Δική μας ευθύνη
Η επιστολή ενός φιλάθλου του ΠΑΟΚ για την δολοφονία του 19χρονου Άλκη
Ονομάζομαι Γιάννης, είμαι 22 ετών, είμαι άνθρωπος, και μέσα σε όλα, και ΠΑΟΚ. Οι δύο προηγούμενες μέρες ήταν ιδιαίτερα δύσκολες. Πραγματικά ζόρικες. Θρήνος, θυμός, στεναχώρια, λύπη, οδύνη δεν αρκούν ούτε για να περιγράψουν τα συναισθήματα, ούτε την κατάσταση. Σε επόμενο όλης της κατάστασης, λέω αυτά εδώ.
Πηγαίνω στην Τούμπα από τα 8 μου. Και από τα 6 μου ακόμα… Αγαπάω το ποδόσφαιρο και την ομάδα μου. Τον αθλητισμό. Είναι κομμάτι μου και είμαι αυτό. Έχω δει Κοντρέρας, Γκαρσία, Μουσλίμοβιτς, Βιειρίνια, Σάντος, έχω δει εντάσεις, δύναμη, πάθος, αγάπη Έχω ταξιδέψει στην Ολλανδία, έχω βιώσει αποκλεισμό απ’ τον Άγιαξ μέσα στο Κρόιφ Arena, ταξίδια σε πόλεις για να δω την ομάδα μου. Όχι με συνδέσμους, μόνος με τον πατέρα μου. Ποτέ δεν άνηκα σε σύνδεσμο, ούτε θα ανήκω. Έχω δει προκρίσεις, πρωτάθλημα, κύπελλα, τρόπαια, επιτυχίες, αποτυχίες, δάκρυα, χαμόγελα, φωνές. Έχω κλάψει για την ομάδα μου. Πάντα εκεί, και στα δύσκολα και πάντα. Έχω δει και βία.
Έχω δει σίδερα να πέφτουν μέσα στο γήπεδο, παίκτες και ανθρώπους να κινδυνεύουν για τη ζωή τους. Έχω δει βαρβαρότητα και απανθρωπιά. Έχω δει άτομα να μπαίνουν με απανθρωπιά στον αγωνιστικό χώρο και να απειλούν με έσχατο τρόπο, έχω δει το χορτάρι και το γήπεδο που αγαπάω να μετατρέπεται σε σκηνή μάχης με τις αστυνομικές δυνάμεις, έχω βιώσει να έρχονται δέκα, δεκαπέντε άτομα από την 4 προς την 8, δίπλα μας (όντας στην 7), προκαλώντας ανήθικα και βίαια φιλάθλους της φιλοξενούμενης ομάδας με σκοπό να γίνουν συμπλοκές, με την ανοχή των ανθρώπων ασφαλείας του γηπέδου, έχω βιώσει τα βλέμματά τους όταν ορμούσαμε από τις θέσεις μας στα κάγκελα προσπαθώντας να αποτρέψουμε ό, τι μπορούμε, φωνάζοντάς τους “φύγετε, έξω”, δεν χωράτε, δεν ανήκετε εδώ, το μίσος στα μάτια τους και τα δάχτυλά τους καθώς μας δείχνανε.
Βλέμμα και τρόπους που πολύ καλά ξέρουμε που ανήκουν. Έχω δει άτομα να μπαίνουν μέσα και να ρημάζουν, για να δείξουν πως εκεί υποτίθεται κάνουν κουμάντο αυτοί. Να σε πηδάνε και να παραβιάζουν εσένα, κι αυτό που αγαπάς. Άτομα που δεν ανήκουν σε αυτόν, ούτε σε κανέναν ανθρώπινο χώρο. Να σου χαλάνε τ’ όνειρο, κι εσύ να τους αφήνεις’’. Και τη ζωή. Είναι ξεφτίλα. Έχω δει φωτοβολίδες να πέφτουν στους παίκτες και τον τερματοφύλακα της ίδιας μου της ομάδας με υποτιθέμενη αιτία την κακή πορεία που είχε πριν λίγους μήνες, ενώ φωνάζουν το γνωστό σύνθημα με τις βαριές φανέλες και όποιον δεν μπορεί. Τον τρόπο που μας απευθύνονταν όταν αποδοκιμάζαμε την ανηθικότητα τους και τα συνθήματά τους. Και είναι σκοτάδι σπασμένων ατόμων αυτών, δεν είναι κάτι άλλο. Έχω δει και μπροστά στα μάτια μου, και έχω βιώσει ο ίδιος τραμπουκισμό, να κινδυνέψω για τη ζωή μου, παράδειγμα όταν βγήκαμε το ’17 να πανηγυρίσουμε για το κύπελλο, από υποτιθέμενους οπαδούς άλλης ομάδας. Δεν θα πω ποια, δεν έχει σημασία. Αυτά τα άτομα δεν ανήκουν σε καμία ομάδα, στο ποδόσφαιρο, δεν χωράνε στην ανθρωπιά.
Και τώρα βιώνουμε και αυτό. Για μία ακόμη φορά. Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη, δυστυχώς όπως πάμε, δεν θα είναι και η τελευταία. Στο χέρι μας είναι. Μιλούσα χτες με τον πατέρα μου. Κι οι δυο μας πολύ δύσκολα. Θλίψη, σφίξιμο, θρήνος, ντροπή. Τι μπορούμε να κάνουμε. Μου λέει εγώ, εφόσον δεν μπορώ να συγκρουστώ, σκέφτομαι να αποχωρήσω συμβολικά. Να σκίσω το διαρκείας και να πω δεν πάω πια, αυτή είναι η αντίδρασή μου. Του λέω δεν το δέχομαι. Εγώ δεν το συμμερίζομαι. Αντίθετα. Δεν θα απαρνηθώ εγώ αυτό που αγαπάω και που ανήκω και μου ανήκει δίνοντάς το βορρά σε αυτά τα άτομα. Δεν θα φύγω, δεν είναι λύση. Έτσι είναι σαν να λέμε ότι αυτός ο χώρος ανήκει σε αυτούς. Σε καμία περίπτωση δεν θα το αφήσω αυτό να γίνει. Δεν δέχομαι με κανέναν τρόπο ότι ανήκει σε απάνθρωπα άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με αγάπη, αθλητισμό, ποδόσφαιρο, ομάδα και δεν ανήκει σε εμένα που το αγαπάω, που το πονάω, που είμαι αυτό. Γιατί στην πραγματικότητα ο αθλητισμός, το ποδόσφαιρο, η ομάδα, δεν είναι άλλο από αγάπη, δημιουργία, ομορφιά, έκφραση, συναισθήματα. Ανθρωπιά γαμώτο. Εξαρτάται από εμάς, να είμαστε εκεί, πάντα εκεί. Εμείς είμαστε αυτοί που θα το σταματήσουν, που θα το βγάλουν έξω από εκεί που δεν άνηκε ποτέ. Και αν χτυπηθούμε να το κάνουμε. Αλλά αυτό δεν μπορεί να συνεχίσει. Δεν θα αλλάξει με άλλο τρόπο. Είναι θέμα βαθιάς νοοτροπίας και είναι καιρός να το δείξουμε. Δεν αφορά άλλους, εμάς αφορά. Είναι δική μας ευθύνη, όλων μας.
ΠΑΟΚ, Άρης, Ολυμπιακός, ΑΕΚ, όλοι οι άνθρωποι, φίλαθλοι, πραγματικοί υποστηρικτές όλων των ομάδων σε αυτόν τον τόπο, σε αυτόν τον κόσμο. Δ-ι-κ-ή μ-α-ς ε-υ-θ-ύ-ν-η. Και με κάθε σεβασμό, όταν είσαι στο γήπεδο και φωνάζεις βρίζοντας την οικογένεια, τη μάνα, την αδερφή, τη θεία, το σπίτι του παίκτη, με όλο το σεβασμό, είσαι κι εσύ κομμάτι αυτής της βίας. Αλλά και όταν είσαι εκεί, χωρίς να το κάνεις, το ακούς γύρω σου, το βλέπεις και δεν κάνεις κάτι για να αλλάξει αυτό, το ανέχεσαι, έχεις πάλι ευθύνη. Θα μου πεις θα με σφάξουν, εμ αν το αγαπάς, δεν αλλάζει αλλιώς. Εμείς έχουμε την ευθύνη.
Και κάτι τελευταίο, το οποίο σε κάποιους μπορείς να φανεί αντιφατικό. Στους συν-φιλάθλους της ομάδας μου θα πω είναι ευθύνη μας, μάς αφορά περισσότερο απ’ τον καθένα. Στους φιλάθλους των άλλων ομάδων θα πω, είναι ευθύνη όλων μας, αλίμονο αν θεωρήσουμε ότι είναι μέρος κι ευθύνη μόνο ενός συγκεκριμένου κύκλου. Αλλιώς δεν θα σωθούμε ποτέ. Δική μας ευθύνη Now it ends
*Λέξεις: Γιάννης Σταματίου, φίλαθλος
Δείτε επίσης:
