Η Εύα έχει σχεδόν χάσει την όραση της όμως διαπρέπει παγκοσμίως στο σκι

Λευκές κορυφές, κρύο, κοντάρια, μάσκες και φόρμες, διαδρομές πάνω στα βουνά, αγώνες, αδρεναλίνη, το σκι είναι το άθλημα αυτής της σεζόν και η Εύα “τρέχει” εδώ και αρκετά χρόνια σε όλο τον κόσμο. Είναι 23 χρονών, σπουδάζει ψυχολογία στο ΑΠΘ και έχει 5% όραση στα μάτια, όμως τίποτα δεν την σταματά από το να κατακτά το ένα μετάλλιο μετά το άλλο.

“Μεγάλωσα στα Γρεβενά, η Βασιλίτσα ήταν η βασική μας εκδρομή, ο πατέρας μου είναι λάτρης των βουνών και της φύσης και κάπως έτσι στα 7 μου χρόνια γράφτηκα στον Χιονοδρομικό Ορειβατικό Σύλλογο των Γρεβενών. Ξεκίνησα να τρέχω αγώνες  μέχρι τα 15 μου όποτε ήταν η τελευταία χρονιά που συμμετείχα αγωνιστικά σε εθνικό επίπεδο. Ύστερα, σταμάτησα γιατί πλησίαζε η χρονιά των πανελληνίων, αποφάσισα να αφοσιωθώ στο σχολείο, όμως τα πράγματα άλλαξαν, τότε έμαθα για την ασθένεια μου και άλλαξε το πλάνο της ζωής μου. Με τις σπουδές μου ξαναβρήκα το σκι στα 18 μου, όταν πήγα στην Αθήνα στο Χαροκόπειο στο τμήμα της Διατροφολογίας, εκεί μου προτάθηκε να συμμετάσχω σε ένα camp στο Ντουμπάι για να δούνε σε τι αγωνιστικό επίπεδο είμαι. Εγώ πήγα αρχικά για το ταξίδι, ήταν κάτι πολύ νέο για εμένα, γιατί συμμετείχα σε αγώνες που αφορούσαν Άτομα με Αναπηρία, όμως πήγαμε πολύ καλά και με τις νέες συνθήκες της ζωής μου. Όταν γύρισα από το ταξίδι εντάχθηκα στην Εθνική ομάδα και έκτοτε δεν έχω αφήσει το σκι.”

Από όλα τα αθλήματα που υπάρχουν ξεχώρισε το σκι. Η Εύα έμαθε για την απώλεια της όρασης της στην εφηβεία μέχρι την διάγνωση πειραματίστηκε με πολλά αθλήματα από κολύμβηση μέχρι ρυθμική γυμναστική, όμως πάντα επέστρεφε στο σκι.

“Είμαι δραστήρια, μου αρέσει η περιπέτεια. Και όταν έβλεπα τον πατέρα μου με τον αδερφό μου να πηγαίνουν για σκι εγώ ζήλευα, οπότε ήθελα πολύ να γραφτώ και να ξεκινήσω μαζί τους. Το αγάπησα από την πρώτη χρονιά. Εγώ γεννήθηκα με την πάθηση μου ωστόσο, δεν το γνώριζα, ξεκίνησα λοιπόν το άθλημα στα 7 μου έχοντας αναπηρία, μη γνωρίζοντας το. Συμμετείχα σε αγώνες ως άτομο τυπικής ανάπτυξης. Εγώ ζούσα με την πάθηση μου από τότε που γεννήθηκα και δεν ήξερα τι μου συμβαίνει, ως μικρότερο παιδί άκουγα και σχόλια του στιλ, η γκαβή, η τυφλή, που αυτό εμένα με πλήγωνε, με θυμάμαι να κλαίω αρκετές φορές ειδικότερα πριν το μάθω που είχα μπει στην εφηβεία. Όταν όμως διαγνώστηκα ήταν η απόλυτη λίτρωση για εμένα, μπήκε η ταμπέλα και έδωσε νόημα στο τι συνέβαινε όλα αυτά τα χρόνια και γιατί έλεγαν πως δεν βλέπω. Με το που το γνωστοποίησα στους υπόλοιπους γύρω μου ήρθε ο σεβασμός στο πρόσωπο μου, κάπως έτσι σταμάτησαν και τα σχόλια. Αυτό με βοήθησε και ψυχολογικά. Είχα αρκετά υψηλό ποσοστό αναπηρίας στην πρώτη διάγνωση ήταν άνω του 80% , οπότε θα μπορούσα να περάσω στο πανεπιστήμιο με τις γενικές εξετάσεις και το 5%, έφυγε ένα πολύ μεγάλο βάρος από πάνω μου. Σε παθήσεις σαν την δική μου που δεν υπάρχει θεραπεία και είναι εξελισσόμενη το άγχος είναι σημαντικός παράγοντας για την εξέλιξη της πάθησης. Τα πρώτα δύο χρόνια μετά την διάγνωση μου, δεν γνώριζα πως η πάθηση είναι εξελισσόμενη, όταν έμαθα ότι χειροτευρεύει και εξελίσσεται έφαγα μεγάλη σφαλιάρα. Και μέχρι σήμερα προσπαθώ να διαχειριστώ την εξέλιξη της, δεν μου είναι εύκολο.”

Όταν έμαθε για την πάθηση της δυνάμωσε εσωτερικά και δεν έδινε σημασία στα σχόλια που γινόντουσαν γύρω τους. Ήταν χαρούμενη και δεν την ενδιέφερε.  “Όταν πρόκειται για την ζωή μας, δεν έχουν σημασία το πόσο σοβαρά προβλήματα αντιμετωπίζουμε γιατί είναι το επίκεντρο μας. Το να σκέφτομαι ότι μπορεί κάποια στιγμή στο μέλλον ότι θα είμαι τυφλή, με τρομάζει πολύ. Αν κάνω εξετάσεις και βλέπω πως η πάθηση μου χειροτερεύει περνάω ένα δύσκολο διάστημα. Πέρσι είχα κλειστή στο σπίτι μου, δεν είχα όρεξη να βγω. Όμως κάποια στιγμή σκέφτηκα πως δεν κερδίζω κάτι με αυτή την κατάσταση, ίσα-ίσα χάνω χρόνο όρασης. Κάπως έτσι είπα ξεκίνησα να είμαι πιο θετική και δεν κοιτούσα την εξέλιξη της. Πάντα επιστρέφω σε αυτή την σκέψη, ότι δηλαδή θα ζήσω για να μην χάσω τον χρόνο της όρασης μου. Υπάρχουν άνθρωποι που με υποστηρίζουν και με νοιάζονται. Τα συναισθήματα και την αγάπη μπορείς να τα νοιώσεις χωρίς όραση. Στο Γυμνάσιο επηρεαζόμουν πολύ από τα σχόλια, ακόμη το δουλεύω, είναι μαχαίρι στην καρδιά, με πλήγωναν τότε τα σχόλια.”

Η Εύα έχει αποκτήσει 9 μετάλλια. 

“Όταν ξαναξεκίνησα να κάνω σκι με το δεδομένο του ανταγωνισμού ατόμων με αναπηρία, αισθανόμουν πως παλεύουμε επί ίσις όροις, πήρα πολύ θάρρος και πωρώθηκα. Αισθάνομαι ότι έχω τα εφόδια και ότι αν μπορούσα να κάνω πολύ σκι θα μπορούσα να είμαι πολύ ανταγωνιστική και να διεκδικήσω υψηλές θέσεις. Είναι πολύ δύσκολο λόγω της οικονομικής κατάστασης και της χώρας για το πως επενδύει η Πολιτεία στους αθλητές να εξελιχθείς. Μπορεί να λέμε πως είμαστε όλοι ίσοι αλλά επί της ουσίας δεν συμβαίνει. Για τα Άτομα με Αναπηρία υπάρχει μία Ομοσπονδία για όλα τα αθλήματα, αυτή η κατάσταση είναι αρκετά δυσλειτουργική. Εγώ για να κάνω το άθλημα μου χρειάζομαι πάρα πολλά χρήματα, ο εξοπλισμός, ο γκάϊτ που τρέχει μπροστά μου, τα μεταφορικά είναι πολλά. Αυτό που με στεναχωρεί είναι ότι δεν μου δίνεται κίνητρο από την πολιτεία, το κίνητρο μου είναι αποκλειστικά η αγάπη μου για το σκι και οι άνθρωποι που με υποστηρίζουν χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα. Θέλω να κάνω μία καλή προσπάθεια, που να νοιώθω πως είχα την δυνατότητα να προσπαθήσω στον βαθμό που ήθελα, αν καταφέρω κάτι θα είμαι πολύ χαρούμενη αν δεν καταφέρω κάτι μπορεί να μην είναι γραφτό. Αυτή την στιγμή δεν έχω καν την δυνατότητα να παλέψω μέχρι εκεί που μπορώ, δεν μπορώ να παλέψω για ανώτερους λόγους, έχω την όρεξη και δεν μπορώ να το κάνω. Στεναχωριέμαι που έχω έρθει σε αυτή την κατάσταση και ο κάθε άνθρωπος από το υστέρημα του μου βάζει ένα ποσό γιατί ιδανικά δεν θα ήθελα να συμβαίνει, θα ήθελα να μπορώ να αγωνίζομαι επί ίσοις όροις. Είναι δύσκολα τα πράγματα για όποιον ξεκινά τώρα και δεν θα είναι εύκολος ο δρόμος, αυτό είναι δεδομένο. Εγώ θέλω να το παλέψω μέχρι τέλους! Αν κάποιος το πιστέυει και το θέλει θα μπει μέσα σε αυτό! Βλέπω φως μέσα στο τούνελ!”

Ο Δημήτρης Ιορδανιδης είναι ο προπονητής της Εύας, ταξίδεψαν μαζί στο Πεκίνο. 

“Η Εύα τρέχει τρία αγωνίσματα, φέτος θα τρέξει τέσσερα αν βρούμε χρήματα. Στο Πεκίνο τραυματίστηκε και μετά από εκεί, έκανε εγχείρηση στον χιαστό και την χρονιά που μας πέρασε έτρεξε με ένα γόνατο φρεσκοεγχειρισμένο, όπου η αποκατάσταση δεν ήταν πλήρης. Έφερε 9 μετάλλια σε διεθνείς αγώνες εκ των οποίων τρίτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, τρίτη θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο, πρώτη θέση στο Πανευρωπαϊκό Κύπελλο και πολλά άλλα. Η Εύα είναι από τα Γρεβενά και σπουδάζει στην Θεσσαλονίκη, προπονούμαστε εδώ κάνοντας φυσική κατάσταση, την ίδια στιγμή που η ανταγωνίστριες της σε άλλες χώρες, κάνουν σκι εδώ και μήνες ήδη. Δεν υπάρχει υποστήριξη από την πολιτεία, οπότε κι εμείς αρκούμαστε στο να κάνουμε κοιλιακούς και ενδυνάμωση. Είναι δύσκολο για την Εύα ακόμη και ψυχολογικά όταν ξέρει πως υπολείπεται από τις ξένες.

Η Εύα είναι ένας θετικός άνθρωπος, είναι αισιόδοξη κι αυτό την βοηθάει. Υπάρχουν στιγμές και μέρες που είναι δύσκολο για εκείνη, από το 10% της όρασης της μέσα σε ένα χρόνο πήγε στο πέντε. Γνώριζει πως πολύ σύντομα υπάρχει πιθανότητα να τυφλωθεί, όμως το αντιμετωπίζει πολύ καλά δεν τα βάζει κάτω! Συνεχίζει το σκι επειδή το αγαπάει. Στο άθλημα μας, οι αθλητές με αναπηρία χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες, είναι οι sitting, οι standing και οι visual που υπάρχουν υπόκατηγορίες σε αυτή την κατηγορία και ξεχωρίζουν από το ποσοστό όρασης. Η πάθηση της Εύας είναι εκφυλιστική, δηλαδή σταδιακά χειροτερεύει, αυτό είναι πολύ σημαντικό. Υπάρχουν προβλήματα για το άθλημα μας, αρχικά είναι ανοιχτό δηλαδή αλλάζουν συνεχώς οι συνθήκες, η Εύα πρέπει να αντιμετωπίσει ένα τερέν που συνεχώς αλλάζει, από αγώνα σε αγώνα και από πίστα σε πίστα. Ο αθλητής οφείλει να προσαρμόζεται στο χιόνι και στις ακραίες θερμοκρασίες, ακόμη και στο οπτικό πεδίο, όταν μπαίνει ή βγαίνει στην ομίχλη η Εύα δεν βλέπει τίπτοα και αυτό είναι πολύ δύσκολο. Γενικά είναι πολύ δύσκολο στην χώρα μας το σκι, δεν έχουμε σωστές πίστες και δεν το έχουμε και στην νοοτροπία μας. Επίσης, φυσικά η κλιματική αλλαγή δεν βοηθά το άθλημα μας. Η Εύα μπορεί εύκολα να χτυπήσει αν κάνει προπόνηση σε πίστα που έχει πολύ κόσμο. Η στήριξη δεν έρχεται καν από το πιθανό χιονοδρομικό που θα μπορούσαμε να κάνουμε προπόνηση, επίσης δεν έχουμε οικονομική στήριξη από την πολιτεία γιατί είναι ένα πολυέξοδο άθλημα. Οι κρατικές επιχορηγήσεις που δίνονται στις ομοσπονδίες είναι ελάχιστες. Ο ανταγωνισμός ανεβαίνει στο εξωτερικό σε ωθεί να δουλέψεις παραπάνω αλλά αν δεν έχεις τα μέσα τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα!”

*Στήριξε την Εύα εδώ!