Εσύ ξέρεις ότι οι αλβανικοί χοροί μοιάζουν πολύ με τα ηπειρώτικα;
Και οι 8 γυναίκες του χορευτικού αλβανικού συλλόγου ΖΩΗ είναι υπέροχες.
Eικόνες: Σοφία Λαμπρινοπούλου
Στη Θεσσαλονίκη εδρεύει μια ξεχωριστή χορευτική ομάδα. Ο χορευτικός αλβανικός σύλλογος γυναικών ΖΩΗ. Αφιερωμένη στους παραδοσιακούς χορούς της γειτονικής χώρας.
Γυναίκες, ντυμένες με τις στολές του τόπου τους, σε χρώματα άσπρο και κόκκινο με πινελιές χρυσού, σε περήφανους χορούς.
Η Ίρις Χαιντινάι που είναι πρόεδρος του συλλόγου, η Μαργαρίτα Ευαγγέλου που είναι δασκάλα και η Χριστίνα, μέλος της «Ζωής», μίλησαν στη Parallaxi για τη ζωή τους, τον ρατσισμό και τη δράση τους στον σύλλογο.
«Ονομάζομαι Ίρις Χαιντινάι, έχω σπουδάσει εκπαιδευτικός και είμαι φροντίστρια προστασίας κακοποιημένων παιδιών. Είμαι από τα Τίρανα της Αλβανίας. Γυρίζοντας λίγο πίσω το χρόνο, το 1997 όταν ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος στην Αλβανία, εγώ και ο σύντροφος μου αποφασίσαμε να φύγουμε για την Ελλάδα χωρίς να έχουμε κάποιον προορισμό.
Η μοίρα μας έφερε στη Θεσσαλονίκη όπου δημιουργήσαμε τη δικιά μας οικογένεια. Η Ελλάδα μας αρέσει παρά πολύ αλλά και στην Αλβανία πηγαίνουμε όσο πιο συχνά γίνεται.
Πριν από 3,5 χρόνια, ιδρύθηκε ο σύλλογος ΖΩΗ και είμαι από την αρχή πρόεδρος του. Η έδρα του είναι στην Αθήνα και ιδρύτρια του συλλόγου είναι η Elona Katarο.
Η Ελλάδα όλο αυτό το διάστημα μου έχει φερθεί πολύ όμορφα, εγώ προσωπικά δεν έχω βιώσει ρατσισμό. Το μήνυμα που θέλω να περάσω σ’ όλους τους ανθρώπους είναι ότι είμαστε όλοι διαφορετικοί αλλά έχουμε ίσα δικαιώματα!».
«Εγώ είμαι η Μαργαρίτα Ευαγγέλου, κατάγομαι από τη Κορυτσά της Αλβανίας και είμαι γιαγιά» μας λέει, με την ευτυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της.
«Το 1995, λίγο πριν το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου εγώ και η οικογένεια μου αποφασίζουμε να έρθουμε στην Ελλάδα. Είμαι λογίστρια, αλλά οι χοροί είναι μέσα στη καρδιά μου. Μπορεί να μην έχω σπουδάσει χορογράφος αλλά το ασκώ εδώ και 12 χρόνια σ’ όλη την Ελλάδα, χορεύοντας και ελληνικούς και αλβανικούς χορούς. Στο σύλλογο είμαι περίπου 1 χρόνο και είμαι δασκάλα. Μου λείπει παρά πολύ ο αλβανικός χορός».
«Ξέρετε ότι οι αλβανικοί χοροί μοιάζουν πολύ με τα ηπειρωτικά;», ρωτάει. «Οι στολές που φοράμε, στα Τίρανα συμβολίζουν τον γάμο, όλες οι νύφες ντύνονται έτσι».
Η Χριστίνα είναι η μικρότερη της παρέας. Μόλις 18 ετών. Η καταγωγή της είναι από τη Κορυτσά της Αλβανίας. «Είμαι εδώ και 16 χρόνια στην Ελλάδα, μου αρέσει παρά πολύ. Στην Αλβανία πάω πολύ συχνά, δε προλαβαίνει να μου λείψει. Στο σύλλογο μπήκα ακολουθώντας τη μαμά μου πριν από περίπου 2 χρόνια».
Το όνειρο της Χριστίνας είναι να ανοίξει κάποια στιγμή δίκη της επιχείρηση ενώ παράλληλα της αρέσει να φροντίζει παιδιά. «Στο δημοτικό βίωσα ρατσισμό διότι δεν ήξερα να μιλάω καλά τη γλώσσα». Σας επιβεβαιώνω ότι πλέον μιλάει άπταιστα ελληνικά. «Αυτό που θέλω να περάσω στους ανθρώπους είναι ότι δε χρειάζεται να κρυβόμαστε. Αυτοί που μας δείχνουν με το δάχτυλο τους κάποια στιγμή θα δείχνουν και τον εαυτό τους, το λέω γιατί μου έχει συμβεί».
Κλείνοντας, θα κάνω μια ερώτηση: εσύ εκεί έξω ακόμα δε πιστεύεις στον εαυτό σου και εσύ εκεί έξω είσαι ακόμα ρατσιστής;
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
