Ανακαλύψτε τα κτίρια της πόλης: Τσιμισκή 57

Πνιγμένα από το καυσαέριο και τις μοντέρνες πολυκατοικίες. Στέκουν δίπλα μας ενάντια στο χρόνο και την φθορά. Τα προσπερνάμε, δεν τα παρατηρούμε, σε κάποια από αυτά ζούμε και εργαζόμαστε, κάνουμε τα ψώνια μας η πίνουμε έναν καφέ. Άλλα μαραζώνουν από την αδιαφορία μας.

Ζωντανά και περήφανα σύμβολα της ιστορίας της πόλης, κρύβουν σημαντικά γεγονότα, σκοτεινά μυστικά, οικογενειακές ιστορίες, τραγωδίες και χαρές. Νεοκλασικά, διατηρητέα, του ευρωπαϊκού εκλεκτισμού, του κλασικισμού, μπαρόκ, σύγχρονα αυτά είναι τα κτήρια σύμβολα της πόλης. 

Χτίστηκε το 1933, σε σχέδια των Μαλάκη-Ζωγράφου, ιδιοκτησία Ευθύμιου Σιδερόπουλου. 

Χαρακτηρίστηκε διατηρητέο το 2016.

Αξιόλογο κτίριο με στοιχεία μοντερνισμού που αποτελεί σύνολο με το διπλανό του κτίριο στην Τσιμισκή 59. Επαναληπτικότητα του ορόφου και διαμόρφωση της όψης με τον τονισμό των οριζόντιων στοιχείων των εξωστών. Στην σύνθεση της όψης εντάσσεται το κεντρικό – διευρυμένου πλάτους – έρκερ το οποίο συνδυάζεται με τους εκατέρωθεν εξώστες. Τα ανοίγματα του έρκερ ομαδοποιούνται με αυτά των εξωστών. Στην όψη κυριαρχεί καθαρότητα γεωμετρικών σχημάτων και γραμμών (στηθαία, κιγκλιδώματα).

Κατά την διάρκεια της Κατοχής, στέγασε την οργάνωση Εθνική Ένωσις «Ελλάς» -περισσότερο γνωστή ως τρία έψιλον- η οποία ήταν η σημαντικότερη αντισημιτική και φασιστική οργάνωση της Βόρειας Ελλάδας κατά το Μεσοπόλεμο. Τα μέλη της, γνωστά ως τριεψιλίτες ή χαλυβδόκρανοι, ήταν κυρίως πρόσφυγες και δρούσαν ως παραστρατιωτική οργάνωση. Μετά τη διάλυση της από το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, ορισμένα μέλη της εντάχθηκαν στην δικτατορική κυβέρνηση.

Επανασυστάθηκε το 1941 με την κατάληψη της Θεσσαλονίκης από τα γερμανικά στρατεύματα όπου αρκετά μέλη της συμμετείχαν στα δοσιλογικά Τάγματα Ασφαλείας. Μετά τη δολοφονία του ηγετικού στελέχους της, Βασίλη Σκανδάλη, το 1944 από την ΟΠΛΑ, η ΕΕΕ αποδυναμώθηκε σημαντικά. Την ίδια περίοδο, ορισμένα στελέχη της αποχώρησαν μαζί με τις κατοχικές δυνάμεις για να υπερασπιστούν τα τελευταία απομεινάρια του Τρίτου Ράιχ.

Ο Γιώργος Μαλάκης (του Νικολάου και της Σουλτάνας, γεννημένος στην Βλάστη Κοζάνης) ήταν πολιτικός μηχανικός απόφοιτος της Φυσικομαθηματικής Σχολής του Εθνικού Πανεπιστημίου (1921), καθώς και του Πολυτεχνείου του Βερολίνου (Technische Hochschule Berlin-Charlottenburg)(1926), ο οποίος εργάστηκε από το 1926 ως ελεύθερος επαγγελματίας στη Θεσσαλονίκη

Ήταν μεγαλύτερος αδελφός του ποιητή Χρήστου Μαλάκη (ψευδ. Χρήστος Ντάλιας), ιδρυτή του περιοδικού Νέα Πορεία.

Στα ώριμα χρόνια δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά και στην Αθήνα.