Έτσι ονειρεύομαι τη Θεσσαλονίκη – Τέσσερις μαθήτριες γράφουν για την πόλη τους

Εικόνα: Βασίλης Βερβερίδης / ΜΟΤΙΟΝΤΕΑΜ

Τέσσερις μαθήτριες σχολείων της Θεσσαλονίκης γράφουν για το πώς ονειρεύονται την επόμενη μέρα της πόλης που ζουν.

Αυτά που τους αρέσουν και εκείνα που θέλουν να δουν να αλλάζουν στο μέλλον.

Τα παιδιά που είναι το μέλλον αυτού του τόπου κατέγραψαν τις σκέψεις τους στο επετειακό τεύχος των 35 χρόνων της parallaxi.

Η Θεσσαλονίκη που αγαπώ

Άννα Σικαλίδου, Μαθήτρια Γ’ Λυκείου Κολεγίου «ΔΕΛΑΣΑΛ»

Η Θεσσαλονίκη, η πόλη στην οποία ζω και αγαπώ, είναι για μένα μια πόλη γεμάτη ζωντάνια, ιστορία και προοπτικές. Έχει ήδη μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, αλλά πιστεύω ότι υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος που μπορούμε να διανύσουμε, για να γίνει η πόλη, όπως την ονειρεύομαι και ίσως ονειρεύεστε και εσείς.

Συχνά, λοιπόν, κάθομαι και αναρωτιέμαι πώς θα ήθελα να τη δω στο μέλλον, πώς τη φαντάζομαι σε όλους τους τομείς της ζωής μας, τόσο στον υλικό όσο και στον πνευματικό, ηθικοκοινωνικό, πολιτικό αλλά και ψυχικό τομέα. Ως μαθήτρια της Γ΄Λυκείου, θα ήθελα να περιγράψω μέσα από τη δική μου οπτική τη Θεσσαλονίκη του μέλλοντος , με σκοπό να προβληματίσω και εσάς για το τι μπορούμε να κάνουμε ατομικά και μαζικά για την υλοποίηση κάποιων από όσα θα αναφερθούν παρακάτω.

Πρώτα-πρώτα, όσον αφορά τον υλικό τομέα, οραματίζομαι τη Θεσσαλονίκη ως μια πόλη σύγχρονη και καλά οργανωμένη. Θα ήθελα να δω υποδομές που να εξυπηρετούν τις ανάγκες των πολιτών και να κάνουν τη ζωή τους πιο εύκολη. Το μετρό, δηλαδή, που καθυστερεί χρόνια, να λειτουργήσει επιτέλους και να είναι σε θέση να εξυπηρετεί αποτελεσματικά τους κατοίκους όλων των περιοχών. Οι δρόμοι να πολλαπλασιαστούν, ώστε να μειωθεί η πολύωρη κίνηση , να υπάρχει περισσότερο πράσινο για καθαρό οξυγόνο, τα πεζοδρόμια και οι συγκοινωνίες να είναι προσβάσιμες και φιλικές προς όλους τους ανθρώπους και το περιβάλλον.

Ως προς τον πνευματικό τομέα , ονειρεύομαι μια Θεσσαλονίκη που καλλιεργεί την παιδεία και τη γνώση. Θα ήθελα να δω περισσότερα πολιτιστικά κέντρα, μουσεία και βιβλιοθήκες, να γεμίζουν από ανθρώπους που «διψούν» για μάθηση. Τα πανεπιστήμιά μας να ακμάζουν και να προσελκύουν φοιτητές από όλο τον κόσμο δημιουργώντας μια διεθνή κοινότητα πνευματικής και πολιτιστικής εξέλιξης. Οι τέχνες, η μουσική αλλά και η λογοτεχνία να έχουν κεντρικό ρόλο στην καθημερινή ζωή της πόλης προσφέροντας έμπνευση στον καθένα από εμάς.

Στον ηθικοκοινωνικό τομέα φαντάζομαι μια Θεσσαλονίκη όπου οι αξίες, όπως η αλληλεγγύη, η δικαιοσύνη και η ισότητα κυριαρχούν. Θέλω να δω μια κοινωνία που σέβεται τον συνάνθρωπο ανεξάρτητα από το φύλο, την καταγωγή ή τη θρησκεία. Να προωθείται η ενσυναίσθηση και η αλληλοκατανόηση δημιουργώντας έναν ασφαλή χώρο για όλους. Στον χώρο της εργασίας θέλω να ελπίζω ότι θα υπάρχουν δίκαιες συνθήκες, όπου κάθε εργαζόμενος έχει την αξιοπρέπεια και τις ευκαιρίες που του αξίζουν. Μια Θεσσαλονίκη που προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα και μάχεται ενάντια σε κάθε μορφή ανισότητας. Με λίγα λόγια, οι άνθρωποι να είναι δεμένοι μεταξύ τους, να φροντίζουν την κοινότητα τους και οι πολυπολιτισμικές τους ταυτότητες να εμπλουτίζουν τη ζωή της πόλης, η οποία με τη σειρά της θα αποτελεί πρότυπο ένταξης και πολυπολιτισμικότητας, όπου οι κάτοικοι θα ζουν αρμονικά συμβάλλοντας στην ενθάρρυνση της κοινωνικοποίησης.

Περνώντας στον πολιτικό τομέα, η Θεσσαλονίκη που ονειρεύομαι έχει συμμετοχικό πολιτικό σύστημα. Οι πολίτες, δηλαδή, θα έχουν ενεργό ρόλο στις αποφάσεις που επηρεάζουν τη ζωή τους και η δημοτική αρχή θα ακούει τις ανάγκες του λαού και θα λειτουργεί με υπευθυνότητα.

Ακόμη, φαντάζομαι ότι θα προάγονται πολιτικές που σέβονται πάνω απ’ όλα το περιβάλλον, την ιστορία και τον πολιτισμό της πόλης , η οποία θα αναδεικνύεται ως πρότυπο καλής διακυβέρνησης , αλλά και οι κάτοικοι θα εμπλέκονται ενεργά στις δημοκρατικές διαδικασίες .

Τέλος, ως προς τον ψυχικό τομέα, θα ήθελα η Θεσσαλονίκη να προσφέρει στους ανθρώπους γαλήνη, έμπνευση και όρεξη να εργαστούν. Οι κάτοικοι να ζουν σε αρμονία τόσο με τον εαυτό τους όσο και με τους γύρω τους απολαμβάνοντας τα οφέλη της πόλης, όπως τη φύση, τη θάλασσα και την πλούσια πολιτιστική κληρονομία της. Φαντάζομαι, δηλαδή, ότι θα είναι μια πόλη που θα βοηθά τους ανθρώπους να βρίσκουν την ισορροπία τους και να καλλιεργούν την ψυχική τους υγεία και ηρεμία. Μια πόλη που σε γεμίζει με αισιοδοξία και θετική ενέργεια , όπου οι καθημερινές χαρές της ζωής γίνονται το θεμέλιο της ευτυχίας.

Από τη μέχρι τώρα ανάλυση μου, λοιπόν , προκύπτει ότι η Θεσσαλονίκη του μέλλοντος, όπως την ονειρεύομαι, είναι ένας τόπος όπου οι άνθρωποι ζουν σε αρμονία με το περιβάλλον, τον πολιτισμό και τους συνανθρώπους τους. Μια πόλη που σέβεται και προωθεί την ιστορία της, αλλά και που κοιτάζει μπροστά ανοίγοντας δρόμους για ένα αισιόδοξο , δημιουργικό και καλύτερα οικονομικά μέλλον. Είναι αναμφισβήτητο το γενονός ότι η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που αγαπώ και που θα συνεχίσω να αγαπώ και να υποστηρίζω και που ελπίζω να δω να γίνεται ακόμα καλύτερη στο άμεσο μέλλον αναπτύσσοντας με σεβασμό όλους τους τομείς της ζωής!

Για να ονειρευτείς το μέλλον της πόλης σου πρέπει πρώτα να καταφέρεις να κοιμηθείς

Ευτυχία Πανούση, Μαθήτρια Κολεγίου Ανατόλια

Δεν ξέρεις αν θα σε ξυπνήσει ο ήχος της ανάπτυξης που χτυπάει το παράθυρο σου σε μορφή κομπρεσέρ εν ώρα ανακαίνισης ή η χαρακτηριστικά αθεράπευτη ανασφάλεια για το μέλλον. Το μέλλον μιας πόλης που συντελείται απ’ τους ανθρώπους (της) ή αποτελεί συνάθροιση των εκπνοών τους. Φοβάσαι να το ορίσεις. Θέλει τόλμη να ξέρεις τι θέλεις και πολύ περισσότερη για να το δεις πίσω από βλέφαρα κλειστά.

Από τότε που πρωτόμαθες να τη γράφεις με δύο σίγμα και όχι λάμδα σε μπέρδευε -και σε έλκυε- το πείσμα της αοριστίας της. Η αναλήθεια ενός πύργου που δεν τον είδες ποτέ πραγματικά λευκό, η τάση των πεζοδρομίων να αρέσκονται σε τέσσερα πόδια καρέκλας και όχι πεζών, η αδυναμία της να κάνει κάτι με τα χέρια της. Οξύμωρα που στοιβάζονται σε λεπτή ισορροπία και σε μπερδεύουν. Αρχίζεις με το ψέμα, με το είδωλο· αν κινδυνεύεις να χαθείς ψάξε τη θάλασσα. Δυο σίγμα, όχι λάμδα.

Για να διευθετήσεις κάπως αυτή της την αοριστία, αναζητάς μοτίβα. Η επανάληψη κεραμιδιών τετραγώνων στον δρόμο, ο ρυθμός των ανάγλυφων στην Καμάρα, οι σειρές από κομμένα δέντρα. Παρόν-παρελθόν-μέλλον (όροι που αναδεύονται και προσφέρονται σε όποια σειρά, αποδίδοντας το δικό τους μοτίβο) δένονται σε κόμπο και βαφτίζουν την Ιστορία. Είναι το όνομα της Ιστορίας που ξεφεύγει απ’ τα χείλη και περνά στα επόμενα, που καλύπτει με νέο χρώμα τον τοίχο, η σάρκα και τα οστά της ιστορίας που κουβαλά ο άνθρωπος. Ο σκόρος της ντουλάπας βασίζεται σε ένα τώρα που ψηλαφίζει το μετά, καθησυχάζοντας συγχρόνως ένα ανασφαλές παρελθόν.

Η Θεσσαλονίκη έχει μανία με τις ιστορίες της. Τις φοράει περήφανα στα ονόματα των οδών της, τις γιορτάζει σε επετείους προσθέτοντας ευλαβικά τις δεκαετίες. Της δίνουν μια ευκαιρία να οριστεί, δίχως να την αμφισβητήσουν, γιατί μιλάει ο Χρόνος. Παραμελεί όμως τις ζωντανές τις ιστορίες, εκείνες που φοράνε ιδρώτα και τρέχουν στους δρόμους, εκείνες που φοράνε κουβέρτες και κοιμούνται στα πεζοδρόμια. Το μικρό αδερφάκι της Αθήνας αφήνεται στις έγνοιες των μεγαλουπόλεων. Κάπου εδώ, αρχίζει το όνειρο.

Το καρέ χαρτί της κρέπας ζεσταίνει τα χέρια σου καθώς το στόμα σαρκάζεται τη μείωση της διαμέτρου της. Η έννοια της ακρίβειας τσαλακώνεται εντός χαρτοπετσέτας και μπαίνει στον κάδο. Εφόσον χωρέσει. Είναι ένα πρώτο όνειρο, διακριτικό, μια πόλη πιο καθαρή. Και σιγά σιγά ο ύπνος πιο βαθύς και το όνειρο γίνεται πιο θαρραλέο, και ζητά κι άλλο πράσινο, κάπου να ξαπλώσει να δει ένα κομμάτι ουρανό -και σε παραπάνω ουρανό δε θα έλεγε όχι. Κοιτά τους δρόμους και ζητά μέριμνα για τους αστέγους, ζητά να μπορεί να πάρει ανάσα εντός λεωφορείου ΟΑΣΘ, ζητά κτίρια που ορθώνονται μπροστά στον χαρακτηρισμό “διατηρητέα” και όντως διατηρούνται. Ζητά σεβασμό στις ιστορίες της, αυτές που τη ζούνε και διχάζονται στην αγάπη τους προς αυτή.

Δε θέλεις να νοσταλγήσεις την πόλη σου πριν την ξεχάσεις. Οι μνήμες είναι άγουρες ακόμα, άρα και πιο σκληρές. Και περπατάς από την άμμο της Αρετσούς μέχρι το χώμα του Σέιχ Σου και την κοιτάς να απλώνεται, να τεντώνεται. Την ακούς να γίνεται από παφλασμός ακτογραμμής τραγούδι του Αγγελάκα. Την ακούς να φωνάζει, να γκρινιάζει, να αρνείται τα αστέρια και να ψάχνει τα παιδιά της. Κι αν κάνεις ησυχία ώσπου το φως να πάψει να παριστάνει το φως, την ακούς να ονειρεύεται.

Πώς ονειρεύομαι τη Θεσσαλονίκη

Γεωργία Πελτέκη, Μαθήτρια 2ου Γυμνασίου Ευόσμου

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, μία από τις πιο όμορφες και σημαντικές Ευρωπαϊκές πόλεις είναι η δικιά μας, η Θεσσαλονίκη! Αυτό άλλωστε φαίνεται τόσο από τους τίτλους που της έχουν δώσει κατά καιρούς, όπως «συμπρωτεύουσα», «νύμφη του Θερμαϊκού», όσο και από τα αποτελέσματα του ετήσιου διεθνούς διαγωνισμού του περιοδικού Foreign Direst Investments των FT.όπου αναδείχθηκε ως η καλύτερη ευρωπαϊκή πόλη του μέλλοντος «European Cities of the Future 2014!

Η πόλη μας, υπάρχει και μας μαγεύει εδώ και περίπου 23 αιώνες με την ξεχωριστή τοποθεσία της, που αγγίζει τον Θερμαϊκό κόλπο και τον Χορτιάτη, με την ανάμειξη των στοιχείων του Ανατολικού κι Ευρωπαϊκού πολιτισμού, με την ενδιαφέρουσα ιστορία της τόσο την αρχαία όσο και τη βυζαντινή, αλλά και αυτή των νεώτερων χρόνων. Κι ακόμη την ιδιαίτερη πολιτιστική κληρονομιά, τα μουσεία, τη γαστρονομική παράδοση, τα εκπαιδευτικά της ιδρύματα όπως το Α.Π.Θ. και το ΠΑ.ΜΑΚ.

Ωστόσο, έχω την εντύπωση πως τα τελευταία χρόνια η πόλη μας είναι παραμελημένη. Δεν προβάλλεται η εξαιρετική της προσωπικότητα. Αυτό με κάνει συχνά να την ονειρεύομαι !

Αρχικά, την φαντάζομαι με πολλά μέσα μαζικής μεταφοράς, π.χ λεωφορεία, μετρό, τραμ που θα δίνουν τη δυνατότητα στους πολίτες να μετακινούνται εύκολα και στους επισκέπτες να περνούν από τα αξιοθέατά της. Οι επισκέπτες φορώντας απλώς τα ακουστικά τους θα μπορούν να ενημερώνονται γι’ αυτά, σαν να έχουν δίπλα τους τον προσωπικό τους ξεναγό και αν επιθυμούν να τα επισκεφθούν, θα υπάρχει σε κάθε μνημείο και μία φωτογραφία με QR για να διαβάζουν και να μαθαίνουν περισσότερες λεπτομέρειες. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα μπορούν να “ταξιδεύουν” από τη Ρωμαϊκή ως τη Βυζαντινή περίοδο και από τα χρόνια της Οθωμανικής περιόδου ως το σήμερα!

Επίσης, φαντάζομαι μία πόλη γεμάτη με χώρους πρασίνου, με πολλά πάρκα, όπου θα μπορούμε οι νέοι να περπατούμε, να παίζουμε, να αθλούμαστε και να συζητούμε με τους φίλους μας. Στους χώρους αυτούς καλό θα ήταν να διοργανώνονται δράσεις για να ευαισθητοποιούν τους νέους σε σχέση με το περιβάλλον.

Ακόμη, φαντάζομαι μία πόλη που να δείχνει σεβασμό προς τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα ή προβλήματα όρασης ή ακοής φτιάχνοντας ειδικά διαμορφωμένα πεζοδρόμια και διαβάσεις όπως και φανάρια με ειδικούς ήχους, ώστε να εξυπηρετούνται μόνοι τους και να κινούνται με ευκολία.

Μία πόλη με πολλά και σύγχρονα νοσοκομεία, όπου θα υπάρχουν όλες οι ειδικότητες των γιατρών για να καλύπτουν τις ανάγκες των ασθενών. Σε αυτά τα νοσοκομεία θα μπορούν να έχουν δωρεάν πρόσβαση όλοι οι κάτοικοι της πόλης μας, ακόμη και εάν δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν κάποιον γιατρό.

Επιπρόσθετα, μπορούν να πραγματοποιούνται κάθε χρόνο στην πόλη μας εκδηλώσεις, όπου μικροί και μεγάλοι θα έχουν τη δυνατότητα να μάθουν να μαγειρεύουν τα τοπικά και παραδοσιακά φαγητά της πόλης, όπως για παράδειγμα μπουγάτσα, τρίγωνα Πανοράματος, κουλούρια Θεσσαλονίκης κ.α.

Συνοψίζοντας, ως μαθήτρια της Α Γυμνασίου, που γεννήθηκα και κατοικώ στην πόλη της Θεσσαλονίκης, την ονειρεύομαι και τη φαντάζομαι ως μία πόλη φιλική προς τον άνθρωπο, φτιαγμένη για την ευτυχία του, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα αντικαταστήσω το ρήμα “φαντάζομαι” με το ρήμα «Ζω»!

Θεσσαλονίκη μια υπέροχη πόλη

Παναγιώτα Πόντικα, Μαθήτρια Γ’ Λυκείου στο 4ο ΓΕΛ Σταυρούπολης

Η πόλη που κρύβει μέσα της την πνοή ενός νησιού, την ελευθερία ενός βουνού, τη θαλπωρή ενός χωριού και φυσικά την αριστοκρατία μιας μεγαλούπολης. Διατηρεί στην καρδιά την ιστορία και τον πολιτισμό της, τα οποία ξετυλίγονται αρμονικά στα μάτια μας, κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου στα σοκάκια της, μέσα από την αρχιτεκτονική και τα επιβλητικά μνημεία που διαθέτει σε κάθε της γωνία.

Μια πόλη που πλημμυρίζεται από νέους ανθρώπους, γεμάτους ελπίδα και προοπτικές εξέλιξης, δηλώνοντας επίσης, αδιαμφισβήτητα την παρουσία της τόσο στην ευρωπαϊκή, όσο και στην παγκόσμια κοινότητα. Η Θεσσαλονίκη αποτελεί το σπίτι πολλών Ελλήνων, αλλά και το καταφύγιο ακόμα περισσότερων ανθρώπων.

Η απόδραση από την καθημερινότητα είναι δυνατόν να επιτευχθεί στο μέρος αυτό, λαμβάνοντας υπόψη τη > και τις δυνατότητες της πόλης σήμερα. Μια από αυτές, είναι η ενεργητικότητα που την χαρακτηρίζει, η οποία εκδηλώνεται μέσα από τις πολλαπλές δράσεις της, όπως τα φεστιβάλ, εκθέσεις και οι αθλητικές διοργανώσεις. Παράλληλα, αυτή η μεγάλη πόλη του βορρά, κατακλύζεται από πληθώρα πνευματικών δραστηριοτήτων (κινηματογράφος, θέατρα, συναυλίες), δηλώνοντας το έντονο καλλιτεχνικό της στοιχείο, το οποίο σε συνδυασμό με τα διαφορετικά είδους καφέ-μπαρ, την καθιστά πόλο έλξης των νέων.

Η πόλη, σαν μια παλέτα διαφορετικών χρωμάτων, καλύπτει κάθε προτίμηση, προσφέροντας άπλετες επιλογές. Αποτελεσματικά, στα μάτια μου η Θεσσαλονίκη χαρακτηρίζεται ως ένα μέρος ένωσης της διαφορετικότητας των ανθρώπων και εξέλιξης των προσωπικοτήτων, στοιχείο το οποίο τοποθετεί την πόλη αυτή, ολοένα και βαθύτερα στη ψυχή μου, εντείνοντας έτσι την επιθυμία προόδου της.

Η εικόνα της πόλης στο μέλλον, κατά την άποψή μου, θα είναι άκρως επηρεασμένη από τον παράγοντα της παγκοσμιοποίησης και της τεχνολογίας, οι οποίοι αναπτύσσονται με σταθερά ανοδικό ρυθμό. Από τη μια μεριά, η παγκοσμιοποίηση θα επιφέρει άνοδο του πληθυσμού της Θεσσαλονίκης, καθιστώντας την, ακόμα περισσότερο από όσο ήδη είναι, πολυπολιτισμικό κέντρο. Κατά συνέπεια, η πόλη θα δανειστεί στοιχεία άλλων πολιτισμών, ξεθωριάζοντας ίσως τον χαρακτήρα της. Ταυτόχρονα, με την εισαγωγή περισσότερων πολυεθνικών, υπάρχει κίνδυνος «εξαφάνισης» των τοπικών επιχειρήσεων. Από την άλλη μεριά, η εισαγωγή νέων τεχνολογιών, θα επιφέρει ανέσεις στους απαιτητικούς ρυθμούς της καθημερινότητας των πολιτών -μέσα μαζικής μεταφοράς, δρόμοι οδικής κυκλοφορίας-, ωστόσο θα αφήσει και το αποτύπωμά της στο περιβάλλον. Επιπρόσθετα, η παγκοσμιοποίηση σε συνδυασμό με την τεχνολογία, ίσως επιφέρουν αλλαγές στον σχεδιασμό της πόλης, εγκαθιδρύοντας νέα μοντέλα ρυμοτομίας. Το μέλλον της πόλης στα μάτια μου, παρουσιάζεται διττό-θετικό και αρνητικό- ωστόσο για τη κυριάρχηση των πλεονεκτημάτων, αρκεί να εκμεταλλευτούμε την εισαγωγή των νέων στοιχείων προς όφελός μας, με σεβασμό προς τον χαρακτήρα της πόλης.

Προσωπικά, για την βελτιστοποίηση της Θεσσαλονίκης, κρίνω απαραίτητη την επιδιόρθωση και την προσθήκη ορισμένων στοιχείων. Η ζωή σε μια τέτοιου βεληνεκούς πόλη, χρήζει την ύπαρξη λειτουργικών και ασφαλή κυκλοφοριακών δρόμων και πεζοδρομίων. Οι οδικοί δρόμοι, τόσο γειτονικών περιοχών, όσο και οι εθνικών / περιφερειακών, δυσκολεύουν τους παλαιούς και ιδικά τους νέους οδηγούς και θέτουν σε κίνδυνο τόσο τους ίδιους όσο και τους πεζούς. Παράλληλα, αναγκαία είναι και η ενίσχυση των μέσων μαζικής μεταφοράς τα οποία θα ενισχύσουν και τη φοιτητική ζωή της πόλης. Επιπρόσθετα, στην πόλη υπάρχει έλλειψη φυσικών εκτάσεων γης ( πάρκα), όπου οι πολίτες θα περνούσαν εποικοδομητικά τον χρόνο τους, καθώς είναι επιτακτική η ανάγκη για τη δημιουργία επιπλέον δημιουργικών χώρων για τους νέους. Συμπληρωματικά, στην πόλη εντοπίζονται ελλείψεις στις σχολικές και υγειονομικές εγκαταστάσεις, οι οποίες μειώνουν το επίπεδό της. Γενικότερα, οι τεχνικές αλλαγές κατά την άποψή μου, θα βελτιώσουν τον επίπεδο ζωής, καθώς θα την καθιστήσουν πιο φιλική προς τους νέους.

Εν κατακλείδι, η Θεσσαλονίκη είναι μια υπέροχη πόλη, γεμάτη ζωή, τέχνη, παρελθόν και μέλλον. Αποτελεί μια πόλη με πολλές προοπτικές εξέλιξης της ίδιας αλλά και των κατοίκων της, αρκεί όλοι να παλέψουμε για την επίτευξη της προόδου αυτής. Η ευαισθητοποίηση και ενεργοποίηση όλων των πολιτών της, αποτελεί θεμελιακό παράγοντα για την ευδαιμονία της. Το σθένος και η «καθαρή ματιά» των νέων, σε συνδυασμό με τη γνώση και τη δύναμη των παλαιών ανθρώπων, είναι ικανά να επιφέρουν πραγματικές αλλαγές που θα «απογειώσουν» την πόλη.