Γιώργος Σαββουλίδης: «Όλη μου η ζωή είναι ένα show»

Έχουν περάσει 10 χρόνια από τον Γενάρη του 2014 και την πρώτη μας συνέντευξη.

Ο Γιώργος Σαββουλίδης είναι ένας άνθρωπος εξωστρεφής, κοινωνικός, δοτικός, ένας showman της καθημερινότητας, που όπως μας λέει, θέλει ό,τι κάνει να το κάνει με πάθος, ακόμα και το καθάρισμα του σπιτιού του.

Παρά τις προτάσεις που έχει για συνεντεύξεις ακόμα και στην τηλεόραση αποφεύγει τα ΜΜΕ, θέλει να επιλέγει τον τρόπο προβολής του και εμπιστεύεται δύσκολα.

Αυτή είναι η δεύτερη συνέντευξή του και πάλι σε αποκλειστικότητα για την parallaxi.

Δέκα χρόνια μετά την πρώτη μας συνέντευξη. Τι έχει αλλάξει στην ζωή σου;

Πολλά αλλάξανε. Βελτίωσα και εξέλιξα το Walking Therapy, αυτό που κάνω, με τον τρόπο που το κάνω, που περιλαμβάνει περπάτημα, χορευτική κίνηση, εκγύμναση χεριών και ποδιών, λίγο show, διαλογισμό. Άλλωστε γιατί προτάσσουμε πρώτη την ψυχή, λέμε δηλαδή ψυχοσωματικά, άρα προηγείται η ψυχή από το σώμα. Το ονομάζω Therapy γιατί είναι μια εσωτερική θεραπεία ένα είδος διαλογισμού. Δεν θα με δεις ποτέ να περπατάω με άλλους.

Είμαι εγώ και τα στοιχεία της φύσης ο ουρανός και η θάλασσα. Με αυτό το τρόπο ο στόχος που είχα βάλει επιτεύχθηκε. Να έχω ένα σώμα στεγνό, χωρίς λίπος, υγιές, να μην χάνω ποτέ την καλή μου διάθεση και την αισιοδοξία. Και είναι πολύ πιο δύσκολο για εμένα που τον Φεβρουάριο θα γίνω 70 ετών. Βλέπεις πολύ νεότερους να είναι καταβεβλημένοι με πολλά προβλήματα υγείας που με δυσκολία κινούνται. Είναι πολύ βασική η σωστή ισορροπημένη διατροφή και το περπάτημα. Και εδώ θα σου αναφέρω και μια ιδιαιτερότητα. Ποτέ δεν με θυμάμαι να γιορτάζω τα γενέθλιά μου, να έχω τούρτα κεράκια. Φέτος θέλω να το κάνω με ένα μεγάλο πάρτι με χορό και μουσική.

Σου δίδαξε κάποιος τους τρόπους να κάνεις γυμναστική;

Δεν υπάρχει καμία καθοδήγηση. Όλα όσα κάνω είναι δικά μου, έχουν φαντασία, υπομονή και επιμονή. Είναι δική μου τεχνική και μόνο με σωστή διατροφή. Μαγειρεύω, δεν τρώω τίποτε απ’ έξω και όταν κάνω ποσότητα μοιράζω φαγητό.

Υπάρχει κάτι απαγορευτικό;

Απλά προσέχω, πάντα πρόσεχα, αλλά καθώς μεγαλώνουμε ένας λόγος παραπάνω. Πάντα ήμουν λεπτός και προσεγμένος, δεν έκανα υπερβολές στην διατροφή απλά είχα λίπος σε διάφορα σημεία και κυρίως στο στομάχι. Εκεί που όλοι συσσωρεύουμε λίπος. Τώρα έχω ένα σφιχτό σώμα, γιατί τα πόδια κουνιούνται, τα χέρια κουνιούνται. Κατάφερα κάτι για το οποίο είμαι πολύ χαρούμενος. Προσέχω τα γλυκά, αλμυρά και το λίπος και δεν τρώω ποτέ απ’ έξω.

Γιατί τόση επιμονή με το σώμα;

Είμαι τελειομανής, το έβαλα σαν στόχο να το κάνω μόνος μου και να δω αν θα το πετύχω. Η σκέψη ξεκίνησε από την νονά μου στο περπάτημα που είναι η Σάνια Παππά, κριτικός τέχνης, η οποία μου έλεγε ότι ξυπνούσε νωρίς το πρωί και περπατούσε μεγάλες αποστάσεις και λέω ας το κάνω και εγώ. Μετά άρχισα να παίρνω τα μπουκάλια με το νερό ως αντίσταση, μετά ένα κομμάτι ξύλο, μια ομπρέλα, πέτρες και έφτιαξα ένα εντελώς δικό μου πράγμα που μου άρεσε και έβλεπα και το σώμα μου να αλλάζει και μου άρεσε αυτό.

Ήταν και ναρκισσιστικοί οι λόγοι;

Όχι δεν θα το έλεγα, δεν είμαι νάρκισσος γιατί δεν είμαι ωραίος. Δεν μου άρεσε ποτέ η φυσιογνωμία μου και η φωνή μου. Ξέρω απλά ότι μου χαρίστηκε ένα πολύ ωραίο και εκφραστικό σώμα μέχρι εκεί. Μπορείς να με πεις καλούτσικο. Καλά στις φωτογραφίες βγαίνω τέρας των τεράτων, δεν μου αρέσω καθόλου. Είμαι όμως ωραίος εσωτερικά στην ψυχή και χαίρομαι που είμαι έτσι, έτσι θα πορευτώ και έτσι θα φύγω.

Έκανες ένα μεγάλο βήμα και αποφάσισες να βγεις προς τα έξω μέσα από τα social media δηλαδή facebook, TikTok, Youtube.

Έχω μια φίλη που με βοηθάει και κάνει την διαχείριση. Τα social είναι απαιτητικά θέλουν βίντεο, φωτογραφίες πράγματα τα οποία δεν γνωρίζω, αλλά αποφασίσαμε και είπαμε να κάνω αυτό το βήμα για να μπορώ να ανεβάζω στιγμιότυπα από χορό και γυμναστική. Θα ήθελα να το εξελίξω να μπορώ να δίνω συμβουλές υγιεινής ζωής. Σκέφτομαι, ας πούμε, να παρουσιάζω μαγειρική. Το πρώτο πιάτο θα είναι αυτό που λέω η υποτιμημένη βασίλισσα, η σαρδέλα. Το καλύτερο ψάρι από όλα, η καλύτερη επιλογή για την υγεία μας και φυσικά κοτόπουλο το οποίο ετοιμάζω σε 4 λεπτά. Γρήγορη, οικονομική, υγιεινή κουζίνα. Είναι μυστικά που θα αποκαλύψω.

Σε θυμάμαι από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στην Θεσσαλονίκη πριν από 30 χρόνια να ξεχωρίζεις, να ξεσηκώνεις τα πλήθη με το χορό σου στα club.

Πάντα μου άρεσε ο χορός με θυμάμαι συνεχώς να χορεύω. Θα έπρεπε να μου κάνει κλικ ένα τραγούδι και να με ξεσηκώσει για να τα δώσω όλα και δεν καταλάβαινα τίποτα.

Ήσουν το πρόσωπο της νύχτας, ο show man σε όλα τα μεγάλα club και ξαφνικά έγινες το πρόσωπο της ημέρας της παραλίας. Άλλαξες εντελώς τη ζωή σου αλλά και πάλι δεν έχασες την δημοφιλία σου.

Δεν πάω πλέον σε club γιατί έχει αλλάξει ο τρόπος διασκέδασης και επικοινωνίας. Παλαιότερα ο κόσμος έβγαινε κυρίως για να χορέψει.

Τώρα είναι με ένα κινητό κοιτάζουν μηνύματα και βγάζουν φωτογραφίες. Δεν χορεύει ο κόσμος και δεν ερωτεύεται. Δεν υπάρχει ενέργεια και αυθορμητισμός. Δεν μου αρέσει αυτή η λογική του smartphone. Μου λένε ότι είμαι viral, ότι ανεβάζουν βίντεό μου που παίρνουν views, με χαιρετάνε στο δρόμο, τίποτα όμως δεν είναι σκηνοθετημένο. Δεν θα κάνω κάτι για να προσελκύσω κοινό. Άλλος τρώει επάνω στο βουνό μακαρόνια και φαγητά, άλλοι κάνουν χαζομάρες και αστεία για να τους ακολουθεί ο κόσμος. Πρέπει αυτά που κάνω να είναι στα πιστεύω μου και να μου αρέσουν. Να έχουν την δική μου αισθητική, το στοιχείο της χαράς και της αισιοδοξίας. Σε αυτή την ηλικία και σε αυτή τη χώρα δεν έχω πλέον και πολλά να κάνω. Στη Θεσσαλονίκη θα σε κοροϊδέψουνε, θα σε χλευάσουνε θα σε πούνε γραφικό. Δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την γραφικότητα από την μοναδικότητα.

Μέχρι ποια ηλικία πιστεύεις ότι μπορεί να γυμνάζεσαι;

Δεν είμαι γυμναστής, αυτοί ξέρουν καλύτερα αλλά κάποιες ασκήσεις και το περπάτημα μπορείς να κάνεις σε κάθε ηλικία. Το συνιστούν οι ιατροί όταν έχεις πρόβλημα με το ζάχαρο, την χοληστερίνη άρα μπορείς αν σε καθοδηγούν να κάνεις την γυμναστική σου.

Εσύ δεν θα σταματήσεις ποτέ;

Το έχω πει πως θέλω να πεθάνω ή περπατώντας ή χορεύοντας δεν πρόκειται να σταματήσω. Και έχω πει σε φίλους μου, αν πεθάνω να μην κλάψει κανείς. Θα φροντίσω να έχω αφήσει ένα ποσό για να κάνουν ένα πάρτι. Θέλω όλοι να διασκεδάσουν και να χορέψουν. Τα μνημόσυνά μου θέλω να τα κάνω εν ζωή. Προσπαθώ να κάνω μόνο καλοσύνες και να βοηθάω τους ανθρώπους. Δεν με ενδιαφέρει τι θα κάνουν για εμένα μετά το θάνατο μου.

Κάποιες φορές μέσα από την παρουσία σου προσπαθείς να περάσεις και μηνύματα.

Με το συγχωρεμένο τον Μπουτάρη έχουμε μια φωτογραφία από το Pride που μου αρέσει πάρα πολύ, κρατάω ένα πλακάτ με σύνθημα Stop Bullying. Γι’ αυτό στο Euro Pride ντύθηκα έρωτας, μια θεότητα ελληνική πέρα από στερεότυπα και προκαταλήψεις. Ήταν ωραίο το Ευρωπαϊκό Pride στην Θεσσαλονίκη θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Δεν ήταν ξεσηκωτικό και σε άμεση επαφή με τον κόσμο της πόλης. Έπρεπε να έχει dj, χορό, δρώμενα και διασκέδαση παντού, στους δρόμους, όλη την ημέρα. Θα μπορούσε να ήταν καλύτερο από πολλές απόψεις. Φέρανε τραγουδιστές show από Ελλάδα και εξωτερικό, δεν παρουσίασαν κάτι αμιγώς Ελληνικό. Θα έβαζα 5 σέξι ωραία αγόρια να χορεύουν συρτάκι να γίνει χαμός.

Αν σου προτείναν να ρίξεις ένα χορό στην σκηνή του Pride θα το δεχόσουν;

Βεβαίως, δεν χρειάζομαι πολλά, μόνο 4 λεπτά. Θα το κάνω τόσο οργανωμένα και επαγγελματικά που θα τους ξεσηκώσω όλους. Θέλω να έχει ωραίο αποτέλεσμα.

Συμμετέχεις και στους μαραθωνίους;

Πάντα ξεκινώ τελευταίος. Ο σκοπός μου δεν είναι ο πρωταθλητισμός και ο ανταγωνισμός αλλά η άθληση. Πάω για να κάψω λίπος. Δεν είμαι είκοσι ετών να θέλω να τρέξω για να σπάσω κάποιο ρεκόρ, να πάρω ένα βραβείο. Θέλω να ανεβάζω τον πήχη να βάζω στόχους και να τους ξεπερνάω, αλλά για εμένα.

Ποια είναι η καθημερινή περιπατητική διαδρομή σου;

Συνήθως πηγαίνω από το κέντρο μέχρι το Μέγαρο Μουσικής ή το Καραμπουρνάκι για να κάνω περπάτημα και ασκήσεις μέσα στη θάλασσα. Έχω πάει όμως και μέχρι το ΙΚΕΑ. Θα μπορούσα να φτάσω μέχρι Περαία. Δεν κουράζει το περπάτημα. Το τρέξιμο είναι που σε εξουθενώνει. Τώρα είμαι συνταξιούχος, έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο αλλά ακόμα και όταν ήμουν στο δικηγορικό γραφείο έκανα ασκήσεις, περπάτημα μέσα στο. Ό,τι έκανα και στον κορονοϊό κάθε ημέρα μέσα στο σπίτι.

Δεν νιώθεις μόνος;

Την απολαμβάνω την μοναξιά μου, περνάω καλά και μόνος μου αλλά είναι σημαντικό να μπορώ να κάνω κάποιον χαρούμενο έστω και τηλεφωνικά. Ζούμε σε εποχές που η ψυχολογία του κόσμου δεν είναι καλή. Μας άλλαξε η τεχνολογία, μετά το AIDS, η οικονομική κρίση, ο κορονοϊός. Εγκλεισμός, φόβος, άγχος και ιδίως στις νέες γενιές. Θα έπρεπε να υπάρχει μια γραμμή βοήθειας σε κάθε δήμο που θα παίρνουν οι πολίτες που έχουν ανάγκη και μια ομάδα εθελοντών να μπορεί να τους βοηθήσει. Το λέω και συγκινούμai. Θυμάσαι που όταν πέθανε η Μπαλί έμεινε στα αζήτητα και δεν είχαν πως να την κηδέψουνε. Σ’ αυτό θα ήθελα να βοηθήσω και πιστεύω όχι μόνο εγώ και άλλοι άνθρωποι.

Να πάω να κάνω τα ψώνια κάποιου, να τον πάω στο νοσοκομείο, να τον φροντίσω. Το πρόβλημα σε εμάς είναι πιο έντονο, είμαστε θύματα εκμετάλλευσης και από την κοινωνία και από την οικογένεια. Ξέρω πάρα πολλούς γκέι που έχουν διωχτεί από την οικογένεια ή είναι ζάμπλουτοι και καρπώνονται μετά την περιουσία τους άνθρωποι που δεν τους εκτιμούσαν και δεν είχαν καμία επαφή μαζί τους. Θα έπρεπε να υπάρχει μια μέριμνα για όσους έζησαν δύσκολα και είναι κατατρεγμένοι. Εγώ το bullying το έφαγα κατά κόρον, όχι μόνο λεκτικό. Αυτούς τους ανθρώπους που πέρασαν τόσο δύσκολα σκέφτομαι πρώτα και μετά όλου τους άλλους. Αυτοί που χλευάστηκαν, κυνηγήθηκαν, έζησαν στο περιθώριο. Γι’ αυτό χαίρομαι που παρ’όλο αυτόν τον πόλεμο για τον τρόπο που ντυνόμουν, για την ζωή μου και τις επιλογές μου ο κόσμος με αγαπάει, έχω φίλους και δεν δίνω σε τίποτα από αυτά σημασία. Δεν έχω απαντήσει σε κανέναν ποτέ, δεν έχω κρατήσει κακίες.

Φαντάζομαι πόσο δύσκολο ήταν το στίγμα γιατί ασκούσες και την δικηγορία.

Δεν είχα ποτέ μου μεγάλες υποθέσεις όπως ο θείος μου. Το γραφείο ήταν ψυχαναλυτήριο περισσότερο. Ερχόντουσαν για να πιούνε να καφέ, να φάνε, να μιλήσουν για τα προβλήματα τους. Δεν με ενδιάφερε να κερδίσω χρήματα. Είχα αναλάβει τα νομικά ενός πάρα πολύ καλού φίλου Ελληνοαμερικάνου του Τζορτζ Δροσόπουλου, ο οποίος μου άλλαξε τη ζωή και από οικονομική άποψη και από συναισθηματική.

Ήμασταν σαν αδέλφια, οικογένεια. Έζησα μοναδικές στιγμές στο πλάι του. Πάρα πολύ καλός άνθρωπος, πολύ χουβαρντάς τάιζε πολύ κόσμο, στάθηκε στο πλευρό πολλών γκέι και τρανς όπως της θρυλικής Ζώγια που την εποχή του 1950 χόρευε στα καφενεία και τα κέντρα διασκέδασης και μας έλεγε ότι της πετούσαν λίρες, διωγμένη από την οικογένεια, χωρίς δουλειά χωρίς σύνταξη. Τάιζε αυτό το κόσμο, έκανε δωρεές. Θυμάμαι είχαμε πάει ένα βράδυ στης Στάσας στο ρέμα της Σταυρούπολης και είχε νεαρούς φαντάρους και τους κερνούσε όλους μέχρι τα τελειώσει η έξοδος τους. Του άρεσε να πηγαίνει στα μπουζούκια και να κερνάει τους πελάτες, να έχει πάντα πολύ κόσμο γύρω του.

Ήταν εντυπωσιακός με γούνες και χρυσαφικά και οι δικοί μας τον φώναζαν μαχαρανή. Δολοφονήθηκε το καλοκαίρι του 1994 στο διαμέρισμα του στην Νεάπολη. Τα κοσμήματα που φορούσε κάποια πολύ ακριβά δαχτυλίδια και αλυσίδες δεν βρέθηκαν ποτέ. Επίσης μου είχε πει για 5εκ τα οποία τα φυλούσε για την Μητρόπολη Νεαπόλεως για έναν πολυέλαιο που θα τους χάριζε, ούτε αυτά είχαν βρεθεί. Παρ’ όλο που ο δολοφόνος διέφυγε, δεκαεννέα χρόνια μετά και λίγο πριν παραγραφεί η υπόθεση, τον έπιασαν από την ταυτοποίηση ενός ματωμένου αποτυπώματος. Πέρασαν τόσα χρόνια όμως ο δολοφόνος του τελικά πιάστηκε και τιμωρήθηκε. Ήταν ωραία εκείνα τα χρόνια υπήρχε το πάθος, ο κόσμος ήθελε να ξεδώσει αλλά ήταν και πολύ δύσκολα. Μην βλέπουμε και εκθειάζουμε μόνο τις ωραίες αναμνήσεις.

Λίγοι ήταν αυτοί που τολμούσαν να πουν φανερά ότι είναι ομοφυλόφιλοι, οι περισσότεροι κατέληγαν παντρεμένοι με διπλή ζωή και φοβόντουσαν το στίγμα. Όλοι οι άλλοι βίωναν τρομερό ρατσισμό και περιθώριο.

Τώρα θεωρείς ότι βελτιώθηκαν τα πράγματα;

Βλέπω παιδιά πιο ελεύθερα να εκφραστούν, να μιλήσουν, να φορέσουν ό,τι θέλουν, να περπατήσουν όπως θέλουν χωρίς να τους κράζει η να τους κρίνει κανείς. Αυτό είναι το ωραίο. Όλοι έχουμε ψυχούλα, ο καθένας ντύνεται και συμπεριφέρεται όπως θέλει εφόσον δεν ενοχλεί κανέναν. Θέλουμε να είμαστε Ευρώπη και να θεωρούμαστε δίκαιη, ισότιμη χώρα. Πρέπει να το δείχνουμε και με πράξεις. Πιστεύω πως στην επαρχία —- εκτός από την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη – ακόμα είναι δύσκολα τα πράγματα και πρέπει να γίνουν πολλά για να φτάσουμε να πούμε ότι όλοι ζούνε όπως θέλουν.

Παράπονο σου έχει μείνει στη ζωή;

Σκέφτομαι πως αν ζούσα στο εξωτερικό μπορεί να αναγνωριζόταν η εκκεντρικότητα μου, να πετύχαινα εύκολα τους στόχους μου και να ήμουν σούπερ σταρ. Δεν έφυγα ποτέ από αυτή τη πόλη γιατί είχα την μαμά και την δεύτερη μαμά μια κυρία που την είχα σαν δεύτερη μητέρα και με είχε σαν παιδί της και τις φρόντιζα. Ήταν μια πολύ καλή κυρία, η οποία βοηθούσε κόσμο και μάλιστα έναν γκέι που εκδιώχθηκε από το σπίτι του και ζούσε σε ένα υπόγειο αυτή τον τάιζε και τον φρόντιζε.

Είσαι ευχαριστημένος από την ζωή;

Όσο είμαι στα πόδια μου είμαι μια χαρά. Πάντα υπάρχουν χειρότερα. Ένα καθηγητής μας έλεγε για να καταλάβετε την αξίας της ζωής να περνάτε έξω από ένα νεκροταφείο και ένα νοσοκομείο. Η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη που πρέπει να απολαμβάνουμε την καθημερινότητα μας με χαμόγελο και θετική σκέψη. Ζούμε σε μια ωραία πόλη με παραλιακό μέτωπο να την φροντίζουμε να την αγαπάμε να βοηθάμε ο ένας τον άλλον να φροντίζουμε το κοινωνικό κομμάτι και τον πολιτισμό. Ραντεβού στην παραλία λοιπόν.

Βρείτε τον Γιώργο Σαββουλίδη στο Facebook και στο YouTube