ΕΙΚΟΝΕΣ: Μια παραλία-σκουπιδότοπος στη Θεσσαλονίκη και μια έκκληση για βοήθεια

Μια ανοιχτή επιστολή απευθύνει έκκληση στους αρμόδιους φορείς που είναι υπεύθυνοι και μπορούν να οργανώσουν / υποστηρίξουν μια κίνηση καθαρισμού παραλίας στο Αγγελοχώρι Θεσσαλονίκης:

“Εν μέσω της παγκόσμιας πανδημικής κρίσης που έχει θέσει όλη την Ανθρωπότητα τους τελευταίους μήνες σε περιορισμό, η φύση να προσπαθεί να επανακτήσει την επικράτεια της. Viral έχουν γίνει σχετικές ειδήσεις με την επιστροφή της άγριας ζωής σε αστικές περιοχές, την εξάλειψη του νέφους πάνω από μεγάλες μητροπόλεις, τον καθαρισμό των υδάτων της Βενετίας και την επιστροφή της υδρόβιας ζωής στα κανάλια της Βενετίας. Ειδήσεις όπως αυτές μας υπενθυμίζουν την ραγδαία όξυνση της περιβαλλοντικής κρίσης που έχουμε προκαλέσει στον πλανήτη τα τελευταία χρόνια και μας κάνουν να αναρωτηθούμε για τα επόμενα βήματα που οφείλουμε να πάρουμε ως κοινωνία για την επόμενη μέρα.

Μια σειρά από διεθνείς συνθήκες έχουν θεσμοθετηθεί για την προστασία της Φυσικής Κληρονομιάς (Παρίσι, 1972), της Άγριας ζωής και των φυσικών βιοτόπων (Βέρνη 1979), της βιοποικιλότητας (Ρίο 1992), κλπ. με αποκορύφωμα την συνθήκη για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας κλιματικής αλλαγής (Παρίσι 2015). Παρά την θεσμοθέτηση τους όμως λίγα πράγματα φαίνεται να γίνονται τόσο σε επίπεδο κρατικού σχεδιασμού, όσο και σε επίπεδο κεντρικής και τοπικής αυτοδιοίκησης.

Κεντρική αφορμή για την σύνταξη αυτής της επιστολής αποτελεί μια μικρή παραλία κοντά στο Αγγελοχώρι Θεσσαλονίκης. Το Αγγελοχώρι μαζί με τις υδρόβιες εκτάσεις το Δ του Αξιού, αποτελούν το στόμιο του κόλπου της Θεσσαλονίκης.

Αναφέρομαι σε μια μικρή παραλία περίπου 1 χλμ, άγνωστη και μη τουριστικά εκμεταλλεύσιμη. Στην παραλία αυτή τα πλαστικά έχουν ενσωματωθεί στο φυσικό περιβάλλον και έχουν υπερκεράσει τα βότσαλα και τα κοχύλια. Περπατώντας κατά μήκος της ακτής συναντά κανείς πλαστικά μπουκάλια, νάιλον, καπάκια από αναψυκτικά, και ξεβρασμένα βαρέλια, από αυτά που χρησιμοποιούνται για τις μυδοκαλλιέργειες, από την άλλη πλευρά του κόλπου της Θεσσαλονίκης. Τα βαρέλια αυτά είναι αδύνατον να απομακρυνθούν από ιδιωτική πρωτοβουλία, λόγω του μεγάλου όγκου και βάρους τους.Μέχρι πριν δύο χρόνια, υπήρχε δρόμος που επέτρεπε την προσέγγιση της παραλίας με αυτοκίνητο, ο οποίος όμως υποχώρησε από τις βροχές. Τώρα η μόνη δυνατότητα για τον καθαρισμό της παραλίας θα ήταν μέσω θαλάσσης, ένα εγχείρημα μάλλον ακριβό για μια παραλία η οποία δεν είναι τουριστική και κερδοφόρα.Η τοπική αυτοδιοίκηση για δυο χρόνια έχει αφήσει στο έλεος της αυτήν την παραλία να μετατραπεί σε ξεχασμένη χωματερή, αδιαφορώντας για την ακτογραμμή, για τον θαλάσσιο ορίζοντα, για την επικινδυνότητα του ξεβρασμένου πλαστικού για την θαλάσσια πανίδα, για την υποβάθμιση του περιβαλλοντικού αποθέματος της. Όχι μόνο περιοχής του Αγγελοχωρίου, αλλά της συνολικής μητροπολιτικής επικράτειας της Θεσσαλονίκης, συμπεριλαμβάνοντας το σύνολο των παράκτιων Δήμων (Θερμαϊκού, Μίκρας, Καλαμαριάς, Θεσσαλονίκης, Δέλτα) του Νομού. Εγείρονται μια σειρά από ερωτήματα σχετικά με την αμέλεια της τοπικής αυτοδιοίκησης, καθώς και με ζητήματα που σχετίζονται με τον μακροπρόθεσμο (αλλά και το βραχυπρόθεσμο) σχεδιασμό, όπως η ενιαία μεγάλης κλίμακας ενοποίηση του παραθαλάσσιου μέτωπο που ευαγγελίζεται, ήδη από την εποχή που η Θεσσαλονίκη ήταν πολιτιστικής πρωτεύουσα της Ευρώπης (1997).Σήμερα όμως η ανάγκη για άμεση αντιμετώπιση είναι αναντίρρητη. Η προστασία της ακτής της Θεσσαλονίκης είναι κυρίαρχης περιβαλλοντικής και πολιτισμικής σημασίας. Το περιβάλλον δεν είναι ένα προνόμιο μερικών είναι δικαίωμα όλων. Η προστασία του είναι υποχρέωση της πολιτείας.

ΥΓ. Το 1997, ο βραβευμένος Ισπανός αρχιτέκτονας Enric Miralles έγραφε: “Εκεί ακόμη επιζεί η ακτή.Εκεί ακόμα σε ακουμπούν οι θωπείες της θαλάσσιας αύρας … Εκεί ακόμη αντικρίζεις απροσδιόριστα περιγράμματα.

Εκεί στον κόλπο της Θεσσαλονίκης.”

Ας την σώσουμε!