ΕΙΚΟΝΕΣ: Η άσχημη πλευρά ενός «στολιδιού» της πόλης

Ένα «στολίδι» της πόλης σε παρακμή. Μια βιβλιοθήκη – όνειρο για κάθε αναγνώστη, που αντί να εξελίσσεται, όχι μόνο μένει στάσιμη, αλλά εμφανίζει πλέον μια άσχημη πλευρά της, που δε συνάδει με την τεράστια προσφορά της στην τοπική κοινωνία.

Ο λόγος για τη βιβλιοθήκη της Άνω Πόλης στο νεοκλασικό της οδού Κρίσπου, που το τελευταίο διάστημα δε θυμίζει τις εικόνες του παρελθόντος.

Ελπίζουμε ότι οι παρακάτω εικόνες, εάν δεν είναι σε γνώση τους, θα κινητοποιήσουν τους αρμόδιους, θα αποτελέσουν μια αφορμή για να μην κρύβουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι, να μην ωραιοποιούμε καταστάσεις, αλλά μια ευκαιρία για δραστικές λύσεις προκειμένου να διορθωθούν τα κακώς κείμενα και κυρίως το πιο σημαντικό όλων, να μην χρειάζεται να γινόμαστε μάρτυρες τέτοιων σκηνικών, και το όποιο πρόβλημα προκύπτει να λύνεται εν τη γενέσει του.

Υλικοτεχνικός εξοπλισμός που έχει μείνει στο παρελθόν και είναι σε κακή κατάσταση. Με καρέκλες που παραπέμπουν σε αίθουσα φροντιστηρίου και όχι σε βιβλιοθήκης.

Στοιβαγμένες πόρτες, φωτιστικά, πίνακες. Καλώδια να κρέμονται από τους τοίχους και ρωγμές.

Χωρίς αξιόπιστη ασύρματη σύνδεση, ενώ σύμφωνα με αναφορές επισκεπτών και χωρίς θέρμανση κάποιες μέρες.

Παρά τις εικόνες αυτές, δεν πρέπει να παραλείψουμε σε καμία περίπτωση ότι η προσφορά της βιβλιοθήκης της Άνω Πόλης είναι τεράστια στην πολιτιστική ζωή της Θεσσαλονίκης.

Με άκρως ενδιαφέρουσες (σχεδόν) καθημερινές δράσεις για μικρά παιδιά, με τη φιλοξενία μαθητών από σχολεία της πόλης, με βιβλία που θα ικανοποιήσουν κάθε απαιτητικό… βιβλιοφάγο.

Οι βιβλιοθηκονόμοι του Δήμου Θεσσαλονίκης δε σταματούν τα τελευταία χρόνια να επισημαίνουν τα προβλήματα, αλλά όπως φαίνεται από τις εικόνες, οι επισημάνσεις τους μάλλον πέφτουν στο κενό…

Λίγα λόγια για την ιστορία του κτιρίου

Το κτίριο της Βιβλιοθήκης, που η ανέγερσή του τοποθετείται χρονικά την περίοδο μεταξύ 1897-1905, έχει τη δική του μοναδική ιστορία. Κατασκευάστηκε με στόχο να αποτελέσει την κατοικία του στρατιωτικού διοικητή Θεσσαλονίκης Χατζή Μπέη Καϊμακάμη, ο οποίος το εγκατέλειψε το 1906. Από τότε πέρασε στην κατοχή της μουφτείας, φιλοξένησε Αμωνίτες στρατιώτες και πρόσφυγες από τη Θράκη και μετά την πυρκαγιά του 1917 που κατέστρεψε μεγάλο μέρος της πόλης στέγασε πυροπαθείς.

Το 1925, το κτίσμα περνά στην ιδιοκτησία της Εθνικής Τράπεζας και στη συνέχεια, το 1928, στο Δαμιανό και Κοσμά Λαμπίδη που το χρησιμοποιούν ως δύο ξεχωριστές κατοικίες.

Υπενοικιάζεται από το Υπουργείο Παιδείας και λειτουργεί ως δημοτικό σχολείο μέχρι το 1959, ενώ την περίοδο 1959-1978 λειτουργεί ως Λύκειο Αρρένων. Το 1977 χαρακτηρίζεται έργο τέχνης και αγοράζεται από το Δήμο Θεσσαλονίκης, ο οποίος με ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου το ανακηρύσσει διατηρητέο.

Την περίοδο 1986-1992 εκπονούνται από το Υπουργείο Πολιτισμού μελέτες για την αποκατάσταση του και έπειτα από την ολοκλήρωση των σχετικών κατασκευαστικών εργασιών στεγάζεται σε αυτό η Δημοτική Βιβλιοθήκη της Άνω Πόλης.