Ένας τουρκομαχαλάς στα δυτικά

Σχεδόν «κρυμμένη» μέσα στο παλιό λατομείο πέτρας των Συκεών, προστατευμένη από τον σκαμμένο βράχο από τη μια της πλευρά βρίσκεται η συνοικία Πέτρου Λεβαντή. Μέσα στα ερειπωμένα παλιά προσφυγικά οικήματα ελάχιστες είναι οι κατοικίες που θυμίζουν την ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής.

Πριν από περίπου πέντε δεκαετίες η μικρή συνοικία έσφυζε από ζωή. Ο παλιός τούρκικος μαχαλάς περιήλθε στο ελληνικό δημόσιο με την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάννης και την ανταλλαγή πληθυσμών του 1923.

Οι ιδιοκτησίες της περιοχής καταγράφηκαν ως οικόπεδα (αν και ορισμένα ήταν ήδη χτισμένα με κατοικίες) και μεταπωλήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’50 στους νέους ιδιοκτήτες τους, σύμφωνα με στοιχεία της Κτηματικής Υπηρεσίας του Δημοσίου.

Στην περιοχή των 10 στρεμμάτων, η οποία από το 1989 έχει χαρακτηριστεί ως χώρος πρασίνου και είναι εκτός σχεδίου πόλεως, ο Δήμος σχεδιάζει την ανέγερση σχολικού συγκροτήματος και από το 2004 εξαγοράζει τα οικόπεδα των δημοτών.

«Η ανάγκη να προχωρήσουμε στη συνολική αναβάθμιση της Π. Λεβαντή είναι άκρως πιεστική. Γι’ αυτό και παραμένουμε σταθεροί στο σκοπό μας να δώσουμε πνοή στη συνοικία και μέρα με τη μέρα τον πετυχαίνουμε», σημείωσε ο δήμαρχος Σίμος Δανιηλίδης. Σήμερα ο Δήμος κατέχει περίπου το 70% της συνολικής έκτασης και έχει προχωρήσει σε αίτημα εξαγοράς των περίπου 1.700 τ.μ. που ανήκουν στην Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου, η οποία θα ορίσει την τιμή εκποίησης τους με βάση την τρέχουσα αξία των οικοπέδων.

Μέσα στα χρόνια οι περισσότεροι από τους παλιούς ιδιοκτήτες εγκατέλειψαν την περιοχή. Όσοι έχουν απομείνει ζουν ανάμεσα σε παλιά κτίσματα, εγκαταλελειμμένα στη φθορά του χρόνου, ερειπωμένα και άδεια, όπου κατά καιρούς διαμένουν περιθωριακοί και άστεγοι. Έπειτα από την εξαγορά των οικοπέδων ο Δήμος Συκεών προχωρά στην κατεδάφιση των οικημάτων.

Χωρίς όμως να ενδιαφέρονται οι υπηρεσίες του για τον καθαρισμό του περιβάλλοντα χώρου, όπως μας είπε η Ελισάβετ Αλεξιάδου, η οποία μαζί με την οικογένεια της είναι από τους λίγους εναπομείναντες κατοίκους της μικρής γειτονιάς. «Εδώ γεννήθηκα και το σπίτι αυτό βρίσκεται στην οικογένεια μου από τη δεκαετία του ’60. Ο Δήμος ζητάει τα οικόπεδα μας σε εξευτελιστικές τιμές. Δεν θα πουλήσω το σπίτι μου στην αξία ενός αυτοκινήτου», σημειώνει.

Το εκκρεμές μεταξύ δημοτικής αρχής και κατοίκων θα συνεχίσει να διαγράφει την πορεία του όσο δεν υπάρχουν εναλλακτικές και για τους δύο. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως μια γειτονιά, στα διοικητικά όρια ενός δήμου, αξίζει να αφήνεται στην τύχη της και να παρουσιάζει εικόνα εγκατάλειψης.