I ♥ Downtown part 2

Λέξεις: Από τη συντακτική ομάδα της Parallaxi Αρχική Εικόνα: Σάκης Γιούμπασης Εικόνες: Άγγελος Ζυμάρας, Ελένη Βράκα, Θανάσης Σταθόπουλος

Το κέντρο της Θεσσαλονίκης δεν γνώρισε ποτέ την παρακµή, όπως για παράδειγµα το κέντρο της Αθήνας. ∆εν γνώρισε ποτέ αυξηµένη εγκληµατικότητα και ερηµοποίηση. Μόνο µικροπαραβατικότητα. Υπήρξε πάντοτε ο οµφαλός της πόλης. Το αγαπηµένο και χαϊδεµένο παιδί της. Είναι σηµείο συνάντησης για όλους τους κατοίκους της. Ένας δηµοκρατικός τόπος παρά τις ανισότητές του.

Είδε τους δρόµους του στο πέρασµα του χρόνου να µεταµορφώνονται, να αλλάζουν λογική, να µετασχηµατίζονται. Η Εγνατία, η Ερµού, η Τσιµισκή, η Μητροπόλεως, η Κοροµηλά και φυσικά η Νίκης  και οι πάροδοί της άλλαξαν πολλές φορές φυσιογνωµία, χρήση και φυλές που σύχναζαν ή τις χρησιµοποιούσαν. Παρέµεναν πάντα όµως καθοριστικές για το εµπόριο, τις τάσεις, την εστίαση, τη ζωή της πόλης.

Το κέντρο της πόλης το αγαπάµε. Ώρες ώρες µας ταλαιπωρεί, µας θυµώνει, µας εξοργίζει όµως η αέναη σχέση µας µαζί του συνεχίζεται από γενιά σε γενιά. Και όλοι µας διηγούµαστε µε άνεση ιστορίες που ζήσαµε στο κέντρο της πόλης µας. Η οµάδα της parallaxi συγκέντρωσε όλα όσα αγαπάει στο κέντρο και σίγουρα άφησε πολλά από έξω, αλλά χρειάζονται πολλές σελίδες για να χωρέσουν όλα.

Ο ορισµός του µπιστρό στην πόλη είναι αυτονόητα το Μπαζάρ στην Παπαµάρκου µε ελληνικές/µεσογειακές επιρροές σε gourmet αποτέλεσµα ροµαντική ατµόσφαιρα, µε γαλλικές vintage πινελιές ιδανικό για µια ατµοσφαιρική έξοδο.

Ο κρυφός τρούλος στο παλιό αρχοντικό Αλλατίνι πίσω από τη Στοά Μαλακοπή. Τον βλέπεις από τις σκάλες του κτιρίου. Φαινεται µονάχα αν µπεις µέρα.

Το Μοδιάνο πριν την παραµονή πρωτοχρονιάς. Times Square Copa Cabana και µπούρδες.

Η έννοια του brunch έµοιαζε ξένη µέχρι τη στιγµή που το Be του Exelcior αποφάσισε να την εισάγει. Και τότε οι Κυριακές µας άλλαξαν. Και απέκτησαν στιλ και νόηµα. Παίζει τζαζ, παίρνεις ένα αχνιστό καφέ και γεµίζεις το πιάτο σου εξαιρετικά εδέσµατα ενώ έξω ρίχνει το γνωστό ψιλόβροχο. Αριστούργηµα.

Η άκρη του λιµανιού, κοντά στο γερανό. Αν κάτσεις στα σκαλιά µπροστά στον κυµατοθραύστη του λιµανιού, βλέπεις τη θάλασσα και το ατµοσφαιρικό γλυπτό απέναντι όπου κουρνιάζουν οι κορµοράνοι το σούρουπο, τον ήλιο, τα χρώµατα στο ηλιοβασίλεµα και είναι το πιο ήσυχο σηµείο στην πόλη καθώς δεν ακούγεται  καθόλου ο θόρυβος από τα αυτοκίνητα.

Η ταράτσα του καφέ “Το παλιό χαµάµ” καθώς είναι περιτριγυρισµένη από τους 13 θόλους του Μπέη Χαµάµ και από τα δέντρα του πάρκου. Το σούρουπο, λίγο πριν νυχτώσει για τα καλά, όταν ανάβουν τα φώτα και ο ουρανός είναι βαθυγάλαζος, ανεβαίνεις εκεί και βρίσκεσαι αλλού.

Η στοά kryptoporticus της Ρωµαϊκής Αγοράς σε πάει πίσω στο χρόνο. Αν βοηθούσαν κι εδώ τα ωράρια θα µπορούσε κανείς να την επισκεφτεί και το απόγευµα και όχι µόνο από Πέµπτη ως Κυριακή 9.00 µε 3.00.

Το πάρκο του Ξαρχάκου. Ένα σηµείο που πάντα αναζητώ στις βόλτες µου στη Θεσσαλονίκη και πιο συγκεκριµένα το σηµείο εκείνο από το οποίο ξεκινάει το παιδικό τρενάκι που κάνει τις βόλτες. Με πήγαιναν οι δικοί µου εκεί πιτσιρίκι και κάθε φορά που περνάω από εκεί, αναζητώ να το βρω, για να βεβαιωθώ ότι υπάρχει ακόµη…

Το mini-περίπτερο µε τα κουλούρια της «γιαγιάς Λένας». Κυρίως όταν πρόκειται για εργάσιµες ώρες, όταν περπατώ στην Τσιµισκή, επιδιώκω να είµαι στην «πάνω» πλευρά του δρόµου, για να το συναντήσω. ∆εν ξέρω πόσο παλιά συνήθεια της πόλης αποτελεί (νοµίζω από το 1990κάτι και µετά) αλλά έχει γίνει από καιρό σηµείο κατατεθέν!

Η βόλτα στην Ολύµπου και γύρω από την Αρχαία Αγορά, µε αγαπηµένη στάση το bar Art Core. Οποιαδήποτε στιγµή της µέρας µπορεί να πέσεις πάνω σε ένα casting ή µια πρόβα θεάτρου, ένα µάθηµα χορού ή ένα σεµινάριο φωτογραφίας ή ακόµη µια έκθεση, µια παράσταση ή µια προβολή ταινίας ή κάνα liveάκι τα βράδια του Σαβάτου.

Το κοµµάτι αριστερά της πλατείας Άθωνος, όπως φτάνει κανείς από Εγνατία, µε όλα τα χαντροµάγαζα της πόλης µαζεµένα. Μια στάση στο Συντριβάνι της περιοχής, must για λίγο παιχνίδι µε το νερό… Αρκεί να λειτουργεί.

Το πατάρι του Slag στη Ζεύξιδος. Ο Βασίλης κατάφερε να «δέσει» έπιπλα από 60ς, 70ς και πιο µοντέρνα σε ένα στυλάτο σκηνικό που θυµίζει σπίτι βγαλµένο από παλιά ταινία. Εσύ διαλέγεις τη γωνιά που σου ταιριάζει και κάθεσαι “σαν στο σπίτι σου”.

Στοά Καράσσο (νυν Ερµού). Χάνεσαι ανάµεσα σε τούλια, κουµπιά και υφάσµατα. Είναι η πιο γνωστή στοά της Θεσσαλονίκης για όσους ενδιαφέρονται να αγοράσουν ό,τι έχει σχέση µε το ράψιµο και από τις ελάχιστες που έχει κρατήσει τον αρχικό εµπορικό της χαρακτήρα.

Η αυλή του Ναού του Αγίου ∆ηµητρίου και η θέα από εκεί το ηλιοβασίλεµα.

Η πλατεία στα Λαδάδικα, µέσα στο µεσηµέρι. Το φως και η ζωή είναι ευχάριστα για τις αισθήσεις.

Ο διάδροµος του Μπιτ – Παζάρ, που ανέκαθεν φιλοξενούσε το «Jesualto». Θυµίζει παλιές καλές εποχές και … παλιούς έρωτες!

Ένα καινούριο ταβερνάκι που έχει ανοίξει στην ίδια περιοχή: Τα «Τρύπια Ποτήρια». Εκπληκτική µπύρα και πιάτα µε τα καλύτερα θαλασσινά. Ψάξτε τον Άγγελο.

Το βιβλιοπωλείο «Το Κεντρί». Μου θυµίζει Γαλλία, λατρεύω τη µυρωδιά του και αγαπώ τους οικοδεσπότες του!

Πίτσα κάτω χαµηλά στην πλατεία Ναυαρίνου (αριστερά). Με 1 ευρώ, εκπληκτικές γεύσεις, ζύµη στο χέρι, φρέσκα υλικά και αλεύρι ολικής άλεσης…Tasty!

Περίπατος στην Αγ. Μηνά, ειδικά το Μάιο που ανθίζουν οι νερατζιές που στέκονται κατα µήκος της, µε το βλέµµα ψηλά, να κοιτάω τα νεοκλασσικά κτήρια που παλεύουν µε το χρόνο και την εγκαταλειψη. Αν έλειπαν και τα αµάξια παρκαρισµένα και στις δυο πλευρές του δρόµου (νόµιµα δε λέω).

Η οδός Φράγκων. Περίεργο, αλλά ακόµη και µε κίνηση, τρελλαίνοµαι µε τα γεωπονικά είδη, τα φυτά και µε ένα εργαστήρι κεραµικής, που ανακάλυψα πρόσφατα. Ψάξτε το, τα παιδιά που το έχουν είναι από την πόλη και φτιάχνουν πολύ όµορφα πράγµατα.

Στο καφέ Ωκεανός στην Καµάρα. Ελληνικό καφέ να παραγγείλετε. Θα σας πουν και το φλυτζάνι εκεί, εντελώς δωρεάν.

Το µπαρµπέρικο απέναντι απ΄τη Μητρόπολη. Το χαζεύω καµιά φορά. Χώρος µε καλτ πινελιές, γοητευτικά τόσος δα και αποκλειστικά για άντρες. Ιεροτελεστία το ξύρισµα εκεί. Αν δεν είστε άντρες για να το χαρείτε χαλαρώνοντας στην πολυθρόνα του, παρακολουθήστε απ΄τη βιτρίνα. Σε πάει σ΄άλλες εποχές.

Η στοά Αγίου Μηνά. Απλά ένας συγκλονιστικός κόσµος που χάνεται. Οι δράσεις των τελευταίων χρόνων τη γνώρισαν σε χιλιάδες ανθρώπους που δεν γνώριζαν ένα προπολεµικό εµπορικό κέντρο της πόλης.

Μια στοά στην Εγνατία, ένα διφορούµενο όνοµα, Bord de l’eau, η εικόνα ενός σαλονιού σκανδιναβικής κατοικίας, οµάδες που παράγουν ιδέες (design factory, monoscopic & senseless), τις νύχτες καλεσµένοι iconic balearic selectors, σερβίροντας signature cocktails φτιαγµένα µε χειροποίητα υλικά, γιαπωνέζικα ουίσκι συνοδεία homemade κουβερτούρας και µπύρες από ελληνικές µικρο-ζυθοποιίες και κυρίως µοναδικές εµπειρίες. Γι’ αυτό το αγαπάµε.

Το µεγάλο παράθυρο στο µπαρ Οn the road. Στο ίδιο ύψος µε το δρόµο κάθεσαι στα σκαµπό και έρχεσαι στο επίπεδο της θάλασσας. Το πιο αυθεντικό ποτάδικο της παραλίας. Βγαλµένο λες από βρετανική ταινία. Μαγαζί που δεν έφθειρε ο χρόνος και οι ιδιοκτήτες του δεν το «µαγάρισαν», κρατώντας το ανέπαφο. Μυρωδιά ξύλου.

Το καφενείο του Σωτήρη. Ένα ιδιαίτερο ρακάδικο – µεζεδοπωλείο, ανοικτό µέχρι αργά το βράδυ µε εξιαρετική κουζίνα κρατά ζωντανή µια από τις πιο παλιές (πρώην) εµπορικές στοές της πόλης. Τη Στοά Κολόµβου.

Pasta Flora Darling. Θυµίσει σαλόνι σπιτιού του εξήντα. Φοβερές λουλουδάτες ταπετσαρίες, βάζα της µαµάς, φορµάικες τραπεζαρίες, φωτιστικά βγαλµένα λες από το In the mood for love του Γουόνγκ Καρ Βάι. Το πιο στιλάτο στέκι στο κέντρο.

Στην οδό Εδέσσης. Ένας σχεδόν ανέπαφος δρόµος του κέντρου. ∆εν τον άγγιξε ούτε η φωτιά του 1917. Περνάω εξ επί τούτου από κει αντί να πάω στον προορισµό µου από έναν πιο κεντρικό δρόµο. Όσο και να βιάζοµαι πάντα σταµατώ για λίγο. Μπενσουσάν Χαν, Μέγαρο Λαδένη (γωνια µε Κατούνη), Κύρτση Χαν (γωνία µε το αδιέξοδο στενάκι), Εµνιέτ Χαν (ή µέγαρο Νάτσινα, απέναντι γωνία µε το αδιέξοδο). Σε βαραίνει η αρχιτεκτονική ιστορία που σχεδόν εξαφανίστηκε από προσώπου πόλης.

Διαβάστε τώρα και το πρώτο μέρος εδώ