Ένα μνημειο της UNESCO σαν στο σπίτι τους…

Λέξεις: Κύα Τζήμου

Ένιωσα άβολα στην βόλτα που έκανα μέχρι την μικρή παλαιοχριστιανική μονή του Όσιου Δαυίδ. Το μνημείο προκαλεί δέος καθώς το κοιτάς από πάνω πριν στρίψεις για να μπεις στο δρομάκι που οδηγεί μέσα στην αυλή του, αλλά μπαίνοντας η εικόνα είναι απογοητευτική.  Για το ωράριο δεν θα μιλήσω, έστω ότι θα το δεχτώ (10-12 το πρωί και 6-8 το απόγευμα) λόγω έλλειψης προσωπικού ή δεν ξέρω εγώ για ποιους άλλους λόγους. Την φροντίδα του χωρου έχουν αναλάβει κάποιες ηλικιωμένες κυρίες, όχι πάντα ευγενικές, που φέρονται λίγο σαν να κάνεις επίσκεψη στο σπίτι τους.

Το πρόσθετο κτίσμα στην πρόσοψή του με άφησε αποσβολωμένη και ειλικρινά δεν ξέρω πώς επιτράπηκε απο την Εφορεία Μνημείων. Ο διάκοσμος εσωτερικά και εξωτερικά έχει την σφραγίδα του καινούριου εκκλησιαστικού κιτς και είναι ολοφάνερο ότι τα παλιά στασίδια έχουν πεταχτεί από καιρό, ενώ μπροστά στην είσοδο βρίσκονται παραταγμένα φίρδιν μίγδιν καρέκλες και μανουάλια. Ανεμιστήρες, λάμπες, καρέκλες και κιλιμάκια είναι απλωμένα στον ελάχιστο εσωτερικό χώρο του πανέμορφου ναού και προσπάθησα επί ματαίω να κρατήσω τα μάτια μου κολημμένα στον τρούλο με το μοναδικό ψηφιδωτό για να νιώσω την ατμόσφαιρα των αιώνων που βαραίνουν το κτίσμα. Στην αυλίτσα μπροστά εκτός από τα πανέμορφα λουλούδια που γεμίζουν τις γλάστρες και τη θέα που ξεκουράζει το μάτι, οι πλαστικές καρέκλες με το τραπεζάκι που ταιριάζουν σε μια οποιαδήποτε βεράντα σπιτιού εδώ μου φάνηκαν τελείως παράταιρες και άκομψες. Ίσως η Εφορία θα έπρεπε να εξετάζει πιο συχνά τις μικροεπεμβάσεις στα μνημεία και κυρίως αυτά που έχουν διεθνή προβολή αφού βρίσκονται στον κατάλογο της παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.