Διεθνές Λογοτεχνικό Βραβείο σε καθηγήτρια του ΑΠΘ

Με την Πρόεδρο του Τμήματος Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, Καθηγήτρια Ζώζη Ζωγραφίδου, συναντήθηκε σήμερα, Τετάρτη 22 Ιανουαρίου 2020, ο Πρύτανης του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Καθηγητής Νικόλαος Γ. Παπαϊωάννου, στην Πρυτανεία, προκειμένου να τη συγχαρεί για τη σημαντική διεθνή λογοτεχνική διάκριση που απέσπασε.

Στις 21 Δεκεμβρίου 2019, στην πόλη Ματέρα της Ιταλίας, Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2019, απονεμήθηκε το Διεθνές Λογοτεχνικό Βραβείο «Dal Tirreno allo Jonio» – VI Έκδοση 2019 – βραβείο ξένης ποίησης στην Πρόεδρο του Τμήματος Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, Καθηγήτρια Ζώζη Ζωγραφίδου, για την ελληνική ποιητική της συλλογή «Γι’ αυτό το λίγο» (2019).

Ο Πρύτανης του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Καθηγητής Νικόλαος Γ. Παπαϊωάννου, εξέφρασε τα συγχαρητήριά του στη βραβευμένη Καθηγήτρια, δηλώνοντας ότι «κάθε διάκριση που απονέμεται σε μέλος της Πανεπιστημιακής Κοινότητας του Αριστοτελείου αποτελεί τιμή για το Πανεπιστήμιό μας. Το ανθρώπινο δυναμικό του Αριστοτελείου δημιουργεί και διακρίνεται σε όλους τους τομείς, αποδεικνύοντας συνεχώς το υψηλό του επίπεδο».

Η Πρόεδρος του Τμήματος Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του ΑΠΘ, Καθηγήτρια Ζώζη Ζωγραφίδου, αναφέρθηκε στην εκδήλωση της απονομής του βραβείου η οποία, όπως είπε, «έφερε κοντά ποιητές από διάφορες περιοχές της Μεσογείου. Η πόλη Ματέρα και το λογοτεχνικό πάρκο του χωριού Βαλσίνι, αφιερωμένο στην ποιήτρια Ιζαμπέλα Μόρα, αποτέλεσαν τόπους ποιητικού διαλόγου, ευκαιρία ποιητικής συνύπαρξης και προβληματισμού για την ποίηση και την αξία της στη διαμόρφωση του σύγχρονου λογοτεχνικού γίγνεσθαι».

Η αιτιολόγηση της βράβευσης της κ. Ζωγραφίδου συντάχθηκε από τον κριτικό λογοτεχνίας, Καθηγητή του Πανεπιστημίου της Περούτζια Donato Loscalzo, και αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι «η ποίηση της Ζώζης Ζωγραφίδου έχει μια εκλεπτυσμένη υποβλητική ικανότητα να απεικονίζει εικόνες πάνω σε έναν καμβά εμπειριών που, αντλώντας συχνά από το τοπίο και την προσωπική διάσταση, τείνουν προς το καθολικό και μεταρσιώνονται ποιητικά. Το μοτίβο της απουσίας ή της απομάκρυνσης αποκτά συνδηλώσεις μιας μυστικής παρουσίας που, σε μια συνύφανση έλλειψης και μνήμης, γίνεται μυθοποιητικός παράγοντας. Πρόκειται για μια ποίηση εμπλουτισμένη από τη συνύφανση παρελθόντος και μέλλοντος σε ένα παρόν που γίνεται συχνά ανάγκη για ποίηση και επικοινωνία. Η γλώσσα εκκίνησης, η νεοελληνική, απηχεί υπαινικτικά στην κατορθωμένη ποιητική γλώσσα και προσδίδει στον λόγο απαράμιλλη κομψότητα».