Ανακάλυψε τα γλυπτά της πόλης: «Καλλιόπη Λύκα» των Βασίλη Παππά – Αθανάσιου Αλεξιάδη
Η Θεσσαλονίκη τιμά την μνήμη της Καλλιόπης Λύκα με το άγαλμά της στον προαύλιο χώρο του Γ’ Σώματος Στρατού.
Στέκουν δίπλα μας, τα προσπερνάμε, πολλές φορές μπορεί να μην παρατηρούμε καν την ύπαρξη τους. Είναι τα αγάλματα, οι προτομές και οι εικαστικές συνθέσεις της πόλης και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της. Πολλά από αυτά είναι τόσο γνωστά που έγιναν σήμα κατατεθέν της Θεσσαλονίκης, όπως το άγαλμα του Βενιζέλου, οι Ομπρέλες του Ζογγολόπουλου, το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Κάποια είναι πιο σύγχρονα, κάποια λιγότερο γνωστά, μερικά είναι πολυφωτογραφημένα, άλλα έχουν αφεθεί και παρακμάζουν. Στέκουν δίπλα σε μεγάλους δρόμους και πλατείες, ακίνητα, και μας διηγούνται ιστορίες από την πόλη.
Στο εσωτερικό μέρος του προαυλίου χώρου στο Γ’ Σώμα Στρατού επί της Λεωφόρου Στρατού, ανάμεσα από το κυρίως κτίριο και την εκκλησία, δεσπόζει το άγαλμα μιας γυναίκας με μια επιγραφή να το συνοδεύει, η οποία γράφει «Η Μάνα του Στρατιώτου – Καλλιόπη Λύκα». Πρόκειται για ένα μπρούτζινο άγαλμα με ελαφρύ βηματισμό προς τα εμπρός και απεικονίζει ρεαλιστικά την Καλλιόπη Λύκα με στρατιωτική στολή. Τοποθετήθηκε στο σημείο αυτό το 2000 και είναι έργο των Βασίλη Παππά και Αθανάσιου Αλεξιάδη.
Η Καλλιόπη Λύκα γεννήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 1889 στην Άρτα και πέθανε στις 15 Φεβρουαρίου 1982 στα Ιωάννινα. Αν και θεωρείται εθνική αγωνίστρια, την οποία ο ίδιος ο βασιλιάς Γεώργιος Β’ ονόμασε «Μάνα του Στρατιώτη», «πρότυπο Ελληνίδας, σύζυγος και μητέρα ηρώων πολεμιστών του Έθνους» η ιστορία της παραμένει άγνωστη και ελάχιστα προβεβλημένη.
Η Καλλιόπη Λύκα ήταν παντρεμένη με τον αξιωματικό του Στρατού Δημήτριο Λύκα, με τον οποίο απέκτησε έναν γιο, τον Γεώργιο Λύκα. Καταγόταν από πλούσια οικογένεια φιλοβασιλικών, συντηρητικών πεποιθήσεων και επιδόθηκε από νωρίς σε φιλανθρωπική δράση, όπως άλλωστε έκαναν και οι γονείς της, που βοηθούσαν φτωχούς και αδύναμους συμπολίτες τους και στήριζαν οικονομικά ιδρύματα και νοσοκομεία. Το 1911, η Καλλιόπη εκπαιδεύτηκε ως εθελόντρια νοσηλεύτρια, κάτι που στη συνέχεια θα χρησιμεύσει, μιας και βοήθησε πολλούς τραυματίες στους Βαλκανικούς πολέμους. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μετά το ΟΧΙ που είπε ο ελληνικός λαός δια στόματος Μεταξά, στάθηκε δίπλα στους στρατιώτες, στέλνοντας δέματα με ρούχα στο πεδίο της μάχης, ενώ αργότερα ακολούθησε μονάδες του Ελληνικού Στρατού στα βουνά προσφέροντας νοσηλευτικές υπηρεσίες. Εντάχθηκε στην Εθνική Αντίσταση το 1941 και βοήθησε στην απελευθέρωση της Ελλάδας με την ομάδα του Ναπολέοντα Ζέρβα.
Ακολούθησε τον Ελληνικό Στρατό ακόμα και στον πόλεμο της Κορέας και επέστρεψε στην γενέτειρά της, την Άρτα, με το τέλος του πολέμου το 1953, συνεχίζοντας να βοηθάει πολλά ορφανά που έχασαν γονείς και συγγενείς, φροντίζοντάς τα με περίσσεια αγάπη. Σε προχωρημένη ηλικία, όταν χρειάστηκε νοσοκομειακή περίθαλψη, απευθύνθηκε στο στρατιωτικό νοσοκομείο για βοήθεια, την οποία όμως της αρνήθηκαν. Πέθανε σε ηλικία 93 ετών, στις 15 Φεβρουαρίου του 1982, ξεχασμένη από το Ελληνικό κράτος.
Η Καλλιόπη Λύκα ήταν μια γυναίκα συντηρητική, προσκολλημένη στα ιδεώδη της και στην αγάπη για τον βασιλιά, τον χριστιανισμό, την πατρίδα. Ήταν αναθρεμμένη με τα πιστεύω της τότε αστικής τάξης στην Ελλάδα και από πολλούς κύκλους κατηγορήθηκε ότι εξυπηρετούσε συγκεκριμένα συμφέροντα που δεν ήταν πάντα προς όφελος όλου του λαού. Η επίσκεψή της στην Μακρόνησο, η συμμετοχή της στον πόλεμο της Κορέας και η αγάπη της για την βασιλεία δεν σχολιάστηκαν πάντα με τον καλύτερο τρόπο. Υπήρξε αναμφίβολα μάχιμη και πολύ γενναία.
Η Θεσσαλονίκη τιμά την μνήμη της με το άγαλμά της στον προαύλιο χώρο του Γ’ Σώματος Στρατού.
