Ο αργός θάνατος της παλιάς αγοράς της Θεσσαλονίκης

Στα παιδικά μου χρόνια το ”κατεβαίνουμε στην αγορά” είχε πάντα προορισμό μια γειτονιά εξαιρετικά δημοφιλή. Την παλιά αγορά της πόλης. Τα καταστήματα που ήξεραν οι νοικοκυραίοι και απλώνονταν από την Αγιά Σοφιά και πέρα. Που δέσποζαν στην οδό Ερμού, στην άκρως εμπορική Βενιζέλου, στη Β. Ηρακλείου και τις παρυφές της Ίωνος Δραγούμη.

Η εμπορική καρδιά της πόλης υπήρξε πάντοτε αυτή η γειτονιά. Εδώ ήταν οι νεωτερισμοί, τα πρέτ α πορτέ, τα είδη προικός και σπιτιού. Εδώ στολίζονταν και ντύνονταν τα σπίτια της πόλης. Εδώ άκμασαν για δεκαετίες πολλές εμπορικά καταστήματα με ιστορία. Υφασματάδικα, ραφεία, χαντράδικα, κουμπάδικα, παιδικά ρούχα, πασουμάδικα, εσωρουχάδικα, υαλικά.

Στους κεντρικούς δρόμους και τις στοές, εκεί που έκαναν στάσεις τα αστικά από τις γειτονιές στα δυτικά και τα ανατολικά, που κατέβαζαν κόσμο για ψώνια. Το άνοιγμα μεγάλων καταστημάτων με είδη σπιτιού στις παρυφές της πόλης, η μετατόπιση του εμπορίου στην Τσιμισκή, τη Μητροπόλεως, την Κορομηλά και τον πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας, τα ατέλειωτα έργα του Μετρό και οι λαμαρίνες, μετέτρεψαν αργά και σταθερά, το παλιό εμπορικό κέντρο της Θεσσαλονίκης σε φάντασμα.

Στη διάρκεια των μηνών της πανδημίας τα λουκέτα στο τετράγωνο που ξεκινά από την Αριστοτέλους και ολοκληρώνεται στη Δωδεκανήσου με άξονες την Εγνατία και την Β. Ηρακλείου πολλαπλασιάστηκαν. Μια βόλτα στην περιοχή σου μαυρίζει την καρδιά. Τα δεκάδες Ενοικιάζεται, τα κατεβασμένα στόρια, οι σκονισμένες βιτρίνες, τα κτίρια που ρημάζουν ξεχασμένα, αποτελούν την κρυμμένη κουρτίνα της πόλης, που αρνείται να δει την αποκρουστική παρακμή του ιστορικού της κέντρου.

Και αν στη γειτονική Βαλαωρίτου η παρακμή έφερε τη διάδοχη κατάσταση των μπαρ και τη νέα παρακμή, αν στην Άθωνος τα λουκέτα διαδέχτηκαν επιχειρηματικές γαστρονομικές και δημιουργικές προτάσεις και αν στα Λαδάδικα οι παλιές αποθήκες βρήκαν νέες χρήσεις στα πέριξ της Βενιζέλου και της Β. Ηρακλείου το σκοτάδι βασιλεύει.

Κανένα απολύτως σχέδιο διάσωσης της περιοχής δεν εκπονήθηκε ποτέ. Η σημερινή εικόνα εγκατάλειψης βάζει τη στάμπα της σε μια πράξη ασέβειας και ιστορικής α-συνέχειας που η Θεσσαλονίκη όφειλε να μην επιδείξει στην εμπορική καρδιά της. Θλίψη.