Έχει η Θεσσαλονίκη τείχος του Βερολίνου;
Ο Γιώργος Τσιτιρίδης βρέθηκε μπροστά του εντελώς τυχαία. Αυτή είναι η ιστορία της μεταφοράς του από το Βερολίνο μέχρι την Θεσσαλονίκη.
Τριάντα χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου στις 9 Νοεμβρίου 1989, η Ευρώπη και ο κόσμος άλλαξαν για πάντα. Κομμάτια από το περιβόητο τείχος, που σηματοδοτούσε την δύση μιας ζωής και την ανατολή ενός άλλου κόσμου, έγιναν σουβενίρ για τους τουρίστες. Ολόκληρα κομμάτια του εκτίθενται σε μεγάλες πόλεις του κόσμου, σε Ισπανία, Αμερική, Βέλγιο, Αργεντινή, Ισραήλ, Μεξικό, και φυσικά στην Θεσσαλονίκη. Βρέθηκα μπροστά του εντελώς τυχαία καθώς περπατούσα στην Βασ. Όλγας. Αυτή είναι η ιστορία της μεταφοράς του από το Βερολίνο μέχρι την Θεσσαλονίκη.
Το Τείχος του Βερολίνου ανεγέρθη, ξεκινώντας από το βράδυ της 12ης Αυγούστου του 1961, από τη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας, η οποία θέλησε με αυτόν τον τρόπο να βάλει ένα τέλος στην φυγή των κατοίκων της προς το Δυτικό Βερολίνο. Το υπουργικό συμβούλιο της Ανατολικής Γερμανίας πήρε την απόφαση να κλείσουν τα σύνορά της, και πραγματικά μια εβδομάδα αργότερα τα πρώτα πρόχειρα συρματοπλέγματα άρχισαν να αντικαθίστανται από το τσιμεντένιο τείχος. Για πάνω από 20 χρόνια, το τείχος του Βερολίνου θα γίνει το σύμβολο ενός διαιρεμένου από τον πόλεμο και τα καθεστώτα κόσμου, και τόπος θανάτου για αρκετούς άτυχους που στην προσπάθειά τους να φύγουν προς την ελευθερία βρήκαν τον θάνατο. Χιλιάδες φύλακες περιπολούσαν, και πυροβολούσαν αν χρειαζόταν, στα 302 παρατηρητήρια που υπήρχαν παντού γύρω από το τείχος.
Το Τείχος του Βερολίνου έπεσε τη νύχτα της Πέμπτης 9 προς Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 1989, μετά από 28 χρόνια, και αποτέλεσε μια βραδιά γιορτής για όλη την Γερμανία, με εικόνες που παίζονταν για μέρες στους δέκτες της τηλεόρασης. Οι κάτοικοι του Ανατολικού Βερολίνου ήταν από καιρό έτοιμοι και αποφασισμένοι για την ελευθερία τους μιας και οι συγκρούσεις και οι πορείες άρχισαν να κορυφώνονται μέρα με τη μέρα. Το μεγαλύτερο ρόλο όμως έπαιξε η απόφαση του ηγέτη της αποδυναμωμένης πλέον Σοβιετικής Ένωσης, Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, ο οποίος επέτρεψε στις χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας να αποδεσμευτούν και να επιλέξουν η καθεμία τον τρόπο οργάνωσής τους. Σταδιακά, όλες οι χώρες του λεγόμενου Ανατολικού μπλοκ καταργούν τα παλιά καθεστώτα, ανοίγουν τα σύνορα προς τη δύση και διενεργούν εκλογές. Για πολλά χρόνια, αυτή η απόφαση θα φέρει πολέμους, συγκρούσεις, δημιουργία νέων κρατών και προσφυγιά πριν αρχίσουν να εξομαλύνονται τα πράγματα.
Οι κάτοικοι του Δυτικού Βερολίνου δέχτηκαν την πτώση του τείχους με την ίδια χαρά που το δέχτηκαν οι Ανατολικοί. Η βραδιά εξελίχθηκε σε ένα ολονύκτιο πάρτι, με μπύρες, φωνές, συνθήματα και μουσικές.
Κομμάτια του Τείχους άρχισαν να πωλούνται ως σουβενίρ, το οποίο κατέληξε να γίνει μια μόδα που ακολούθησαν εκατοντάδες τουρίστες. Σε πολλές περιπτώσεις μπορεί τα κομμάτια να μην είναι καν αληθινά, μιας και μέχρι σήμερα μπορεί κανείς να τα βρει προς πώληση σε κάποια σημεία. Ολόκληρα κομμάτια του, εκτός από το Βερολίνο, υπάρχουν και σε άλλες πόλεις σε όλο τον κόσμο, τα οποία τα έχουν μετατρέψει σε σύμβολα της μνήμης και αγάλματα ελευθερίας. Από την Αμερική, το Μεξικό μέχρι την Ισπανία, το Ισραήλ αλλά και την Θεσσαλονίκη.
Στην Θεσσαλονίκη, ένα ολόκληρο κομμάτι από το τείχος έφτασε στο δήμο Λαγκαδά το 2012, όταν έγινε η αδελφοποίηση των δήμων Λαγκαδά και Steglitz-Zehlendorf της Γερμανίας. Σε μια συμβολική κίνηση, ο δήμος δημιούργησε έναν χώρο με τίτλο «Πλατεία Αδελφοποιήσεων» και τοποθέτησε εκεί το τμήμα του τείχους, το οποίο και έκανε ο δήμος Steglitz δώρο στον δήμο Λαγκαδά. Παρόλα αυτά, τρία χρόνια αργότερα και στα πλαίσια της αναμόρφωσης της πλατείας γύρω από το μνημείο, αποφασίστηκε πως το κομμάτι του τείχους δεν ταιριάζει με την ιστορία, την αρχιτεκτονική και την αισθητική της γνωστής λουτρόπολης και αποφασίζεται να μετακινηθεί. Μετά από συζητήσεις του δήμου με το Γερμανικό Προξενείο, γίνεται η μεταφορά του στο Γερμανικό Ινστιτούτο Goethe. Στον πανέμορφο και πολύ ωραία φροντισμένο κήπο του Γερμανικού σχολείου επί της Βασ. Όλγας, μπαίνοντας δεξιά, στέκει το σύμβολο της Γερμανικής ιστορίας των τελευταίων 60 χρόνων. Ίσως θα έπρεπε να τύχει καλύτερης προβολής ως μνημείο και στην Θεσσαλονίκη, να γίνει γνωστή η ύπαρξή του, ώστε να γίνει περισσότερο επισκέψιμο.
