Ευαγγελίστρια: Η παρακμή της περιοχής και των ανθρώπων
Μέσα από τα μάτια ενός κατοίκου.
Λέξεις: Θωμάς Μαντζάρης
Είμαι κάτοικος Ευαγγελίστριας εδώ και 7 χρόνια και παρατηρώ καθημερινά την παρακμή της πόλης και κυρίως των ανθρώπων της. Τα τελευταία χρόνια ο δήμος Νεάπολης-Συκεών (άλλη ιστορία αυτή) αποφάσισε να επενδύσει στην επανακατασκευή του ΚΑΠΗ της Ευαγγελίστριας που βρίσκεται ελαφρώς πάνω από την Αγ. Δημητρίου. Κάπου παραπάνω από 300,000 ξοδεύονται λοιπόν ώστε να πίνουν ούζο και καφέ οι παππούδες της πόλης, ενώ τα παιδιά τους κάθονται στο πεζοδρόμιο και βλέπουν τα εγγόνια τους να παίζουν στο δρόμο, ή στο γήπεδο μπάσκετ που δεν έχει στεφάνια εδώ και 2 χρόνια.
Σε μια περιοχή που τα διπλο-παρκαρισμένα θα τα ζήλευαν η Μητροπόλεως και η Κασσάνδρου, όπου τα πεζοδρόμια έχουν γίνει σκάλες, σαλόνια σπιτιών, όπου οι ζαρντινιέρες και οι καρέκλες (παράνομα φυσικά) οικειοποιούνται τον δημόσιο χώρο και οι παρανομίες των κατοίκων μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα, η προτεραιότητα του δήμου (και φυσικά των κατοίκων που προφανώς τη ζήτησαν) δεν είναι το μέλλον (παιδιά) ή το παρόν (όσοι εργάζονται και παράγουν), αλλά το παρελθόν. Προφανώς και έχω ευαισθησίες για τους συνταξιούχους κλπ, αλλά αυτό που συμβαίνει εδώ αντικατοπτρίζει αυτό που συμβαίνει σε ολόκληρη τη χώρα. Ελλάδα, η χώρα των παππούδων και των μετρίων. Η γειτονιά είναι ένα τεράστιο μπάχαλο, αλλά η επένδυση στο ΚΑΠΗ είναι όχι μόνο η προτεραιότητα αλλά και η μόνη κίνηση.
Και ας φωνάζουν τα παιδιά παίζοντας στο δρόμο (εν μέσω έντονης τηλεργασίας εδώ και 1 χρόνο), ας χτυπήσουν, ας μην έχουν χώρο για κοινωνικές συναναστροφές και ανάπτυξη φιλίας η κουλτούρας αθλητισμού – ψιλά γράμματα όλα, σε λίγα χρόνια θα τους τα πουν και οι ψυχολόγοι. Μια βόλτα το πρωί όπου θα δείτε τους παππούδες να λιάζονται (χωρίς μάσκες φυσικά, όπως και σχεδόν όλοι στην περιοχή) δείχνει τις προτεραιότητες ξεκάθαρα. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, όλο το προηγούμενο διάστημα (και ακόμη κ αυτές τις μέρες), οι εργάτες που ανακατασκευάζουν το ΚΑΠΗ χρησιμοποιούν το χώρο του “γηπέδου” για να κάνουν τσιμέντο κ λάσπη ή να αποθέσουν οτιδήποτε. Άλλωστε το ίδιο γίνεται κ στους γύρω δρόμους όταν κάποιος χτίζει μια οικοδομή – υπάρχει κάποιος νόμος που να τηρείται σε αυτή την πόλη τελοσπάντων; Ο δημόσιος χώρος γίνεται ιδιωτικός και όλα καλά. Παρατηρώ μικρά παιδιά να παίζουν στο γήπεδο μπάσκετ όπου υπάρχουν χώματα από τις εργασίες. Αν πέσει και χτυπήσει κάποιο, ποιος θα έχει ευθύνη; Είναι 2021 και η ασυδοσία δεν έχει όριο – σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν έχω θέση και το γνωρίζω. Θα μπορούσα να μην πω κάτι, αλλά μου είναι αδιανόητο αυτό που συμβαίνει και δε συγκινείται κανείς.
Είχα έρθει εδώ για διαφόρους λόγους και συνάντησα μια συνοικία με πολλές δυνατότητες που θα μπορούσε να είναι κόσμημα της πόλης. Χρόνια αργότερα, η μόνη πορεία που βλέπω είναι προς την παρακμή και σε αυτό ευθύνονται, κυρίως, οι πολίτες της.
