H θλιβερή απαξίωση της Πορτάρας
Ένα μεσημέρι με τουρίστες στα Κάστρα.
Τετάρτη μεσημέρι. Πορτάρα. Κάστρα. Ένα γκρουπ τουριστών μόλις έχει βγει από την πόρτα του μνημείου. Δυο ηλικιωμένοι ψάχνουν τουαλέτα. Μια σιδερόφραχτη πόρτα, κάτω από μια τσαλακωμένη ταμπέλα WC είναι ερμητικά κλειστή. Η πόρτα των τουαλετών είναι ορθάνοιχτη, εκείνες όμως δεν λειτουργούν και χάσκουν βρώμικες κάτω από το μνημείο σε αχρησία.
Λίγο παραδίπλα υπάρχει μια ταμπέλα σηματοδότησης του μνημείου. Η ταμπέλα είναι βρώμικη και μουτζουρωμένη. Οι ξένοι προσπαθούν να τη διαβάσουν.
Κάποιοι ξεμακραίνουν στην πίσω πλευρά του μνημείου. Εκεί τα πράγματα είναι χειρότερα.
Το χορτάρι έχει να κουρευτεί κανείς δεν ξέρει από πότε, η βόλτα μοιάζει με βόλτα σε ζούγκλα, τα σκουπίδια είναι παντού, συνθήματα και μουτζούρες πάνω στο βυζαντινό τείχος.
Ένας νεαρός δείχνει σε έναν άλλο μπουκάλια από ούζα και αλκοόλ, δέκα μέτρα από την είσοδο στους θάμνους και γελάνε.
Η σκέψη να είχε εγκατασταθεί από χρόνια ένα σύστημα καμερών να εντοπίζει τους παραβάτες που βεβηλώνουν τα μνημεία είναι υπόθεση επιστημονικής φαντασίας για τη Θεσσαλονίκη. Άλλωστε σιγά την ιστορία που έχουν τα Κάστρα…
Μια μικρή πινακίδα στο πίσω μέρος του μνημείου μας πληροφορεί για τις πύλες της Άννας της Παλαιολογίνας που ανοίχτηκαν κατά τα έτη 1335-1336, όταν η αυτοκράτειρα είχε εγκατασταθεί στην πόλη.
Το διαβάζω και με πιάνει ντροπή. Υπάρχουν πόλεις που τα μνημεία τους τα προσέχουν σαν κόρες οφθαλμών, καμαρώνουν για αυτά και μεις φροντίζουμε για τη διαρκή απαξίωση τους και ας πρόκειται για μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.
Ακολουθούν οι εικόνες:
