Γιατί κανείς δεν αγαπά το Βαρδάρη πια;

Εικόνες: Άγγελος Τσεκούρας

Η λέξη πλατεία υπονοεί τη στάση. Εδώ και χρόνια  τίποτα δεν ενισχύει τη στάση εκεί. Αδύνατο να πας βόλτα, μου είπε κάποτε η πολεοδόμος Αλέκα Γερόλυμπου όταν τη ρώτησα γιατί η πόλη δεν αγαπά την πλατεία Δημοκρατίας, ή καλύτερα Βαρδαρίου.

Μια βόλτα στο πιο αφιλόξενο μέρος της πόλης σήμερα θα σε πείσει πως τίποτε δεν συναινεί στο να σε κρατήσει εκεί. Στις δεκαετίες του ογδόντα και του ενενήντα υπήρξε μια προσπάθεια ο Βαρδάρης να ξαναγίνει τόπος συνάντησης. Από τη μια τα κακόφημα καμπαρέ και κέντρα, όπως η Καστοριά, η Σεχραζάτ, το Μουλέν Ρουζ αλλά και οι Άγγελοι του Τσάρλι, από την άλλη θρυλικά μπουζουκτσίδικα όπως τα Γούστα, το άνοιγμα του κλαμπ Νανί Νανί στην οδό Μοσκώφ, τα μανάβικα που διανυκτέρευαν, το Ίλιον και τα άλλα πορνοσινεμά, τα πατσατζίδικα,  οι αμερικάνικου τύπου αγορές, οι στάσεις των αστικών που αναχωρούσαν για τα δυτικά προάστια, λειτουργούσαν σαν αφορμές για να επισκεφτεί κάποιος την πλατεία. Για να σταθεί ή να γίνει μέρος της ζωής της. Μοναδική εξαίρεση η λειτουργία του ξενοδοχείου Άριστον πριν τρία χρόνια ως τόπου θεατρικών και εικαστικών δρώμενων.

Η εμφάνιση των λαμαρίνων του Μετρό που εξαφάνισαν κάθε ίχνος εμπορικής δραστηριότητας και κυρίως έκαναν τις προσπάθειες να διασχίσει κανείς την αρχή της Μοναστηρίου άθλο, η απομάκρυνση των ροζ στοιχείων της πλατείας, το τέλος των φαγάδικων και των περισσότερων μανάβικων της οδού Ειρήνης, η μονοδρόμησης της 26^ης Οκτωβρίου και της Δωδεκανήσου, η απομάκρυνση του ΚΤΕΛ Λαρίσης, η παντελής έλλειψη συντήρησης, διαμόρφωσης και φροντίδας της πλατείας, την κατέστησαν μέσα σε δέκα χρόνια ένα Μη-χώρο στην καρδιά της πόλης.

Ένα τόπο που χιλιάδες άνθρωποι διασχίζουν βιαστικά και κανείς δεν έχει τη διάθεση να σταθεί ούτε για ένα λεπτό. Αν εξαιρέσεις κάποιες σχολές στις παρυφές της που συγκεντρώνουν ένα νεανικό πληθυσμό και τον κόσμο που επιχειρεί να παρκάρει τριγύρω όταν βγαίνει βράδυ στη Βαλαωρίτου, ο Βαρδάρης, παλιά ένδοξη πλατεία υποδοχής της πόλης μοιάζει σήμερα ένας τόπος εγκαταλελειμμένος στη μοίρα του. Χωρίς καμιά ελπίδα ανάκαμψης, πλην ίσως της αποπεράτωσης κάποτε των έργων του Μετρό που θα αφαιρέσουν τις λαμαρίνες, χωρίς σχέδιο αποκατάστασης της ζωής του. Το Βαρδάρη όλοι τον προσπερνούν. Κανείς δεν στέκεται.

Διαβάστε ακόμα: Ο Βαρδάρης σε διαρκή μετάλλαξη