Αυτό είναι το ξένο παιδάκι;

Λέξεις: Λυδία Τουλουμίδου

Στον Δήμο Θέρμης και συγκεκριμένα στο Μονοπήγαδο, κάτοικοι έδωσαν τα σπίτια τους σε οικογένειες προσφύγων που ήρθαν από την Ουκρανία. Συνολικά, έντεκα σπίτια τα οποία ανακαινίστηκαν και αναδιαμορφώθηκαν για να μπορέσουν να φιλοξενήσουν με άνεση τους ουκρανούς κατοίκους.

Οι ντόπιοι λοιπόν, θέλησαν να καλωσορίσουν τους καινούργιους κατοίκους του χωριού και ιδιαιτέρως τα παιδιά, έτσι αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν ένα πάρτι. Στο πάρτι, παρευρίσκονταν τόσο οι ουκρανικές οικογένειες- και καινούργιες προσθήκες του χωριού αλλά και οι ντόπιοι, μεγάλοι και μικροί. 

Στο πάρτι λοιπόν και όπου όλα τα παιδάκια παίζουν, γελάνε, κυνηγιούνται, μία κυρία γύρω στα εβδομήντα, πλησιάζει την διπλανή της και δείχνει ένα από αυτά. Ήταν ένα παιδάκι που κάθονταν μόνο του, με σκουρόχρωμη επιδερμίδα. Απευθύνεται λοιπόν στην διπλανή της:

«Αυτό είναι το ξένο παιδάκι, ε;»

«Όχι, αυτό είναι δικό μας»

Ξεκίνημα πρωτοβουλίας:

«Το χωριό είναι προσφυγικό, οι άνθρωποι γνωρίζουν τι είναι να είσαι πρόσφυγας»

Η Κική Μουρατίδου, βοήθησε στην διοργάνωση αυτής της πρωτοβουλίας καταφέρνοντας τόσο να οργανώσει τους ντόπιους, όσο και να συγκεντρώσει τα απαραίτητα για τους Ουκρανούς που θα έρχονταν.

Η ίδια αναφέρει ότι με το ξεκίνημα του πολέμου γεννήθηκε η σκέψη ότι στο χωριό υπάρχουν πολλά σπίτια τα οποία δεν κατοικούνται. Τονίζει ότι το χωριό- το Μονοπήγαδο, είναι προσφυγικό, οι άνθρωποι γνωρίζουν τι είναι να είσαι πρόσφυγας.

Έτσι διοργάνωσαν μία λίστα με αυτά και τηλεφωνώντας στους ιδιοκτήτες ρώτησαν αν μπορούν να τα προσφέρουν στους πρόσφυγες. Ακόμα, καθώς η ίδια και η οικογένεια της είναι ιδιοκτήτες ενός μαγαζιού, είχαν σπίτια για τους εργαζόμενους την περίοδο της σεζόν, τα οποία και έδωσαν στους πρόσφυγες. Στην συνέχεια, ζήτησαν την συμβολή του πολιτιστικού συλλόγου του χωριού και οικονομική στήριξη από τον Δήμο.

Στήριξη από τον κόσμο: 

«Δόθηκε ιδιαίτερη στήριξη όσο το θέμα παιζόταν στην τηλεόραση».

 Ο Δήμος, προσέφερε την απαραίτητη βοήθεια και με την συμβολή του κοινωνικού παντοπωλείου εξασφαλίστηκε η τροφή τους. Γενικότερα, τονίζει η Κική, όλη αυτή η πρωτοβουλία είχε ιδιαίτερη στήριξη από τον κόσμο, όσο το θέμα παιζόταν στην τηλεόραση

Όσον αφορά την αντίδραση των ντόπιων, η Κική αναφέρει ότι ήταν θετικά προσκείμενοι όλοι εξαρχής. 

”Τους αγκάλιασαν. Ωστόσο τους πήρε λίγο χρόνο μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι αυτοί οι πρόσφυγες ήρθαν από μία χώρα όπου ζούσαν καλά. Ήταν πολύ ξαφνικό για αυτούς. Δεν ήταν άνθρωποι που έφυγαν από μία φτωχή χώρα με την θέληση τους και ήρθαν στην δικιά μας για καλύτερη ζωή. Έχουν αξιοπρέπεια. Δεν θέλουν να ζητάνε και για παράδειγμα δεν θέλουν να φοράνε μεταχειρισμένα ρούχα. Αυτό στην αρχή ξένισε τους κατοίκους ωστόσο στην πορεία άρχισαν να καταλαβαίνουν γιατί λειτουργούν έτσι.”

Η Κική αναφέρει ως βασικό πρόβλημα, τα παιδιά. Εφόσον έχουν έρθει στην Ελλάδα, υποχρεούνται να παρακολουθούν το ελληνικό σχολείο αλλά αυτό δεν αναγνωρίζεται στο κράτος τους. Έτσι, κάνουν και απογευματινά- ουκρανικά μαθήματα ώστε να περνούν τις τάξεις.

Επικοινωνία με χρώμα Google translate:

Τα παιδιά και των δύο χωρών παίζουν ανέμελα, χωρίς να χρειάζεται ιδιαίτερα να μιλάνε καθώς δεν έχουν κάποια κοινή γλώσσα επικοινωνίας και έτσι αρκούνται στο παιχνίδι και στην γλώσσα του σώματος. Ακόμα, τα κινητά των γονιών τους- καταφέρνουν να βοηθήσουν στην επικοινωνία- καθώς το ένα παιδί γράφει στη μετάφραση Google, το δείχνει στο άλλο και εκείνο με την σειρά του απαντάει στο κινητό με τον ίδιο τρόπο.

Όπως φαίνεται και στην παρακάτω εικόνα το ένα παιδάκι ρωτάει το άλλο: «Έχεις πάει ποτέ στην Οδησσό;» και εκείνο μέχρι να γράψει το κινητό στην απάντηση και να την μεταφράσει, περιμένουν σιωπηλά και χαμογελούν αμήχανα. 

Για ακόμα μία φορά παιδιά έξι, επτά, οκτώ ετών διδάσκουν στους ενήλικες ότι η αγάπη, η ευτυχία τα χαμόγελα και το παιχνίδι δεν έχουν καταγωγή, χρώμα και κοινωνικό στάτους. Τα παιδιά δεν ενδιαφέρονται για την γλώσσα που μιλάνε, το χρώμα στο δέρμα τους ή την χώρα που γεννήθηκαν. Ίσως να καταλαβαίνουν πως όλα αυτά είναι θέμα τύχης και παρόλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, προσπαθούν συνεχώς να περνάνε καλά. 

Κοιτώντας αυτή την φωτογραφία, μπορώ να ακούσω παιδικές φωνές και γέλια, ακόμα και να μυρίσω τα παγωτά τους. 

Η Ekaterina Mursiukaieva ή Katryn, όπως την φωνάζουν είναι μια γυναίκα τριάντα ετών, που έφτασε στην Ελλάδα με τα τρία παιδιά της πριν εννέα μήνες εξαιτίας του πολέμου.  

«Βρήκα αυτό το μέρος από τις ειδήσεις στην τηλεόραση και οι πρώην συνάδελφοι μου, με βοήθησαν ώστε να καταφέρω να επικοινωνήσω με τους υπεύθυνους για να μάθω λεπτομέρειες για το αν μπορώ να έρθω να μείνω και εγώ εκεί με τα παιδιά μου. Έτσι κανόνισα τα διαδικαστικά και ήρθα με την οικογένεια μου, αλλά ο άντρας μου έμεινε στην Ουκρανία. Μόλις φτάσαμε στην Ελλάδα και τακτοποιηθήκαμε στο σπίτι, όλοι οι γείτονες ήρθαν να μας γνωρίσουν και ήταν εξαιρετικά φιλικοί απέναντι μας. Μας κέρασαν φαγητό και μας χάρισαν κάποια πράγματα για τα παιδιά. 

 Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής ήμουν σοκαρισμένη με το πόσο καλοί ήταν όλοι και έλεγα στον άντρα μου στο τηλέφωνο:

 “Δεν ξέρω γιατί είναι τόσο καλοί μαζί μου! Μάλλον έμπλεξα σε κάποια αίρεση!”

Πραγματικά, προσπαθώ να το διακωμωδήσω λίγο γιατί είναι αντιφατικό στην χώρα μου άνθρωποι καθημερινά να σκοτώνονται και εδώ να δέχομαι τόση καλοσύνη χωρίς αντάλλαγμα. 

Όλοι εδώ μου έδωσαν πίσω την πίστη στους ανθρώπους, που είχα χάσει, εξαιτίας του πολέμου.

Όσον αφορά τον ρυθμό ζωής, στην Ουκρανία ζούσα στο Κίεβο, άρα μου ήταν λίγο δύσκολο στην αρχή να προσαρμοστώ με τους αργούς ρυθμούς ενός χωριού. 

Όταν φτάσαμε στο Μονοπήγαδο, ο γιος μου ήταν 2,5 μηνών και τα απαραίτητα για την φροντίδα του όπως ρούχα, κούνια, παιχνίδια, μου τα παρείχαν δωρεάν οι γείτονες των γύρω σπιτιών. 

Η κόρη μου, η Melissa είναι πέντε χρονών και γιόρτασε τα γενέθλια της εδώ, καθώς ένας από τους γείτονες της οργάνωσε πάρτι και πέρασε πάρα πολύ όμορφα. Στην Ελλάδα η Melissa έχει μία πολύ καλή δασκάλα, έχει κάνει φίλους, παίζει, περνάει όμορφα, μαθαίνει καινούργια πράγματα απλά δεν μπορεί να επικοινωνεί πλήρως με τα παιδιά καθώς δεν γνωρίζει την γλώσσα.

Όταν πρωτοήρθαμε στην Ελλάδα υπολογίζαμε να μείνουμε για λιγότερο από έναν μήνα και μετά να επιστρέψουμε κανονικά στο σπίτι μας. Τα πράγματα ωστόσο εξακολουθούσαν να είναι επικίνδυνα και έτσι συνεχίσαμε να μένουμε εδώ. Τον Αύγουστο ήρθε η μαμά μου εδώ για δύο εβδομάδες για να δει το μέρος που ζω στην Ελλάδα με τα παιδιά μου. Ακόμα, τον Οκτώβριο γύρισα πίσω στην Ουκρανία για τρεις εβδομάδες και είδα τον άντρα μου και τους συγγενείς μου. Έχω καθημερινή επικοινωνία με τον σύζυγο μου, απλά πολλές φορές η σύνδεση δεν είναι καλή. Ελπίζω η κατάσταση την άνοιξη να ηρεμήσει για να καταφέρει ο και εκείνος να έρθει εδώ να γνωρίσει τους καινούργιους μας φίλους. Ελπίζουμε ότι θα γυρίσουμε πίσω στην Ουκρανία, για αυτό και η Melissa κάνει online μαθήματα Ουκρανικών για να μην βγει από το πρόγραμμα της. 

Αγαπώ πολλά πράγματα εδώ στην Ελλάδα. Οι Ουκρανοί μοιάζουμε πολύ με τους Έλληνες απλά οι Έλληνες είναι πιο φιλικοί και πιο ανοιχτοί από εμάς. Μου κάνει εντύπωση στο Μονοπήγαδο το πόσο στηρίζουν τα ντόπια προϊόντα από φάρμες μέσα στο χωριό και το ότι δεν φοβάται κάποιος να πάρει την ευθύνη για την παραγωγή δικών του προϊόντων. (αυγά, γάλα, κρέατα)

Λατρεύω το ότι περιτριγυριζόμαστε από φύση, τα παιδιά μου παίζουν συνεχώς στον κήπο, οι άνθρωποι είναι πρόσχαροι και ζεστοί. Θαυμάζω τον δήμαρχο στο Μονοπήγαδο που δείχνει συνεχώς πόσο νοιάζεται για εμάς».

Όταν λοιπόν ευχαρίστησα στην Katryn για τα τόσο όμορφα λόγια της και κυρίως για το ότι δέχτηκε να μου μιλήσει για κάτι τόσο προσωπικό εκείνη χαμογέλασε και μου είπε: «You are welcome. Everyone here in Greece help us a lot so I’m also always happy to help somehow».

«Παρακαλω! Όλοι εδώ με βοήθησαν τόσο, οπότε είμαι χαρούμενη που μπόρεσα να βοηθήσω και εγώ με κάποιον τρόπο».

Τουλάχιστον, η ανθρωπιά και η αγάπη δεν έχει πεθάνει ακόμα. Η Katryn, η Melissa και ο γιος της έχουν να θυμούνται όμορφα πράγματα για την Ελλάδα.

Και όχι, «Αυτό ΔΕΝ είναι το ξένο»

*Η Λυδία Τουλουμίδου είναι φοιτήτρια του Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ