Για τον βανδαλισμό του Αισθητηριακού Πάρκου στην Καλαμαριά

Λέξεις: Μαρία Κοζύρη

Πρόσφατα στον Δήμο Καλαμαριάς κατασκευάστηκε ένα πολύ όμορφο και ιδιαίτερο πάρκο, ένα αισθητηριακό πάρκο (Sensory Garden), ένας δημόσιος χώρος ανοικτός, που απευθύνεται εξίσου, στους περιοίκους κάθε ηλικίας, χωρίς αποκλεισμούς, συμβάλλοντας καταλυτικά στην κοινωνική ένταξη των ατόμων με αναπηρία.

Δημιουργήθηκε δίπλα σε υπάρχουσες δομές Πρόνοιας της Καλαμαριάς, κυρίως για παιδιά με αναπηρία, με το σκεπτικό να αποτελέσει έναν όμορφο χώρο συνάντησης και κοινωνικοποίησης για τη γειτονιά, φιλικό, ασφαλή, προσβάσιμο σε όλους, που ταυτόχρονα προσφέρει τη δυνατότητα και σε ειδικούς χρήστες- παιδιά με διαταραχές όρασης και άλλες αναπηρίες, για υπαίθρια θεραπευτικά προγράμματα και δραστηριότητες, μέσα από την άμεση εμπειρία της φύσης.

Διαθέτει αισθητηριακά παιχνίδια και ερεθίσματα (ηχητικά, απτικά και αρωματικά) και μία ξύλινη κατασκευή προσβάσιμη και με αναπηρικά αμαξίδια για φύτευση και παιχνίδι με πηλό ή χώμα.

Σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε με ιδιαίτερη φροντίδα ώστε να το χαρούν ΟΛΑ τα παιδιά και ΟΛΟΙ οι πολίτες, ακυρώνοντας τα προβλήματα που προκύπτουν από τις ειδικές ανάγκες, και αφήνουν στο περιθώριο ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας από την πολιτεία.

Σχεδιάστηκε για αυτούς που δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι όταν κάποιος παρκάρει στη ράμπα ή πάνω στο πεζοδρόμιο, όταν κάποιος βάζει τραπεζοκαθίσματα και εμπορεύματα στον οδηγό τυφλών ή όταν αυθαίρετα καταλαμβάνει τον δρόμο.

Τα άτομα αυτά ζουν σε μία κόλαση, σε έναν κόσμο σκληρό και αφιλόξενο και όμως χαμογελάνε. Νιώθουν ευγνωμοσύνη με το παραμικρό, ακόμα και με ένα πάρκο τόσο μικρό σε μια τεράστια και άγρια πόλη.

Σήμερα το πρωί όμως το πάρκο αυτό βανδαλίστηκε, με σπρέι και μαρκαδόρους…

Λέγεται πως αυτή η συμπεριφορά οφείλεται στα παράπονα που νιώθουν ορισμένοι νέοι, όταν τους έχει προδώσει η οικογένεια τους, το σχολείο τους, ο έρωτάς τους, ο εργοδότης τους, η κυβέρνηση, η κοινωνία, το σύστημα και όλο το σύμπαν γενικά…

Μουτζουρώνουν για να διαψεύσουν αυτούς που τους απέκλεισαν και σημαδεύουν τον δημόσιο χώρο με την «υπογραφή» τους…

Βανδαλίζουν κάθε επίφαση ομαλότητας και εκφράζουν το μίσος που εισπράττουν.

Ίσως να ισχύει αυτό, ίσως και όχι… όμως στην προκειμένη περίπτωση είναι εντελώς άδικο και παράλογο να καταστρέφουν αυτό το πάρκο, γιατί προορίζεται για τους πιο αδικημένους.

Είναι ένα μικρό ρεφάρισμα της αδιάφορης πολιτείας, ένα μικρό παρκάκι για τους πιο αδύναμους σε αντιδιαστολή με την απέραντη ζούγκλα της πόλης.

Σε αυτό το πολύ μικρό παρκάκι, αντί να βρουν την ηρεμία και τον σεβασμό που δικαιωματικά αξίζουν, τα μοναδικά αθώα θύματα της εποχής μας, βρήκαν ακόμα μία έκφραση κοινωνικού μίσους. Ενός μίσους που απευθύνεται όμως σε λάθος ομάδες.

Δεν είναι λογικό να στρέφεσαι κατά του πιο αδύναμου, του πιο ανήμπορου, του μόνου ίσως αληθινού σύμμαχου που μπορείς να έχεις.

Καταστρέφοντας τα απτικά παιχνίδια, βυθίζεις τα τυφλά παιδιά σε χειρότερο σκοτάδι, τα κλείνεις ξανά πίσω στο κελί τους.

Το θέλουν άραγε αυτό τα παιδιά με τους μαρκαδόρους;

Θέλουν να γίνουν από θύματα θύτες για τους πιο αδύναμους, τους πιο αδικημένους;

Ας το σκεφτούν την επόμενη φορά που θα πάνε σε αυτό το πάρκο.

Ας διαλέξουν τον ρόλο τους, ας αποφασίσουν…

Θα συνεργήσουν στη βαρβαρότητα ή θα την πολεμήσουν;

*H Μαρία Κοζύρη είναι Αρχιτέκτονας Μηχανικός.