ΕΙΚΟΝΕΣ: Περάσαμε μια μέρα με έναν κολυμβητή στην Θεσσαλονίκη!
Η κολύμβηση είναι κατά βάση ένα μοναχικό άθλημα συνεπώς διαμορφώνει και εξελίσσει έναν άνθρωπο. Η υπομονή είναι το βασικό χαρακτηριστικό της.
Λέξεις: Ελισάβετ Τζουβάρα, Μυρτώ Τούλα || Εικόνες: Δημήτρης Τσίπας
Διαλέξαμε ένα πρωινό του Φλεβάρη για να επισκεφθούμε το κολυμβητήριο της Καλαμαριάς. Σκοπός μας ήταν αισθανθούμε, κι εμείς, την έντονη και «ανεξήγητη» σχέση νερού και κολυμβητή, ακόμη κι αν το πρωινό δεν ήταν ηλιόλουστο. Εκεί συναντήσαμε τον υπερμαραθώνα Κωνσταντίνο Λέτσο, ο οποίος μας μίλησε για την αγάπη που δεν μπορεί να «ξεθωριάσει».
«Το νερό είναι σαν να σε ξεπλένει, όλες οι σκέψεις μένουν πίσω και επικρατεί μια ηρεμία»
Η ιστορία του ξεκίνησε να γράφεται όταν είδε μια παλιά τηλεοπτική σειρά «Το πλοίο της αγάπης», όπου οι πρωταγωνιστές έπαιζαν και βουτούσαν στην πισίνα του κρουαζιερόπλοιου. Για ένα παιδί, έξι ετών τότε, έμοιαζε ιδανικό και ονειρικό όλο αυτό. Έτσι κι ο Κώστας ξεκίνησε την κολύμβηση και μετέπειτα το ένα μετάλλιο έφερε το άλλο και σιγά, σιγά άγγιξε και την κορυφή!
Τις πρώτες δεκαετίες της πορείας του, τα πράγματα στο άθλημα ήταν δύσκολα. Τότε, στην πόλη υπήρχαν μόνο δυο κολυμβητήρια, με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλές ομάδες και ελάχιστος χώρος για προπόνηση. Σήμερα η κατάσταση έχει βελτιωθεί αρκετά. Έχουν ανοίξει αρκετές ιδιωτικές πισίνες για τις ανάγκες και τις προπονήσεις των αθλητών. Η πορεία του Κώστα Λέτσου σίγουρα δεν ήταν εύκολη. Οι ώρες προπόνησης ήταν πολλές και οι προσωπικές «θυσίες» ακόμα περισσότερες.
«Καταπιέστηκα πάρα πολύ από την κολύμβηση μεγαλώνοντας, στερήθηκα πολλά πράγματα. Οι συμμαθητές μου περίμεναν να τελειώσει το σχολείο για να πάνε να δουν μια παράσταση και ο Κωστάκης έπαιρνε της τσάντα του και πήγαινε στην προπόνηση. Έτσι είναι, κάτι δίνεις και κάτι παίρνεις σε αυτή τη ζωή, όμως αν χρειαζόταν να το ξανά κάνω δεν θα άλλαζα δευτερόλεπτο»
Ο κάθε αθλητής περνά από σκέψεις να εγκαταλείψει την αιώνια αγάπη του «Πολλές φορές χρειάστηκα ένα διάλειμμα, μία μικρή παύση. Όταν μεγάλωσα σκέφτηκα ακόμα και να το αφήσω πίσω, να πάω μόνο στο γυμναστήριο αλλά δεν τα κατάφερα, πάντα επέστρεφα στο νερό.» Οι ολυμπιακοί ήταν μια σκέψη που πέρασε από το μυαλό του. «Ήμουν στην εθνική όποτε ναι το είχα σκεφτεί απλά για διάφορους λόγους δεν έφτασα μέχρι εκεί.»
Η κολύμβηση είναι κατά βάση ένα μοναχικό άθλημα συνεπώς διαμορφώνει και εξελίσσει έναν άνθρωπο. Η υπομονή είναι το βασικό χαρακτηριστικό της κάτι το οποίο κυριαρχεί στην προσωπικότητα ενός κολυμβητή.
Ο προπονητής είναι ένας από τους πιο σημαντικούς ρόλους στην ψυχοσύνθεση ενός αθλητή. Είναι ο άνθρωπος που με μια λέξη μπορεί να σε ανεβάσει στον ουρανό και μία άλλη μπορεί να σε χαντακώσει. «Υπάρχουν άνθρωποι όπως ο Νίκος Ρεπανάς ο οποίος έχει έναν φοβερό τρόπο να εμψυχώνει τους αθλητές του. Σε κάνει να πιστέψεις σε κάτι που εσύ εκείνην την στιγμή δεν μπορείς να δεις.»
«Όταν είσαι μικρός είσαι και άπειρος, δεν ξέρεις πως να διαχειριστείς έναν αγώνα ούτε μπορείς να απολαύσεις τις χαρές της κολύμβησης. Όταν μεγαλώνεις αρχίζεις να ευχαριστιέσαι το άθλημα πολύ περισσότερο. Τώρα βλέπω τον συναγωνισμό και κερδίζω πολλά περισσότερα»
Η καθημερινότητα των κολυμβητών βασίζεται στην προπόνηση και σίγουρα στην διατροφή. Η διατροφή «Είναι κάτι αναγκαίο λόγω των μεγάλων αποστάσεων που πρέπει να καλύψω. Για να αντεπεξέλθει ο οργανισμός πρέπει να έχει και τα κατάλληλα καύσιμα.» H κολύμβηση δεν έχει «ημερομηνία λήξης». «Υπάρχουν άνθρωποι που είναι 90 χρονών και παρόλα αυτά βουτάνε στην πισίνα.»
Η οικογένεια είναι ένα στήριγμα πίσω από την πορεία του. «Η γυναικά μου δεν πίστευε ότι θα πάω μέχρι την Κατερίνη για να κολυμπήσω 3 χλμ. και να γυρίσω, της φαινόταν πολύ περίεργο. Σιγά σιγά έπεσε και αυτή στην παγίδα, πλέον κολυμπάει και αυτή.»
Μία στιγμή που έχει κλειδώσει σφιχτά στις αναμνήσεις του συνέβη στην λήξη ενός αγώνα. «Τα 58 χλμ., από τους ομορφότερους αγώνες που θυμάμαι. Ξεκινήσαμε στις 27 Οκτωβρίου και τελειώσαμε στις 28 μαζί με την παρέλαση. Οι συνοδοί μου, τα παιδιά που ήταν πάνω στη βάρκα 17 ώρες και με πρόσεχαν, ήταν οι φύλακες άγγελοι μου. Σε αυτές τις δύσκολες ώρες δένεσαι παρά πάνω με τους ανθρώπους που έχεις γύρω σου στους αγώνες, πλέον τους αισθάνομαι σαν μέλη της οικογένειας μου.»
O κ. Λέτσος ξεκίνησε ως κολυμβητής στην πισίνα και στο χλώριο πλέον έχει καταφέρει να αγωνίζεται στην θάλασσα και μας εκμυστηρεύτηκε τα μυστικά του βυθού και τις διαφορές των δύο υδάτινων κόσμων: «Τεράστια διαφορά. Ήμουν στην εθνική όταν όμως μπήκα στο open water συνειδητοποίησα πως η θάλασσα είναι ένα τελείως διαφορετικό άθλημα. Στην θάλασσα υπάρχουν κύματα, ρεύματα, διαφορετικές θερμοκρασίες, έχει τσιμπήματα, είναι ένας τελείως διαφορετικός κόσμος του αθλήματος που πρέπει να μάθεις και να σεβαστείς.»
Οι απαγορευμένες ουσίες είναι μια αμφιλεγόμενη κατάσταση για τους αθλητές που συνήθως εμφανίζεται ως έσχατη λύση επιτυχίας. «Είναι πολύ εύκολο να πέσεις σε αυτό το τρυπάκι και όπως μας είπε όταν είσαι εκτός παιχνιδιού όλα τα κρίνεις πιο εύκολα.Όταν ήμουν λύκειο είχα πάρει ένα πανελλήνιο, όποτε είχα μπόνους για το πανεπιστήμιο. Το είχα κερδίσει πρώτη λυκείου οπότε το είχα για δεύτερα και τρίτη. Γνωρίζοντας ότι δεν μπορώ να ξανά δώσω εξετάσεις με το μπόνους έπρεπε να κερδίσω οπωσδήποτε στην τρίτη λυκείου. Ήταν μια περίοδος που «άφηνα» το αγωνιστικό κομμάτι οπότε πέρασε από το μυαλό μου, για μια φορά, κάτι, ίσα, ίσα να μου δώσει μια ώθηση ώστε να έχω την νίκη σίγουρη.»
«Δεν πήρα τελικά αλλά μου έκανε εντύπωση το ότι σκέφτηκα να το δοκιμάσω, παρόλο που ξέρουμε πόσο κακό είναι και τι προβλήματα μπορεί να προκαλέσει»
Η προπονητική δεν είναι μια ιδέα που τον ενθουσιάζει, ένας κάλος αθλητής δεν είναι απαραίτητα και ένας άξιος προπονητής. Τα τελευταία χρόνια η κολύμβηση έχει αποκτήσει μεγάλο κοινό. Οι συμμετοχές αυξάνονται και μάλιστα από άτομα που δεν το περίμενε κανένας. Άνθρωποι που ξεκινάνε από εκμάθηση, καταλήγουν να παίρνουν μέρος σε μεγάλες οργανώσεις όπως ο Τορωναίος. Το ποιο σημαντικό είναι ότι μέσω της πισίνας «γνωρίζεις και να βοηθάς ανθρώπους που δεν είχαν καμία σχέση με το άθλημα, και πλέον μοιράζονται την ίδια αγάπη.»
