Ένα κτίριο φάντασμα στο Α.Π.Θ.
Ένα ακόμη έργο που θα μπορούσε να αποτελέσει στολίδι για το ΑΠΘ, έμεινε στα μπετά σφραγίζοντας με μια αίσθηση εγκατάλειψης το βόρειο τμήμα του campus
Λίγο πιο πάνω από το πανεπιστημιακό νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, με μέτωπο προς την Αγίου Δημητρίου, μεταξύ της οδού Αγίου Δημητρίου και των εγκαταστάσεων του Παιδαγωγικού Τμήματος, εδώ και 25 χρόνια περίπου ένα γιαπί ορθώνεται σε πλήρη εγκατάλειψη στον χώρο του πανεπιστημιακού campus.
Το πολυώροφο κτίριο, του οποίου η αρχική μελέτη περιελάμβανε έξι υπέργειους και τρεις υπόγειοθς ορόφους, προοριζόταν ως μονάδα αποκατάστασης παραπληγικών γι΄αυτό και είναι γνωστό σαν κτίριο παραπληγικών, και μ΄αυτό το όνομα ορίζεται και στους χάρτες του campus.
Μια ωραία ιδέα και μια μελέτη που έμεινε στα συρτάρια και πάγωσε στα μπετά, ενώ έχει γίνει βραχνάς στη διοίκηση αφού πρέπει συγχρόνως να φροντίσει για τη φύλαξή του. Πρόσφατα και με υπόδειξη του δήμου, η διοίκηση έφραξε τα κενά ανάμεσα στους ορόφους με μια πρόχειρη σιδηροκατασκεύη για να αποτρέψει την είσοδο στο κτίριο αφού υπάρχει μεγάλος κίνδυνος ατυχήματος. Οι υπόγειοι και ο περιβάλλων χώρος του κτιρίου χρησιμοποιούνται σαν πάρκινγκ για τους εργαζόμενους του ΑΠΘ.
Το κτίριο, στη σημερινή -ημιτελή- μορφή του αποτελείται από δυο υπόγειους ορόφους (υπόγεια), δυο ισόγειους (λόγω της υψομετρικής διαφοράς μεταξύ της ανατολικής και της δυτικής όψης και τέσσερις ακόμη υπέργειους ορόφους.
Το κτίριο ήταν μια έμπνευση της πρυτανείας Αντώνη Τρακατέλλη, το 1990 που θέλησε να δημιουργήσει μια μονάδα αποθεραπείας ατόμων με βαριές μετατραυματικές κακώσεις και παραπληγικών. Ως γνωστό τέτοιο κέντρο δεν υπήρχε στη Β. Ελλάδα (σήμερα υπάρχει μια ιδιωτική μονάδα στη Δράμα), ενώ η ανάγκη ήταν μεγάλη.
Η ανέγερσή του ξεκίνησε το 1991 ενταγμένο στα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (ΜΟΠ). Τρία χρόνια αργότερα το έργο σταμάτησε αφού δεν κατάφερε η διοίκηση να το εντάξει στο δεύτερο κοινοτικό πλαίσιο στήριξης και παρόλο που έγινε προσπάθεια να μπει στο πρόγραμμα των δημόσιων επενδύσεων με εθνικούς πόρους το σχέδιο δεν ευοδώθηκε.
Τελικά ακυρώθηκε το αρχικό σχέδιο, ο έκτος όροφος δεν ανεγέρθηκε ποτέ και έγινε ένας νέος σχεδιασμός για ένα κτιριακό συγκρότημα γραφείων που θα εξυπηρετούσε ερευνητικούς σκοπούς και εκπαιδευτικούς σκοπούς αλλά και θα λειτουργούσαν εκεί τμήματα σχολών για τα οποία δεν υπάρχει χώρος στο ΑΠΘ και το Πανεπιστήμιο αναγκάζεται να ενοικιάσει χώρους για τη στέγασή τους.
Όσες προσπάθειες κι αν έγιναν δεν κατέστη δυνατόν να μπει σε κάποιο πρόγραμμα χρηματοδότησης για την αποπεράτωσή του.
Το 2007 επί πρυτανείας Αναστάσιου Μάνθου έγινε άλλη μια προσπάθεια τροποποίησης του σχεδιασμού του με σκοπό την ένταξή στο 4ο Κοινοτικό πλαίσιο αλλά κι αυτή δεν ευοδώθηκε.
ΤΟ 2010, όταν αντιπρύτανης ήταν ο κ. Πανάς στο πλαίσιο ενός ευρωπαϊκού ερευνητικού προγράμματος έγινε μια νέα μελέτη από το ΑΠΘ με συμβούλους την εταιρεία αρχιτεκτονικών μελετών Πολις α.ε.ε. Το έργο αναφέρεται στον επανασχεδιασμό και στην αποπεράτωση του κτιρίου διοικητικού και εκπαιδευτικού προγραμματισμού.
Παρά το γεγονός ότι η μελέτη αφορούσε στην αποπεράτωση υφισταμένου ημιτελούς κτιρίου, στον σχεδιασμό της ολοκλήρωσής του και στην επιλογή των υλικών ακολουθήθηκαν οι αρχές του βιοκλιματικού σχεδιασμού, ενώ παράλληλα εξασφαλιζόταν η δυνατότητα αξιοποίησης συστημάτων ανανεώσιμων πηγών ενέργειας για την υποστήριξη της λειτουργίας. Στην τελική μορφή του το κτίριο, σύμφωνα με τη μελέτη, θα αποτελείται από δυο υπόγεια, δυο ισόγεια και έξι ακόμη υπέργειους ορόφους.
Μετά την αλλαγή διοίκησης του ΑΠΘ, το έργο εγκαταλείφθηκε ενώ δεν έγινε κάποια νέα προσπάθεια ένταξής του σε κάποιο πρόγραμμα με σκοπό της αποπεράτωσή του.
Άλλο ένα δημόσιο έργο που θα μπορούσε να ικανοποιήσει υπαρκτές ανάγκες του ΑΠΘ και να αποτελέσει στολίδι μοντέρνας αρχιτεκτονικής στην πόλη μετατράπηκε σε κτίριο φάντασμα, ένας ορθογώνιος σκελετός από μπετόν που ορθώνεται γκρίζο στο πανεπιστημιακό campus σφραγίζοντας το σημείο με μια αίσθηση εγκατάλειψης.
