Και αν ξεφύτρωναν ουρανοξύστες στην Παραλία μας;
Δεν πρόκειται για μια πόλη στη Ν. Αμερική. Για τη Θεσσαλονίκη πρόκειται. Ένας νεαρός αρχιτέκτονας δίνει μια άλλη εικόνα της.
του Πάναγιώτη Πάλλη*
Λιγες είναι οι πόλεις της Ελλάδος που χαρακτηρίζονται από την ιστορικότητα και τη γραφικότητα που διέπουν την κοσμοπολίτικη συμπρωτεύουσα της χώρας μας. Πολεοδομικά, η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη “χτισμένη πάνω στον ιστορικό εαυτό της”, πράγμα που επιβεβαιώνεται στις μέρες μας μέσω των ολοένα και περισσότερων ευρημάτων που ανεγείρονται στο φως, στην προσπάθεια ολοκλήρωσης των έργων του Μετρό. Όπως είναι εύλογο, το φαινόμενο αυτό είναι πιο έκδειλο στην περιοχή του κέντρου της πόλεως.
Στα πλαίσια της οικοδομικής φρενίτιδας των τελευταίων ετών, που προηγήθηκαν της τωρινής Κρίσης, η Θεσσαλονίκη εξαπλώθηκε ραγδαία και ανεξέλεγκτα,κυρίως προς τα Ανατολικά, τείνοντας τρόπον τινά να μιμηθεί τη χαοτική πολεοδομία και ρυμοτομία της Αθήνας.
Στη διπλωματική εργασία “Καθύψος Αναδίπλωση”, ο αρχιτέκτονας μελέτησε τη δομή και διάρθρωση της τυπολογίας του οικοδομικού τετραγώνου και της ελληνικής πολυκατοικίας. Στόχος ήταν να δείξει ότι η δόμηση με απελευθέρωση του ύψους μπορεί να προλάβει τη δημιουργία ενός μη βιώσιμου και μη λειτουργικού αστικού ιστού σε μεγάλα αστικά κέντρα, όπως παραδειγματικά είναι αυτός της Ελληνικής Πρωτεύουσας.
Μία από τις αρχικές φάσεις της μελέτης περιελάμβανε την τοποθέτηση ουρανοξυστών (για τα δεδομένα της Θεσσαλονίκης) κατά μήκος της παλαιάς παραλίας της πόλης, της κυρίαρχης κτιριακής τυπολογίας που εκμεταλλεύεται τον αέρα και το ύψος. Το μέτωπο αυτό επιλέχθηκε πλην των άλλων λόγω των πολύ ψηλών πολυκατοικιών που έχουν θέα τον Όλυμπο και τον Θερμαϊκό. Ακόμη, συνορεύουν με τον Λευκό Πύργο και τα Τείχη της Άνω Πόλης δημιουργώντας μια εικόνα έντονης αντίθεσης ανάμεσα στο ‘παλαιό’ και το ‘νέο’, που ενισχύει ωστόσο τον γραφικό χαρακτήρα της πόλης.
Σε αυτό το έντονα φορτισμένο σημείο, από άποψη ιστορικής και πολιτισμικής σημασίας, εφαρμόστηκε ένας πειραματισμός που στόχο είχε να ενδυναμώσει κι άλλο αυτήν την αντίθεση δημιουργώντας σουρεαλιστικές και ουτοπικές εικόνες μιας Θεσσαλονίκης που δε θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει (για λόγους τεχνικούς και νομοθετικούς) αλλά που ταυτόχρονα θα μπορούσε κανείς εύκολα να τη φανταστεί.
*Ο Παναγιώτης Πάλλης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλεξ/πολη, σπούδασε αρχιτεκτονική στο Α.Π.Θ. , ενώ φοίτησε και ένα εξάμηνο μέσω του προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών (erasmus) στην Πράγα. Σήμερα εργάζεται ως αρχιτέκτονας στην Αλεξανδρούπολη σε δικό του γραφείο.
