Αργυρώ πώς είναι να (εκ)παιδεύεις 20 χρόνια νέους και γονείς σε αυτή την πόλη;

Συνέντευξη στην Έλενα Ταξίδου | Φωτογραφίες © Δημήτρης Τσίπας, Εικόνες Αρχείου © Γιώργος Οικονόμου

«…Όταν πηγαίνω στο χώρο μας κάποιες Κυριακές πρωί, πιάνω τον εαυτό μου να κλείνει τα μάτια και να νιώθει αυτήν την υπέροχη αύρα των ανθρώπων που πέρασαν από τη Σχεδία όλα αυτά τα χρόνια… τα πρόσωπα, τα γέλια, τις κουβέντες, τις αγκαλιές των παιδιών. Και αυτή είναι για μένα η σπίθα που κρατά τη φλόγα δυνατή ακόμα και νομίζω πως θα την κρατά και στο μέλλον.»

Από τα παιχνίδια σε μια αλάνα λαϊκής στο Αίγιο και τις πρώτες παιδικές ιστορίες φαντασίας στη γειτονιά κάπου ανάμεσα στο «Ίδρυμα Ανιάτων Παθήσεων με ξεχασμένες ψυχές και ένα κρυμμένο γυφτομαχαλά» όπως θυμάται, στις σπουδές στη Θεσσαλονίκη και όλα όσα στήνει πλέον η Σχεδία -της, τους, μας- στην πόλη συμπληρώνοντας 20 γεμάτα χρόνια ζωής. Η Αργυρώ Σκίτσα εξελίχθηκε σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις πολυεπίπεδης εκπαιδευτικής δραστηριοποίησης στη Θεσσαλονίκη και μία από τις πιο γνώριμες φυσιογνωμίες στα παιδαγωγικά, καλλιτεχνικά, πρωτότυπα και δημιουργικά πεδία της πόλης.

Έχει πάντα ένα αβίαστο απολαυστικό απόφθεγμα της στιγμής κάτω από την γλώσσα να χαρίσει στις κουβέντες της, ταξιδεύει πολύ, τρέχει πολύ, σκέφτεται πολύ, αποδίδει περήφανα τα «credits» σε κάθε ένα πρόσωπο που την σημάδεψε και αναγνωρίζει ασυμπλεγμάτιστα όλα όσα την καθόρισαν σε αυτό που είναι σήμερα.

Η άοκνη ψυχή της «Σχεδίας στην πόλη», μιλάει για τα γενέθλια της δραστήριας καλλιτεχνικής παιδαγωγικής ομάδας, για το πώς μεγάλωσαν σε πραγματικό χρόνο παράλληλα με την πόλη τους, τα παιδιά, τους γονείς και τους νέους που (εκ)παίδευσε αλλά και για το πώς διαμορφώνεται σήμερα ο πυρήνας της ομάδας μπαίνοντας στον 21ο της χρόνο. 

Αργυρώ, πώς ήταν αυτό που ονομάζουμε σήμερα «δημιουργική απασχόληση» και τι σήμαινε «καινοτόμα εκπαίδευση» στη Θεσσαλονίκη το 1999; Τι έχει αλλάξει στα μοτίβα γονέων, παιδιών και νέων σήμερα και τι έχει μείνει τελικά από εκείνη την πρώτη φλόγα φαντασίας και δημιουργίας πίσω στην αλάνα της Αχαΐας;  

«Γεννήθηκα στο Αίγιο Αχαΐας. Μεγάλωσα σε μια ιδιαίτερη γειτονιά… Μπροστά ήταν η μεγάλη αλάνα της λαϊκής αγοράς, παραδίπλα το Ίδρυμα Ανιάτων Παθήσεων με ξεχασμένες ψυχές και στην άλλη πλευρά της γειτονιάς, κρυμμένος σχεδόν, ένας μικρός γυφτομαχαλάς. Εκεί παίζαμε, φτιάχναμε τις φανταστικές μας ιστορίες, σκαρφιζόμασταν σκανταλιές, τσακωνόμασταν και μονιάζαμε όλα τα παιδιά… αχώριστη παρέα χρόνων! Η επιρροή αυτών των εικόνων ήταν υποσυνείδητη και την κατάλαβα πολλά χρόνια μετά…»

Ήρθε στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσει στη Φιλοσοφική Σχολή. Τέλειωσε το Τμήμα Φιλοσοφίας – Παιδαγωγικής – Ψυχολογίας με ειδίκευση στην Ψυχολογία και παράλληλα συνέχισε τις μουσικές σπουδές στο πιάνο, τα θεωρητικά και τα μουσικοπαιδαγωγικά.

«Ξεκίνησα πιάνο στα 9 μου και η μουσική ήταν πάντα το άλλο μου μισό. Και μετά από  18 χρόνια σπουδών, τόσο όταν δούλευα ως μουσικός όσο και τώρα που παίζω πιάνο σπάνια, η μουσική παρέμεινε το προσωπικό μου καταφύγιο!»

Κατά την διάρκεια των σπουδών της, υπήρξαν σημεία – σταθμοί, σημαντικά γεγονότα που την επηρέασαν καθοριστικά όπως λέει.  

«Η πρακτική άσκηση στο Ίδρυμα Κλειστής Περίθαλψης «Άγιος Δημήτριος» για παιδιά και νέους με αναπηρίες και η πρακτική σε ανοιχτές δομές του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης. Αργότερα συμμετείχα σε ένα εθελοντικό πρόγραμμα στον Ξενώνα της Πολίχνης όπου φιλοξενούσε ηλικιωμένους ψυχικά ασθενείς από το Ψυχιατρείο της Λέρου, το λεγόμενο κολαστήριο της Λέρου, ένα σκάνδαλο που σόκαρε τη διεθνή κοινότητα στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Ήταν άλλοι κόσμοι, κλειστοί, που κανείς δεν μιλούσε για αυτούς. Για μένα ήταν το τέλος της αθωότητας. Τίποτα δεν ήταν ίδιο μετά. Άπαξ και τα είχαμε δει δεν μπορούσαμε ποτέ πια να σωπάσουμε. Ο «Άγιος Δημήτριος» υπήρξε μεγάλο κομμάτι της ζωής για πολλά χρόνια καθώς εργάστηκα στα προγράμματα δημιουργικής απασχόλησης, στο φιλοξενείο και στις κατασκηνώσεις με τα παιδιά. Πολλές φορές λέω πως περισσότερα πήρα πάρα έδωσα, τόσο πολλά έμαθα. Ήταν μια υπέροχη ομάδα εργαζομένων, δασκάλων και νέων εθελοντών, η οικογένεια μου τότε, και που μέχρι σήμερα νιώθω κοντά μου.»

Το 1992 γνώρισε τον Παναγιώτη Μακρή και την Εθελοντική Εργασία Θεσσαλονίκης, μια νεοσύστατη μη κερδοσκοπική οργάνωση, με όνειρα, τόλμη και δυναμική όπως αναφέρει και εξομολογείται πως ήταν ίσως ο πιο σημαντικός σταθμός, η κομβική συνάντηση που επηρέασε καθοριστικά την πορεία της ζωής της.

Α.Σ:«Τα πέντε χρόνια που ήμουν στην οργάνωση ως ενεργό μέλος και διαχειρίστρια αγωνίστηκα μαζί με όλη την ομάδα για τα δικαιώματα των ανθρώπων με αναπηρία, δημιουργήσαμε το Στέκι στους Αμπελόκηπους, μετά λειτουργήσαμε  ένα πιλοτικό εργαστήρι καλαθοπλεκτικής και κεραμικής με εργαζόμενους νέους με και χωρίς αναπηρίες. Στήσαμε με αδιανόητες δυσκολίες τα 3 φεστιβάλ «Περνάμε τα σύνορα που μας χωρίζουν» στο Λιμάνι, συνταξιδέψαμε με πολλούς νέους ανθρώπους, σχεδιάσαμε πρωτότυπα εθελοντικά προγράμματα, εκδρομές με τη συμμετοχή ανθρώπων με κινητικές αναπηρίες και προβλήματα όρασης, ανοίξαμε τα φτερά μας στην Ευρώπη και στον κόσμο και πήραμε μέρος σε πολλές ανταλλαγές νέων. Απίστευτα πράγματα για εκείνη την εποχή και με ελάχιστους πόρους αλλά και τεχνογνωσία. Ήταν φυσικό να κάνουμε λάθη και αστοχίες. Μαθαίναμε κι εμείς κάθε μέρα. Ομολογώ πως ποτέ δε θα σταματήσω να νοσταλγώ εκείνα τα χρόνια! Και όλους τους αγαπημένους μου που μέχρι σήμερα δεν χαθήκαμε και προσπαθούμε να είμαστε κοντά ο ένας στον άλλον, στα εύκολα και στα δύσκολα.»

Πώς γεννήθηκε η σκέψη για να δημιουργηθεί η Σχεδία; Ποια ήταν η προσωπική αφορμή πίσω από αυτό; 

Α.Σ: Όταν έκλεισε ο κύκλος της «Εθελοντικής Εργασίας», αναζητούσα τις δικές μου πιο προσωπικές ανάγκες και διεξόδους έκφρασης, δημιουργίας και δράσης. Η προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η ανάγκη για μια διαφορετική εκπαίδευση που να σέβεται και να αγκαλιάζει όλα τα παιδιά ήταν πολύ σημαντικά για μένα και βρίσκονταν στο κέντρο των προτεραιοτήτων μου. Στην αρχή δεν ήξερα πώς να δώσω ένα περίγραμμα σε αυτά που είχα στο μυαλό μου. Τελικά το καλοκαίρι του 1999 αποφάσισα να δημιουργήσω έναν χώρο στο κέντρο της πόλης που θα φιλοξενούσε δημιουργικές δράσεις για παιδιά και ενήλικες, θα έφερνε κοντά ανθρώπους με ανησυχίες και θα έβγαζε προς τα έξω, προς το κοινό, αυτές τις ανησυχίες μέσα από εκδηλώσεις, προγράμματα και συνεργασίες. Το όνομα προέκυψε από αυτήν την σκέψη… όπως με τη σχεδία ταξιδεύεις και περνάς τα υδάτινα εμπόδια για να γνωρίσεις τον κόσμο έτσι και αυτή η Σχεδία θα ταξίδευε στην πόλη για να ξεπεράσει τα εμπόδια της επικοινωνίας και να φέρει κοντά ανθρώπους και ιδέες! Λόγω της ειδικότητας μου ως παιδαγωγού το ενδιαφέρον μου επικεντρώθηκε από τη μια πλευρά στους νέους παιδαγωγούς και στην ενδυνάμωσή τους ώστε να μπορούν να προσφέρουν στο απαιτητικό εκπαιδευτικό/σχολικό πλαίσιο  και από την άλλη πλευρά στα παιδιά, από όποιο κοινωνικό περιβάλλον κι αν προέρχονται. 

«Αν ζωγραφίζαμε τη σημαία  της Σχεδίας το μήνυμα θα ήταν: «Νέοι παιδαγωγοί σε δράση». Και στην ταξιδιωτική μας βαλίτσα θα γράφαμε: «Δημιουργική μάθηση για όλα τα παιδιά και κοινωνική ευαισθητοποίηση μέσα από τις τέχνες και το παιχνίδι».

Τι προοριζόταν να κάνει η συγκεκριμένη «Σχεδία» στην συγκεκριμένη πόλη; 

Α.Σ: Η «Σχεδία στην πόλη» σήμαινε χώρος έκφρασης και δημιουργίας. 

Σήμαινε χώρος επικοινωνίας, έκφρασης, σεβασμού, αποδοχής, καλλιτεχνικού και παιδαγωγικού πειραματισμού. Ξεκίνησε φιλοξενώντας εργαστήρια τέχνης για ενήλικες και δημιουργικά προγράμματα για όλα τα  παιδιά. Παράλληλα οργάνωνε βιωματικά σεμινάρια για εκπαιδευτικούς, μια καινοτόμα προσέγγιση επιμόρφωσης για εκείνη την εποχή. Ο πρώτος πυρήνας που πλαισίωσε τη Σχεδία ήταν ανήσυχοι νέοι παιδαγωγοί, εμψυχωτές και καλλιτέχνες και πολύ σύντομα δημιουργήσαμε τις πρώτες εθελοντικές ομάδες.  

«Αυτό που ήθελα ήταν να δημιουργήσουμε ένα πλαίσιο ενδυνάμωσης των νέων παιδαγωγών ώστε να τονώσουν την αυτοπεποίθησή τους και να αναπτύξουν τις δεξιότητες τους. Παράλληλα με ενδιέφερε να σχεδιάσουμε δράσεις που να δίνουν ευκαιρίες μάθησης και δημιουργίας σε όλα τα παιδιά. Στόχος μας ήταν να ανταλλάξουμε γνώσεις και εμπειρίες, να σχεδιάσουμε και να παρουσιάσουμε δράσεις στην πόλη μας. Θέλαμε να προωθήσουμε πρωτότυπες δράσεις όπου θα ευαισθητοποιούσαμε το κοινό και ιδιαίτερα τα παιδιά μέσα από τις τέχνες.  Και αυτό ακριβώς κάναμε, αναπτύσσοντας συνεργασίες με άλλες ομάδες και φορείς της πόλης.»

Πώς ήταν το πεδίο της εκπαίδευσης ή της δημιουργικής απασχόλησης λίγο πριν τη νέα χιλιετία στη Θεσσαλονίκη; 

Α.Σ: Σίγουρα δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί χώροι δημιουργικών δράσεων για τα παιδιά. Δεν υπήρχαν ούτε πολλά ιδιωτικά εργαστήρια ούτε τόσα κέντρα δημιουργικής απασχόλησης. Επίσης στο σχολείο δεν υπήρχαν όλες οι ειδικότητες τεχνών, οι νέες τεχνολογίες ενώ μόλις καθιερωνόταν και το ολοήμερο. Οι γονείς αλλά και αρκετοί εκπαιδευτικοί δεν ήταν εξοικειωμένοι με έννοιες όπως βιωματική μάθηση, συνεργατικό παιχνίδι, οι τέχνες στην εκπαίδευση, μη τυπική μάθηση, συμπερίληψη… Θα έλεγα πως ήταν μια περίοδος δημιουργικού πειραματισμού για όλους μας. Να θυμίσω ομάδες όπως η «Ελάτε να παίξουμε», το «Χρώμα στην εκπαίδευση», το «Κρουστόφωνο» που ήταν πρωτοπόρες και έφεραν κοντά την εκπαιδευτική κοινότητα της πόλης και όχι μόνο. 

Τι θυμάσαι από τoν πρώτο καιρό;

Α.Σ: Στην αρχή, μετά τον πρώτο ενθουσιασμό, αισθάνθηκα αγωνία για να είναι βιώσιμος ο χώρος και ένα αίσθημα ευθύνης ώστε όλες οι δράσεις να ήταν προσεχτικά και άρτια σχεδιασμένες και να στηρίζουν το όραμα και τους στόχους μας. Και μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν, παρ’ όλες τις αλλαγές χώρων, τις δυσκολίες και τις ανατροπές, δεν σταματήσαμε να κοιτάζουμε μπροστά. Μέχρι το 2007, που η «Σχεδία στην πόλη» πήρε τη σημερινή μορφή της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας, πάνω από 2000 παιδαγωγοί είχαν πάρει μέρος στα σεμινάρια μας, πάνω από 600 ενήλικες και παιδιά είχαν πάρει μέρος στα εργαστήρια μας, πάνω από 150 εθελοντές είχαν πάρει στις δράσεις μας, πάνω από 10.000 παιδιά είχαμε συναντήσει σε σχολεία, γειτονιές, πλατείες, φεστιβάλ σε περισσότερες από 70 ανοιχτές δράσεις στη Θεσσαλονίκη και στη Βόρεια Ελλάδα. Από το 2007 μια νέα περίοδος ξεκινούσε με νέες προκλήσεις!

«Θυμάμαι με πολύ αγάπη την ομάδα νηπιαγωγών της ΟΜΕΡ (παράρτημα Θεσσαλονίκης της Παγκόσμιας Οργάνωσης Προσχολικής Αγωγής) και τις πρόβες κουκλοθέατρου με την καθοδήγηση της πρωτοπόρου νηπιαγωγού Μίνας Σκόρδου, τις πρόβες της Θεατρικής ομάδας του Γιάννη Μήτρου, τα εργαστήρια κεραμικής της αγαπημένης μας Γιώτας Ζαφειριάδου, τα εργαστήρια ζωγραφικής και σκηνοθεσίας με την Τάνια Κίτσου, τα σεμινάρια μαριονέτας της Ράνιας Καμπουράκη, παιδαγωγούς και εκπαιδευτές που μοιραστήκαμε υπέροχες στιγμές. Τις πρώτες συναντήσεις για εκδηλώσεις στην πόλη,  την Ελένη Δημοπούλου, τον Γιάννη Θεοδώρου, τον Τάσο Ρίζο, τον Γιώργο Κότελη, την Αγάπη Κοσκοσίδου. Σιγά σιγά μεγάλωσε η ομάδα των εθελοντών, με εξαιρετικούς νέους παιδαγωγούς να συμμετέχουν ενεργά. Θα ήθελα να τους ευχαριστήσω έναν -έναν ξεχωριστά κι είμαι περήφανη γιατί είναι τόσοι πολλοί!»

Πώς θα περιέγραφες την δική σου «Σχεδία» σε κάποιον που θεωρητικά δεν έχει ιδέα;

Α.Σ: Είμαστε μια ομάδα παιδαγωγών που μοιραζόμαστε την αγάπη για τα παιδιά και που μας αρέσει να μαθαίνουμε μαζί τους παίζοντας και δημιουργώντας. Πιστεύουμε ότι το παιχνίδι, οι τέχνες, η συνεργασία, η δημιουργική κοινωνική προσφορά  μπορούν να έχουν θετική επίδραση στις ζωές μας και να φέρουν θετικές αλλαγές στην κοινωνία μας.  Στα 20 χρόνια που λειτουργεί η ομάδα μας ενδυναμώνουμε νέους παιδαγωγούς, σχεδιάζουμε και υλοποιούμε καινοτόμα εκπαιδευτικά προγράμματα, υποστηρίζουμε παιδιά και νέους με λιγότερες ευκαιρίες, οργανώνουμε ή συμμετέχουμε σε δράσεις ευαισθητοποίησης στην πόλη μας.  Με τις εκπαιδευτικές μας βαλίτσες ταξιδεύουμε σε  σχολεία, παιδικές βιβλιοθήκες, ιδρύματα, φεστιβάλ, εκδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη και στη Βόρεια Ελλάδα. Συμμετέχουμε σε προγράμματα κατάρτισης και σε ανταλλαγές νέων στην Ευρώπη. Συνεργαζόμαστε με πολλούς φορείς και οργανώσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Στο καταστατικό μας συμμετέχουν 5 μέλη. Η Αγάπη, η Σμαρώ, η Μάγδα ο Μανώλης κι εγώ. Μας στηρίζουν πολύ περισσότεροι, πολύτιμοι φίλοι και συνεργάτες. Η «ψυχή» της ομάδα μας όμως είναι οι νέοι εθελοντές και εθελόντριες. Στο χώρο μας πραγματοποιούμε εργαστήρια για παιδιά αλλά και για ενήλικες καθώς και εκπαιδευτικά σεμινάρια για νέους παιδαγωγούς. Η «Σχεδία στην πόλη» βρίσκεται  στο κέντρο της πόλης και είναι ανοιχτή για όλους/ες κάθε απόγευμα.  

Πόσος χρόνος χρειάστηκε και ποια μέσα για να κατανοήσει η κοινότητα της Θεσσαλονίκης το όραμά σου και να το συμμεριστεί; 

Α.Σ: Από τον πρώτο κιόλας χρόνο καταφέραμε και δημιουργήσαμε τις πρώτες ομάδες παιδιών και ενηλίκων στο χώρο της Σχεδίας και κερδίσαμε την εμπιστοσύνη των νέων παιδαγωγών που έρχονταν να παρακολουθήσουν τα σεμινάρια μας. Σιγά σιγά αρχίσαμε να είμαστε πιο εξωστρεφείς, να ερχόμαστε σε επαφή με άλλες ομάδες, με φορείς και με δήμους και να προτείνουμε παιδαγωγικές και καλλιτεχνικές δράσεις. Αυτό που προτείναμε βασιζόταν στην ιδέα «Παίζοντας επικοινωνώ παίζοντας μαθαίνω». Οπότε όλες μας οι δράσεις είχαν αυτήν την καινοτομία: παντρεύαμε τις τέχνες και το παιχνίδι με την επικοινωνία και την ευαισθητοποίηση σε θέματα που πιστεύαμε πως έπρεπε να ακουστούν: δικαιώματα, διαφορετικότητα, περιβάλλον. Και ήμασταν μια ομάδα που έβγαινε στο δρόμο, στο κέντρο της πόλης, στην Ικτίνου, στην πλατεία Ναβαρίνου, στην Αριστοτέλους αλλά και σε πολλές ακόμα γειτονιές και μάλιστα σε κάποιες πιο ξεχασμένες και «υποβαθμισμένες». Βγαίναμε με τις βαλίτσες μας, τα παιχνίδια μας, τα υλικά ζωγραφικής κι άλλες φορές με ξυλοπόδαρα και κοστούμια.. Κι έτσι δημιουργούσαμε ένα σκηνικό γιορτής για μικρούς και μεγάλους. Νομίζω πως κάπως έτσι μας έμαθε και μας αγκάλιασε η πόλη. 

Ταξίδια διαρκώς ανά τον κόσμο, αποστολές, συμμετοχές σε προγράμματα, διοργάνωση εργαστηρίων, σταθερή παρουσία σε φεστιβάλ, σεμινάρια, εκπαιδεύσεις, αντανακλαστικά σε εγρήγορση 24/7. Τι μένει από την φλόγα του ξεκινήματος στην πραγματικότητα στην πορεία; 

Α.Σ: Είχα τη χαρά και την τύχη να ταξιδέψω σε πολλές χώρες, σε διαφορετικές πλευρές του πλανήτη συμμετέχοντας σε αποστολές και προγράμματα και ζώντας μοναδικές εμπειρίες. Σπάνια ταξιδεύω για διακοπές ομολογώ. Αν και κοινότυπο, είναι απολύτως αληθινό πως τα ωραιότερα ταξίδια είναι αυτά που κάνεις με τους συνοδοιπόρους σου κάθε μέρα. Όταν πηγαίνω στο χώρο μας στην Άθωνος, κάποιες Κυριακές πρωί, πιάνω τον εαυτό μου να κλείνει τα μάτια και να νιώθει αυτήν την υπέροχη αύρα των ανθρώπων που πέρασαν από τη Σχεδία όλα αυτά τα χρόνια… τα πρόσωπα, τα γέλια, τις κουβέντες, τις αγκαλιές των παιδιών. Και αυτή είναι για μένα η σπίθα που κράτα τη φλόγα δυνατή ακόμα και νομίζω πως θα την κρατά και στο μέλλον. 

«Οι άνθρωποι λοιπόν είναι που κρατούν τη φλόγα.. και μαζί με αυτούς αγγίζεις το όραμα και δίνεις σχήμα και νόημα σε σκοπούς και δράσεις. Και νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για τούτο το δώρο, γιατί χάρη σε αυτό μπορώ να συνεχίσω.»

Δουλεύοντας με νέους ανθρώπους τότε και σήμερα αλλά και βλέποντας τα μικρά παιδιά και τους γονείς του τότε και του σήμερα. Έχουν αλλάξει πολλά χαρακτηριστικά; Ή μοτίβα αν θέλεις; 

Α.Σ: Τα παιδιά σήμερα έχουν πολύ περισσότερα ερεθίσματα, σχεδόν βομβαρδίζονται από αυτά. Και οι γονείς έχουν περισσότερο άγχος και αγωνία να τους προσφέρουν όλο και πιο πολλά. Κι εκεί υπάρχει κάποιος κίνδυνος «υπερφόρτωσης»: Τα παιδιά να μην προλαβαίνουν να εμβαθύνουν και οι γονείς να νιώθουν ανεπαρκείς σε αυτόν τον αγώνα δρόμου. Υπάρχει επίσης και μια σημαντική «παρεμβολή», η τεχνολογία! Η γρήγορη και συχνά ανεξέλεγκτη πληροφόρηση, οι αλλαγές στον τρόπο επικοινωνίας καθώς μέσα στο σπίτι κάθε μέλος δημιουργεί ένα τεχνητό μικρόκοσμο, οδηγούν σε λιγότερο ποιοτικό  χρόνο για συζήτηση, ανταλλαγή εμπειριών, διαβούλευση. Οι νέοι άνθρωποι, ηλικίας 18-27 χρονών που αποτελούν το μέσο όρο των εθελοντών μας ήδη έχουν εξοικειωθεί με την τεχνολογία και αναγνωρίζουν μέχρι που μπορεί να τους βοηθήσει. Και επιζητούν την επικοινωνία και την ενεργή συμμετοχή. Άλλωστε η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων και το χάσμα γενεών δεν είναι ούτε καινούργια ούτε τόσο δυσνόητα!

«Πιστεύω πως νεανικές δομές και σχήματα (φορείς νεολαίας, οργανώσεις, πρωτοβουλίες, άτυπες ομάδες) θα μπορούσαν να παίξουν έναν σημαντικό ρόλο εφόσον έχουν ξεκάθαρο προσανατολισμό. Και οι γονείς χρειάζονται υποστήριξη όπως και οι εκπαιδευτικοί για να αντιμετωπίσουν τις σημερινές προκλήσεις.»

Η καθημερινή ενασχόληση με νέους είναι αναζωογονητική ή εξαντλητική τελικά; Τι κερδίζει στο τέλος της ημέρας; 

Α.Σ: Η καθημερινή ενασχόληση με νέους μόνο αναζωογονητική μπορεί να είναι.

Με έναν τρόπο σε ξεβολεύει, σε αναγκάζει το δεις το σήμερα όπως είναι, να αναγνωρίσεις τις απαιτήσεις των νέων ανθρώπων, να ακούσεις, να καταλάβεις κι όσο μπορείς να μάθεις τη νέα γλώσσα, την τεχνολογία, τα μέσα επικοινωνίας. Φυσικά και είναι μια διαφορετική γενιά με άλλες προσλαμβάνουσες, πώς θα μπορούσε άλλωστε να ήταν αλλιώς; Και χαίρομαι πραγματικά να μαθαίνω μαζί της, να ονειρεύομαι από την αρχή και να δυσκολεύομαι κάθε μέρα!

20 χρόνια μετά, η Σχεδία είναι κάτι παραπάνω από ενήλικη πλέον. Τι σημαίνει αυτό για την ομάδα της αλλά και για σένα προσωπικά; 

Α.Σ: Είκοσι χρόνια μετά αισθάνομαι το ίδιο πάθος! Προσωπικά μου δίνει μεγάλη χαρά αλλά νιώθω και ένα τεράστιο αίσθημα ευθύνης για την ποιότητα των υπηρεσιών και του έργου που προσφέρουμε. Νομίζω αυτό εκφράζει και όλα τα μέλη της ομάδας! Είμαστε πάντα με τον ίδιο ενθουσιασμό, θέλουμε να δημιουργήσουμε καινοτόμα προγράμματα τόσο στον τομέα της εκπαίδευσης όσο και για τους νέους ανθρώπους που συμμετέχουν στη Σχεδία και είναι ο πυλώνας των δράσεων μας. 

Αν γύριζες τον χρόνο πίσω, θα το ξαναέκανες όλο από την αρχή; 

Α.Σ: Θα ήμουν λίγο πιο προσεχτική στις αλλαγές και μεταβάσεις που χρειάστηκε να γίνουν όλα αυτά τα χρόνια και πιο αυστηρή με τον εαυτό μου για την τελειομανία που ακόμα παλεύω να μετριάσω! Θα ήθελα όμως να είχα αφιερώσει και περισσότερο χρόνο στους αγαπημένους μου, στον ανιψιό μου, στη βαφτιστήρα και στην οικογένεια μου.

«Αλλά ναι! Θα το ξαναέκανα όλο από την αρχή! Και με περισσότερα μακρινά ταξίδια!»

---

*Περισσότερες πληροφορίες για τη Σχεδία στην πόλη σε Facebook & Website