ΕΙΚΟΝΕΣ: Άνοιξη στο Μονοπάτι των Παγοποιών στο Χορτιάτη

Η πιο κοντινή απόδραση στη φύση για όλους εμάς τους Θεσσαλονικείς, από τα παιδικά μας χρόνια, ήταν τι άλλο, ο Χορτιάτης.

Αν θέλεις και εσύ λοιπόν να νιώσεις λίγο ορειβάτης, να περπατήσεις και να χαθείς στη φύση, να ηρεμήσεις, να αισθανθείς τον ερχομό της άνοιξης, η πιο εύκολη λύση είναι ο Χορτιάτης.

Ο καλύτερος τρόπος για να τον επισκεφτείς είναι το “Μονοπάτι των Παγοποιών”, που βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του βουνού. Το μονοπάτι συνδέει τον οικισμό του Χορτιάτη με το καταφύγιο του ΣΕΟ και δεν παρουσιάζει ιδιαίτερη δυσκολία.

Η απόσταση που πρέπει να διανύσει κάποιος είναι περίπου 6,5 χλμ. και χρειάζεται γύρω στη μιάμιση ώρα πορείας μέχρι το καταφύγιο.

Το μονοπάτι πήρε το όνομα του από τους παγοποιούς που υπήρχαν παλαιότερα, οι οποίοι κατασκεύαζαν χωμάτινες δεξαμενές (μπάρες) που τις γέμιζαν με νερό για να το παγώνουν τις κρύες μέρες του χειμώνα.

Έτσι, με τις παγοκολώνες που σχηματίζονταν, τα καλοκαίρια, μέχρι την δεκαετία του ‘50 όταν ακόμη δεν υπήρχαν τα ηλεκτρικά ψυγεία, ο Χορτιάτης λειτουργούσε ως το φυσικό παγοποιείο της Θεσσαλονίκης.

Η αφετηρία για το μονοπάτι (υπάρχει πινακίδα) βρίσκεται εκεί που τελειώνει ο οικισμός και λίγο πιο κάτω από το γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου.

Σε όλη τη διαδρομή υπάρχει εμφανής κόκκινη σήμανση σε άσπρο φόντο πάνω στους βράχους ή στα δέντρα.

Αρχικά το μονοπάτι περνά ανάμεσα από πουρνάρια (επιστημονική ονομασία Quercus coccifera) και κέδρους (άρκευθους) (Juniperus deltoides), ενώ στις σχισμές των βράχων υπάρχουν αρκετά είδη από φτέρες, όπως το σκορπίδι (Asplenium ceterach), το πολυτρίχι (Asplenium trichomanes), το πολυπόδιο (Polypodium vulgare) και το Asplenium onopteris, ενώ διάσπαρτες υπάρχουν οι ανοιχτοκυανόχρωμες ανεμώνες του βουνού (Anemonoides blanda).

Μετά από πορεία περίπου μισής ώρας μπαίνουμε σε ένα ακόμη γυμνό από φύλλα δάσος οξιάς (Fagus sylvatica) που το χρωματίζουν η ανεμώνη η ταόμορφος (Anemone pavonina) με τα ροδόχρωμα-ιώδη άνθη της και οι κίτρινες πρίμουλες (Primula vulgaris), ενώ ακούγεται το κελάηδημα του σπίνου (Fringilla coelebs).

Μετά από πορεία μιας ώρας περίπου καταλήγουμε σε ένα όμορφο ξέφωτο με θέα προς την δασωμένη κορυφή καθώς και προς τις λίμνες Κορώνεια και Βόλβη, συναντώντας στη συνέχεια τον δασικό χωματόδρομο που μας οδηγεί στο καταφύγιο στα 1.011 μέτρα στη θέση «Τζεκ Μπακτσέ».