O Χρήστος φτιάχνει με τα χέρια του στη Θεσσαλονίκη το cool φετίχ των μπασκετικών τύπων

Συνέντευξη στην Έλενα Ταξίδου | Φωτογράφιση: Ελπίδα Νικολαΐδου 

Ο Χρήστος Παπαδημητρίου μεγάλωσε με Άρη, Γκάλη και DIY μπασκέτα στην αυλή του λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη. Όπως λέει άλλωστε ένα από τα καλά του χωριού είναι η πολυτέλεια να έχεις μέχρι και κανονική μπασκέτα σπίτι σου. Από μικρός είχε ένα κόλλημα με το διχτάκι στη στεφάνη. Ήθελε να το βλέπει εκεί, λάτρευε τον ήχο που έκανε η μπάλα εντός του και πίστευε πως μόνο έτσι ευχαριστιέσαι πραγματικά το παιχνίδι. Το πρόβλημά του ήταν πως το διχτάκι κοβόταν συχνά και καμιά φορά περίμενε για μέρες μέχρι να του φέρει ο μπαμπάς του καινούριο από τη Θεσσαλονίκη.

Αυτό, σε συνδυασμό με μία επική συγκυρία μια Κυριακή του 2011 σε ένα γήπεδο στην Μίκρα συντέλεσαν στην γέννηση της ιδέας για αυτό που έχει στήσει σήμερα. Χειροποίητα διχτάκια μπάσκετ, διαφοροποιημένα από αυτά του εμπορίου ως προς την αντοχή σύμφωνα με τον ίδιο αλλά και τον χρωματισμό τους. Τα διχτάκια του λανσαρίστηκαν επίσημα την 1η Ιανουαρίου το 2019, τα βρίσκεις μόνο διαδικτυακά στα social media ως Power Global Net και λίγο πριν συμπληρωθεί ένας χρόνος, σύμφωνα με τον Χρήστο, έχουν κρεμαστεί ήδη σε μπασκέτες 280+ γηπέδων γειτονιάς, πάρκων και σπιτιών ανά τον κόσμο. 

Όπως εξηγεί πρόκειται για ένα εξ ολοκλήρου ελληνικό προϊόν που στοχεύει να καθιερωθεί ως το κορυφαίο στην κατηγορία του. 

Βάσει της πολύ καλής πρώτης ύλης σε κορδόνια και της παραγωγής μέχρι και της δικής του κόλλας ο Χρήστος υπολογίζει πως τα διχτάκια του μπορούν να σηκώσουν περίπου έως και 70.000 φορές το βάρος τους καθιστώντας τα πραγματικά δυνατά σε όλες τις συνθήκες με τον τριπλάσιο σχεδόν χρόνο ζωής από τα συνηθισμένα του εμπορίου. 

Μετά της αντοχής έπεται και η δίψα για το άθλημα και ο ίδιος θέλοντας να αλλάξει ουσιαστικά την “διάσταση” για το τι σημαίνει το διχτάκι για ένα παιχνίδι μπάσκετ, απομόνωσε τα πιο δυνατά για τον ίδιο στοιχεία του -την αντοχή, τον ήχο και προφανώς την αγαπημένη ομάδα- φτιάχνοντας διχτάκια σε συλλεκτικούς χρωματικούς συνδυασμούς. Πέραν του κλασικού λευκού και από το ότι μπορείς να ζητήσεις τον δικό σου συνδυασμό χρωμάτων, πάνω σε αυτά τα διχτάκια μπορείς να βρεις εκδοχές σε χρυσό, μαύρο, ροζ, τα χρώματα 15 εθνικών ομάδων αλλά και τις δικής σου ελληνικής αγαπημένης σε δεκάδες ακόμα διαφορετικές. Πρόσφατα τα βρίσκεις και σε συλλεκτικά κομμάτια φωτιστικών και άλλων κατασκευών. 

“Να καρφώνεις ακούγοντας τον ήχο που κάνει το διχτάκι, βλέποντας τα χρώματα της αγαπημένης σου ομάδας…”

Στις διαδικτυακές σελίδες του σε Facebook και Instagram απευθύνονται διαρκώς εντός και εκτός συνόρων, από γιαγιάδες και γονείς που θέλουν ένα διχτάκι για το παιδί τους έως ομάδες του ερασιτεχνικού πρωταθλήματος μπάσκετ που θέλουν να παίζουν βλέποντας στα δίχτυα τα χρώματά τους, παρέες, διάφοροι δήμοι και σχολεία, διάσημοι Έλληνες αθλητές αλλά και μπασκετικοί τύποι που τα χρησιμοποιούν σε design συνθέσεις στον χώρο τους. 

Η ιδέα γεννήθηκε μια Κυριακή του 2011 σε ένα γήπεδο στη Μίκρα. Ο Χρήστος είχε ιδρύσει τους Αλιγάτορες Καλαμαριάς οι οποίοι έπαιζαν σε ένα πρωτάθλημα της Γ΄ Κατηγορίας και όπως εξηγεί μεταξύ άλλων, λόγω δυσκολιών που αντιμετώπιζαν γενικότερα δεν είχαν μια καλή σεζόν. Τελευταία αγωνιστική παίζοντας με τον δεύτερο “χειρότερο” από τους ίδιους όπως αναφέρει ήθελαν ως ομάδα να νιώσουν την χαρά της νίκης. Ενώ ήταν μπροστά στο σκορ, παίκτης των αντιπάλων κόβει το διχτάκι της μπασκέτας με τον διαιτητή να ζητάει αντικατάστασή του για να συνεχιστεί το παιχνίδι. 

“…Πρότεινα να αλλάξουμε γήπεδο -η Μίκρα έχει πέριξ και κλειστά και ανοιχτά άλλα γήπεδα- ταυτόχρονα όμως έπαιζαν και άλλοι οπότε έπρεπε να βρω άλλο διχτάκι. Βγαίνω έξω και ψάχνω να αγοράσω, δεν βρίσκω πουθενά… επιστρέφω και βγάζω τα κορδόνια από τα παπούτσια μου. Αφού φιλοσόφησα πώς θα μπορούσε να “μπαλωθεί” το κομμένο δίχτυ -δεν ήταν κάτι έξυπνο έπρεπε να κάνω κάτι πρακτικό για να τελειώσει ο αγώνας- παίρνω μια σκάλα και δένω το διχτάκι και είχαμε μετά και αυτό το χειροκρότημα και από τους δύο… Την ώρα που ήμουν πάνω στο στεφάνι, αυτό το άγχος που μου δημιουργούσε, να τελειώσει ο αγώνας να κερδίσουμε, λειτουργούσε κάπως απροσδιόριστα στην σκέψη μου. Από την μία ήθελα να κερδίσει η ομάδα από την άλλη μου σφηνώθηκε και η ιδέα. Όταν κάθισα στον πάγκο μετά, άρχισα να σκέφτομαι αν είναι καλή η ιδέα. Επιστρέφοντας σπίτι, έκοψα έναν κουβά για να δημιουργήσω ένα στεφάνι, έβγαλα όσα κορδόνια είχα και ξεκίνησα να φιλοσοφώ μια ιδέα χειροποίητη γιατί κανονικά έπρεπε να έχεις και τα εξαρτήματα. Το πρώτο διχτάκι το έκανα σε 4 ώρες. Τώρα το φτιάχνω σε 40 λεπτά και έχω φτάσει σε σημείο να το κάνω ακόμα και σε 12 λεπτά.”

Έχει δημιουργήσει μία αυτοσχέδια κατασκευή στον χώρο του έτσι ώστε να μπορεί να φτιάχνει τα διχτάκια σε πραγματικές διαστάσεις σύμφωνα με τις κοινές μπασκέτες και κατασκευάζοντάς τα με απόλυτη ακρίβεια ως προς τους κόμπους και την συμμετρία που απαιτείται. 

Εξηγεί πως το υλικό που χρησιμοποιεί είναι ένα πολύ δυνατό κορδόνι, η καρδιά του υλικού έχει ισχυρές μικρο ίνες -υπάρχει και δείγμα από την ποιότητα του κορδονιού μέσα στην συσκευασία σε κάθε διχτάκι που αποστέλλεται – και πως τα κορδόνια τα προμηθεύεται από Θεσσαλονίκη από συγκεκριμένο επαγγελματία με τον οποίο συνεργάζεται. 

“Επειδή το υλικό μας είναι βαρύ, παράγει περισσότερο και μεγαλύτερο ήχο. Και ο ήχος σε ένα καλάθι είναι τρομερό πράγμα. Το πιο σημαντικό. Έχουμε βάλει ειδικό σύστημα για να μετρήσουμε τον ήχο που παράγει το διχτάκι μας σε σχέση με ένα άλλο και της Power Global Net υπολογίζεται πως παράγει 22 φορές περισσότερο ήχο σε σχέση με τα διχτάκια του εμπορίου.”

Ο Χρήστος εξηγεί πως πίσω από το όλο εγχείρημά του με τα χειροποίητα διχτάκια, τον κόπο, τις ώρες και το πάθος που ξοδεύει για αυτά είναι γιατί έχει ένα μεγάλο όνειρο, να δημιουργήσει μελλοντικά τις συνθήκες έτσι ώστε να πετύχει να φτιάξει στο χωριό του, αθλητικές εγκαταστάσεις. 

“… Το πιστεύω ότι θα πετύχει, γιατί το όνειρό μου είναι να βγει κάτι μεγαλύτερο από όλο αυτό. Θα συνεχίσω μέχρι να αντέχουν τα δάχτυλά μου να τα φτιάχνουν…”