Αλέξης Αρχοντής: Ο ντράμερ της μπάντας 100 Βαθμοί Κελσίου που μελοποιεί ποίηση

Λέξεις – Εικόνες: Χρήστος Διαμάντης

RoadhouseBlues: Η ψυχολογία “μια υπέροχη στιγμή και τίποτα λιγότερο!” μας εξαγριώνει. Πόσο θα ήθελα να φωτογράφιζα εκείνα τα πιο ωραία που είναι εκείνα που δεν αποτυπώνονται. Ίσως είναι ασθένεια, ίσως βαριέμαι πολύ, ίσως θα προτιμούσα να μπουκάρω σε ένα πολυσύχναστο μέρος και να παγώσω τους πάντες με το πάτημα ενός κουμπιού, σώζω μόνο τους φίλους μου, εκατονεικοσιέξι δίσκους και ένα κορίτσι. Μέχρι τότε γίνομαι εννιά ετών, παίζω τραμπάλα με τον εαυτό μου, ταξιδεύω και με μια canon Mark iv καταγράφω κάθε μικρή διαφορά, χρώμα και δίνω νέα διάσταση στη λεπτομέρεια. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι κάνω το αντίθετο άλλα το αντίθετο ποιου πράγματος; Δεν καταλαβαίνω. Κλείνω τα μάτια και περιμένω κάτω από τον ήλιο κάτι που δεν ξέρω τι είναι..

Όταν πρωτάκουσα το ρυθμικό ράπισμα του Αλέξη Αρχοντή ζωντανά μου έγινε δεκτό, σαν μια μοναδική συνεισφορά στη βάση της μπάντας που ροκάρει μελοποιώντας ποίηση. Ρυθμός. Ίσως επηρεάζει πιότερο κυρίως τον μουσικό έργο του Γιάννη Αγγελάκα.

Ο Αλέξης Αρχοντής ανήκει στην ανήσυχη μεριά της γενιάς του που πίστεψε στη φιλία, στον έρωτα, στην ανεξάρτητη γνώμη και στο ροκ εν ρολ. Σε μια εποχή έντονης αμφισβήτησης και μετανάστευσης παγκοσμίως, αγαπά τα απογεύματα του να τα δειλιά-Ζει στην Θεσσαλονίκη και να συν-ταξιδεύει για τη μουσική.

Είναι ο ντράμερ της μπάντας 100 βαθμοί Κελσίου που πλαισιώνει τον Γιάννη Αγγελάκα. Μια μπάντα που αγκαλιάστηκε πολύ από όλους και από πολύ νέο κόσμο – φαίνεται ότι κάποια ζητήματα παραμένουν από γενιά σε γενιά και τίθενται πάλι και ζητάνε πάλι τη λύση τους.

Ωστόσο ο ψυχωμένος ερμηνευτής μελοποιημένων ποιημάτων Γ. Αγγελάκας αρκεί (αφού ουδέποτε έφτιαξε τραγούδια «ήσυχα») για να εμπνεύσει τους νέους μουσικούς του σε καινούριους ήχους με στοιχεία punk, dark cabaret και με αποχρώσεις που έχουν τη λογική του Tom Waits κι ακόμα και σήμερα να επιμένει στο Τώρα με τους 100 βαθμούς Κελσίου για να βάζουν φωτιά σ’ ότι σ΄όλους μας τρώει την ψυχή.

Μια μπάντα που στο σύνολο της δεν δείχνει να κάνει την παραμικρή έκπτωση, πρωτίστως απέναντι στον εαυτό της και έπειτα απέναντι στο ανήσυχο κοινό. Γι’ αυτά κι όσα άλλα έφερε η στιγμή μιλήσαμε με τον Αλέξη Αρχοντή βολτάροντας και κάνοντας οφθαλμόλουτρο στα ωραία της Θεσσαλονίκης.

– Γιατί ντράμερ;

Ξεκίνησα παίζοντας κιθάρα γιατί ήταν το πρώτο μουσικό όργανο που βρήκα μπροστά μου. Στην συνέχεια με κέρδισε το πρωτόγονο συναίσθημα και η δύναμη που έβγαζαν τα τύμπανα όταν τα πρωτοάκουσα από κοντά σε μια πρόβα φίλων.

– Σε ποια ηλικία προέκυψε η επιθυμία να ασχοληθείς με τα ντραμς;

Στα 14.

-Αγαπημένες μπάντες είχες – έχεις; Αγαπημένος ντράμερ ήταν – είναι;

Πολλές και πολλούς. Συνοπτικά, RageAgainstTheMachine, Nirvana, Queen, Beatles, Zeppelin, Metallica, Muse , APerfectCircle, Tool. Αντίστοιχα όλοι οι drummers που παίζουν σε αυτές τις μπάντες, Wilk, Grohl, Ringo, Bonzo, JoshFreese, Carey κτλπ.

-Ποια ήταν η πρώτη μπάντα που πλαισίωσες ως ντράμερ; Και πότε πρωτόπαιξες στη σκηνή; Πότε και πού έγινε αυτό;

Η πρώτη μπάντα που κάναμε κάτι πιο σοβαρό λεγόταν “APositive” και παίξαμε το πρώτο μας live όταν ήμουν 18 χρονών. Οι σκηνές που παίζαμε κάθε Τετάρτη και μετά κάθε Σάββατο για 2 χρόνια ήταν τα ροκόμπαρα  στη Ναυαρίνου ( Ιnside, Funkey, Παπαγάλος). Εμείς ήμασταν resident μπάντα στο Funkey.

-Μετά από αυτή την εμπειρία ποια ήταν η συνέχεια;

Στην συνέχεια άρχισα να ψάχνομαι παραπάνω με την μουσική, κάνοντας ηχοληψία και παραγωγή στις ηχογραφήσεις για τον δίσκο της μπάντας μου, αλλά και παίζοντας και με άλλους καλλιτέχνες σε διαφορετικά είδη μουσικής πέρα από rock. Έπαιξα και πήγα σε τούρ σε διάφορα μέρη στην Ελλάδα και αργότερα και στο εξωτερικό. Κάποιοι από αυτούς είναι o Cayetano, οι Emigre, KozaMostra, MyExcuse (με τους οποίους παίζω ακόμη και με τους οποίους είχαμε κάνει μια 3μηνη περιοδεία στην Αμερική το 2015). Τα τελευταία 2 χρόνια είχα την τύχη να βρεθώ στην μπάντα του Γιάννη Αγγελάκα, τους 100 βαθμούς.

– Προτάσεις, οντισιόν, επιλογές. Ο επαγγελματίας μουσικός ζει ωραία πράγματα αλλά εν κατακλείδι ζει με την τύχη του;

Η μουσική είναι από τα ωραιότερα πράγματα, αρκεί να το κάνεις με την καρδιά σου πρώτα απ’ όλα. Τουλάχιστον εγώ μόνο έτσι ξέρω και θέλω να το κάνω. Και προσπαθώ να μαθαίνω και να εξελίσσομαι. Η τύχη φυσικά παίζει τεράστιο ρόλο σε όλο αυτό, αλλά εξίσου σημαντικό είναι να δείχνεις αφοσίωση και να είσαι καλά προετοιμασμένος για τις ευκαιρίες που θα παρουσιαστούν κατά καιρούς και θα πρέπει να είσαι έτοιμος να τις ακολουθήσεις εκεί που έχουν να σε πάνε.

– Υπάρχει η πιθανότητα μέσα από το τυχαίο να πετύχεις κάτι πολύ βαθύτερο απ’ αυτό που πραγματικά ήθελες;

Πολλές φορές από το τυχαίο έχω ξεκινήσει μουσικά ταξίδια ή φιλίες που κράτησαν πολλά χρόνια.

– Σήμερα συμπληρώνεις τον Γιάννη Αγγελάκα με τους 100 Βαθμούς Κελσίου, πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο μου για να πάω σε οντισιόν γιατί έψαχναν drummer.  Με ρώτησαν αν ενδιαφέρομαι και απάντησα αντανακλαστικά ναι. Άκουγα Τρύπες και Αγγελάκα από τότε που με θυμάμαι. Πήγα σε φάση όπως πάντα χωρίς καμία προσδοκία ότι θα με πάρουν άλλα έχοντας ακούσει και μελετήσει τα κομμάτια που μου δόθηκαν για την οντισιόν ΠΟΛΛΕΣ φορές.

– Ο Γιάννης Αγγελάκας είναι ένας ποιητής που μελοποιεί την ποίηση του. Είναι σίγουρο ότι σ’ αρέσει να επιλέγεις θέματα με έντονη δραματική φόρτιση, αφού διαλέγεις ένα playlist μελοποιημένης ποίησης. Μπορείς να πεις ότι σε παρακίνησαν τα ποιήματα του, ποια ήταν η σχέση σου μ’ αυτά;

Έχω το background και το άκουσμα της μουσικής και των στίχων του Γιάννη στην ουσία περασμένο στο dna μου. Οι στίχοι του πάντα καταφέρνουν να έχουν μια αμεσότητα και ευθύτητα με τρόπο ιδιαίτερα εφευρετικό και αντισυμβατικό. Το ίδιο πράγμα προσπαθώ και εγώ να κάνω στο παίξιμο μου. Ο Γιάννης έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης και στο ρυθμικό κομμάτι. Θέλει να σπάμε τα καλούπια που έχουμε σαν έμπειροι μουσικοί και να προσπαθούμε να επανεφεύρουμε τον εαυτό μας, δημιουργώντας κάτι καινούργιο. Είναι σαν να ξαναμαθαίνουμε να παίζουμε από την αρχή. Αυτή η αποδόμηση έχει μεγάλο ενδιαφέρον για εμένα.

– Ο Γιάννης Αγγελάκας με τους 100 βαθμούς κελσίου μας αποδεικνύει ότι η μουσική φαντασία του δεν έχει ταβάνι κι ότι οι μουσικοί που τον συνοδεύουν δουλεύουν σκληρά γι’ αυτό το αποτέλεσμα. Συχνά τον βλέπουμε πάνω στη σκηνή να πιέζει τους μουσικούς του και να απευθύνεται κυρίως στον ντράμερ παροτρύνοντας τον: «πάνε, ναιι». Πόσο απαιτητικό είναι να είσαι ο ντράμερ αυτής της μπάντας όπου επιβάλλεται να παίζει σε σημείο βρασμού, τεχνικά αλλά δυνατά;

Τα live με τον Γιάννη είναι σίγουρα πολύ απαιτητικά σε σωματικό level, αλλά και στην εναλλαγή πολύ δυνατών σημείων, με άλλα σημεία που χρειάζονται τεχνικό έλεγχο, χαμηλές δυναμικές και συναίσθηση του time-feel και groove. Xρειάζεται να κρατιέμαι σε καλή φυσική κατάσταση για να μπορώ να στηρίξω το performance. Υπάρχει διαρκής επικοινωνία και αλληλεπίδραση όταν παίζουμε. Ο Γιάννης μας «τσιγκλάει» πάντα για να πάμε παραπάνω.

– Αυτή η μπάντα αντέχει να γράφει μίλια κι απανωτά sold out, όμως δυσκολίες θα υπάρχουν – πίσω απ’ όλα τα προφανή. Πού οφείλεται το μυστικό ηρεμίας αυτής της μπάντας ώστε να μεταμορφώνεται πάνω στη σκηνή;

Δεν υπάρχει κάποιο μυστικό. Υπάρχουν πολλοί χαρακτήρες με τα δικά τους θετικά και αρνητικά οι οποίοι έχουν ζυμωθεί εδώ και κάποια χρόνια, σεβόμενοι πάντα ο ένας την διαφορετικότητα του άλλου. Αυτή είναι η ομορφιά στην μουσική. Και κάπως έτσι χτίζεται αυτό το δέσιμο που βλέπεις και ακούς. Η ηρεμία οφείλεται στο καλό κλίμα το οποίο είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει και να διατηρείται κατά την διάρκεια του τούρ. Σε αυτό συμβάλουν σε ένα μεγάλο βαθμό και οι άνθρωποι που έχουμε μαζί μας στον δρόμο που διασφαλίζουν να κυλάνε όλα ομαλά.  Οι ηχολήπτες μας και ο τούρμανατζέρ μας είναι “φύλακες άγγελοι”. Χωρίς αυτούς τα πράγματα είναι δύσκολα.