Γιώργος Σινάνης: Εφευρέτης για το καλό των ανθρώπων

Ο ανήσυχος και εφευρετικός Θεσσαλονικιός Γιώργος Σινάνης είναι ο άνθρωπος πίσω από την ιδέα του Sui Generis Seat, ενός πρωτοποριακού αμαξιδίου για άτομα με κινητικές δυσκολίες, το οποίο σχεδιάστηκε έτσι ώστε να μην μοιάζει με «ιατρικό είδος».

Με σπουδές μηχανικού στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού και πολλά χρόνια εμπειρίας στην κατασκευή, επισκευή και διάθεση μικρών ηλεκτρικών οχημάτων, ο Γιώργος σκέφτηκε να μετατρέψει το γνωστό δίτροχο ισορροπούμενο όχημα από όρθιο σε καθιστό, δημιουργώντας ένα καινοτόμο αυτοϊσορροπούμενο ηλεκτρικό αμαξίδιο για άτομα με κινητικές δυσκολίες. 

Η ιδέα ξεκίνησε το ταξίδι της από ένα υπόγειο της Τούμπας, όπου με τον φίλο του μηχανουργό Γιάννη Κουρούση έφτιαξαν το πρώτο πρωτότυπο. Αρωγός του εγχειρήματος στάθηκε το Κέντρο Επιχειρηματικότητας του American College of Thessaloniki και το πρόγραμμα Venture Garden για τη νεοφυής επιχειρηματικότητα. Μάλιστα το 2019 το Sui Generis Seat έλαβε βραβείο στο πλαίσιο του Διαγωνισμού Επιχειρηματικού Σχεδίου «John & Mary Pappajohn», που προσφέρει στους πέντε νικητές του χρηματικό έπαθλο για τα πρώτα τους βήματα και εκτέθηκε στην 84η ΔΕΘ στο stand του Κέντρου επιχειρηματικότητας, στο περίπτερο Digital Greece.

Σήμερα, το Sui Generis Seat βρίσκεται στη δύση του, καθώς το εργοστάσιο της Segway έχει κλείσει, όμως αξίζει να ακούσουμε από τον Γιώργο την περιπετειώδη επιχειρηματική του ιστορία.

Θέλεις να μοιραστείς μαζί μας την ιστορία πίσω από το Sui Generis Seat Project; Τί ακριβώς είναι, πως γεννήθηκε η ιδέα της δημιουργίας του και ποιες είναι οι βασικές δυνατότητες που προσφέρει; Πως υποδέχτηκε την ιδέα/εφεύρεση τόσο η Ελλάδα όσο και το εξωτερικό;

«Η ιδέα αυτή ήταν απόρροια της εφευρετικότητας που με διακατέχει σαν άνθρωπο. Βαδίζω με όχημα την εφευρετικότητα από τα 20 μου. Σπούδασα στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού, στην ΑΕΝ Μακεδονίας στη Μηχανιώνα και ευτυχώς βρέθηκα σε μηχανοστάσια πλοίων από μικρή ηλικία. Εκεί έμαθα να λύνω τεχνικά προβλήματα με όχημα την εφευρετικότητα ακόμα και στις πλέον ανελαστικές συνθήκες. Όταν είσαι μέσα σε ένα πλοίο στη μέση του ωκεανού πρέπει να λύσεις το οποιοδήποτε πρόβλημα προκύψει με ό,τι έχεις, διαφορετικά θα πνιγείς. Οπότε αυτό μου έγινε συνήθεια και συμπεριφορά σαν άνθρωπος.

Το τελευταίο μου ταξίδι με καράβι ήταν σε ηλικία 23 ετών, εκεί τα παράτησα, διότι κατάλαβα ότι δεν ήταν μια δουλειά που ήθελα να συνεχίσω να κάνω. Όμως επειδή μου άρεσαν τα χρήματα που έβγαζα στη θάλασσα, έψαχνα να βρω τρόπο να βγάζω τα ίδια χρήματα στη στεριά. Εκείνη την περίοδο ο πιο εύκολος τρόπος ήταν να εργαστείς σεζόν σε τουριστικές επιχειρήσεις. Οπότε δούλεψα για 5 χρόνια στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης. Εκεί απέκτησα τη δεξιότητα επικοινωνίας με διαφορετικούς λαούς καθώς στην Κρήτη έρχονται άνθρωποι από κάθε γωνιά της γης. Η δεξιότητα αυτή με βοήθησε αργότερα στην επικοινωνία που χρειάστηκε να έχω με διαφορετικούς ανθρώπους-δοκιμαστές του Sui Generis Seat από όλο τον πλανήτη.

Το 2009 επέστρεψα από την τελευταία σεζόν που δούλεψα στην Κρήτη έχοντας μαζέψει χρήματα για να φτιάξω μια δική μου επιχείρηση. Ήθελα να ανοίξω μια κρητική ταβέρνα, όμως το σχέδιο ναυάγησε διότι δεν κατάφερα να νοικιάσω το ακίνητο στο οποίο ήταν βασισμένη η ιδέα.

Σε μια βόλτα που έκανα στην παραλία Θεσσαλονίκης, κάθισα στο Λευκό Πύργο και έβλεπα τα ποδήλατα να πηγαινοέρχονται. Τα καλοκαίρια έλειπα από τη Θεσσαλονίκη, επειδή εργαζόμουν σεζόν, και δεν είχα ιδέα πως είναι η παραλία της. Έτσι μου ήρθε η επιφοίτηση του επιχειρηματικού πνεύματος και σκέφτηκα να νοικιάσω ποδήλατα στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Τότε το 2009 δεν νοίκιαζε κανείς ποδήλατα στην παραλία. Μετά από μια πρώτη επίσκεψη στο τμήμα προσόδων του Δήμου Θεσσαλονίκης, η αρχική ιδέα προχώρησε με τη σκέψη να νοικιάζω αυτά τα περίεργα όρθια οχήματα που κρατάνε ισορροπία μόνα τους. Τότε δεν ήξερα πως λέγονται Segway, όμως τα είχα δει το 1996 σε σκίτσο ενός περιοδικού και το 2008 ζωντανό να το οδηγεί ένας Αμερικάνος που κατέβηκε από ένα κρουαζιερόπλοιο στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης πάνω σε ένα Segway. Μέσα από μια έρευνα στο διαδίκτυο ανακάλυψα πως λεγόταν αυτό το όχημα και πως η αντιπροσωπεία μόλις είχε έρθει στην Ελλάδα. Έτσι τα έφερα κι εγώ στην Θεσσαλονίκη.

Τον Νοέμβριο του 2009 κατεβαίνω από το τρένο με ένα Segway, το πρώτο που προμηθεύτηκα, και τρώω τα μούτρα μου στην πρώτη ράμπα που πήγα να διασχίσω. Εκεί αποκαλύφθηκε στο μυαλό μου ένας παράλληλος κόσμος που είναι μπροστά μας, που δεν τον βλέπουμε, επειδή δεν έχουμε την ανάγκη να τον δούμε. Ήταν ο κόσμος της επίπεδης ίσιας ράμπας, χωρίς σκαλοπάτι, του καλού πεζοδρομίου και του χώρου που απαιτείται για να διέλθει ένα όχημα πλάτους 60 εκατοστών. Αυτό στην προκειμένη περίπτωση ήταν το Segway, αλλά στην περίπτωση πολλών συνανθρώπων μας είναι το αναπηρικό αμαξίδιο. 

Από το 2009 έως το 2012 συνέχισα με τις πωλήσεις και ενοικιάσεις Segway στο Λευκό Πύργο. Το Μάϊο του 2012 η επιχείρηση μου έκλεισε, ήταν απόρροια δικών μου λαθών αλλά και της κατρακύλας που ξεκίνησε με τους αγανακτισμένους στο Λευκό Πύργο και στη συνέχεια με την έναρξη των έργων της ανάπλασης της Νέας Παραλίας που είχαν ξεκινήσει τσαπατσούλικα. Εκεί ξεκίνησε το πραγματικό κίνητρο, που μου έδωσε το έναυσμα να δημιουργήσω το Sui Generis Seat. Ήθελα να γυρίσω το προσωπικό μου τροχό, να δημιουργήσω κάτι από το μηδέν και να του δώσω μια αξία. 

Κάποια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο μου και ήταν ένας κύριος, ο οποίος είχε αγοράσει ένα Segway, αλλά είχε μόνο ένα πόδι. Τα Segway είναι όρθια οχήματα, δεν μπορείς να τα οδηγήσεις με ένα πόδι. Αυτός ο κύριος είχε δει ένα καθιστό Segway, μια Ιταλική πρώτη απόπειρα μετατροπής του Segway σε αναπηρικό αμαξίδιο. Αγόρασε ένα Segway και μου το έστειλε ζητώντας μου να του κάνω ένα κάθισμα.

Έτσι πήρα το Segway αυτού του καλού κυρίου και πήγα στο μηχανουργείο του φίλου μου του Γιάννη Κουρούση, τον οποίο γνωρίζω εδώ και 20 χρόνια. Με φιλοξένησε στο μηχανουργείο του και μαζί φτιάξαμε το πρώτο πρωτότυπο που δούλεψε για τον άνθρωπο που μας το είχε παραγγείλει. Έπειτα έκατσα κοντά στα 3 χρόνια στο μηχανουργείο του φίλου μου του Γιάννη και έφτιαχνα το ένα πρωτότυπο μετά το άλλο, ώστε να δημιουργήσω ένα πλήρως λειτουργικό πρωτότυπο που θα δουλεύει στην Αμερική και εγώ θα κοιμάμαι ήσυχος εδώ. Τότε ήρθε και ολοκληρώθηκε η ιδέα, η οποία ήτανε να κατασκευάσω μια συσκευή που θα κοροϊδεύει πρακτικά ένα ηλεκτρικό πατίνι, το οποίο είναι για όρθιους και θα δουλεύει με καθιστό αναβάτη. 

Το πρώτο πλήρως λειτουργικό πρωτότυπο το έκανα το 2015 –εν μέσω της διαπραγμάτευσης– και σήκωσα μια ιστοσελίδα με τις λεπτομέρειες του πρωτότυπου και βρέθηκαν οι πρώτοι άνθρωποι που το δοκίμασαν. Σιγά – σιγά εξέλιξα τη συσκευή, νοίκιασα ένα μικρό χώρο στην Παπάφη, πήρα κάποια μηχανουργικά εργαλεία και ετοιμάστηκα για τη μεγάλη έξοδο. Το 2019 ήταν η ώρα της μεγάλης εξόδου· αυτό το όχημα πλέον θα πήγαινε να κατακτήσει την παγκόσμια αγορά, πέρα από τον μικρό κύκλο δοκιμαστών που το είχανε δοκιμάσει, σε περίπου 12-15 χώρες σε όλο τον πλανήτη. Με αυτό το feedback είχα καταλήξει στα μοντέλα μαζικής παραγωγής και έψαχνα να βρω ένα μέρος στη Θεσσαλονίκη που θα άνοιγε με άδεια κατασκευαστικού τομέα, ώστε να μπορώ να τα φτιάχνω αυτά τυποποιημένα και όμορφα. Το 2019 βρήκα το μαγαζί, που στεγάζομαι και σήμερα, το οποίο ονομάστηκε Sui Generis Lab από το Sui Generis Seat, το οποίο πρακτικά το δημιούργησε. Στις 23 Νοεμβρίου του 2019 έκανα έναρξη της εταιρείας –ακριβώς 10 χρόνια μετά την πρώτη έναρξη της εταιρείας που είχα κάνει– και λίγους μήνες αφού έχω ανοίξει το μαγαζί κλείνει το εργοστάσιο της Segway. 

Η Segway ήταν μια εταιρεία, που δημιούργησε ένα όχημα, το οποίο ακόμα και σήμερα έχει την υψηλότερη τεχνολογία που μπορεί να αποκτήσει κάποιος με όσα λεφτά κι αν έχει. Ήταν ένα όχημα που με απόλυτη ασφάλεια έκανε το αδύνατο δυνατό, το να σε ισορροπεί σε δύο ρόδες. Πλέον η αγορά έχει γεμίσει με αυτοϊσορροπούμενα οχήματα, που κανένα όμως δεν έχει την ασφάλεια που είχαν τα Segway. Όλα έχουν ένα κενό ασφαλείας το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε απροειδοποίητη πτώση και δεν μπορώ να εμπιστευτώ την κατασκευή μου σε τέτοιες πλατφόρμες. Οπότε αυτό ήταν και το βασικό πρόβλημα στο να βρω κάποια άλλη πλατφόρμα και να τη μετατρέψω. Πλέον οι παραγγελίες του Sui Generis Seat είναι εκθετικά λιγότερες και βρισκόμαστε στη διαδικασία της επιχειρηματικής μεταπήδησης σε ένα απολύτως συναφές αντικείμενο δραστηριότητας, τα ηλεκτρικά πατίνια. Γιατί εάν δεν ασχοληθώ εγώ με τα ηλεκτρικά πατίνια –που είμαι και ο πρώτος “πατινολόγος” στην Ελλάδα– ποιος θα ασχοληθεί;

Η εφευρετικότητα για εμένα είναι ένα όχημα ζωής, δεν είναι μια αντίληψη κατά την οποία θα βρεις ένα αντικείμενο που θα σου δώσει μια παγκόσμια πατέντα και μετά θα κάθεσαι. Αυτό, όμως είναι στο μυαλό της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων, που ακούνε τη λέξη πατέντα και νομίζουν ότι αυτό γίνεται. Δεν γίνεται αυτό. Η πατέντα είναι μια διαρκής μάχη, που αν αποφασίσεις να ακολουθήσεις την οδό της κατοχύρωσης πνευματικής ιδιοκτησίας πρέπει να είσαι έτοιμος για μια τεράστια μάχη με τον γίγαντα της μαζικής παραγωγής, την Κίνα, που αριθμεί περισσότερους από ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους, οι οποίοι δουλεύουνε με κοινό σκοπό να πουλήσουνε κάτι φθηνότερο. Η διαδικασία κατοχύρωσης παίρνει αρκετό χρόνο και πρέπει να σκεφτεί κανείς αν όντως η αγορά θα έχει την ανάγκη για ένα προϊόν ή αν θα υπάρχει κάτι καλύτερο μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία. Επί της ουσίας το μόνο που σου δίνει ένα δίπλωμα ευρεσιτεχνίας είναι το δικαίωμα να κερδίσεις μια δίκη στη χώρα αυτού που σε αντιγράφει.

Οι εφευρέσεις όμως συνεχίζονται και ήδη αυτή τη στιγμή τρέχω μια άλλη, η οποία είναι κάτι πολύ απλό και όλα τα ηλεκτρικά πατίνια θα έπρεπε να κατασκευάζονται με αυτό το αξεσουάρ. Είναι μια αντικραδασμική βάση, που μπαίνει στο σημείο που πατάμε στο πατίνι και έχει το αστείο και εμπνευσμένο όνομα PataPan. Μάλιστα με υπερηφάνεια μπορώ να πω πως ακόμα και ο πιο άριστος καταναλωτής που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα, ο Έλληνας millennial, δεν μπορεί να βρει κάτι τέτοιο σε κανένα από τα μεγάλα e-shop ανά τον κόσμο.»

Από τα πρώτα στάδια της ιδέας του Sui Generis Seat έως σήμερα ποιες ιστορίες ανθρώπων, που το προμηθεύτηκαν, σε έχουν συγκινήσει;

«Σημαντικότερη είναι ίσως η ιστορία ενός εκλεκτού φίλου μου, του Λεωνίδα. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος ο οποίος μου είπε: “Θέλω ένα τέτοιο μηχάνημα και δεν με νοιάζει πόσο κάνει θα το πληρώσω”. Το 2014 είχα φτιάξει το πρώτο πρωτότυπο, το οποίο ήταν πιο βιομηχανικό και κομμένο με laser, έτσι ώστε να ξέρω ότι θα έχω μια συνέχεια στην παραγωγή χωρίς να υπάρχουνε διαφορές από το ένα κομμάτι στο άλλο. Το πρωτότυπο αυτό δεν δούλεψε 100% όπως ήθελα. Έτσι τον Αύγουστο του 2014 κατέβηκα να εργαστώ για ένα μήνα στην Κρήτη για να μαζέψω χρήματα και να κάνω ένα ακόμα πρωτότυπο, που θα λειτουργούσε όπως ήθελα.

Βρισκόμουν, λοιπόν, στην Κρήτη, όταν ο φίλος μου –πλέον– με κάλεσε. Ο Λεωνίδας είχε βρει το τηλέφωνο μου από ένα βίντεο που είχα στο YouTube με το προηγούμενο πρωτότυπο, όπου έκανα μια βόλτα στην παραλία, και μου ζήτησε να φτιάξω το πρώτο Sui Generis Seat για τον ίδιο. O Λεωνίδας από το 2014 έως και σήμερα ζει πάνω σε ένα Sui Generis Seat. Πάνω σε ένα Segway έχει παντρευτεί, έχει κάνει παιδί και είναι ένας φωτεινός και επιτυχημένος άνθρωπος, ο οποίος δυστυχώς έχει σκλήρυνση κατά πλάκας, μια ασθένεια που του περιορίζει πάρα πολύ την κινητικότητα και έτσι “ζει” πάνω στο μηχάνημα.

Μια ακόμη ξεχωριστή ιστορία είναι ενός εκλεκτού Βρετανού φίλου μου Owen, ο οποίος έχει μια πάρα πολύ σπάνια πάθηση στους γοφούς που δεν του επιτρέπει να μείνει όρθιος για περισσότερο από μερικά δευτερόλεπτα. Ο Owen με βρήκε μέσω του YouTube. Ήρθε στη Θεσσαλονίκη από την Αγγλία, δοκίμασε ένα πρωτότυπο κάθισμα και του έφτιαξα συγκεκριμένα ένα έργο τέχνης. Το μπαστούνι με το οποίο κυκλοφορούσε έγινε και το τιμόνι του μηχανήματος. Κατασκεύασα ένα μηχάνημα το οποίο έχει gothic look όπως ακριβώς και ο ίδιος. Επιπλέον έδειξα ιδιαίτερη προσοχή στο σχεδιασμό και τις αναλογίες αυτού του οχήματος, ώστε να ακολουθείται η ακολουθία Fibonacci. Οπότε από όποια μεριά και να το δει κανείς φαίνεται το κατά δύναμιν άρτιο και όμορφο. Το σημαντικότερο είναι ότι δεν μοιάζει με “ιατρικό είδος”. Πολλές φορές το ιατρικό design των αναπηρικών βοηθημάτων εμπεριέχει κι ένα μέρος του στίγματος της αναπηρίας, αυτό το κομμάτι ήθελα να το αφαιρέσω όσο μπορούσα και γι’ αυτό σχεδίασα ότι πιο εκκεντρικό μπορούσα για το φίλο μου. Αργότερα μου έστειλε ένα ευχαριστήριο mail λέγοντας μου  “I actually exist”. Μου εξηγούσε πως πρώτη φορά δεν κοιτούσαν τον ίδιο, αλλά το όχημα κι έτσι περνούσε αόρατος, απαρατήρητος και ήταν τρομερά ευχάριστο αυτό το συναίσθημα για εκείνον.»

Η νεοφυής επιχειρηματικότητα υποστηρίζεται και από την πλατφόρμα «Elevate Greece». Πιστεύεις πως η χώρα μας υποστηρίζει ουσιαστικά τη νεοφυής επιχειρηματικότητα;

«Έκανα εγγραφή και δοκίμασα το “Elevate Greece”, αλλά θα έπρεπε να πω ψέματα για να συνεχίσω στην πλατφόρμα. H εγγραφή στο “Elevate Greece” εμπεριέχει το “scalability”, δηλαδή το κατά πόσο μια ιδέα είναι χωρίς επιχειρηματικό ταβάνι. Όταν ξεκίνησα να κάνω την εγγραφή όντως η ιδέα ήταν χωρίς ταβάνι. Ήδη είχα επαφές με αμερικάνικη εταιρεία, για να πουλήσω τα σχέδια μου στην Αμερική και να κρατήσω εγώ τις πωλήσεις σε όλο τον υπόλοιπο πλανήτη. Υπήρχε μια ιδέα που δεν είχε ταβάνι, όταν όμως έκλεισε το εργοστάσιο της Segway το scalability μηδενίστηκε. Θα έπρεπε να πω ψέματα για να συνεχίσω μέσα σε αυτή την πλατφόρμα και να διεκδικήσω αυτά που διεκδικούν άλλες start-up. 

Γενικά όμως πιστεύω ότι βοηθάει, απλά στη δική μου την περίπτωση δεν θα μπορούσε να βοηθήσει για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Θεωρώ ότι υποστηρίζει πραγματικά. Οι άνθρωποι που έχουνε πάρει χρήματα μέσω του Elevate Greece φυσικά κι έχουν βοηθηθεί. Εννοείται ότι τα χρήματα βοηθάνε.»

Ποιος θεωρείς πως θα ήταν ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να λάβει επιχειρηματική, τεχνική ή οικονομική υποστήριξη μια καινοτόμα ιδέα στη χώρα μας;

«Στον τομέα της νεοφυούς επιχειρηματικότητας πιστεύω πως οι άνθρωποι που προσπαθούν να δημιουργήσουν κάτι από το μηδέν, ιδίως όταν δεν έχουν χρήματα, χρειάζονται γραφειοκρατική ησυχία –δεν εννοώ φορολογική ασυλία. Μιλάω ως ένας άνθρωπος που κατάφερε να κάνει έναρξη επιχείρησης σε λάθος εφορεία. Το κατάστημα μου ονομάζεται Sui Generis Lab και τα προβλήματα που αντιμετώπισα ήταν κι αυτά “sui generis”. Χρειάζεται ένα τραπεζικό σύστημα που δεν θα σου βγάζει την πίστη. Γίνονται βήματα σε αυτή την κατεύθυνση. Ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια έχει γίνει ψηφιακό άλμα στην Ελλάδα και όντως έχει απλουστευτεί πολύ η ζωή μας. Όμως σε αρκετά σημεία εφηύραμε την ψηφιακή γραφειοκρατία. Επίσης θα ήταν χρήσιμη για τα πρώτα χρόνια η δυνατότητα παροχής επαγγελματικής στέγης και κάποιων φοροελαφρύνσεων με βάση συγκεκριμένα στοιχεία. 

Ένας άνθρωπος που δημιουργεί κάτι από το τίποτα –ιδίως όταν αυτό είναι και εξαγώγιμο προϊόν– χρειάζεται 1-2 χρόνια να μαζέψει χρήματα. Ένας έμπορος απλά αγοράζει container από την Κίνα και πουλάει τα προϊόντα σε e-shop, ενώ ένας δημιουργός προσπαθεί από το τίποτα να φτιάξει μια υπεραξία. Όσα λεφτά και να δώσεις στον έμπορο θα τα κάνει εμπόρευμα, όσα λεφτά και να δώσεις στον δημιουργό θα τα κάνει δημιουργία. Όμως κανένας δημιουργός δεν σταματάει στο ένα πράγμα που έφτιαξε, θα το εξελίξει, θα το προωθήσει και θα πάει στο επόμενο. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι στην Ελλάδα το να δηλώσεις εφευρέτης εμπεριέχει κοινωνικό στίγμα. Οτιδήποτε εναλλακτικό, διαφορετικό και παρεκκλίνον από την κεντρική τάση που έχει η μάζα είναι αυτομάτως εκτός. 

Τώρα σχετικά με τις επιδοτήσεις δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός. Κατά τη γνώμη μου πολλές φορές κάνει και ζημιά, διότι δημιουργεί επιχειρηματίες που κυνηγάνε επιδοτήσεις. Ένας επιχειρηματίας πρέπει να κυνηγάει πωλήσεις, όχι επιδοτήσεις. Τέλος, για ποιο λόγο κάποιος να πάρει χρήματα δωρεάν, όταν κάποιος άλλος κάνει την ίδια δουλειά; Γιατί να μην πάρουν και οι δύο; Κάποιος που παίρνει “δωρεάν χρήματα” επιχειρηματικά έχει ένα ανήθικο πλεονέκτημα απέναντι στον άλλο που δεν πήρε. Ωστόσο, επειδή ούτως ή άλλως η φορολογία είναι υψηλή, δικαιολογώ ένα μερίδιο επιδοτήσεων που δίνονται σε κάποιες επιχειρήσεις. Βέβαια εγώ απέχω όσο μπορώ και όσο έχω αυτή την πολυτέλεια, ώστε να έχω λιγότερα έγγραφα και σκοτούρες.»

Μια ευχή για το μέλλον…

«Ειρήνη μεταξύ όλων. Είμαστε όλοι τόσο πιεσμένοι και ξενοφοβικοί –όταν λέω ξενοφοβικοί δεν εννοώ κατ’ ανάγκη μόνο τον φυλετικό ρατσισμό– φοβόμαστε το οτιδήποτε ξένο και διαφορετικό. Εύχομαι, λοιπόν, να είμαστε λίγο πιο ανοιχτοί ως προς το διαφορετικό, όχι κατ’ ανάγκη να το υιοθετήσουμε –κανένας δεν προσπαθεί να μας το επιβάλλει– αλλά να το δούμε ως ισότιμο και να αποδεχτούμε τα δικαιώματα του. Η ευχή μου είναι ειρήνη παντού και κυρίως μέσα μας. “Σπεύδε βραδέως”, πάρε ένα πατίνι και πήγαινε πιο σιγά, με 25χλμ., θα φτάσεις πιο γρήγορα και θα έχεις την ψυχική σου ηρεμία που είναι μεγάλη υπόθεση. Ειρήνη, λοιπόν, σε όλους τους τομείς είναι η ευχή μου.»

INFO

Περισσότερες πληροφορίες για τον Γιώργο Σινάνη μπορείτε να βρείτε στους παρακάτω διαδικτυακούς συνδέσμους: Sui Generis Seat, Sui Generis Lab, PataPan

Φωτογραφίες: από το αρχείο του Γιώργου Σινάνη.