. Ν’ αφουγκραστούν το λαό και να ψάξουν λύσεις στα προβλήματα χωρίς συμφέροντα και μικροπολιτικές. Αν είναι δυνατόν, λύσεις εθνικής ομοψυχίας και συναίνεσης. Όχι μόνο σε σχέση με το “όνομα”. Σε σχέση με όλα τα ζητήματα της χώρας. Και βέβαια ν’ αλλάξουμε κι εμείς οι ίδιοι. Δανείζομαι μια φράση απ’ την ομιλία του Κων/νου Μαρκουλάκη στο συνέδριο της ΝΔ “Αν σπρώξουμε όλοι μαζί το βράχο, μπορούμε να τον πάμε έστω ένα μέτρο παραπέρα». Μη στέκεστε στο ποιος το είπε και πού το είπε. Είναι η μόνη λύση. Γιατί αλλιώς το “αυγό του φιδιού” που γεννήθηκε σήμερα, παραμονεύει στη γωνία. Το ζήτημα είναι να μην το αφήσουμε να εκκολαφθεί.

Μιχάλης Αλεξανδρίδης

Μετα τις έριδες που προκάλεσαν τα χθεσινά μου ποστ, θεωρώ υποχρέωση μου να πω τι είδα σήμερα. Έπεσα έξω. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι τόσος κόσμος θα κατέβαινε στην πλατεία με αφορμή το όνομα του κράτους των Σκοπίων. Περίμενα το προσκλητήριο να βρει ευήκοα ώτα σε συνειδητά εθνίκια, σε ακροδεξιούς, σε θεούσες και δωδεκαθεϊστές. Σε χουλιγκανους και …νταήδες ελληναράδες. Μαζεύτηκαν πολλοί περισσότεροι. Κάθε κοινωνικης σύνθεσης, ηλικιας και καταγωγης. Τόσο πολλοί, που οι γραφικοί Πανικες, τα γνωστά «νουμερα» των προαναφερόμενων ομάδων και τα φασιστομουτρα της Χρυσης Αυγης να χαθούν στο πλήθος και να μην είναι αυτά που κυριάρχησαν και το χαρακτήρισαν. Ποιοι ήταν όλοι αυτοί που δεν μπορουσα να προβλέψω, ποιο ήταν αυτό που τους σήκωσε από τους καναπέδες τους και ποια ήταν τα κίνητρα τους; Δεν μπορώ να αποφανθώ με βεβαιότητα. Ήταν ένα « φτάνει πια» τα πήρατε όλα, αφήστε μας τουλάχιστον το όνομα μας; Ήταν ένα ριμέικ των «αγανακτισμένων»- με την απουσία βεβαιως των ΣΥΡΙΖΑιων- που ένιωσαν προδομένοι καθώς την πάτησαν με τις αντιμνημονιακές τους προσδοκίες και βρήκαν αφορμή να ξεσπάσουν; Ήταν η αντίδραση στα συσσωρευμένα ζορια που επέφερε στον καθένα η μνημονιακή 8ετια; Ή μήπως πρόκειται για μια ισχυρότατη και υπαρκτή εθνική ευαισθησία που προκλήθηκε και οδήγησε σε οξεία αντίδραση; Αναμφίβολα ήταν όλα αυτά μαζί. Ενδεχόμενα και κάποια ακόμη που δεν καταφέρνω ακόμη να αποκρυπτογραφήσω. Αν η αποσαφήνιση των στοιχείων που έθεσαν σε κίνηση τόσες χιλιάδες ανθρώπων είναι το πρώτο ερώτημα, το δεύτερο είναι ποιο είναι το αποτύπωμα- το κληροδότημα-του συλλαλητηρίου στις μελλοντικές εξελίξεις. Και σ αυτό το ερώτημα η απάντηση ούτε μονοσήμαντη είναι, ούτε εύκολη. Πρώτα από όλα, θεωρώ ότι οδηγείται σε αποτυχία η απόπειρα αναζήτησης συμβιβαστικής λύσης στο όνομα του γειτονικού κρατιδίου. Όσο και να πίεσε ο Τραμπ, όσο και να του το υποσχέθηκε ο Τσιπρας, νομίζω ότι ο κύβος ερρίφθη. Δεύτερον, το συλλαλητήριο αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη πολιτική ήττα του Τσίπρα. Θεωρώ ότι από σήμερα, τίποτα δεν θα είναι όπως ήταν χθες. Ο ηγεμόνας ηττήθηκε από ένα κύμα παρόμοιο με αυτό που τον ανέδειξε. Τρίτον, θα υπάρξει έντονη κινητικότητα εκεινων που θα διεκδικήσουν την πατρότητα του…ξεσηκωμού. Θα δούμε δηλαδή επιτήδειους που θα αποπειραθούν να χτίσουν καριέρες στο κύμα, όπως ακριβώς έκαναν οι παγκοσμίως άγνωστοι ΣΥΡΙΖΑιοι που έγιναν υπουργοί πουλώντας αντιμνημόνιο και ευρωσκεπτικισμό. Ας ελπίσουμε πως θα σταματήσουμε εδώ, έτσι ώστε την πρωτοφανή δυναμική της κινητοποίησης να μην την καρπωθούν οι Χρυσαυγίτες, μετατρέποντας την σε φωτιά και τσεκούρι κατά της ήδη αποσταθεροποιημένος δημοκρατίας μας.