Γιατί όλο και περισσότεροι νέοι εγκαταλείπουν τη Θεσσαλονίκη;

Η πόλη που βουλιάζει μέρα με την μέρα που όλο τάζει και ποτέ δεν δίνει, που τα ενοίκια της φτάνουν πια σε ποσά αδιανόητα, με σπίτια που αντιστοιχούν σε κατώτερα του μετρίου και μισθούς που με το ζόρι αγγίζουν τα 500 ευρώ για τους τυχερούς. Η πόλη που φημίζεται για τα πανεπιστήμια της και βγάζει επιστήμονες σπουδαίους, η πόλη που έχει πάψει να εξελίσσεται από το 2002 και τα παιδιά που προσπαθούν από κάπου να πιαστούν.

Χρόνο με τον χρόνο όλο και περισσότερα νέα παιδιά εγκαταλείπουν την Θεσσαλονίκη και μετακομίζουν στο εξωτερικό ή στην Αθήνα. Σε συζητήσεις των νέων στα καφέ πιάνεις στον αέρα την έκφραση “σιχάθηκα”, μία απέραντη αγανάκτηση για μία πόλη που όλοι τους αγαπάνε μα πλέον δεν τους κρατά τίποτα σε αυτήν.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν κι εκείνοι που έχουν παραιτηθεί από τις ελληνικές επιχειρήσεις και εργάζονται σε εταιρίες του εξωτερικού από τα σπίτια ως remoters. Η αγορά και οι θέσεις εργασίας έχουν αλλάξει ριζικά από την εποχή του εγκλεισμού.

Νέα παιδιά καταγράφουν τους λόγους για τους οποίους σκοπεύουν να εγκαταλείψουν την Θεσσαλονίκη το επόμενο διάστημα.

Ο Μίνως είναι 23 ετών και αυτή την στιγμή εργάζεται στον τομέα της εστίασης: “Η Θεσσαλονίκη πάντα θα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου αλλά για να προχωρήσεις πρέπει και κάποια πράγαμτα να τα αφήσεις πίσω. Αναγράφεται σαν την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας όμως οι επαγγελματικές ευκαιρίες είναι μικρές. Τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί αλλά η αγορά εργασίας της συνεχίζει να έχει ελλείψεις. Οι δουλειές περιορισμένες . Μπορείς  να βρεις είναι σε πωλήσεις τηλεφωνικές, σε καταστήματα ρούχων ή στην εστίαση όπου υπάρχει ακόμα ζήτηση, καθώς η Θεσσαλονίκη ξέρει να διασκεδάζει. Αλλά τι άλλο μπορεί να κανείς ένας άνθρωπος με ένα πτυχίο και ένα μεταπτυχιακό; Να πιάσει δουλειά σε έναν μεγάλο όμιλο ; Οι περισσότεροι έχουν φύγει, οι πολυεθνικές εδρεύουν εκτός άρα οι αποστάσεις μεγαλύτερες και κάποιες από αυτές είναι στην Αθήνα. Άρα για να ακολουθήσεις το επάγγελμα σου ή μετακομίζει η δουλεύεις εξ αποστάσεως αλλά για πόσο; Έπειτα το τοπίο της πόλης παραμένει ίδιο. Τα ίδια μαγαζιά, οι ίδιοι άνθρωποι όποτε ξαφνικά γίνεται μια ρουτίνα. Για την Θεσσαλονίκη πάντα λέγαμε ένα μικρό χωριό … τώρα κατάλαβα γιατί το λένε, γιατί όσο και να περνάει ο χρόνος θα βλέπεις τους ίδιους ανθρώπους , τα ίδια μέρη , τα ίδια πργαματα. Και αυτοί είναι κάποιοι από τους λόγους που θέλω να φύγω να ζήσω αλλά πράγματα και να εξελιχθώ.”

H Aθηνά είναι 27 ετών και όπως λέει ο κύκλος της έχει κλείσει στην πόλη: “Η αλήθεια είναι πως έχει ανακυκλωθεί η πόλη για εμένα, νιώθω ο κόσμος και επιλογές διασκεδάσεις, παραμένουν ίδιες χρόνια τώρα. Η Θεσσαλονίκη λοιπόν, με λίγα λόγια έκανε τον κύκλο της για εμένα, δεν έχει τις ευκαιρίες εξέλιξης που ψάχνω και σίγουρα στην πόλη αυτή περιορίζομαι στον κλάδο μου. Τόσο η χώρα όσο και η πόλη με έχουν απογοητεύσει, τα ίδια πράγματα τόσα χρόνια, έργα που δεν γίνονται, ανεργία, περιορισμένες ευκαιρίες, τελειώνεις το πανεπιστήμιο, τόσος κόπος για να γίνεις κάτι άλλο από αυτό που σπούδασες, ή να κάνεις δύο δουλειές για να τα βγάλεις πέρα. Δεν γίνεται να ζεις έτσι, οι περισσότεροι της γενιάς μου έφυγαν, άλλοι κατέβηκαν στην Αθήνα κι άλλοι στο εξωτερικό. Μπορεί να μην είναι ιδανική η ζωή εκεί έξω ωστόσο, το επίπεδο βιωσιμότητας και ανάπτυξης είναι μακράν καλύτερο. Εδώ πια όλοι φεύγουμε γιατί δεν έχουμε κάτι να κάνουμε.”

Η Μαριλένα είναι καλλιτέχνης και είναι 23 ετών: “Εγώ είμαι 23, αλλά πάτησα στο poll γιατί είναι πολύ πρόσφατες αυτές οι σκέψεις. Θέλω να φύγω γιατί νιώθω ότι θέλω να δω και άλλα μέρη όχι μόνο στην Ελλάδα. Επίσης η Θεσσαλονίκη δεν έχει πολλές προοπτικές στην τέχνη σε σχέση με Αθήνα. Νιώθω ότι η Θεσσαλονίκη δεν έχει να μου προσφέρει κάτι άλλο. Είναι πολύ ωραία πόλη, αλλά θα ήθελα να δω και άλλα μέρη όχι μόνο αυτό που μεγάλωσα. Επίσης δεδομένου το ότι εγώ θέλω να ασχοληθώ με την τέχνη πιθανώς να χρειαστεί να φύγω από εδώ γιατί δεν έχει τόσες καλλιτεχνικες ευκαιρίες για εργασία. Δυστυχώς την Θεσσαλονίκη την βαριέσαι πολύ εύκολα, βλέπεις τον ίδιο κόσμο και φυσικά καμία απολύτως ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια.” Η Ισμήνη ζει στο Βερολίνο και είναι 27 ετών: “Eφυγα για το Μεταπτυχιακό μου κατά βάση, αλλά δεν έχω σκοπό να γυρίσω. Όχι πως το αποκλείω αλλά δεν είναι η πρόθεση μου. Δεν έχει να κάνει απαραίτητα με τη Θεσσαλονίκη, όσο με την Ελλάδα γενικά, και τις περιορισμένες ευκαιρίες και πενιχρούς μισθούς (αν υπάρχουν κιόλας) στον τομέα μου που είναι η αρχαιολογία. Παρολαυτα με κάθε ευκαιρία έρχομαι Θεσσαλονίκη, την οποία υπεραγαπώ και μου λείπει. Δυστυχώς βεβαια, ζώντας στο εξωτερικό 4 χρόνια τώρα , πρόβληματα όπως πχ το συγκοινωνιακό, μου χτυπάν πολύ άσχημα κάθε φορά που επισκέπτομαι την πόλη. Πολύ κρίμα να υποβαθμίζεται έτσι η πόλη από αδιαφορία ή μη μέριμνα, γιατί έχει τόσα πολλά να δώσει από μόνη της, αλλά δυστυχώς βουλιάζει μέρα με την μέρα. Έχουμε πολύ όμορφες αναμνήσεις στην πόλη αλλά δυστυχώς είναι σαν ένα χωριό που ο χρόνος σταμάτησε το 2000.”

O Αλέξης ζει τα τελευταία δύο χρόνια ζει στο Βέλγιο: “Eγώ έφυγα με αφορμή μία αίτηση που είχα κάνει για πρακτική στα Ευρωπαϊκά όργανα και πιο συγκεκριμένα στο κοινοβούλιο, έγινα δεκτός και έφυγα για ένα εξάμηνο. Η πρακτική πήγε καλά και με κράτησαν γιατί ήταν ικανοποιημένοι από την δουλειά μου. Έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις από την πόλη και χαίρομαι όταν γυρνάω, υπάρχουν θετικά πράγματα, κάνανε πεζόδρομους και αναπλάσεις ωστόσο, υπάρχουν και πολλά κεντρικά σημεία που βιώνουν την απόλυτη παρακμή, όπως η παραλία και η Αριστοτέλους, δεν έχουν αλλάξει πολλά στην πόλη. Στον τομέα μου, στη νομική τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, πολύ χαμηλοί μισθοί και άθλιες συνθήκες εργασίας. Σκέφτομαι να γυρίσω αλλά όχι για δουλειά στον δικό μου κλάδο για να κάνω κάτι άλλο και σίγουρα μετά από χρόνια.”

Ο Χαρήτος σκέφτεται να εγκαταλείψει από την χώρα: “Δεν με εκπροσωπεί η κοινωνία της χώρας καθόλου πια, έρχομαι καθημερινά σε αντιπαράθεση, με ανθρώπους που βλέπουν τι γίνεται στην χώρα και δεν τους αγγίζει. Έχω μπουχτίσει, ο βασικός μισθός είναι εξευτελιστικά χαμηλός και προφανώς δεν έχει θέσεις εργασίας για όλους μας. Ωστόσο και χρήματα να είχε η χώρα δεν θα μπορούσα να επιβιώσω εδώ, όλοι βλέπουν τα πάντα επιφανειακά, βιώνουμε την μία κοινωνική κρίση μετά την άλλη. Δεν ξέρω που πηγαίνει η όλη κατάσταση. Όσον αφορά την Θεσσαλονίκη η αλήθεια είναι πως την θυμάμαι έτσι όπως είναι από το δημοτικό, με άθλια συγκοινωνία, άθλια βιωσιμότητα, βρωμιά παντού και περιορισμένες θέσεις εργασίας. Μία πόλη σε συνεχή παρακμή.”