Όσο υπάρχουν άνθρωποι!

της Ντίνας Γιαννουπλάκη

Εικόνες: Γιάννης Τζιμπρές

Οι πιο όμορφες στιγμές στη ζωή μας, περιμένουν αναπάντεχα να μας συναντήσουν στο σημείο ακριβώς που νομίζουμε πως δεν υπάρχει ούτε χώρος, ούτε προοπτική γι αυτές.

Ένα μάθημα φωτογραφίας είναι σίγουρα πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση αλλά όταν βρίσκεσαι την κατάλληλη στιγμή με τους σωστούς ανθρώπους και με καθοδηγητή τον Γιάννη Τζιμπρέ όλα είναι δυνατά!

Εδώ και καιρό  ξεκίνησαν τα μαθήματα φωτογραφίας από την βιβλιοθήκη της  Άνω Πόλης. Φιλικό κλίμα, ωραία παρέα, πολλή διάθεση για δημιουργία και τρέλα, η οποία ως αναπόσπαστο στοιχείο μας ακολουθεί.

Αυτή η τρέλα και η παιδικά αυθόρμητη διάθεση του δασκάλου μας ήταν η αιτία για να μας χαρίσει ένα από τα πιο όμορφα απογεύματα της ζωής μου!

Όταν εξαντλήσαμε όλα τα φωτογραφικά θέματα μέσα στην βιβλιοθήκη ήταν καιρός να βγούμε έξω για φωτογράφιση. Η Άνω Πόλη, για όσους δε γνωρίζουν, κρύβει πολλά-πολλά διαμάντια για φωτογράφιση. Δίπλα σε αυτά τα διαμάντια κρύβει και ανθρώπους. Ανθρώπους; Ναι! Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι στους οποίους η φιλοξενία και η ανιδιοτελής προσέγγιση, η ανθρώπινη επαφή ενυπάρχουν χωρίς να κρύβουν κάποιο υποσυνείδητο δόλο.

Όμορφο απόγευμα και ο ήλιος έκαιγε ακόμα. Ξεχυθήκαμε στα στενά φωτογραφίζοντας και ανακαλύπτοντας την Άνω Πόλη, πόσες ομορφιές! Ειρηνική ησυχία, γάτες, πολλά λουλούδια, σπίτια διαφορετικού αρχιτεκτονικού ρυθμού, στενά σοκάκια, λίγοι άνθρωποι περπατούν στα δρομάκια, άλλοι ρυθμοί. Φωτογραφίζουμε την κάθε λεπτομέρεια και  χαμογελάμε, μέχρι που..στρίβουμε στο πιο όμορφο στενό του κόσμου. Είναι απροσδόκητα όμορφο να ανακαλύπτεις μια πόλη μέσα στην πόλη που ήδη ζεις.

Παιδιά παίζουν κρυφτό. Παιδιά; Παίζουν ακόμα κρυφτό; Γιατί δεν παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια; Μικρά παιδιά γύρω στα 8 περίπου. Γέλια και χαρές. Αντηχεί όλο το στενό δρομάκι από τις τσιρίδες τους. Όποιος λοιπόν δεν έχει ακούσει παιδιά να παίζουν και να ζουν χαρούμενα αυτές τις μαγικές στιγμές τους, δεν έχει ιδέα τι εικόνα έχει ο Παράδεισος.

Καθόμαστε να τα φωτογραφίσουμε. Όχι τόσο για να αποτυπώσουμε την στιγμή αλλά κυρίως από περιέργεια. Δυστυχώς στις μέρες μας δεν υπάρχουν πια παιδιά που να τα βλέπεις να παίζουν. Ίσως μια από τις μελλοντικές δράσεις που θα έπρεπε να γίνουν είναι το να βγάλουμε τα παιδιά έξω πάλι, μακριά από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και να διαμορφώσουμε χώρους για να παίζουν. Τα παιδιά έχουν ανάγκη το παιχνίδι και την ανθρώπινη επαφή. Και εμείς έχουμε ανάγκη το γέλιο τους.

Ξαφνικά βγαίνει ένας χαμογελαστός κύριος από το σπίτι. Ωχ! Φοβήθηκα πως θα μας μαλώσει που βγάζαμε φωτογραφίες τα πιτσιρίκια. Τον ρωτήσαμε αν μπορούμε να βγάλουμε φωτογραφίες τα μικρά. Εκείνος όμως αντί να μας μαλώσει …είχε το θράσος να μας καλέσει πολύ ευγενικά για καφέ. Και λέω θράσος γιατί ποιος ανοίγει το σπίτι του σε ξένους; Δε φοβήθηκε μην είμαστε περίεργοι; Δεν φοβήθηκε την οικονομική κρίση που ακόμα και το χαμόγελο το δίνουμε με δελτίο; Ανένδοτος μας καλούσε στην παρέα τους.

Σε χρόνο ρεκόρ στήθηκαν καρέκλες, τραπέζια. Ήταν ανένδοτος στο να μείνουμε, έδειχνε πως πραγματικά είχε ανάγκη να κάτσουμε και να πούμε δυο κουβέντες παρόλο που δεν ήμασταν λίγοι Αχ! Αυτή η ανθρώπινη επαφή!

Εμείς λίγο κουμπωμένοι, σαν να προσγειωθήκαμε στον πλανήτη Άρη, διστακτικά καθίσαμε. Όπως και αν το δεις ήταν ένα σοκ για τα παιδιά της πόλης να σου ανοίγει διάπλατα κάποιος την αυλή του.

Οι μικρές φατσούλες γελούσαν πιο δυνατά με τους παράξενους επισκέπτες. Σε αυτές τις γειτονιές όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Βγήκανε και οι γείτονες και γίναμε μια τεράστια παρέα. Ήρθαν οι καφέδες, τα μπισκοτάκια, λιχουδιές και όσα προσφέρει μια νοικοκυρά σε έναν επισκέπτη όλα συνοδευμένα με πλατιά χαμόγελα, δείχνοντας πως είμαστε καλοδεχούμενοι. Ο ήλιος πλησίαζε στη δύση του.

Μα τι υπέροχη δύση και ένα δροσερό αεράκι να μας φυσάει. Καταιγισμός φωτογραφιών και ο δάσκαλος να το απολαμβάνει με ένα γλυκό χαμόγελο. Εκείνος ως καλός γνωστής της Άνω Πόλης και εμποτισμένος με γλυκιά τρέλα ήξερε πως όλα μπορεί να συμβούν αρκεί να το τολμάς.

Όλα μπορούν να συμβούν; Ξεχάσαμε τα γενέθλια της Αθηνάς μας. Εκεί που μιλούσαμε με τα πιτσιρίκια, ο δάσκαλος επικαλείται την βοήθεια των πνευμάτων μπροστά στην Αθηνά και έρχεται ουρανοκατέβατη με ένα κεράκι μια αυτοσχέδια τούρτα Καζάν ντιπί. Γενέθλια χωρίς τούρτα δε γίνονται!

Και ζωή χωρίς μαγεία επίσης δε γίνεται. Άλλα γέλια τώρα, χαρές και απροσδόκητα χαμόγελα. Πού βρισκόμαστε άραγε και τι δώρα μας επιφύλασσε η ζωή εκείνο το φανταστικό απόγευμα; Ανταλλάξαμε στοιχεία, βγήκαμε και γνωστοί. Φιλόξενοι άνθρωποι, ανοιχτές καρδιές, άγνωστα μονοπάτια και πρωτόγνωρες συγκινήσεις. Ποτέ δεν ξέρεις η ζωή τι μπορεί να σου προσφέρει, πού μπορεί να σε πάει και με τι μπορεί να αποζημιώσει την τόλμη σου.

Πριν παραπονεθείτε για την πόλη που ζείτε να είστε σίγουροι πως έχετε ψάξει όλες τις γωνιές της γιατί οι όμορφοι άνθρωποι περιμένουν να τους ανακαλύψετε.

Άνθρωποι που τους ευγνωμονώ για το καλύτερο απόγευμα της ζωής μου! Η ζωή υπάρχει έξω και μας περιμένει να την συναντήσουμε.