Στα στενάκια της Ιασωνίδου
Η αστική ποίηση των μικρών δρόμων πάνω από την Εγνατία
Δρόμοι ανηφορικοί. Δρόμοι μετά το μποτιλιάρισμα. Δρόμοι που καταλήγουν σε σοκάκια.
Πάνω απ’την Εγνατία περνάς για δουλειά στα πεταχτά τα πρωινά, για παρκάρισμα τα βράδια. Κάποτε ανηφορίζαμε την Ιασωνίδου για να βρεθούμε σ’ένα μικρό καφέ, σ’ένα κρυμμένο κρασάδικο, στα σπίτια των φίλων μας απ’τη σχολή. Σήμερα το μέρος έχει αλλάξει. Κάποια μαγαζιά κλείνουν. Κάποια αντέχουν. Αυτά για τις μικροδουλειές κυρίως. Είναι μια γειτονιά και αυτή. Φιλόξενη στην προσωρινή διαμονή και την απλή. Με τις πολυώροφες πολυκατοικίες και τα λιγοστά νεοκλασικά κτίρια να ξεπροβάλλουν. Με τα μαγαζιά για τις ανάγκες να ξετρυπώνουν. Με τα καφενεία να μένουν χρόνια τώρα ζωντανά μέσα από τις φωνές των θαμώνων. Και οι καρέκλες ας είναι όλες διαφορετικές. Τα πεζοδρόμια είναι στενά. ΄Όσος χώρος απομένει από τα αυτοκίνητα γίνεται σκαλοπάτι. Όσος απομένει από τα παρατημένα σκουπίδια γίνεται διάδρομος. Στις γωνιές παρκάρουν τα φορτηγάκια. Μεταφέρουν ό,τι χρειάζεται. Μόνο αυτό. Έχει όμως μια δόση μαγείας να μη ξέρεις τι θα συναντήσεις στην επόμενη γωνιά. Πράγματα και φιγούρες που δε φαντάστηκες πως θα βρεις. Σχολάει το απογευματινό σχολείο, αρχίζει η βραδινή προβολή στο σινεμά, διανυκτερεύει το εικοσιτετράωρο μίνι μάρκετ.
Κάθε λογής άνθρωποι στους δρόμους αυτούς. Πιο μεγάλοι και πιο κουρασμένοι πια. Βαστιούνται από τις καθημερινές τους συνήθειες. Είναι απλά τα πράγματα άλλωστε. Πιο απλά απ’όσο νομίζουμε..
