Για την Κατερίνα

Η ψήφος μου αυτής της Κυριακής, για πρώτη φορά περιέχει κάτι το απελευθερωτικό, δεν θυμάμαι ποτέ πριν σε καμιά προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση να βγαίνω από το προαύλιο του εκλογικού κέντρου, τόσο ανάλαφρος, τόσο έτοιμος για μια εκδρομή, ή για μια αγκαλιά με φίλους στην μέση της πόλης, γιατί δεν έχει να κάνει με την πολιτική επιλογή μου ή το τελικό εκλογικό αποτέλεσμα, μα έχει να κάνει με την ιδιωτική μου προετοιμασία και το εσωτερικό μου ξεκαθάρισμα, αξιών και αρχών περί δικαιοσύνης και φιλίας, περί ζωής, επιβίωσης και άλλων δαιμόνιων, αλλά κυρίως περί Πίστεως σε ένα ελπιδοφόρο επιτέλους Αύριο.

Ομολογώ δημόσια, τώρα που πλέον έχω αποφασίσει μετά από πολλή σκέψη τι θα ψηφίσω τελικά, ότι δεν με επηρέασαν ούτε φιλίες, ούτε ιδεολογίες, ούτε αφίσες κι εκδηλώσεις, ούτε ομιλίες ή διαφωνίες, ούτε φυλλάδια ή φωτογραφίες. Στην τελική μου κρίση (κι αυτή και την επόμενη Κυριακή αν χρειαστεί) με επηρέασε βαθιά η ίδια η ζωή, οι αγώνες και οι αγωνίες που μοιράστηκα με την Κατερίνα.

Έχοντας παρακολουθήσει όλο αυτό το απίστευτης σφοδρότητας μπούλινγκ που έχει δεχτεί αυτό το νέο κορίτσι από την πρώτη μέρα που εμφανίστηκε στη δημόσια σφαίρα, από ανθρώπους και συστήματα που αγνοούσαν την μέχρι τότε πορεία της σε συλλογικότητες, σε δράσεις κοινωνικής ευαισθησίας, σε πρωτοβουλίες για διαμαρτυρίες κι αγώνες τοπικούς (και για κάποιους από τους συνυποψήφιους της, αδιάφορους) αλλά πιστέψτε με επίπονους, επίμονους και με βαρύ προσωπικό κόστος, γνωρίζοντας και συμμετέχοντας κι εγώ -σε πολύ μικρότερη κλίμακα βέβαια σε όλα αυτά- από το Κοινωνικό Ιατρείο, ως το Σώστε το Νερό και το Ανθολόγιο Αλληλεγγύης των πρώτων Μεταναστών, έχοντας δει στην πράξη τις γνώσεις της, την εργατικότητά της, την αποτελεσματικότητά της, την διπλωματική της τακτική με τους «αντιπάλους» και το πείσμα της, ένιωθα ανίκανος να βοηθήσω σε όλον τον πολύμηνο τούτο πόλεμο. Έναν πόλεμο βεβαίως χωρίς ηθικό έρεισμα και γι΄αυτό βαθιά ρατσιστικό, μισογύνικο και καθαρά σεξιστικό. Τα όπλα δηλαδή που χρησιμοποιούν μόνο όσοι δεν έχουν επιχειρήματα και αντιπροτάσεις στην καθημερινότητα μας.

Μα κυρίως βλέποντας τι έκανε ως «γραφείο πρωθυπουργού» στην Βόρεια Ελλάδα, πώς συνέθεσε χωρίς να αποκλείσει, πώς αναγέννησε μια θέση νεκρή και στη συνέχεια πώς χειρίστηκε βασικά προβλήματα για χρόνια άλυτα ή παρατημένα σαν καυτές πατάτες που κανείς δεν άγγιζε για καιρό της αγαπημένης πόλης μου ως Υφυπουργός Βόρειας Ελλάδας, εισπράττοντας τον έπαινο ακόμη και των πολιτικών της αντιπάλων, ε ναι, θεωρώ ότι στην παρούσα φάση είναι η μοναδική που μπορεί να μου εγγυηθεί την συνέχιση των όποιων θετικών Πρωτοβουλιών της Δημαρχίας του Γιάννη Μπουτάρη. Έναν δήμαρχο που παρά τις ιδεολογικές τους διαφορές, τον στήριξε και του συμπαραστάθηκε με την προσωπική της παρουσία στη συγκέντρωση του Λευκού Πύργου έναν μόλις χρόνο πριν, τέτοιες μέρες, όταν δέχτηκε εκείνη την άνανδρη φασιστική επίθεση, ο πρώτος πολίτης της πόλης μας, εποχή που δεν ήταν καν στις υποψηφιότητες για την Δημαρχία και που κάποιοι σημερινοί της υποψήφιοι όχι μόνον δεν αντέδρασαν αλλά έριχναν λάδι στη φωτιά δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα.

Τέλος αφήνω και κάτι καθαρά συναισθηματικό. Νομίζω πως αξίζει στη Θεσσαλονίκη η πρώτη της κυρία να είναι μια Νέα Γυναίκα. Το χρωστάμε όλοι μας σε όλες της γυναίκες αυτής της πόλης από τις καπνεργάτριες ως τις ποιήτριές της. Από τις μανάδες και γιαγιάδες μας ως τις αυριανές επιστημόνισσες και καλλιτέχνιδές της που τώρα ξεκινούν.

Προτείνω σε όλους μας μια πολιτική υπέρβαση, μια κομματική ανυπακοή και μια ψήφο εμπιστοσύνης στον συνδυασμό Κατερίνα Νοτοπούλου Θεσσαλονίκη Μαζί Ανοιχτή Πόλη.