ΕΙΚΟΝΕΣ: Βόλτα στα ψιλικατζίδικα που κρατούν ακόμα τα παιδικά μας χρόνια
Ένα αστικό οδοιπορικό στα μαγαζιά που έχουν ακόμη το πνεύμα παλιότερων δεκαετιών.
Λέξεις: Βασιλική Αναγνώστου | Εικόνες: Ελπίδα Νικολαΐδου
Η εποχή που διανύουμε είναι φτιαγμένη για πράγματα που συνδυάζονται μεταξύ τους. Όπως συνηθίζεται στους ανθρώπους να μη μένουν μόνο σε μια γνώση, σε μία δουλειά, έτσι συμβαίνει και με τα καταστήματα. Σπάνια θα βρεις «παραδοσιακά καφενεία», αφού πλέον για να συντηρηθεί ένα τέτοιο μαγαζί θα πρέπει να παρέχει και φαγητό αλλά και ποτό.
Μια βόλτα στην πόλη μας έκανε να ανακαλύψουμε τρία μικρά και παλιά ψιλικατζίδικα, που προσπαθούν να μη χάσουν τη σφραγίδα του «παλιού» και ταυτόχρονα επιχειρούν να επιβιώσουν σε μια τέτοια εποχή, που οι αλυσίδες καταστημάτων με μικροπράγματα έχουν γεμίσει τη Θεσσαλονίκη.
Η κυρία Νατάσα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Γεωργία από Έλληνες γονείς. Το πρώτο της όνομα είναι Ναζίκο. Άνοιξε το ψιλικατζίδικο στην οδό Ανδρέα Κάλβου το 2007 και είναι δικό της. Γεμάτο με χρήσιμα μικροπράγματα, προϊόντα καπνού, αναψυκτικά, όλα τα είδη σνακς, αλμυρά και γλυκά αλλά και εφημερίδες, περιοδικά.
Σε πολλά σημεία του μαγαζιού μπορείς να βρεις προϊόντα που εισάγονται από την Ρωσία. Χυμοί, ταχούν, γκοφρέτες, σοκολατάκια, καϊμάκι ρωσικό και διάφορα μικρο-φαγητά, που ο κόσμος της γειτονιάς μπορεί να προμηθευτεί.
«Προσπαθώ να φέρω τα πιο οικονομικά πράγματα για να μπορεί να τα αγοράζει ο κόσμος και να έχω κι εγώ δουλειά», λέει και χαμογελά. Εκείνη τη στιγμή μπαίνουν ένας άντρας και μια γυναίκα, πιθανότατα της γειτονιάς, και την χαιρετούν. Η πελάτισσα ευχαριστεί την γεωργιανή ιδιοκτήτρια για το πόσο εξυπηρετική και τυπική είναι με όλους τους πελάτες. Η γειτονιά φαίνεται να στηρίζει το μίνι μάρκετ της Ανδρέα Κάλβου, κρατώντας την ίδια παλιά και συνοικιακή αλληλεγγύη.
Στην περιοχή της οδού Ολύμπου, στην γειτονιά με τα παλιατζίδικα της πόλης και το Μπιτ Μπαζάρ που είναι γεμάτο με μεζεδοπωλεία και κρασάδικα, υπάρχει ένα μικρό μαγαζί με ψιλικά είδη που συμπληρώνει τέλεια την εικόνα της περιοχής. Το εσωτερικό του μαγαζιού μιλάει από μόνο του. Ένα μικρό πρατήριο ελληνικών αλλά και πολλών ξένων προϊόντων που ίσως να ψάχνει ο κόσμος της γειτονιάς, είναι εδώ και περιμένει τους κατοίκους.
Στην Ιασωνίδου, ένα γωνιακό ψιλικατζίδικο προσπαθεί να κρατηθεί απέναντι στις μεγαλύτερες αλυσίδες. Το συγκεκριμένο μαγαζί άνοιξε τον Οκτώβριο του 1999 και ξεκίνησε ως μπουγατσάδικο. Παράλληλα πιο δίπλα, υπήρχε ένα περίπτερο της ίδιας οικογένειας. Πριν περίπου μια πενταετία, ο κύριος Δημήτρης, μαζί με τον κουνιάδο του και ιδιοκτήτη του διπλανού περιπτέρου, αποφάσισαν να μεταφέρουν το μαγαζί με τα ψιλικά στον συγκεκριμένο χώρο, θεωρώντας καλύτερη την τωρινή τοποθεσία «αφού είναι γωνία».
«Πιστεύαμε ότι μπορούμε να επιζήσουμε, αλλά δεν περιμέναμε να είμαστε περικυκλωμένοι από αλυσίδες ψιλικών», λέει χαρακτηριστικά ο τωρινός ιδιοκτήτης. Πράγματι, σε ακτίνα λίγων μέτρων υπάρχουν τουλάχιστον τρία καταστήματα με ψιλικά είδη από γνωστές αλυσίδες.
«Κάποτε υπήρχε ένας κανόνας ότι τα περίπτερα βρίσκονται σε απόσταση 50 μέτρων το ένα από το άλλο, ενώ αν κοιτάξεις γύρω σου θα δεις πως είμαστε όχι απλά κοντά, αλλά ο ένας πάνω στον άλλον. Όλα αυτά τα μεγάλα πολεμούν να φάνε εμάς τους μικρούς», συμπληρώνει ο κύριος Δημήτρης.
Τα τσιγάρα και οι σοκολάτες δεν έχουν πια κέρδος, όπως λέει ο ίδιος. Τα παλιά και μικρά μαγαζιά ψιλικών προσπαθούν να δουλεύουν σαν περίπτερα ακόμη κι όχι σαν μίνι μάρκετ. Όσο και να το προσπαθούν όμως, η ανάγκη τους για επιβίωση τους οδηγεί στην προμήθεια και πώληση πολλών και διαφορετικών ειδών.
Πλέον, ο κύριος Δημήτρης έχει αναγκαστεί να φέρνει τα πάντα από προϊόντα και να μην μένει μόνο στα κλασικά ψιλικά. Καθαριστικά για το σπίτι, διακοσμητικά, βελόνες, καρφίτσες ακόμα και παυσίπονα.
Κάτι όμως που δεν θα βρεις σε καμία αλυσίδα ψιλικών, είναι αυτό το χαρτί με τα «χρέη της γειτονιάς». Σε αυτή την δύσκολη εποχή, η αλληλεγγύη των ανθρώπων της γειτονιάς υπάρχει ακόμα, όπως και η αλληλοκατανόηση. «Σε κανένα άλλο μεγάλο μαγαζί, δεν θα μπορούσε κάποιος να πάρει κάτι και να το χρεωθεί την επόμενη φορά. Για αυτό μας στηρίζουν. Γιατί τους καταλαβαίνουμε και μας καταλαβαίνουν».
Αν και η κίνηση είναι πεσμένη, λόγω των μεγάλων εξόδων, ο κόσμος στηρίζει ακόμα το μαγαζί της γειτονιάς. Σε αυτό βέβαια, βοηθάει και η περιοχή η οποία είναι γεμάτη με φοιτητές…
