Από δείκτες μνήμης, δείκτες βανδαλισμού
Σε μια πόλη που ο βανδαλισμός είναι η χρόνια επιδημία της, θα ήταν περίεργο αρκετά από αυτά να μην είχαν καταλήξει μια σιδερένια μάζα από μουντζούρες.
Επί δημαρχίας Γιάννη Μπουτάρη ήταν που ξεκίνησε η συνεργασία του Δήμου Θεσσαλονίκης με το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Και πράγματι μέχρι σήμερα πολλά από τα έργα, κυρίως αυτά που αφορούν την ανάπλαση περιοχών άλλαξαν την καθημερινότητα του κέντρου και έδωσαν μια άλλη όψη στην πόλη.
Ένα από αυτά τα project με τον τίτλο «Δείκτες Μνήμης» είχε ως στόχο να φέρει κοντά τα μνημεία και την ιστορία της Θεσσαλονίκης με τους κατοίκους και τους επισκέπτες της.
Οι Δείκτες Μνήμης που σίγουρα θα έχει συναντήσει όποιος περιδιαβαίνει το ιστορικό κέντρο της Θεσσαλονίκης είναι είτε επιδαπέδιες ή επιτοίχιες πινακίδες είτε μεγάλα αναλόγια.
Το περιεχόμενό τους αποτελείται από κείμενα, φωτογραφίες, σχέδια ή γκραβούρες που δίνουν σημαντικές πληροφορίες στην Ελληνική και την Αγγλική γλώσσα για την περιοχή ή το μνημείο στο οποίο είναι τοποθετημένα.
Η σήμανση – πληροφόρηση εκτείνεται από τα παλαιοχριστιανικά και βυζαντινά μνημεία της πόλης, χαρακτηρισμένα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO, στους μεταβυζαντινούς ναούς, τα οθωμανικά μνημεία, τα εβραϊκά μνημεία, στα σημαντικά εκείνα κτήρια που αποτελούν τη μοναδική αρχιτεκτονική κληρονομιά της πόλης.
Επτά χρόνια αργότερα είναι ιδιαίτερα παρήγορο το γεγονός πως αρκετά από αυτά υφίστανται και δεκάδες επισκεπτών στέκονται μπροστά τους διαβάζουν και βλέπουν τις εικόνες με τις λεζάντες.
Θα ήταν περίεργο όμως σε μια πόλη που ο βανδαλισμός είναι η χρόνια επιδημία της, αρκετά από αυτά να μην είχαν καταλήξει μια σιδερένια μάζα από μουντζούρες δίπλα σε ένα σημαντικό μνημείο υποβαθμίζοντας το μνημείο και στερώντας ουσιαστικά τους επισκέπτες από την πληροφορία.
Γίνεται μεγάλη προσπάθεια και τα περισσότερα από αυτά έχουν καθαριστεί και αποκατασταθεί αρκετές φορές από τα συνεργεία του Δήμου παρ’όλα αυτά σε σύντομο χρονικό διάστημα ξαναγεμίζουν με συνθήματα που ο καθένας ελεύθερα αφήνει σε όποια επιφάνεια βρει κενή.
Η κουλτούρα του σεβασμού του δημόσιου χώρου είναι κάτι που χρειάζεται πολύς δρόμος για να κατακτηθεί.
Η Θεσσαλονίκη παρά τα προβλήματα της, κάποια από τα οποία την ταλανίζουν χρόνια, θα μπορούσε να είναι σε καλύτερη μοίρα αν όλοι μαζί προσπαθούσαμε να αναδείξουμε την ομορφιά και όχι την ασχήμια της.
