Άνδρας με αμαξίδιο έμεινε κολλημένος για δύο ώρες σε ανεβατόριο του ΑΠΘ

Τα σοβαρά προβλήματα προσβασιμότητας ατόμων με αναπηρία στο ΑΠΘ καταγγέλλει με ανάρτηση της στο Facebook η αρχιτέκτονας και κατασκευάστρια αθλητικού εξοπλισμού του παραολυμπιακού αθλήματος boccia, Ελευθερία Καστρινάκη.

Ένα από τα άτομα που βρέθηκαν στο χώρο με αφορμή μια συνάντηση με διδάσκοντα σχολής του ΑΠΘ που είναι και μέλος της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής ήταν και ένας Σλοβένος αθλητής ο οποίος έμεινε επί δύο ώρες κολλημένος στο ανεβατόριο που υπάρχει και αυτό γιατί το μηχάνημα δεν ήταν συντηρημένο και δεν απασφάλιζε.

Αναλυτικά η ανάρτηση της:

Λοιπόν, σήμερα θα σας πω για τα χθεσινά μας ξεφτιλίκια. Για μένα η χθεσινή μέρα ήταν μία μέρα με έντονα συναισθήματα -θυμού, κυρίως. Θυμάστε που σας είπα ότι πήγαμε στη Σλοβενία και ήταν όλα προσβάσιμα και υπέροχα; Ε, τώρα ήρθε η Σλοβενία εδώ. Ήρθαν κάποια άτομα από εκεί και ήταν η σειρά μας να ανταποδώσουμε τη φιλοξενία. Και την ανταποδώσαμε. Πήγαμε χθες το πρωί στο μαθηματικό για να παρακολουθήσουμε μία ομιλία στον 3ο (στο καθόλα προσβάσιμο μαθηματικό) και ο άνθρωπος της φωτογραφίας πέρασε 2 ώρες κολλημένος στο αναβατόριο της Σχολής γιατί δεν απασφάλιζε για να κατέβει. Και ξέρετε γιατί δεν απασφάλιζε; Γιατί δεν ήταν συντηρημένο. Και ξέρετε πώς το ξέρω; Γιατί περάσαν δύο χρήστες αμαξιδίου στο δίωρο που ήμασταν εκεί-φοιτητές της σχολής και μας είπαν: “Πάλι κόλλησε; Υπομονή, θα ξεκολλήσει”.

Και ξέρετε με ποιους είχαν έρθει οι φοιτητές στη σχολή τους; Με το μπαμπά τους. Να σας πω γιατί; Γιατί αυτά τα ανεβατόρια που κόστισαν καμιά 30αριά χιλιάδες δε φρόντισε κανείς να μπορούν να τα λειτουργούν οι χρήστες τους. Πρέπει να στείλεις κάποιον να βρει το φύλακα που έχει το τηλεχειριστήριο για να σε ανεβάσει εκείνος. Και μαντέψτε. Τα ανεβατόρια δεν είναι όλα κοντά στο μέρος που είναι ο φύλακας. Ούτε ο φύλακας είναι βιδωμένος στο φυλάκιο. Και ξέρετε γιατί συμβαίνουν αυτά; Γιατί από κανενός το μυαλό δεν περνάει ότι οι φοιτητές με αναπηρία μπορεί να θέλουν να πάνε στη σχολή τους χωρίς το μπαμπά τους. Μπορεί να θέλουν να πάνε σαν φυσιολογικοί άνθρωποι, να κάνουν παρέα με τους συμφοιτητές τους, να κάνουν κοπάνα μία μέρα και να πιουν καφέ και να παίξουν τάβλι χωρίς το μπαμπά τους μπάστακα. Και τέλος πάντων, να πάνε σαν άνθρωποι στην τάξη τους χωρίς να νιώθουν ότι παίζουν στο survivor. Και οι περισσότεροι θα διαβάσετε αυτή την ανάρτηση και θα κουνήσετε το κεφάλι, θα τσαντιστείτε και λίγο και θα πείτε: “να, αυτοί είμαστε”. Εμένα αυτή η δικαιολογία δε μου αρκεί και δε θα έπρεπε να αρκεί σε κανέναν. Εγώ από χθες νιώθω τρομερή ντροπή και τρομερή οργή. Όχι γιατί συνέβη σε έναν άνθρωπο που η δική του καθημερινότητα δεν είναι αυτή η ξεφτίλα. Αλλά γιατί συνηθίσαμε τόσο πολύ σε αυτή την εικόνα που στο τέλος της μέρας μας φαίνεται φυσιολογική. Ντροπή μόνο.