Ο Δημήτρης Κρίκος μας ξεναγεί στη δική του Θεσσαλονίκη

Συνέντευξη – Επιμέλεια: Κική Μουστακίδου | Εικόνες: Ελπίδα Νικολαΐδου

Γέννημα θρέμμα Θεσσαλονικιός, μεγαλωμένος στα δυτικά. Ο Δημήτρης Κρίκος είναι ένας νέος ηθοποιός στην πόλη του σήμερα, αγαπά αδιαπραγμάτευτα την τέχνη του, έχει στήσει το δικό του Θεατρικό Εργαστήρι, παίζει στην παιδική θεατρική παράσταση της ομάδας ΚΟΠΕΡΝΙΚΟΣ «Απαγορεύεται η Μουσική» στο Αθήναιον και ετοιμάζεται να λάβει μέρος σε μια μεταμεσονύκτια παράσταση στο Alte Fablon πάνω σε μια συρραφή κειμένων για τον «Ορέστη» από τον Δημήτρη Ναζίρη.

Στο ενδιάμεσο όλων αυτών μας ξενάγησε στα αγαπημένα μέρη του στη Θεσσαλονίκη και μας μίλησε για τη ζωή του, το θέατρο και την πόλη.

Αγαπημένη Θεατρική Σκηνή στην πόλη / Αγαπημένη Ανάμνηση: 

Το Cum Deo, το θεατράκι που βρίσκεται μέσα στη Δραματική Σχολή Ανδρέα Βουτσινά θαρρώ είναι η αγαπημένη μου θεατρική σκηνή και οι πιο χαρακτηριστικές αναμνήσεις μου ως φοιτητής βρίσκονται εκεί μέσα. Σε αυτό το χώρο ακούμπησα πάνω σε θεατρικά κείμενα υπό άλλη βάση πλέον. Μια ωραία ανάμνηση είναι όταν ανεβάσαμε την “Όπερα της Πεντάρας” με τον Παύλο Δανελάτο, σε αυτό το θεατράκι. Ήμουν φοιτητής και έπαιζα το ρόλο του “Πίτσαμ”. Όλοι ήμασταν δίπλα στα αποδυτήρια, κοντά στη σκηνή και περιμέναμε ανέβουμε στο σανίδι και να ξανακατεβούμε βαμμένοι όλοι άσπροι, με μαύρες μπογιές και κόκκινα κραγιόν στα μάτια και τα χείλη αντίστοιχα-σαν ρομπότ. Κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον στα μάτια, σχεδόν αψυχολόγητοι και αμήχανοι σε αυτό που θα ανεβούμε να παίξουμε στη σκηνή. Είχαμε το βλέμμα “χτυπά η καρδιά σου, όσο και η δική μου;”… Και μέσα στην ανασφάλεια, είχαμε το ομαδικό συναίσθημα “σε συμπονώ, με συμπονάς, πάμε πάνω στη σκηνή να δούμε τί γίνεται”.

Η πρώτη εμφάνιση σε θέατρο της πόλης / Τι θυμάσαι:

Οφείλω να σταθώ στη παράσταση “Οι Δίκαιοι” του Καμύ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Γρίβα, πριν πέντε χρόνια, στο Vis Motrix. Ήταν η πρώτη μου “βραδινή” παράσταση. Η κ. Γρίβα με είχε δει στις τελικές εξετάσεις μου, στη Δραματική Σχολή κι από εκεί με επέλεξε. Ο τρόπος δουλειάς μας ήταν πολύ συμβατός με μένα. Κατευχαριστήθηκα όλη τη διαδικασία. Είχα άγχος, χαρά, ένταση, ό,τι θες βάλε μέσα! Αλλά από την αρχή ως το τέλος, όσο περίεργο και να ακούγεται, το απόλαυσα! Σου μιλάω για την απόλυτη χαρά δημιουργικότητας…

Πού βρισκόσουν όταν έμαθες κάτι καλό για τη δουλειά σου: 

Πριν δύο καλοκαίρια, δουλεύω ως ηθοποιός στο Magic Park στο “Σπίτι του Τρόμου”, κάνοντας τον μπάτλερ. Όπου η συνθήκη ήταν περιμένουμε το κόσμο να μαζευτεί για να τον ξεναγήσουμε. Μέχρι να συμβεί αυτό είμαστε, σε αυτόν τον μικρό, ξύλινο χώρο, το “σπίτι του τρόμου” και συζητούσαμε με τους υπόλοιπους καθώς προετοιμαζόμασταν. Εγώ είμαι ξενυχτισμένος και ετοιμάζομαι, καθώς χτυπάει το κινητό τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής, ήταν η Γλυκερία Καλαϊτζή που μου πρότεινε απευθείας να συμμετάσχω στη παράσταση “Γυάλινος Κόσμος” του Τένεσυ Ουίλιαμς που θα σκηνοθετούσε. Δεν σκέφτηκα δευτερόλεπτο και απάντησα θετικά.

ΔΕΙΤΕ: Η Γλυκερία Καλαϊτζή μιλά για τη ζωή της στην Parallaxi

Η αγαπημένη διαδρομή για «περπατάδα» στη Θεσσαλονίκη:

Εννοείται, η Νέα Παραλία, πίνοντας ένα ωραίο καφεδάκι ή ένα ωραίο κοκτέιλ. Η «περπατάδα» μου ξεκινά από το Λευκό Πύργο, συνήθως μόνος, όταν έχω τελειώσει τις δουλειές μου στο κέντρο, έχω κάποια ελεύθερη ώρα και της κάνω «παιχνίδι», κάνοντας βόλτα δίπλα στη θάλασσα, χαμένος ανάμεσα στο κόσμο που θέλει το ίδιο να κάνει με μένα. Με καταπραΰνει. Αυτή η βόλτα με βοηθά να σκέφτομαι όλη μου τη μέρα, τα λάθη, τα σωστά… Πέφτει το μάτι και δεν ξεκολλά από τη θάλασσα, μα και γυρνώντας από την άλλη, η οπτική της πόλης, από το χείλος της ως τη κορυφή της… Εκεί βλέποντας την πόλη, «ξεφορτώνω»…

Ποιο σημείο της Θεσσαλονίκης μπορεί να λειτουργήσει και ως ανοιχτό, υπαίθριο θέατρο:

Ωωω…Η συνθήκη θεάτρου μέσα στη πόλη; Γιατί όχι η περιοχή με τα γρασίδια, τα κράσπεδα και τα πεζούλια, στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, κοντά στο Λευκό Πύργο; Οι κήποι που υπάρχουν στη Νέα Παραλία, εκεί στα στενά της – έχω κάνει και φωτογραφήσεις για θεατρικές παραστάσεις, γιατί όχι να μην είναι ανοιχτός χώρος θεατρικής “συνθήκης”;

Ακόμη-ακόμη κι ένα σημείο της Πλατείας Αριστοτέλους, που την έχουμε μουσικά συνδεδεμένη στο νου μας, μα γιατί να μη συμβαίνουν δράσεις που αιφνιδιάζουν το κόσμο που πηγαίνει στις δουλειές του; Το θέατρο δεν έχει τρεις τοίχους. Δεν γνωρίζει από ταβάνια, τούβλα και στεγανά. Το πιστεύω ακράδαντα! Να παίζεις θέατρο σε ανυποψίαστο κόσμο, σε αναπάντεχα μέρη, είναι ολόκληρη ιστορία θεατρικής επιστημονικής “πρακτικής” παγκοσμίως…. Σίγουρα έχει γίνει 100% από κάποιον, αλλά το έχω σκεφτεί οφείλω να ομολογήσω: μια θεατρική πράξη που έχει μια μορφή βίας μέσα στο δρόμο, για να δεις πώς αντιδρά ο κόσμος. Ένα περιστατικό bulling θεατρικά δοσμένο, αλήθεια τί ένταση θα έφερε σε millisecond στο ανυποψίαστο “κοινό” της; Και όχι σώνει και ντε, η βία! ”Ερεθιστικά” στοιχεία για να κάνεις θέατρο σε εξωτερικούς χώρους υπάρχουν πολλά! Το θέατρο γίνεται έξω πιο αληθινό. Γιατί ο θεατής που θα μπει στην θεατρική στέγη, μπαίνει με μια φασόν ψυχολογία. Όταν τον αιφνιδιάσεις στο δρόμο, θαρρώ διαφορετικά θα εισπράξει την τέχνη του θεάτρου. Θα αντιδράσει αυθόρμητα-δεν είναι εξοικειωμένος με το “ψεύτικο” που του παρέχει ένας συγκεκριμένος “κλειστός” θεατρικός χώρος.

Πώς αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός, πού πήρες τις γνώσεις σου, ποια τα πιο ιδιαίτερα πράγματα που έχεις κάνει ως τώρα: 

Μικρός δεν έλεγα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Μου άρεσε όμως σαν ιδέα. Η παρέα μου πήγαινε στο θεατρικό εργαστήρι της Ευκαρπίας όπου και ζω μέχρι σήμερα. Έτσι πήγα κι εγώ μαζί τους. Επί του πρακτέου, μου άρεσε πολύ το θέατρο. Δούλεψα με δύο σκηνοθέτες, τη Νέλλη Δελλή και το Γρηγόρη Αποστολόπουλο. Ώσπου γνώρισα το Νίκο Μαγδαληνό που με δική του παρότρυνση, με προετοίμασε να δώσω εξετάσεις στο Κ.Θ.Β.Ε.. Απέτυχα, μπήκα στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή “Ανδρέας Βουτσινάς” και στο πρώτο έτος πήρα υποτροφία.

Τα πιο χαρακτηριστικά πράγματα που έχω κάνει έως τώρα, είναι δύο. Αδιαμφισβήτητα είναι “Ο κύριος ΚΙΧ και το μυστικό κουτί των ήχων”, υπό την έννοια ότι τα τελευταία τέσσερα συνεχόμενα χρόνια “τρέχει” ετούτη ΄δω η παράσταση. Συνδέθηκα φιλικά και συνεργάστηκα με την ομάδα ΚΟΠΕΡΝΙΚΟΣ από την Αθήνα που είναι απίστευτα αξιόλογοι άνθρωποι. Κακά τα ψέμματα, αφού η παράσταση τρέχει τέσσερα χρόνια παρουσίας, βάζει ένα σπουδαίο λιθαράκι στο βιοπορισμό μου ως ηθοποιός θέλω να έχω, σε μια πόλη που δεν στη παρέχει εύκολα.

Πώς διαφέρει το παιδικό θέατρο από το θέατρο ενηλίκων: 

Υπάρχουν πολλές διαφορές, μα έχουν και ένα κοινό… Οφείλεις να τα αντιμετωπίσεις και τα δύο με τον ίδιο σεβασμό. Η μεγαλύτερη διαφορά που εισπράττεις στο πρώτο πεντάλεπτο μιας παιδικής παράστασης είναι πως έχεις στην πλατεία του θεάτρου, δύο ειδών “κριτές”. Παιδιά που, από την αρχή ως το τελευταίο λεπτό, θα σου δείξουν άμεσα, τρανταχτά και ως ενεργοί δέκτες τί τους αρέσει και τί όχι, κι από την άλλη, έχεις εξίσου δύσκολους κριτές, τους γονείς, που φιλτράρουν, αντιλαμβάνονται και εκφράζονται στον ηθοποιό διαφορετικά.

Υπάρχει μια διαφορετική σύμβαση, διότι στο θέατρο για μεγάλους υπάρχουν κυρίως ρεαλιστικά πράγματα, ενώ στο θέατρο για μικρούς θεατές γινόμαστε κι εμείς-μάλλον-παιδιά και καλούμαστε να δώσουμε ζωή σε μη ρεαλιστικά πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις. Να τα ζήσουμε κι εμείς και τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο. Κι έτσι το παιδικό θέατρο, που ένα εξωτερικό μάτι θα το έβλεπε λόγω παρευρισκόμενων ηλικιών, ως θέατρο “δύο ταχυτήτων”, γίνεται ένα. Εκεί έγκειται η επιτυχία μιας παράστασης παιδικού έργου. Το “παραμύθι” στο παιδικό θέατρο, γίνεται τόσο οικείο στη ψυχολογία σου, που το ζεις και το πιστεύεις, ενώ στο “βραδινό” μπαίνεις αναμοχλεύοντας πράγματα που έζησες ή όχι, μα λογίζεις πως κάποτε, κάπου, σε κάποιον συνέβη. Και οφείλεις να ταυτιστείς μαζί του, να πατήσεις πάνω σε αυτό, να γίνεις εσύ και να το μεταφέρεις.

Το μεγαλύτερο όνειρο & ο μεγαλύτερος φόβος: 

Το μεγαλύτερο μου όνειρο είναι σε όλες τις συνθήκες της ζωής μου, no matter what, το θέατρο να υπάρχει στη καθημερινότητα μου, από απειροελάχιστα έως συνέχεια. Νομίζω, πια γέρνω προς το δεύτερο. Πλέον, αυτό το διάστημα, υπάρχει συνέχεια και καθημερινά. Το μεγαλύτερο level θα είναι να κάνω αυτό που λένε “το χόμπι σου, επάγγελμα”. Να είμαι καλά, να ζω αξιοπρεπώς, δίχως μεγάλα οικονομικά “ταβάνια” ή επίπεδα πολλαπλής αναγνωρισιμότητας. Να μη χρειάζεται να κάνω και άλλα πράγματα για βιοπορισμό, με αυτό που αγαπώ. Τί φοβάμαι; Χμ… Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι να μην υπάρχει το θέατρο καθόλου στη ζωή μου.

Τι βλέπουμε από σένα αυτή την περίοδο:

Αυτή τη περίοδο ξεκίνησα ένα μεγάλο επιχείρημα – στόχο με το Εργαστήρι. Να φτιάξω μια παρέα ανθρώπων που είναι ερασιτέχνες και να μεταφέρω ότι έχω αποκομίσει από τις συνεργασίες μου με σκηνοθέτες και τη μελέτη πάνω σε έργα. Να προσφέρω γνώση και συναίσθημα, από όσα ζω καθημερινά, στο πώς γίνεται η επιλογή-οντισιόν, πώς λειτουργείς τα εκφραστικά σου μέσα σε ένα διαφημιστικό, πως εκφράζεσαι υποκριτικά σε βραδιές ποίησης με αναλόγια… Ό,τι κράτησα από τέτοιες εμπειρίες, το δούλεψα εντός μου και εκφράστηκα καλύτερα, θέλω να το μοιραστώ με τους ανθρώπους. Ό,τι με εξέλιξε σαν άνθρωπο, αυτό το τόσο-όσο, να το μεταφέρω, με τρόπο που θα βελτιωθούν οι άνθρωποι της ομάδας, όπως εγώ αισθάνθηκα ότι με έκανε πολύ καλύτερο στη ζωή μου, το θέατρο.

Μέσα από το θέατρο αλλάζει η σκέψη σου, ο τρόπος και στάση ζωής σου. Δεν φαντάζεσαι σε πόσα μπορείς να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, μελετώντας το θέατρο που αγαπάς…. Έμαθα να μπαίνω στη σκέψη του απέναντι. Μπήκα στα παπούτσια του άλλου και ζύγισα αλλιώς τα πράγματα. Έτσι διεύρυνα ορίζοντες και κατανόησα καλύτερα το κάθετι. Αυτό και χίλια τόσα θέλω να μοιραστώ…. Δεν θα τελειώσω, αν συνεχίσω….

Φέτος, θα ανεβάσουμε ένα καινούργιο παιδικό έργο στη Θεσσαλονίκη με την ομάδα ΚΟΠΕΡΝΙΚΟΣ, που παιζόταν τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα, το “Απαγορεύεται η μουσική”. Θα παρουσιαστεί στο μικρό ΑΘΗΝΑΙΟΝ, και η πρεμιέρα έχει “κλειδώσει” για τις 3 Νοεμβρίου. Θα είμαστε μαζί με το Γιώργο Δερνίκα, τη Μαριαλένα Παπατριανταφύλλου, σε σκηνοθεσία Γιωργή Σφυρή. Μια παράσταση με πολλά μουσικά όργανα, κάποια και χειροποίητα ή και άγνωστα “κοπερνέικα” που παράγουν ήχο.

Παράλληλα, “τρέχουν” παραστάσεις σε σχολεία και πολιτιστικούς συλλόγους, τα δύο προηγούμενα έργα μας με την ομάδα ΚΟΠΕΡΝΙΚΟΣ, “ο κύριος Κιχ και μυστικό κουτί των ήχων”, αλλά και τα “Μεγάλα ψέμματα του μικρού Ερμή”, που ανεβάσαμε πέρυσι στη Θεσσαλονίκη.

Φέτος, δε, Κική, δεν θα κάνω βραδινή, αλλά μεταμεσονύχτια παράσταση, στο Alte Fablon. Θα παίξω σε έναν μονόλογο που θα παρουσιαστεί σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ναζίρη, πάνω σε μια σύνθεση κειμένων που έχει φτιάξει ο κ. Ναζίρης σε έναν αγαπημένο μου ρόλο αρχαίας τραγωδίας, τον “Ορέστη”. Ένα κείμενο που μου έδωσε χαρά ο Δημήτρης Ναζίρης όταν μου το πρότεινε και απνευστί είπα το “ναι”. Ο “Ορέστης” ήταν η τελική μου εξέταση στη Δραματική Σχολή, και είμαι αρκετά συναισθηματικά δεμένος με αυτό το “αρχετυπικό” πρόσωπο. Κάθε Παρασκευή, από τα τέλη Νοέμβρη, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, ξεκινάνε οι παραστάσεις και είμαι χαρούμενος γι αυτή τη συνεργασία. Θα είναι μια συρραφή κειμένων από Αισχύλο, Ευριπίδη , Σενέκα, Ρίτσο κι ό,τι έχει γραφτεί πάνω στον “Ορέστη”. Χαίρομαι που θα κάνουμε στο Πολυχώρο του Απόστολου Λιάπη, που έχει και τη παραγωγή της παράστασης, αυτό το εναλλακτικό θέατρο, που δεν μπορούμε να κάνουμε αλλού. Όσο για το να συνεργάζεσαι με τον Δημήτρη Ναζίρη-πίστεψε με- είναι μια πραγματική ανακάλυψη θησαυρού γλυκύτητας.

Extra σημεία της πόλης που σε έχουν στιγματίσει:

Η ευρύτερη περιοχή της παλιάς Λαχαναγοράς και του Υδραγωγείου, στην αρχή της Κασσάνδρου, διότι για 3,5 χρόνια πάρκαρα εκεί το αυτοκίνητο μου και περπατούσα ως τη Λέοντος Σοφού, όπου είναι η Σχολή μου. Είναι μια αγαπημένη μου ιδιαίτερη περιοχή, γιατί έχει απομεινάρια από την Παλιά Πόλη, από κατεστραμμένα τείχη…. Και γύρω-γύρω κάποια πάρκα να αγκαλιάζουν αυτή την αρχαία Ιστορία. Είναι μια γραφική, πολυπολιτισμική εποχή. Όπου τα πρωινά μου άνοιγε η καρδιά, να βλέπω παππούδες να παίζουν χαρτιά κάτω από το δέντρο ή τάβλι. Γιαγιάδες να κυκλοφορούν με τα καροτσάκια της λαϊκής, αυτά τα μεταλλικά με τα ροδάκια. Γυναίκες με μαντίλες ή όχι, άνθρωποι από άλλες χώρες να ανοίγουν τα κουρεία τους…. Να παίρνεις μυρωδιές από τους φούρνους με τα φρεσκοψημένα ψωμιά. Εκεί οι ρυθμοί ζωής είναι αβίαστοι, μετρημένοι και λίγο διαφορετικοί. Πρωινά που λες και ηχούν τραγούδια του Νίκου Παπάζογλου στα αυτιά σου….

*Ακολουθήστε τον Δημήτρη Κρίκο στο Facebook ώστε να μένετε ενημερωμένοι για τις θεατρικές του δράσεις / Περισσότερα για το Θεατρικό Εργαστήρι του Δημήτρη Κρίκου στο Facebook ΕΔΩ