Η έκθεση «Ουραγοί τ’ Ουρανού» στολίζει τις βιτρίνες ΟΤΕ

Για ακόμη μια φορά, τις Βιτρίνες Τέχνης του ΟΤΕ στο κέντρο της Θεσσαλονίκης έρχονται να στολίσουν έργα αξιόλογων καλλιτεχνών, γεμίζοντας την Καρόλου Ντηλ με χρώματα και τη βόλτα μας σ’ αυτήν με ποιότητα.

Ο λόγος για τη καλλιτέχνιδα: ζωγράφο Κατερίνα Μπουρατζή και τους πίνακές της που μας απογείωσαν σε ένα επουράνιο ταξίδι. Η συνολική επιμέλεια της έκθεσης έγινε από τον Γιάννη Αργυριάδη, και η γραφιστική επιμέλεια είναι της Εύας Παπαντωνίου. Η έκθεση είναι εκεί, τα σύννεφα επίσης και σας περιμένουν να επιβιβαστείτε για ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι!

Στην έκθεση με τίτλο «Ουραγοί τ’ Ουρανού» συμμετείχε και η ποιήτρια, Άννα Συμεωνίδου με το ομώνυμο κείμενό της και μερικούς στίχους-χαϊκού.

Ακολουθεί το κείμενο της ποιήτριας:

Στο άκουσμα της «Μητέρας Φύσης», ουκ ολίγοι θα υμνήσουν τη Μάνα Γη που, μέσα απ’ το χωμάτινο κορμί της, γεννά τα βλαστάρια της, τα λυγερόκορμα δένδρα με την πλούσια κόμη και τους τροφαντούς καρπούς, τα ποτάμια και τις λίμνες που κυλούν σα γάλα μητρικό και ζωοφόρο και θρέφουνε την πλάση. Και άλλα πολλά, καθώς είναι ακόρεστος ο πλούτος της. Πόσοι, όμως, θα σκεφθούν τη Μάνα-Ουρανό που γεννά την επίσης ζωοποιό βροχή, τις παρεξηγημένες αστραπές και βροντές και τα ονειρικά πλασμένα, σαν αφράτα βρέφη σύννεφα;

Κάποιοι, όμως, κλέβουν λιγάκι απ’ το γαλανό τ’ ουρανού και το πασπαλίζουν μες στα μάτια τους! Το ζήλεψαν, κι εμείς με τη σειρά τους ζηλεύουμε εκείνους, καμιά φορά. Σάμπως, το ίδιο δεν έκανε και η θάλασσα; Ξάπλωσε με θράσος, φαρδιά πλατιά απέναντι απ’ τον ουρανό, επίτηδες, για να ερωτεύονται όλοι τ’ όμορφο μπλε της και να γράφουν έπη για εκείνο. Δεν είναι, όμως, παρά μια απλή αντανάκλαση!

Σκεφτείτε και τ’ άλλο∙ ολημερίς κι ολονυχτίς ο κόσμος αλληλοσπαράζεται για λίγα κομμάτια γης. Είδατε ποτέ να μαλώνει κανένας για ένα κομμάτι ουρανού; Όχι, φυσικά, και αυτή είναι η μαγεία του: δε δίνεται σε κανέναν, δε διαμοιράζεται με τίποτα-τόσο δυνατός είναι. Δεν αφήνει να τον βλάψουμε, για αυτό και τον θαυμάζουμε απεριόριστα. Κάθε μα κάθε δειλινό, τον χαζεύουμε μεθυσμένοι απ’ τις αποχρώσεις που δανείστηκε απ’ το ηλιοβασίλεμα. Καμία φωτογραφία δεν αρκεί για να αποτυπώσει την ομορφιά του, δεν χωρά ποτέ ολάκερος σε λίγα pixels. Ούτε στα μάτια μας χωρά, δεν τον χορταίνουμε ποτέ.

Κάποιοι άλλοι, στον ουρανό θα απευθύνουν την προσευχή τους. Εκεί θα αναζητήσουν τις ανώτερες δυνάμεις, πλημμυρισμένοι ευγνωμοσύνη, απελπισμένοι για εξιλέωση, πεινασμένοι για ελπίδα, διψασμένοι για αλλαγή… Κι όταν χάνουν τους νεκρούς τους, στον ουρανό θα τους τοποθετήσουν, σε νοερές συννεφένιες καρεκλίτσες σαν επόπτες της θνητής, επίγειας ζωής είτε σαν φύλακες-αγγέλους. Στον ουρανό υποθέτουμε πως κατοικεί το υπερφυσικό -τι νοίκι να πληρώνει άραγε εκεί πάνω;- αυτό που δε μπορούμε να χαϊδέψουμε με τα χέρια, να γευτούμε με τη γλώσσα και να μυρίσουμε με τη μύτη. Ούτε, πάντως, και να το φανταστούμε με ευκολία. Πώς μπορείς να φανταστείς κάτι που δε γνωρίζεις πως μοιάζει;

Τον άνθρωπο, βέβαια, ανέκαθεν τον έλκυε το άγνωστο. Αυτό που δε μπορεί να κατακτήσει. Λίγο η ανικανοποίητη περιέργειά του, λίγο η απληστία του, του φαίνεται κάπως βαρετό και ξεπερασμένο το να πατά στη γη και μια μέρα που αποφάσισε πως θέλει να πετάξει στον ουρανό, έφτιαξε τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα και έμαθε να πετάει χαρταετούς. Σαν τη ζεστή αγκαλιά της μάνας, μας σκεπάζει κι ο ουρανός, χωρίς να εμποδίζει το βλέμμα μας να ταξιδέψει παραπέρα. Μάνα σαν όλες τις άλλες, λοιπόν, είναι κι εκείνος, για αυτό μη μου τον στενοχωρείτε, μη μου τον μολύνετε κι αυτόν. Δεν είναι ταβάνι ο ουρανός, δεν έχει στάθμη, δε μας περιόρισε ποτέ. Τουναντίον, είναι εκεί για να μας υπενθυμίζει πως αυτοτιμωρούμαστε με όρια τεχνητά και στη ζωή δεν προχώρησε κανείς όντας μονίμως «προσγειωμένος». Θέλει πολύ κόπο για να «πετάξεις» (με όποια έννοια το φαντάζεται ο καθένας), θέλει, όμως, ακόμη περισσότερο για να τολμήσεις να το ονειρευτείς. Καλή απογείωση, λοιπόν!

Δίστιχο:

Αν λυπηθεί ο Ουρανός, θα κλάψει καταιγίδα, βέβαια, ίσως με τα δάκρυα να στάξει λίγη ελπίδα…