"Είμαι κυρίως άνθρωπος" – Η απάντηση που απλά εξηγεί κάθε Pride

Για τους ανθρώπους που ξέρουν, πια, να διεκδικούν την φωνή, τον χώρο, την ύπαρξη τους. Τις ζωές τους, έτσι όπως αυτοί μόνο έχουν δικαίωμα να ξέρουν τον τρόπο που θα τις ζήσουν η εβδομάδα του 6ου Αυτοοργανωμένου Thessaloniki Pride είχε εξαιρετικά μεγάλη επιτυχία, συγκεντρώνοντας μεγάλο αριθμό ανθρώπων, κυρίως νέων, που πρόθυμα θέλησαν να βρεθούν στις εκδηλώσεις των ημερών αυτών ώστε να γιγαντώσουν το μήνυμα των δικαιωμάτων και της ορατότητας.

Το REclaim Pride αποτελεί τη συνέχεια της «Ανοιχτής Πρωτοβουλίας για ένα αυτοοργανωμένο 5ο Thessaloniki Pride», η οποία συστάθηκε τον Νοέμβριο του 2015 με πρωτοβουλία της «Ομάδας Sylvia Rivera», με αφορμή τη δημόσια αποποίηση από τον Δήμο Θεσσαλονίκης του συντονιστικού ρόλου που κατείχε ως τότε μεταξύ των δύο συνδιοργανωτριών ομάδων (ΑΜΚΕ Thessaloniki Pride και AMKE HOMOphonia).

Μετά από αυτό, δημιουργήθηκε το RADical Pride που διοργάνωσε το 1ο και 2ο Αυτοργανωμένο Thessaloniki Pride, ενώ η αντικατάσταση του από το REclaim PRIDE έγινε λίγα χρόνια αργότερα από τις ομάδες Sylvia Rivera, Κιουρί@ και νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση).

Μιλώντας με τον Ιγνάτη Χατζηεμμανουήλ από την ομάδα Sylvia Rivera, μας εξηγεί τι είναι ακριβώς το REclaim Pride, λέγοντας πως «Ξεκίνησε πριν μερικά χρόνια ως μία άλλη έκφραση της κοινότητας, με ανοιχτές συνελεύσεις, με αυτοοργάνωση χωρίς εξάρτηση από εταιρείες παντός είδους και από προξενεία, πρεσβείες και πάει λέγοντας. Επίσης, δεν έχει σχέση και με θεσμούς. Να πούμε ότι μόνο μία φορά που ζητήσαμε άδεια από το Δήμο Θεσσαλονίκης για να μας παραχωρήσει ένα χώρο, μας την έδωσαν αμέσως. Μετά βέβαια επικράτησε η άποψη ότι δεν θα έπρεπε να έχουμε καμία σχέση με κανέναν θεσμό, οπότε από κει και πέρα σταμάτησε κάθε επαφή. Δεν ζητήσαμε βέβαια ποτέ την αιγίδα. Αυτοοργάνωση για μας σημαίνει ότι γίνονται όλα με δικά μας μέσα. Χωρίς καμία εξάρτηση, ώστε να μπορούμε να βγαίνουμε στο δρόμο και να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας.»

Σχετικά με την τελευταία μέρα του REclaim PRIDE, ο κ, Χατζηεμμανουήλ, αναφέρει στην Parallaxi πως «Το Σάββατο ήταν η κεντρική πολιτική εκδήλωση στο αίθριο του Πολυτεχνείου που πιάνει διευρυμένες θεματικές γιατί θεωρούμε ότι τα θέματα συνδέονται μεταξύ τους. Για παράδειγμα αυτά που γίνονται στο πανεπιστήμιο, μας αφορούν. Ο αποκλεισμός δηλαδή των φοιτητών από το πανεπιστήμιο λόγω εισβολής της αστυνομίας και η εγκατάσταση της πανεπιστημιακής αστυνομίας θεωρούμε ότι θα δυσκολέψει τη διεξαγωγή του αυτοδιοργανώμενου Pride. Δηλαδή θεωρούμε ότι δεν θα είναι τόσο εύκολο να κάνουμε τις εκδηλώσεις μας, όπως αυτή που κάναμε το Σάββατο. Δεν είναι δηλαδή μόνο ΛΟΑΤΚΙ θέματα. Επίσης, ένα σημαντικό θέμα για εμάς, είναι αυτό του Ζακ. Της άδικης απόφασης αθώωσης των αστυνομικών για τη δολοφονία του και τη στοχοποίηση του γενικά από τμήμα της κοινωνίας και ΜΜΕ. Και φυσικά και το γυναικείο ζήτημα, οι γυναικοκτονίες, η έλλειψη αναγνώρισης του όρου γυναικοκτονία, η έξαρση τους αλλά και ζητήματα καθαρά ΛΟΑΤΚΙ όπως η ισότητα στο γάμο και οι επιθέσεις που συνέβησαν φέτος.»

«Στην Ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός»

Αυτός είναι ο κύριος τίτλος του φετινού REclaim Pride και είναι ξεκάθαρο πλέον πως τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα κάνουν σαφές προς τις κοινωνίες πως πέρα από τα δικά τους δικαιώματα, είναι διατεθειμένοι να αγωνιστούν και για εκείνα άλλων ομάδων ή ανθρώπων που χρειάζονται στήριξη.

Η Ιωάννα Γαϊτάνη, πρώην Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και μέλος της ομάδας «Συνέλευση Γυναικών 8 Μάρτη» που συμμετέχει στις εκδηλώσεις της week Pride, μιλάει για το πρόγραμμα και την ανταπόκριση του κόσμου στο κάλεσμα.

«Τη Δευτέρα είχαμε ένα Art Queer workshop, τη δεύτερη μέρα πού ήταν η Παγκοσμια Ημερα κατα της Ομοφοβιας, Τρανσφοβίας, Αμφιφοβίας και Ιντερφοβίας κάναμε μία παράσταση στην Καμάρα. Ήταν μία παράσταση από το Δίκτυο Ισότητας στο γάμο Marriage Equality Greece που είναι ένα πανελλαδικό δίκτυο για το ζήτημα της διεκδίκησης της ισότητας στον γάμο και παρουσιάσαμε την ταινία του Παναγιώτη Ευαγγελίδη «Οι γάμοι της Τήλου», ένα ντοκιμαντέρ που παρουσιάστηκε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Δευτέρα Τρίτη Τετάρτη είχαμε κι ένα εργαστήρι για τα τρανς δικαιώματα. Την Πέμπτη είχαμε την αντιπολεμική μας συζήτηση, γιατί το Pride φέτος έχει για τίτλο του το «Στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός» όπου μέσα σε εμπόλεμες καταστάσεις ή σε καταστάσεις που εντείνονται οι ανταγωνισμοί και επικρατεί ο μιλιταρισμός, τα δικαιώματα υποχωρούν και των ΛΟΑΤΚΙ και των γυναικών. Παρασκευή ήταν ή πολύχρωμη πορεία και Σάββατο είχαμε την κεντρική μας συζήτηση με θέμα της, το σε τι περίοδο ζούμε και ποιες είναι οι αντιστάσεις μας, εφ’ όλης της ύλης. Φέτος ανεβαίνει πάρα πολύ το REclaim PRIDE. Είχαμε πολύ μεγάλες συμμετοχές, με δεκάδες ανθρώπους στις εκδηλώσεις μας και υπήρξε και μία πολύ μεγάλη πορεία φέτος!»

Για τη συμμετοχή φέτος, μίλησε και ο Ιγνάτης Χατζηεμμανουήλ, λέγοντας πως «Για μένα ναι, έχουν αλλάξει τα πράγματα πάρα πολύ τα τελευταία δέκα χρόνια και με το άλλο Pride, το οποίο ξεκίνησε αυτοδιοργανώμενο και εκείνο. Πολλά άτομα άλλωστε από εδώ ξεκινήσαμε από το άλλο Pride. Αυτά τα 10 χρόνια λοιπόν που κλείνουμε φέτος, έχουν αλλάξει την πόλη και όσοι είμαστε κάποια μεγαλύτερης ηλικίας το βλέπουμε ότι η αλλαγή είναι τεράστια. Σε πολλούς τομείς. Στα ίδια τα πανεπιστήμια. Όταν ήμασταν εμείς δεν υπήρχε το ζήτημα τον ΛΟΑΤΚΙ καθόλου. Είμαστε πάρα πολύ ικανοποιημέν@ από τη συμμετοχή φέτος! Να πούμε την αλήθεια δεν το περιμέναμε. Ευτυχώς το πάρκο τσέπης στην Αλεξάνδρου Σβώλου είχε την υποδομή να σηκώσει όλο αυτό τον κόσμο. θα είμαστε σίγουρα ακόμα πιο οργανωμέν@ του χρόνου.»

Ανάμεσα στα νέα παιδιά που ακολούθησαν την πολύχρωμη πορεία της Παρασκευής, ήταν και η 18χρονη Αθανασία που πήγε μόνη της, όπως χαρακτηριστικά μας αναφέρει, κάτι που την έκανε να νιώθει λίγο αμήχανα, αλλά, «νομίζω το ξεπερνάω σιγά-σιγά».

“ΚΥΡΙΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ”

Η Αθανασία είναι φοιτήτρια. Πρώτη της χρονιά στη Θεσσαλονίκη και όπως μας λέει, είναι σε σχέση αλλά δεν έχει κάνει coming out επειδή «Είμαι ένας άνθρωπος που δεν έχω κάνει coming out, δηλαδή να βγω να πω, ξέρετε μου αρέσουν και οι κοπέλες, όλα τα φύλα ή οτιδήποτε. Το θεωρώ δεδομένο. Υπάρχουν όμως πολλοί εκεί έξω που δεν το θεωρούν. Και το χειρότερο είναι ότι πεθαίνουν και άνθρωποι από αυτό. Οπότε για αυτό είμαστε εδώ. Βέβαια είμαι και της άποψης ότι όπως ένας straight άνθρωπος δεν χρειάζεται να ανακοινώσει πώς είναι straight, εμείς για ποιο λόγο χρειάζεται να το πούμε. Δεν νιώθω εγώ λοιπόν την ανάγκη ότι χρειάζεται να το πω, αλλά νιώθω πως πρέπει να το εκφράσω. Αισθάνομαι ότι πρέπει στην κοινωνία να εξηγώ πάντα πράγματα. Αυτό είναι άσχημο και κουραστικό. Από τη μία βέβαια είναι καλό γιατί ενημερώνεις έτσι τον κόσμο, δηλαδή αυτούς που δεν γνωρίζουν για αυτό το θέμα. Και εγώ όταν ήμουν μικρότερη δεν γνώριζα και τα μαθαίνω τώρα όσο μεγαλώνω.».

Στην ερώτηση τι θα δήλωνε αν κάποιος την ρωτούσε, η απάντηση της είναι όλη η ουσία των αγώνων αυτών των ανθρώπων και των ομάδων, απαντώντας πως «Δεν θέλω να δηλώσω κάτι είναι η αλήθεια, αλλά αν κάποιος με ρωτήσει θα πω ότι είμαι Queer άνθρωπος. Κυρίως άνθρωπος. Αυτή τη στιγμή είναι κάτι που με εκφράζει πάρα πολύ. Νιώθω ότι είμαι μέλος μιας κοινότητας, παρόλα αυτά επειδή ήρθα μόνη μου νιώθω λίγο περίεργα αλλά νομίζω το ξεπερνάω σιγά-σιγά. Είναι πολύ ωραίο κλίμα, μου αρέσει πολύ. Με τα χρόνια παρατηρώ ότι γίνεται όλο και πιο ελεύθερο αυτό το πράγμα. Σίγουρα έχει να κάνει με τις δικές μας γενιές αλλά παρατηρώ ότι έχει πλέον και μεγαλύτερες ηλικίες και με χαροποιεί αυτό. Και ότι περνάει κόσμος και δεν κοιτάει περίεργα είναι υπέροχο, εντάξει είδα κάποια λίγα βλέμματα περίεργα αλλά έτσι κι αλλιώς για αυτό είμαστε εδώ, για να το αλλάξουμε αυτό. Πολλοί πιστεύουν ότι ζητάμε προσοχή, αλλά δεν θεωρώ πως είναι έτσι. Απλά ζητάμε να καταλάβουνε ότι είμαστε και εμείς άνθρωποι…»