7 Σκηνές εκτός οθόνης από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου

Λέξεις: Χρήστος Ωραιόπουλος / Εικόνες: Motionteam

Ολύμπιον/Παύλος Ζάννας/Τζον Κασσαβέτης/Σταύρος Τορνές/Φρίντα Λιάππα/Μακεδονικόν

Καπέλα ευφάνταστα, κινηματογραφικά, μπερέδες, παλτό μακριά, στριφτά και βιομηχανικά τσιγάρα, χέρια που κρέμονται, χέρια που πιάνονται, μαλλιά μακριά, κοντά, ξανθά, μελαχρινά, γκρίζα, άσπρα. Νεαρές και νεαροί με καρτελάκι εθελοντή λύνουν απορίες. Ουρά αναμονής στο ταμείο. Εισιτήριο στο χέρι. 

Όλη αυτή η πρώτη ύλη ταινίας κοχλάζει και περιμένει να δώσει ζωή στις προβολές και χαρά στους συντελεστές. Η πραγματικότητα είναι η πιο ευφάνταστη μυθοπλασία. Οι ταινίες, τα ντοκιμαντέρ όλα εξαιρετικά. Αλλά το Φεστιβάλ δεν διεξάγεται μόνο μέσα στις αίθουσες από πάνω. Σκηνές παίζουν σε όλη την πόλη, όπου σταθείς και όπου κοιτάξεις.

Σκηνή #1

Μια παρέα κοριτσιών περιμένουν μπροστά στην αποθήκη Α στο λιμάνι για την προβολή των μικρού μήκους. Τα στριφτά τους τσιγάρα περιμένουν κι αυτά ανάμεσα στα παγωμένα τους δάχτυλα να γίνουν τζούρες. Ή ανάσες.

Σκηνή #2

Ώρα δύο και κάτι. Βγάζω το εισιτήριο από το ταμείο του Ολύμπιον και κατευθύνομαι προς το λιμάνι. Σταματάω στο περίπτερο. Περιμένω να πληρώσει η κυρία από μπροστά μου. Έρχεται στην ουρά ένας φοιτητής. ‘’Μια άλφα’’ λέω. ‘’Για το Φεστιβάλ κι εσύ;’’ ακούω μια φωνή από πίσω μου. Απαντώ θετικά. Πήγαμε μαζί ως το λιμάνι, καθίσαμε σε διαφορετικά σημεία στην αίθουσα.

Σκηνή #3

Μόλις έχει τελειώσει η προβολή των βραβευμένων στο Φεστιβάλ της Δράμας μικρού μήκους. Η έξοδος μας βγάζει μπροστά στη θάλασσα σε ένα μουντό αγγελοπουλικό σχεδόν τοπίο του λιμανιού. Αρκετοί είμαστε συγκινημένοι και φορτισμένοι. Ένας κύριος γύρω στα σαράντα πέντε πληκτρολογεί στο κινητό του και καλεί. Έλα ρε μάνα καλά είσαι; Καλά, καλά κι εγώ. Τίποτα, σε αγαπώ πολύ να το ξέρεις, θα περάσω το βράδυ να σε δω.

Σκηνή #4

Περπατάνε μέσα στον κόσμο με τα μάτια τους προπονημένα και ανοιχτά. Είναι πολλοί και βγήκανε στους δρόμους. Τώρα είναι η εποχή τους, σαν τα μανταρίνια. Οι κάμερές του κρέμονται στο λαιμό τους και εμείς από το κλικ τους. Ευχαριστούμε τους φωτογράφους, όλους μα όλους, που ζωντανεύουν τις εικόνες που πλάθουμε.

Σκηνή #5

Μια όμορφη κοπέλα μπαίνει με γρήγορο βήμα στο λιμάνι. Προσπαθεί να χωρέσει στα δυο της χέρια έναν καφέ, το εισιτήριο το πορτοφόλι και ένα κινητό που χτυπά και το ψάχνει στην τσάντα της. Ο καφές δεν τα καταφέρνει και ένα καπουτσίνο με κανέλα πέφτει κάτω. Γαμώ το Χριστό σου για καφές. Δεν προλαβαίνει το τηλέφωνο. Τώρα καλεί αυτή εκνευρισμένη. Ρε συ Αθηνά πάρε μου κι έναν καφέ όπως έρχεσαι, μου έπεσε!

Σκηνή #6

Σε ένα πεζουλάκι κάθεται μια κυρία από αυτές που φέρουν τα χαρακτηριστικά που μας κάνουν να της προσδίδουμε το χαρακτηρισμό ‘’θεία’’. Μιλάει στο τηλέφωνο και έχει χάσει όπως καταλαβαίνω την προβολή. ‘’Δεν πειράζ’ λεβέντημ θα δουμ’ την άλλη. Την αγάπησα. Εμείς γιαγιά θα πάμε σε καμιά προβολή;

Σκηνή#7

Ένα ζευγάρι Κινέζων με πλησιάζει απειλητικά με μια φωτογραφική στο χέρι. Αγχώνομαι και προσπαθώ να επιστρατεύσω τα ελάχιστα κινέζικα που ξέρω (αστειεύομαι), τα πολλά αγγλικά που έχω καιρό να φρεσκάρω εννοώ.

-Could you please take a picture of us?

-Yes, of course!