Η διαρκής ασέβεια απέναντι στα μνημεία της πόλης

Η Θεσσαλονίκη δεν είναι μια τυχαία πόλη. Η συμβασιλεύουσα του Βυζαντίου, η περιτειχισμένη πόλη με τα μνημεία της εύλογα μπορεί να χαρακτηριστεί ως ανοιχτό Βυζαντινό Μουσείο. Στο σύνολό τους τα μνημεία της πόλης, παλαιοχριστιανικά – βυζαντινά, μεταβυζαντινά και οθωμανικά είναι κηρυγμένα ως ιστορικά διατηρητέα μνημεία. Δεκαπέντε (15) εκ των παλαιοχριστιανικών – βυζαντινών εγγράφηκαν το 1988 στον κατάλογο μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Σε μια πόλη με αυτή την κληρονομιά η ασέβεια απέναντι σε όσα μας κληροδότησαν οι πρόγονοι μας είναι τρομακτική. Αν εξαιρέσει κανείς τα μνημεία που περιβάλλονται από περίφραξη, που καθιστά αδύνατη την βεβήλωση τους, το σύνολο των υπολοίπων μνημείων της πόλης καθώς και το βυζαντινό της τείχος, τόσο στην ανατολική όσο και στη δυτική του απόληξη μοιάζουν παραδομένα σε βέβηλους που θεωρούν ότι ο οπαδισμός, η διαμαρτυρία ή απλά η έκφραση ενός συναισθήματος βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να εκφραστούν ένα μνημείο. Μόνο ντροπή και θλίψη.

Στο ίδιο πνεύμα και η καταστροφή όλων των πληροφοριακών πινακίδων με την ιστορία των μνημείων που απευθύνονται σε επισκέπτες τους, Έλληνες και ξένους.