«Φως πίσω από το κάδρο» – Η Τερέζα βάζει σε πρώτο πλάνο τα άτομα με αναπηρία και την επαγγελματική τους ζωή

Στα όρια της ορατότητας, η παρουσία γίνεται περίγραμμα. Μια ανάσα ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Κίνηση χωρίς φασαρία, ύπαρξη χωρίς να διεκδικεί. Το σώμα λειτουργεί, προσαρμόζεται, αλληλοεπιδρά με το χώρο και την κοινωνία. Δεν επιδιώκει τον ρόλο του πρωταγωνιστή, αλλά κατοικεί στο πλαίσιο με την αυθύπαρκτη βαρύτητά του.

Η καθημερινότητα παίρνει σχήμα μέσα από απλές στιγμές. Το άγγιγμα ενός εργαλείου, ο βηματισμός που ακολουθεί άλλο ρυθμό, το βλέμμα που παρατηρεί χωρίς να ελέγχει. Εκεί, στο περιθώριο της προβολής, κρύβεται μια μορφή δύναμης που δεν χρειάζεται ονόματα ή λόγια.

Η έννοια «πίσω από το κάδρο» δεν είναι αντίθετη του ορατού. Είναι μια παράλληλη όψη, ένα σημείο όπου η ερμηνεία συναντά τη σιωπή.

Εκεί που η αλήθεια δεν αποκαλύπτεται με φωνή, αλλά με το βάρος της απλότητας.

Με τα παραπάνω λόγια η φωτογράφος Τερέζα Μουρατίδου μας παρουσιάζει το πρόσφατα ολοκληρωμένο της πρότζεκτ με τίτλο «Άτομα με Αναπηρία και Επαγγελματική Ζωή».

Η ίδια δείχνει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα κοινωνικά θέματα και έτσι αποφάσισε να καταγράψει με το φακό της την καθημερινότητα και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν άτομα με αναπηρία στον επαγγελματικό χώρο.

Το έργο αποτελείται από 24 φωτογραφίες, ενώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι έχει λάβει θετική αναγνώριση από τον κ. Εμμανουήλ Παπαδόπουλο, φωτογράφο και Co founder & Instructor της σχολής φωτογραφίας Stereosis.

Πώς όμως μια 24χρονη κοπέλα όπως η Τερέζα αποφασίζει να ασχοληθεί με ένα τέτοιο θέμα.

Η ίδια αναφέρει στην parallaxi.

«Η απόφαση να ασχοληθώ με το θέμα «Άτομα με αναπηρία και επαγγελματική ζωή» ήρθε μέσα από μια βαθύτερη ανάγκη να αναδείξω ιστορίες που συνήθως μένουν στο περιθώριο.

Πιστεύω ότι η φωτογραφία έχει δύναμη όχι μόνο να καταγράφει, αλλά και να προκαλεί σκέψη, να γκρεμίζει στερεότυπα, να δημιουργεί γέφυρες.

Εμπνευσμένη από την ενασχόληση της μητέρας μου στο ORAMA #bykentroameasotir, στη Θεσσαλονίκη, μου γεννήθηκε η επιθυμία να προβάλω μέσα από τον φακό μου αυτό το όραμα κυριολεκτικά και μεταφορικά».

Τα όσα βίωσε στο πλευρό αυτών των ανθρώπων την γέμισαν με συναισθήματα που είναι σίγουρο ότι θα «κουβαλάει» μια ζωή.

Η ίδια μας λέει ότι δε θα ξεχάσει ποτέ τον τρόπο με τον οποίο την υποδέχτηκαν, την έβαλαν στον εργασιακό τους χώρο, την εμπιστεύτηκαν για να ποζάρουν στο φακό της.

«Η εμπειρία αυτή μου προκάλεσε μια βαθιά συγκίνηση, αλλά και θαυμασμό. Βλέποντας από κοντά την καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων, ένιωσα τεράστιο σεβασμό για την επιμονή τους, την αφοσίωση στη δουλειά τους, την καλλιτεχνική έκφραση και τη ζεστασιά με την οποία με υποδέχτηκαν.

Πέρα από την αρχική συγκίνηση, αυτό που κυριάρχησε ήταν η χαρά της ανθρώπινης σύνδεσης. Ένιωσα ότι φωτογράφιζα ανθρώπους γεμάτους ζωή, χιούμορ, ταλέντο και περηφάνια για αυτό που κάνουν.

Ήταν μια εμπειρία που με δίδαξε πολλά — κυρίως να βλέπω πέρα από τις ετικέτες και να αναγνωρίζω την ουσία και την αξία του κάθε ανθρώπου, ειδικά όταν αυτός έχει βρει έναν τρόπο να διεκδικεί τον χώρο του στον κόσμο με δημιουργικότητα και αξιοπρέπεια.

Φεύγοντας από εκεί, ένιωσα ευγνωμοσύνη. Για τη γνωριμία, για την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν, αλλά και για την ευκαιρία να μεταφέρω την ιστορία τους μέσα από τον δικό μου φακό» καταλήγει η Τερέζα.