Αστική οργή: Με την ευθύνη του δήμου

Δυο απλές αυτονόητες αρχές: Πρώτον: Τα αυτοκίνητα δεν έχουν θέση μπροστά, δίπλα ή επάνω σε κανένα μνημείο της πόλης μας αλλά και καμιάς πόλης στον κόσμο. Και δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία (έλλειψη πάρκινγκ, εξυπηρέτηση των ανθρώπων που η εργασία τους είναι στο μνημείο) για την μετατροπή του περιβάλλοντα χώρου ενός μνημείου να μετατρέπεται σε χώρο στάθμευσης. Δεύτερον: Τα πεζοδρόμια ανήκουν στους πεζούς. Τελεία. Μόνο στους πεζούς και πρέπει η ασφαλής και απρόσκοπτη μετακίνησή τους πάνω σ΄αυτά να γίνει επιτέλους θεμελιώδης αρχή για όλους… και για την δημοτική αρχή. Οποιαδήποτε κολονάκια, κάδοι ή άλλα αντικείμενα δεν μπορούν να ξεπετάγονται μέσα στην μέση των πεζοδρομίων. Δυο διαπιστώσεις που μας επισήμανε η Μαρία Αϊβαζοπούλου, πολίτης της Θεσσαλονίκης και προσλαμβάνουσα των παραβάσεων αυτών των δυο απλών αυτών αρχών. Μέσα στο ίδιο τετράγωνο με την ανοχή και στη μια περίπτωση με την ευθύνη του δήμου, οι δυο αρχές καταλύονται με τον τρόπο που μας επισημαίνει η κυρία Αϊβαζοπούλου: “Σαν πολίτης αυτής της πόλης νιώθω ότι είμαι έρμαιο της αυθαιρεσίας και της κακογουστιάς που προέρχεται είτε από τους συμπολίτες μας είτε από τη δημοτική αρχή και θίγομαι έμμεσα και άμεσα από την εικόνα που παρουσιάζει αυτή σε εμάς που τη ζούμε και σε αυτούς που την επισκέπτονται. Από τον μακροσκελή κατάλογο αυτών που δυσκολεύουν την καθημερινότητα όλων μας και επιτείνουν την ασχήμια της πόλης μας επέλεξα να επισημάνω:

     1.  Τα μονίμως σταθμευμένα οχήματα στον αυλόγυρό του ΜΝΗΜΕΙΟΥ της Αγίας Σοφίας       2.  Τα εμπόδια επί του πεζοδρομίου στη γωνία Αγ. Σοφίας με Μακένζυ Κίνγκ (δύο σειρές από μαρμάρινα κολονάκια που οριοθετούν την πρόσβαση στη ράμπα της αυλής) που είναι απαράδεκτα και επικίνδυνα. Το γεγονός το βίωσα προσωπικά στις 05/04/2013 όταν διερχόμενη από το σημείο χτύπησα σε κάποιο από αυτά τα κολονάκια και έπεσα στο πλακόστρωτο. “Γλίτωσα φθηνά” με μερικούς μώλωπες στο πρόσωπο και στο σώμα και κάκωση στο δεξί χέρι (μου τοποθετήθηκε νάρθηκας στο νοσοκομείο Α.Χ.Ε.Π.Α και ήμουν ανήμπορη για εργασία επί 10 ημέρες). Σημειώνω ότι ακόμη το χέρι μου δεν έχει αποκατασταθεί. Την απάντησή που έλαβα από το Δήμο για το σχετικό θέμα την κρίνω επιεικώς  ανεπαρκή. 3. Οι τεράστιες καμπάνες για την ανακύκλωση γυαλιού που έχουν τοποθετηθεί επί των πεζοδρομίων,  εκτός από την απαράδεκτη αισθητική τους,  συμπλήρωσαν και τα τυχόν κενά που υπήρχαν από όλες τις κατασκευές και τα αντικείμενα που μόνιμα τα καταλαμβάνουν, ώστε σε πολλές περιπτώσεις να μην είναι καν προσπελάσιμα από τους πεζούς.

Ο Δήμος οφείλει να προστατεύει τα μνημεία της πόλης από κάθε αυθαιρεσία και κάθε είδους ρύπανση, να βρει τρόπο αστυνόμευσης των δημόσιων χώρων χωρίς την τοποθέτηση επικίνδυνων εμποδίων για τους πεζούς και να εξασφαλίζει  την προσπελασιμότητα των πεζοδρομίων.”

*Οι φωτογραφίες είναι της Μαρίας Αϊβαζοπούλου