Aστικη οργή: Το συντριβάνι

Το αυθεντικό δωρήθηκε το 1886, από το Σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ, μετά την κατεδάφιση των ανατολικών τειχών. Κατασκευάστηκε στη θέση της κασσανδρεώτικης πύλης. Τη δεκαετία του 1950 απομακρύνθηκε, στερεμένο πλέον. Αναστηλώθηκε, ωστόσο, το 1977 από το Δήμο Θεσσαλονίκης. Χαρακτηριστικό δείγμα μπαρόκ, το μαρμάρινο σιντριβάνι αποτελεί ένα από τα σημεία αναφοράς του κέντρου, δίνοντας το όνομά του και στην ομώνυμη πλατεία.

Ενδιαφέροντα όλα αυτά, δεν νομίζετε; Κάποιοι άλλοι, ωστόσο δεν φαίνεται να συμφωνούν. Ηλίθια tag, οπαδικά συνθήματα, σπασμένα φανάρια, μάρμαρο μαυρισμένο, σκουπίδια παρατημένα. Αυτή είναι η σημερινή τύχη ενός από τα ομορφότερα δείγματα αστικού εξοπλισμού της Θεσσαλονίκης.

Προσπερνώ τα γνωστά περί έλλειψης παιδείας, πολιτιστικής ένδειας και κοινωνικής κατάπτωσης. Είναι, δυστυχώς, έκδηλα από μόνα τους. Ούτως ή άλλως, οι. θερμόαιμοι καλλιτέχνες (και όχι μόνο) βρίσκουν και κάνουν. Είναι, όμως, τόσο δύσκολο για το δήμο να βγάλει έστω τις μπογιές των κανιβάλων από το μάρμαρο; Όχι με υπαλλήλους, αλλά με τη διοργάνωση κάποιας εθελοντικής δράσης, όπως ήδη στο παρελθόν έχει κάνει για άλλα θέματα. Και αν όχι ο δήμος, μήπως πρέπει εμείς να κάνουμε κάτι; Προϊόντα καθαρισμού κυκλοφορούν αρκετά στο εμπόριο.

Υ.Γ. Τα παραπάνω ισχύουν, φυσικά, και για τα δεκάδες άλλα σημεία, εμφανή και μη, στα οποία η δράση των ”καλλιτεχνών” άφησε το στίγμα της. Αλλά ας τα πάρουμε ένα ένα…