ΑΠΘ: Κατάληψη από αντιεξουσιαστές σε χώρο κυλικείου της Θεολογικής Σχολής

Μας έμαθε πολλά το αίμα του Νοέμβρη…

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το σύνολο των κινημάτων της μεταπολίτευσης έχουν αναφορές στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, που πριν μισό αιώνα αποτέλεσε τομή στη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού κράτους. Όλα αυτά τα χρόνια τα μπλόκα εξουσίας που σχηματίστηκαν έκαναν τα πάντα για να δημιουργήσουν μια συνθήκη είτε αφομοίωσης, είτε αμφισβήτησης της εξέγερσης με πραγματικό στόχο και στις δύο περιπτώσεις την απαξίωσή της και την παγίωση της αντίληψης πως οι ριζοσπαστικοί αγώνες και οι επαναστατικές διεργασίες ανήκουν στο παρελθόν και μόνο ως ένα είδος κειμηλίου μπορούμε να αναφερόμαστε σε αυτές. Εμείς από την άλλη γνωρίζουμε πολύ καλά πως η φλόγα των αγώνων του ’73 δεν έσβησε ποτέ. Τα χαρακτηριστικά και τα προτάγματα τους παραμένουν επίκαιρα και ο δρόμος που χαράχθηκε έχει μείνει ανεξίτηλος.

ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ – ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Σήμερα το κράτος στοχεύει στην αλλαγή του μεταπολιτευτικού παραδείγματος – με λίγα λόγια στην άρδην αλλαγή του χαρακτήρα του πανεπιστημίου στο σύνολο του. Διάλυση του δημόσιου χαρακτήρα του, δημιουργία συνθηκών τρομοκρατίας και καταστολής, εντατικοποίηση και αποστείρωση σε όλους τους τομείς του. Καθόλου τυχαίο. Κράτος και κεφάλαιο γνωρίζουν πολύ καλά πως το πανεπιστήμιο αποτελεί ένα πεδίο ριζοσπαστικοποίησης των νέων, έναν χώρο δημιουργίας και αμφισβήτησης, μία εστία αγώνων που θέλει να αλλάξει τα πάντα. Και αυτό τους τρομάζει όσο τίποτα. Η εξέγερση του ’73, οι φοιτητικοί αγώνες του ’06 – ’07 – προθάλαμος της εξέγερσης του Δεκέμβρη -, οι αγώνες μας με το φοιτητικό κίνημα του ’21, αποδεικνύουν πως θέλουμε έναν κόσμο στα μέτρα των ονείρων μας και όχι μια ζωή ορισμένη από τη θανατοπολιτική των εξουσιαστών. Για όσο χρειαστεί λοιπόν θα φυτρώνουμε εκεί που δε μας σπέρνουν και θα επαναφέρουμε συνεχώς τις ανάγκες μας στο προσκήνιο διεκδικώντας τες ακηδεμόνευτα και από τα κάτω με την κοινωνική βάση και τους/ις καταπιεσμένους/ες.

Σαν φοιτητές/τριες βλέπουμε τις ζωές μας να δυσκολεύουν ακόμα και στα βασικά ζητήματα βιοπορισμού. Με την ακρίβεια και τα ενοίκια να βρίσκονται σε δυσθεώρητα ύψη, οι μισθοί πείνας να μη φτάνουν ούτε κατά διάνοια βρισκόμαστε σε μια συνθήκη όπου το κράτος μας επιβάλλει μια ζωή που μόνο ως επιβίωση λογίζεται. Κάθε έννοια φοιτητικήςμέριμνας έχει εξαλειφθεί. Η εργολαβία στη φοιτητική λέσχη έχει αποκλείσει το σύνολο των φοιτητών από τις υπηρεσίες της. Το κεφάλαιο και οι ιδιωτικοποιήσεις δεν βλέπουν πουθενά ανάγκες, παρά μόνο κέρδος. Αυτό ορίζει παντού και πάντα τις συνθήκες που βιώνουμε, ακόμα και το αν θα μείνουμε νηστικοί ή όχι.

Έτσι προφανώς, αναφορικά με την ποιότητα των σπουδών μας παρακολουθούμε μια διαδικασία συνεχούς υποβάθμισής τους, αφού οι ιδιωτικές σχολές έχουν ανοίξει διάπλατα τις πόρτες τους – μετά και την υπερψήφιση του νομοσχεδίου εξίσωσης των πτυχίων ιδιωτικών και δημόσιων σχολών τριτοβάθμιας εκπαίδευσης – και αναμένουν νέους που εφόσον καταθέσουν μερικές χιλιάδες ευρώ μπορούν να έχουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο σπουδών. Επομένως εντείνοντας τους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση, αποκλείοντας όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά από το πανεπιστήμιο, διαγράφοντας μερικά από αυτά εφόσον περάσουν στη σχολή τους επειδή είχαν ένα συγκεκριμένο ρυθμό σπουδών ξέχωρο από τον εντατικοποιημένο που επιβάλλεται (ή απλά επειδή συνδικαλίζονται), επιχειρούν την πλήρη διάλυση του δημόσιου χαρακτήρα του πανεπιστημίου.

Φυσικά, το κράτος προφασίζεται την έλλειψη χρημάτων για να δικαιολογήσει την μηδενική στήριξη στην εκπαίδευση και την φοιτητική μέριμνα. Βέβαια την ίδια στιγμή φαίνεται να υπάρχουν απεριόριστοι πόροι για την στήριξη των εγκληματικών πολέμων όπως αυτός που συντελείται στην Παλαιστίνη. Πολεμικοί εξοπλισμοί, μαχητικά αεροσκάφη, βαρύς οπλισμός – όλα για να συμβάλλει και το ελληνικό κράτος μέσα από την Ε.Ε και το ΝΑΤΟ στις σφαγές των λαών και στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Βέβαια, για να επιτύχουν όλα τα παραπάνω είναι απαραίτητο να καταστείλουν, να συλλάβουν και να τρομοκρατήσουν οποιονδήποτε επιχειρήσει να εναντιωθεί στα σχέδια τους. Ηπλήρης κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, η στρατοπέδευση των μπάτσων στο κάμπους, οι νόμοι για την περιστολή των διαδηλώσεων στοχεύουν στην επικράτηση του δόγματος νόμος και τάξη εντός των πανεπιστημίων. Έτσι, μετά την υπερψήφιση του Νόμου Κ-Χ και με την πρόφαση της δήθεν βιβλιοθήκης που στήνεται στο Βιολογικό, ήρθε η μονιμοποίηση όλων των αστυνομικών δυνάμεων στο campusτου ΑΠΘ. Όμως δε γνωρίζουν πως η υπεράσπιση του ασύλου δεν είναι για μας ένα επικοινωνιακό ζήτημα, αλλά μια μαχητική συνθήκη όπου θα καταναλώσουμε όλες μας τις αγωνιστικές δυνάμεις για να μην επιτρέψουμε το πανεπιστήμιο να μετατραπεί σε ένα απέραντο αστυνομοκρατούμενο πεδίο αλλά να παραμείνει ένα άσυλο αγώνων και ελευθερίας.

Έτσι λοιπόν, σαν αναρχικοί φοιτητές και φοιτήτριες πήραμε την απόφαση να μην αφήσουμε κανέναν άλλον πέρα από τους ίδιους μας τους εαυτούς να ορίζουν τις ζωές μας. Θα δημιουργούμε πάντα χώρους ζωής και ελευθερίας μέσα στους οποίους θα πραγματώνεται το όραμά μας για μια κοινωνία ισότητας και αξιοπρέπειας. Χώρους μόρφωσης, διεκδίκησης και αγώνα. Όπου οι βιβλιοθήκες θα είναι πραγματικές, τα βιβλία τους όπλο ενάντια στον ολοκληρωτισμό και την καταπίεση και η ελευθεριακή παιδεία δεν θα είναι απλώς μια αφηρημένη έννοια. Τα στέκια και οι καταλήψεις στις σχολές μας προσφέρουν στο κόσμο του πανεπιστημίου, στους/ις φοιτητές/τριες χώρους ελεύθερης έκφρασης, αλληλεπίδρασης με όρους ισότητας και αλληλεγγύης αλλά και εδαφικοποίησης αγωνιστικών διαδικασιών αποτελώντας σημεία αναφοράς για τις κινηματικές διεργασίες. Ο χώρος που επιλέξαμε χρησιμοποιούνταν παλιότερα σαν κυλικείο ενώ τα τελευταία χρόνα είναι μονίμως κλειστός και εγκαταλελειμμένος σαν άδεια αποθήκη, χωρίς καμία απολύτως χρήση να συντελείται εντός του. Έτσι επιδιώκουμε να ανοίξουμε έναν κλειστό και αχρησιμοποίητο χώρο εντός του πανεπιστημίου για να δημιουργήσουμε ένα ζωντανό κέντρο αγώνα, προσβάσιμο και ανοιχτό.

Το ελευθεριακό στέκι Primavera στα γρασίδια της φιλοσοφικής του ΑΠΘ αποτελεί έναν νέο κατειλημμένο χώρο όπου δείχνει στη πράξη ότι η οργάνωση και η αγωνιστικότητα που διέπουν τον αναρχικό αγώνα στα πανεπιστήμια βάζει αναχώματα στην επέλαση της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και της καταστολής. Στο πλέον αστυνομοκρατούμενο campusθα φυτρώνουν παντού εστίες αντίστασης και αγώνα, καταλήψεις που θα στεγάζουν τα όνειρα μας και τις συντροφικές μας σχέσεις.

Η δομή ελευθεριακής βιβλιοθήκης ‘’ Ελεύθερες Σελίδες’’ που στεγάζεται στο χώρο εμπεριέχει μια σειρά από βιβλία ελευθεριακών και μη εκδόσεων, κινηματικό αρχείο και πολλά άλλα έντυπα. Η αυτοοργάνωση στη μόρφωση, η ζύμωση μεταξύ του κόσμου του πανεπιστημίου σε μια σειρά ζητημάτων, η συνεχής ανησυχία και αμφισβήτηση που μας διακατέχουν συνέβαλαν στην ανάγκη δημιουργίας της συγκεκριμένης δομής και της λειτουργίας της εντός του κατειλημμένου στεκιού.

Απέναντι στον θανατοκρατούμενο κόσμο που μας έχει επιβληθεί από τη λαίλαπα της εξουσίας εμείς στεκόμαστε ανάχωμα και μιλούμε για μέρες άνοιξης, για μέρες ηλιόλουστες κι ελεύθερες δίχως «μεγάλους», εξουσίες, κράτη και θάνατο. Αν ο δικός τους κόσμος μυρίζει αίμα, ο δικός μας μυρίζει άνοιξη, μυρίζει ισότητα, μυρίζει ζωή. Τρέφουν δυσανεξία στις «ουτοπίες» που ονειρευόμαστε, μας κατηγορούν για ματαιότητα κι όμως εμείς δεν τρέφουμε αυταπάτες : η άνοιξη που οραματιζόμαστε μπορεί να έλθει. Τη γεύση της, τη γνωρίζουμε -έστω λίγο- απο την κατάληψη της πρυτανείας το ‘21 μέχρι και τον όχι τόσο μακρινό γαλλικό Μάη του 68. Τα δυναμικά φοιτητικά κινήματα παλεύουν διαχρονικά για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, για την κατάργηση του αδηφάγου και ψυχρού αυτού συστήματος που μας πνίγει τα σωθικά. Λοιπόν ας μη λυγίσουμε. Ήρθε η ώρα να αλλάξει η εποχή, ήρθε η ώρα ο χειμώνας να γίνει άνοιξη, ο θάνατος ζωή, η εκμετάλλευση αλληλεγγύη. Και το κυριότερο: οι άνθρωποι να γίνουν επιτέλους άνθρωποι.

«Γνωρίζω ότι δεν τους υπολογίζετε γιατί η Αυλή είναι οπλισμένη,

σας ικετεύω όμως να μου επιτρέψετε να σας αναφέρω ότι πρέπει να τους υπολογίζετε πολύ, κάθε φορά που οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι το παν.

Να σε ποιο σημείο βρίσκονται: κι αυτοί αρχίζουν να μην υπολογίζουν τα στρατεύματά σας γιατί το κακό είναι ότι η δύναμή τους υπάρχει μέσα στη φαντασία τους και μπορεί να ειπωθεί με απόλυτη σιγουριά ότι, εν αντιθέσει προς όλα τα άλλα είδη ισχύος, όταν φτάσουν σ’ ένα ορισμένο σημείο, μπορούν να κάνουν ό,τι νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν».

ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ

ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ – ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ

10 – 100 – 1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΑΣΥΛΟ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ

ΟΧΙ ΠΡΥΤΑΝΕΩΝ – ΜΠΑΤΣΩΝ – ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ