Ένα σημείο εκατοντάδες αναμνήσεις – Εσύ θυμάσαι την κατηφόρα του Λουκουμά στη Θεσσαλονίκη;
Εκεί όπου κάποτε... τελείωνε η πόλη - Οι κατεβασιές με τα ποδήλατα χωρίς φρένα, η ανηφόρα που έμοιαζε... Γολγοθάς για νέους οδηγούς και το καρτέρι για τον «Δράκο» του Σέιχ Σου
Ένα σημείο της πόλης, εκατοντάδες αναμνήσεις.
Αυτό ισχύει φυσικά για κάθε γωνιά της Θεσσαλονίκης, αφού ο καθένας από εμάς έχει τα δικά του βιώματα από τη γειτονιά που γεννήθηκε, μεγάλωσε, έπαιξε με τις ώρες, ερωτεύτηκε, απογοητεύτηκε, έφυγε, επέστρεψε.
Μια από αυτές τις γωνιές λοιπόν είναι αυτή στην είσοδο της πόλης, στην περιοχή της Βούλγαρη, επί της Κ. Καραμανλή, εκεί όπου βρίσκεται τώρα το γνωστό τούνελ, η εκκλησία των Τριών Ιεραρχών, ο σταθμός του Μετρό.
Πρόκειται για την τότε ανηφόρα / κατηφόρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ονομασία που πήρε από το γήπεδο της ομώνυμης ομάδας που ήταν εκεί όπου σήμερα είναι το πάρκο της Βούλγαρη.
Για τους ακόμη πιο… μυημένους το σημείο αυτό έχει περάσει στην ιστορία και ως ανηφόρα / κατηφόρα του Λουκουμά, εξαιτίας της ομώνυμης ταβέρνας που βρισκόταν εκεί κοντά.
Πριν την κατασκευή του δρόμου και μετέπειτα της γέφυρας ήταν επί της ουσίας ένα «σύνορο» της πόλης της Θεσσαλονίκης με τον… έξω κόσμο.
Στο σήμερα, το σημείο αυτό έρχεται συνήθως στην επικαιρότητα για τους λάθος λόγους και κυρίως για το κυκλοφοριακό κομφούζιο που επικρατεί τις ώρες αιχμής.
Οι εικόνες του τότε ξυπνούν ευχάριστες αναμνήσεις σε όσους έζησαν την περιοχή ως παιδιά.
Κανείς δε ξεχνά μέχρι και σήμερα τις κατεβασιές χωρίς φρένα με τα ποδήλατα.
«Αγκαλιά τα ποδήλατα να την ανέβουμε !! Και με φόρα φτάναμε μέχρι την Μαρτίου χωρίς φρένα 1981»
«Ιδιαίτερη η αξία της, διότι εκεί γεννήθηκα (1970), εκεί μάτωσα με αυτοσχέδια skateboards κι εκεί μένω ακόμη».
«Τι όμορφα χρόνια! Θυμάμαι την κατηφόρα πριν την ασφαλτόστρωση! Την κατεβαίναμε με το ποδήλατο με χίλια».
«Δεξιά από το παρκαρισμένο κίτρινο αυτοκίνητο ήταν το γήπεδο του Μ Αλεξάνδρου…(Τώρα είναι πάρκο) Κι αν δεν σπάγαμε πόδια και χέρια εκεί».
«Πολύ έντονες αναμνήσεις. Το ταξί είναι σταματημένο έξω από το ιδιωτικό σχολείο “Η Κυψέλη” νομίζω. Αργότερα λειτούργησε μόνο ως παιδικός σταθμός “Η Στοργή. Ο ναός των Τριών Ιεραρχών δε φαίνεται. Πρωτολειτούργησε στο υπόγειο το 1980. Στη συνέχεια υψώθηκε ο πάνω ναός. Το “τρίγωνο” σπίτι κάτω αριστερά υπάρχει ακόμη. Η αφετηρία του 31 ήταν πιο μέσα. Η γειτονιά μου με την αλάνα του Μ. Αλέξανδρου δεξιά, το υδραγωγείο απέναντι από την αλάνα…Κάθε σπίτι μια αυλή».
«Bmx, skate ,και χωρίς γόνατα πολλές φορές.. ακόμη υπήρχαν μονοκατοικίες».
«Χειμώνα του 89 που χιόνισε τόσο πολύ στην Θεσσαλονίκη , που χρησιμοποιούσαμε την κατηφόρα για πίστα σκι».
«Στην κατηφόρα του Λουκουμά υπήρχαν και ριψοκίνδυνοι που την κατέβαιναν σε μεγάλα λάστιχα φορτηγών και σε τύπου σκέιτμπορντ με ρουλεμάν. Κάποτε πήδηξε και με ομπρέλα από την γωνιακή πολυκατοικία απέναντι από Τριών Ιεραρχών. Το 1977-78 στο γήπεδο του Μέγα Αλέξανδρου γινόταν τοπικό τουρνουά-πρωτάθλημα από 8-10 ομάδες της γειτονιάς από Βούλγαρη μέχρι Ανάληψη και κάθε Κυριακή πρωί γινόταν 2 αγώνες…».
«Ανέβαινα επάνω με ένα ποδήλατο PUCH, έπαιρνα φορά και κατέβαινα. Η βελόνα του κοντέρ έτρεμε αλλά μια φορά άγγιξε τα 80!!!!! Τα μάτια μου γέμιζαν δάκρυα από την ταχύτητα του αέρα. Τσακίστηκα στο τέλος όπου είχε πάντα λακούβες (επίτηδες??) Σακατεμένο το πηγούνι, δεξί αγκώνα και τα 2 γόνατα. Πήγα σπίτι, με είδε η μάνα μου και … έγινε χαμός!!!!».
«Βάζαμε κοντέρ στο ποδήλατο και τρέχαμε να δούμε πόσο μπορεί να πιάσει σε κάποια φάση είχα πιάσει τα 75. Χτύπησα σε μια λακούβα, έφυγα 100 μέτρα και σταμάτησα στο περιπολικό του πατέρα μου που ήταν υπηρεσία στο Α’ Αστυνομικό Τμήμα».
Αρκετοί δε ξεχνάνε και το γεγονός ότι η ανηφόρα χρησιμοποιούνταν για μαθήματα οδήγησης. Τώρα μπορεί να φαίνεται… παιχνιδάκι, τότε όμως για πολλούς ήταν… Γολγοθάς.
«Σ’ αυτήν την ανηφόρα έκανα το πρώτο μάθημα οδήγησης. Από κάτω προς τα πάνω !!! Ο δάσκαλος μ έβαλε στην θέση του οδηγού και μου είπε: ξεκίνα. Η ανηφόρα μου φάνηκε….Όλυμπος!!!».
«Εδώ δίναμε εξετάσεις για δίπλωμα αυτοκινήτου. Σταμάτα στην ανηφόρα και ξεκίνα με ή δίχως χειρόφρενο (1973)».
«Το τέρμα των λεωφορείων ήταν δεξιά επί της Βούλγαρη, εκεί που σήμερα υπάρχει το πάρκο κι ένα χαμηλό σπίτι, απομεινάρι της εποχής. Η αλάνα που ήταν το τέρμα είχε χαντάκι μπροστά από τις οικοδομές και ο Ι.Ν. των Τριών Ιεραρχών έκανε τις κυριακάτικες λειτουργίες του στο υπόγειο, αφού δεν υπήρχε ο σημερινός ναός. Από την ανηφόρα ,δε, που είναι σήμερα η αερογέφυρα, μας πήγαιναν εκδρομή από το 17ο δημοτικό σχολείο της Δελφών με Γρηγορίου του Ε’, ποδαράτο μέχρι την Νέα Ελβετία».
Για κάποιους λειτούργησε και… ευεργετικά.
«Κουραστική ανηφόρα. …και η αιτία να κόψω το τσιγάρο τότε».
Υπάρχουν βέβαια και αναμνήσεις αρκετά προγενέστερων των φωτογραφιών που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο.
Όπως αυτές για το πώς ήταν το σημείο τη δεκαετία του 50′, τότε που ήταν λάκκος και περνούσε ρέμα. Το σκηνικό συνέθεταν λάσπη, χόρτα και χωράφια σπαρμένα στα οποία βόσκανε οι αγελάδες.
Στο σημερινό ναό των Τριών Ιεραρχών υπήρχε μπαχτσές όπου εκεί οι τότε κάτοικοι ψώνιζαν τα λαχανικά τους.
Την περίοδο που διέπραττε τα εγκλήματά του ο «Δράκος» του Σέιχ Σου, κάθε βράδυ μέσα στα χωράφια έστηναν καρτέρι οι αστυνομικοί μήπως και τον πιάσουν.
«Ο δρόμος ανηφόριζε και τερμάτιζε στην κορυφή. Αριστερά περνούσε μπροστά από το άλσος της Ν. Ελβετίας. Η απέναντι πλευρά ήταν χωράφια σπαρμένα σιτάρι και στο βάθος ήταν το κεραμοποιείο Αλλατίνη,. Πολύ αργότερα από το 1965 τουλάχιστον, έγινε η χάραξη της Μουδανιών. Θυμάμαι, παιδάκι τότε, κατηφορίζοντας με το ποδήλατο… έκανα τα γόνατα μου… καινούργια..!! Πόσο όμορφες αναμνήσεις…»
*πηγές εικόνων / πληροφορίων:
Άγνωστη Θεσσαλονίκη – Facebook Page
Παλιές φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης – Old Photos of Thessaloniki – Facebook Page
