Ένα 15 χρονο κορίτσι κάνει skate στο ηλιοβασίλεμα

Εικόνες: Μάριος Δαδούδης

Ποτέ δεν ήμουν fan του skate, αλλά μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι ένα άθλημα που σε καθηλώνει. Η αίσθηση της ισορροπίας σε δύο ή τέσσερις ρόδες και η αδρεναλίνη να προσγειωθείς στο έδαφος σωστά και χωρίς τραυματισμούς ομολογούμενως έχει μία δόση γοητείας.

Περπατώντας παραλιακά προς το άγαλμα του Μέγα Αλέξανδρου τις απογευματινές ώρες κυρίως την στιγμή που ο ήλιος βουτά στην θάλασσα και τα πορφυρά χρώματα έρχονται στην επιφάνεια του ουρανού, εκεί μπορείς να βρεις πολλά νέα παιδιά με τα πατίνια τους.

Διασχίζεις λοιπόν εκείνο το σημείο, κοντοστέκεσαι και παρατηρείς αυτούς τους ”αθλητές” να ”χαράζουν” με μια σανίδα το μαρμάρινο έδαφος. 

Η 15χρονη Μαρία δηλώνει ”ερωτευμένη” με το skateboard, και μου εξηγεί πως είναι να είσαι κορίτσι και να αθλείσαι με αγόρια.

”Το skate είναι πολύ σημαντικό για εμένα, μου δίνει την δυνατότητα να διασκεδάσω, να σκληραγωγηθώ και να ξεφύγω λίγο από τα περιοριστικά “πρέπει” της κοινωνίας. Με αυτόν τον τρόπο μαθαίνω πράγματα για τον εαυτό μου που δεν γνώριζα.”

“Το άθλημα το γνώρισα τυχαία. Περνούσα με τους γονείς μου από το άγαλμα του Μέγα Αλέξανδρου, και είδα τα παιδιά να κάνουν air walk, ollie και περιστροφές. Εκείνη τι στιγμή εντυπωσιάστηκα τόσο που δεν άργησα μετά να αγοράσω την πρώτη μου σανίδα και να γραφτώ σε ακαδημία. Και ναι! Αν δεν το ξέρατε υπάρχουν ακαδημίες για skate. Την πρώτη μου βόλτα ωστόσο την έκανα στο άγαλμα. “

Ο αριθμός εκείνων που ασχολούνται με το skate στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια αυξάνεται σταθερά. Ειδικότερα τα τελευταία χρόνια που είναι επίσημα ολυμπιακό άθλημα δεν θεωρείται πια χόμπι ή άθλημα του δρόμου. ”Είναι πιο εναλλακτικό από τα άλλα αθλήματα, έχει μεγάλη απήχηση από τον κόσμο και αυτός είναι ο βασικός λόγος που πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι το ξεκινούν και το βλέπουν πιο επαγγελματικά. Είναι διαφορετικό και μοναδικό παρόλο που έχει την mainstream κουλτούρα του δρόμου. Στην πίστα θα μάθεις, στον δρόμο θα αρχίζεις να ξεπερνάς εμπόδια.”

”Τώρα για μένα είναι ένα χόμπι ωστόσο, θα ήθελα να ασχοληθώ σοβαρά με το skateboard. Bέβαια στην Ελλάδα, δεν υπάρχουν τόσες δυνατότητες όσες στο εξωτερικό. Ειδικότερα στην Αμερική, γίνεται χαμός οι αθλητές εκεί είναι πάρα πολλοί και στην δεύτερη θέση αυτής της λίστας ακολουθεί η Ισπανία. Εδώ επίσης δεν υπάρχουν υποδομές, δεν έχουμε εξωτερικούς χώρους για προπόνηση. Η Θεσσαλονίκη θα μπορούσε να έχει τις προδιαγραφές για να γίνει μία Βαρκελώνη στο άθλημα αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν.

Ωστόσο στην χώρα μας υπάρχουν παιδιά που έχουν πάρει μέρος σε ολυμπιάδα και είναι από τους καλύτερους skaters. Θα ήθελα πολύ να ταξιδέψω, να γνωρίσω κόσμο, να αποκτήσω εμπειρίες και προφανώς να συμμετάσχω σε διαγωνισμούς του εξωτερικού”.

“Υπάρχουν κίνδυνοι σε όλα τα αθλήματα και στο skateboard. Συγκεκριμένα θυμάμαι στις αρχές που όταν έκανα τα πρώτα μου “βήματα”  είχα χάσει λίγο την ισορροπία μου με την σανίδα, αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ραγίσω τους δύο μου αστραγάλους και ο ένας συγκεκριμένα είχε σπάσει. Αλλά ήμουν αποφασισμένη ότι αν θέλω να συνεχίσω θα πρέπει να συμβιβαστώ καθώς τα ατυχήματα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αθλήματος. Εξάλλου αν δεν πέσεις δεν θα μάθεις”

“Μακάρι να μπορέσω να αφήσω το στίγμα μου στην Ελλάδα ως μια από τις μεγαλύτερες skater. Εκείνοι που ασχολούνται με το skate εδώ δεν είναι τόσο γνωστοί. Ειδικά όσον αφορά τις γυναίκες δεν είναι καμία. Θεωρώ πως έχω την δυνατότητα να γίνω πρωταθλήτρια.”

“Υπάρχουν δυσκολίες στον χώρο και μηδαμινές απολαβές. Πιστεύω όμως, πως αν το αγαπάς και προσπαθήσεις να το εξελίξεις θα ξεχωρίσεις. Όταν θέλεις κάτι πολύ το καταφέρνεις. Έτσι, κερδίζεις τον σεβασμό του άλλου και με αυτόν τον τρόπο επιβιώνεις. Σίγουρα από τον καθένα θα μάθεις πράγματα, και θα κλέψεις και μια ”φιγούρα” ειδικότερα από τους παλιότερους. “

“Αυτό που με συναρπάζει περισσότερο είναι το style και δεν εννοώ τα ρούχα. Γενικότερα όλο το σύνολο που έχουν οι skaters. Η κίνηση του σώματος και η αίσθηση ελευθερίας που αποκτάς πάνω στη σανίδα, είναι για μένα μοναδική.”

“Γενικότερα εμείς ως αθλητές είμαστε διαφορετικοί, έχουμε έναν ιδιαίτερο τρόπο που μιλάμε και συμπεριφερόμαστε. Ο κόσμος δεν δείχνει να το καταλαβαίνει, συνήθως μας παρομοιάζουν με αλήτες, είτε γιατί κάποιοι έχουν τατουάζ, είτε για το λίγο underground style μας, είτε γιατί μπορεί να βρίσουμε πάνω στη προσπάθεια να πετύχουμε κάτι το οποίο εν τέλει δεν μας βγήκε έτσι όπως το θέλαμε. Αλλά αυτό δεν μας καθιστά αλήτες. Απλώς έχουμε την κουλτούρα του δρόμου μέσα μας.”

**Το skate γεννήθηκε την δεκαετία του 50 στα πάρκα της Καλιφόρνια των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα κύματα της θάλασσας που εξαφανίστηκαν μετά τις 10 το πρωί στάθηκε η αφορμή για να γεννηθεί το πλέον ολυμπιακό άθλημα. Χιλιάδες surfer έμεναν άπραγοι για την υπόλοιπη μέρα.

Έτσι φανατικοί του surfing , στράφηκαν στο στέρεο έδαφος συνδυάζοντας μια απλή ξύλινη σανίδα στην οποία κολλούσαν 4 μικρές ρόδες για να μπορούν να βολτάρουν στους δρόμους της Καλιφόρνια λες και διέσχιζαν τα κύματα. Η έξυπνη αυτή κατασκευή δεν άργησε να γίνει μόδα ανάμεσα στα αγόρια και μέσα στα επόμενα χρόνια το άθλημα αυτό να μετονομαστεί ‘σε ‘Skateboard”.

Στην Ελλάδα ήρθε λίγο αργότερα στις αρχές της δεκαετίας του 80 κάνοντας θραύση στην Αθήνα καθώς ήταν κάτι καινούριο και ανήκουστο. Τα πρώτα skate ήταν στενά και όχι τόσο καλής ποιότητας αλλά αυτό δεν πτόησε κανέναν. Οι γυναίκες riders, προβάλλονται ως ένα σύμβολο της αυθεντικότητας με την οποία είναι συνδεδεμένη η skate κοινότητα. Παλιότερα στέκια στην πόλη ήταν οι ράμπες στην Νέα Παραλία και το πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής που υπήρχε μία πίστα εξειδικευμένη (πάρκο Φωκά). Μετέπειτα, οι skaters άρχιζαν να αξιοποιούν κι άλλους εξωτερικούς χώρους όπως το άγαλμα του Μέγα Αλέξανδρου (το οποίο μεταξύ τους το ονόμασαν ”Αλέκος” και το Δημαρχείο).