Μια πόλη για πέτα(γ)μα

Δεν είναι η πρώτη φορά που συναντάμε ένα σωρό σκουπίδια στην περιοχή περιμετρικά από την Αρχαία Αγορά. Και μάλιστα, σκουπίδια με «ιδιαιτερότητα», όχι απλές ρίψεις όσων χρησιμοποιήσαμε, τελείωσαν και από εδώ πάν’ κι οι άλλοι.

Πριν από μερικούς μήνες, δεκάδες φωτογραφίες μιας άγνωστης ζωής κείτονταν πεταμένες στο πεζοδρόμιο της οδού Μακεδονικής Αμύνης. Ασπρόμαυρα καρέ, μαζί με μερικά παλιά προσωπικά έγγραφα, αποδεικτικά ενός βίου που ίσως πέρασε και χάθηκε. Παράπλευρες εικόνες στο καθημερινό μας βάδισμα εντός Θεσσαλονίκης.

Σήμερα το πρωί, σχεδόν στο ίδιο ακριβώς σημείο, μια στοίβα βιβλία, κιτρινισμένα από τον καιρό και μισολιωμένα από την υγρασία, συγκέντρωναν τα βλέμματα των περαστικών. Μια παλιά έκδοση από τα Δημήτρια, ο οδηγός της νοικοκυράς (!), συνταγές, συμβουλές για πλέξιμο και για τη διακόσμηση του σπιτιού. Πρώτη ύλη για συγγραφείς και διηγηματογράφους, ίχνη από τις ζωές των άλλων, αναμνήσεις για πέταμα.

Πριν από λίγους μήνες, ο Κωνσταντίνος Μελισσάς, στην περιοχή της Ανθέων, συνάντησε την παρακάτω εικόνα:

Έγραφε τότε:

Ενώ ο Κόρακ Μακ Κάρθυ σημειώνει πως «Τα σημάδια στο σώμα έχουν την παράξενη δύναμη να μας υπενθυμίζουν ότι το παρελθόν μας είναι αληθινό» (Όλα τα Όμορφα Άλογα) και ο Σαίρεν Κίρκεγκωρ με άλματα πίστεως υπογραμμίζει ότι «Η ζωή μπορεί να κατανοηθεί μόνο προς τα πίσω· αλλά πρέπει να βιωθεί προς τα εμπρός».

Από την απέναντι όχθη ο άσημος ποιητής υπενθυμίζει ότι οι μνήμες που θάβονται βαθιά στο υποσυνείδητο, παραμένουν πάντα ζωντανές και κυριαρχούν στις πιο απρόσμενες στιγμές αφού «σκουπίδια οι σκέψεις // και τα λουλούδια «μύριζαν εφηβικό πνεύμα» (smell like teen spirit)// όταν βούτηξες στο βυθό της Μεθώνης για γαρίδες» και ότι ίσως τυχεροί είναι οι μόνο οι αδίστακτοι εκείνοι που το διαγράφουν κυνικά καθώς «Η αυγή μας χαράζει//το παρελθόν δεν ταράζει. // Το ξημέρωμα είναι γιορτή, κύριε Σαρλ.» (Ματς Πόιντ, εκδόσεις Θράκα, 2018).

ΔΕΙΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ: Ζωντανό παρελθόν

Το ερώτημα, λοιπόν, παραμένει: γιατί σκορπίζουμε τις ζωές μας στα πεζοδρόμια και τους δρόμους της πόλης; Γιατί δεν προστατεύουμε τις αναμνήσεις από τη φθορά, αλλά τις αποδιώχνουμε; Άβυσσος…