6 πράγματα που δεν θα ξεχάσω από τα χιόνια του 2019 στη Θεσσαλονίκη
Για να ξεκινήσει καλά η εβδομάδα.
Λέξεις: Κική Μουστακίδου
Ζήσαμε ένα κατάλευκο τριήμερο που μας έκανε να νιώσουμε ξανά παιδιά, να πατήσουμε πάνω στον χιονισμένο καμβά και να απολαύσουμε τις πρώτες μέρες του νέου έτους με ξεγνοιασιά και πανέμορφες εικόνες. Κι αν κάτι κρατώ ως ανάμνηση, είναι τα παρακάτω:
#1 Τους ανώνυμους ήρωες της καθημερινότητας | Ιστορία αλιευμένη από το Facebook της Εύης Καρκίτη:
«Βγαίνοντας χθες από το λάιβ είδαμε στη Τσιμισκή έναν άστεγο κρυμμένο κάτω από τις χιονισμένες κουβέρτες. Τηλεφωνήσαμε αμέσως στο κέντρο περίθαλψης αστέγων που βρίσκεται στη περιοχή της Βίλκας από το οποίο μας έδωσαν ένα κινητό νούμερο για την περισυλλογή αυτών των ανθρώπων και την μεταφορά τους σε κέντρα με ζέστη και φαγητό. Καλέσαμε αμέσως στο κινητό νούμερο το οποίο όμως ήταν εκτός λειτουργίας. Καλέσαμε άλλες τρεις φορές αλλά τίποτε. Εκτός λειτουργίας. Έτσι πήραμε το ΕΚΑΒ. Μας πήραν δυο φορές πίσω για να τους υποδείξουμε το ακριβές σημείο. Μέσα στην κακιά νύχτα και σε λιγότερο από μισή ώρα το μοναδικό, το καταπληκτικό, το αιώνιο ΕΚΑΒ που έχει σώσει τόσες ζωές, τόσες και τόσες ζωές έσωσε χθες βράδυ άλλη μία, τη ζωή ενός συνανθρώπου μας που θα πέθανε από το κρύο σε πεζοδρόμιο της πόλης».
#2 Το La La Land του χιονιά, ένα πανέμορφο βίντεο με τη λευκή Θεσσαλονίκη σχεδόν να χορεύει από ψηλά:
Το βίντεο του Βαγγέλη Αμεράνη, από τα Κάστρα μέχρι τη θάλασσα της πόλης, είναι ένα αληθινό οπτικό ποίημα. Επιπλέον, η μουσική επένδυση των λήψεων καρφιτσώνει ένα μόνιμο χαμόγελο στον θεατή. Απολαύστε το:
#3 Την πιο ρομαντική selfie της κακοκαιρίας «Σοφία», μια εικόνα του Νίκου Κουγιουμτζή:
#4 Τον παγωμένο ντελιβερά στα χιόνια, ένα viral βίντεο που θα πρέπει να μας προβληματίσει:
#5 Την άλλη ανάγνωση πάνω στο χιονοπόλεμο, τις 77 αυθεντικές λέξεις του τραγουδοποιού Βασίλη Πετρίδη:
«Όταν χιονίζει στην Ελλάδα σκέφτομαι τους Ρώσους μετανάστες που ζουν εδώ. Που δούλεψαν στον καυτό ήλιο, στο πυρακτωμένο γιαπί, στη λάβα του βενζινάδικου. Το χιόνι είναι η δικιά τους πατρίδα. Και έτσι όπως βγήκα τη βόλτα μου είδα να φεύγουν χιονόμπαλες ξυστά και να φωνάζουν κάτι ακατάληπτα. Ήταν Ρώσοι παππούδες, από αυτούς που παίζουν χαρτιά στις πλατείες… βρίσκονταν ξανά στις πλατείες της Μόσχας ή του Βλαδιβοστόκ. Γιατί το χιόνι είναι η δικιά τους πατρίδα».
#6 Το πιο σημαντικό πράγμα στην παγωνιά είναι το νoιάξιμο και η αλληλεγγύη. Οι άνθρωποι στη πόλη την επέδειξαν. Από τον τοίχο της Άσπας Πάσιου
Τελικά έκανα έναν κουβά σπιτάκι με κουβερτάκι φλις cars 😜😜. Ζέστανα το γιαούρτι, έτριψα ψωμάκι μέσα, κατέβηκα, την φώναζα 5 λεπτά, μου ήρθε με την παρέα της και το παιδί της. Μόνον αυτή ακουμπιέται, από όλα. Δεν ήθελε φαί, η έρμη, χάδια ήθελε. Θα την έπαιρνα και στο σπίτι, μετά από τόσα γουργουρητά, λύγισα, αλλά δεν έμπαινε στην πολυκατοικία με τίποτε. Μόλις έκλεισα την πόρτα της εισόδου, πήγε η παρέα να φάει. Τώρα περιμένω υπερπαραγωγή κουτί μεγάλο εργαλείων από το γραφείο του Άρη και θα τους φτιάξω τσαρδάκι κανονικό. Στο μεταξύ συνάντησα έναν παππού κάτω που ήθελε να ταίσει τα πουλιά. Ξέρετε, την αγάπη μου για τα πουλιά 😖. Μου ζήτησε βοήθεια και σφύριζα αδιάφορα… ζωορατσισμός, καθαρός
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
